Burma Democratic Concern has the firm determination to carry on doing until the democracy restore in Burma.

Wednesday 31 December 2008

ေပ်ာ္ရႊင္ေသာနွစ္သစ္မ်ား ထာဝရပိုင္ဆိုင္နိုင္ၾကပါေစ။


နွစ္တစ္နွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္တဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔တိုင္းမွာ ေနာက္ေန႔ New Year ေန႔အတြက္ လူတိုင္းရင္ခံုစြာေစာင့္စားရင္း Happy New Year ပါလို႔ ဆုေတာင္းျပဳၾကပါတယ္...ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ဒီဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့တာ နွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ။ တစ္နွစ္ျပီး တစ္နွစ္၊ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ ဒုကၡေပးေနတဲ့ မိစာၦစစ္အစိုးရရဲ႕ ဖိနိပ္မႈ႕ေအာက္မွာ ဒို႔ျပည္သူေတြ ခါးစည္းခံေနရပါတယ္။
ဒီခါးသီးမႈ႔ဒဏ္ေတြကို တိုက္ခိုက္ေျပာင္းလဲပစ္မည့္ ၂၀၁၀ အတြက္ ခ်ည္းကပ္ေျခလွမ္းျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၉ ရဲ႕ New Year မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္သူတစ္ရပ္လံုးအတြက္ အေကာင္းတက အေကာင္ဆံုး Happy New Year ေတြပိုင္ဆိုင္ဖို႔ အတူလက္တြဲတိုက္ပြဲဝင္ရင္း စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွ ရုံးထြက္ၾကပါစို႔လို႔ တိုက္တြန္းရင္း.....
က်ေနာ္တို႔ BDC အဖြဲ႔သားမ်ားအားလံုးမွ ျမန္မာျပည္သူမ်ားနွင့္ ထပ္တူ Happy New Year ပါလို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္။

New Year မွာ အားတင္းထားပါ


ေကတီဦး

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲဟာ ဘာလိုလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေတာင္ ၾကာေညာင္းခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကစလို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး၊ ဒိီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို တစိုက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္း ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါ။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္တဲ့ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာလဲ ျပည္သူလူထုအားလံုး တခဲနက္ ပါဝင္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတာ အထင္အရွားရွိပါတယ္။

ျပည္သူလူထုက ဆိုးရြားလွတဲ့၊ ညံ့ဖ်င္းလွတဲ့ လူေနမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေဟာင္းကို ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ လူေနမႈ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သစ္ တခုနဲ႔ အစားထိုးဖို႔ ဘယ္လိုပင္ ေတာင္းဆိုေသာ္လည္း Army autocracy ပံုစံကိုသာ အလိုရွိတဲ့ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ တခ်က္ကေလးမွ အေလွ်ာ့မေပးခဲ့တာလည္း အမ်ားအသိပါပဲ။ ဒါကလဲ အဆန္းတက်ယ္ေတာျဖင့္ မဟုတ္ရပါဘူး။ ကမၻာ့သမိုင္းမွာေရာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာပါ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အုပ္စိုးသူ လူတန္းစားတို႔ရဲ႕ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕အာဏာ တည္တံ့ ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ အမ်ားျပည္သူ မည္မွ် ဒုကၡေရာက္ပါေစ၊ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းေနပါေစ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈကို ကန္႔သတ္မယ္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မယ္၊ ဖိႏွိပ္မယ္ဆိုတာေတြဟာ အစြန္္းေရာက္ အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ လက္သံုးလုပ္ရပ္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို ဆိုးရြားၾကမ္းတမ္းတဲ့သေဘာရွိတဲ့ အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ သေဘာထားကို ေခ်ဖ်က္တိုက္ပြဲဝင္ၾကရမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူးလို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဖိႏွိပ္မႈဆိုတဲ့ စကာလံုးဟာ အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ လက္သံုးစကားျဖစ္သလို ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာဟာလဲ ဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူ၊ ဖိႏွိပ္မႈကို မလိုလားသူ၊ လြတ္လပ္ေရးကို ျမတ္ႏိူးသူတို႔ရဲ႕ စကာလံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပင္သစ္ျပည္မွာ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး မျဖစ္မီက ေအာ္တိုကေရစီဘုရင္စနစ္ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ျပင္သစ္ဘုရင္ လူဝီ (၁၄) က "ဘုရင္ႏွင့္ တိုင္းျပည္သည္ ျခားနားျခင္းမရွိ၊ ငါသည္ ဘုရင္ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ တိုင္းျပည္ျဖစ္သည္”ဟု ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အခုလဲ ျမန္မာ နအဖစစ္အစိုးရဟာ သူတို႔ရဲ႕ အသံုးခ်ခံ စစ္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြကို “တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ” လို႔ ေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ "ႏိုင္ငံေတာ္ ႏိုင္ငံေတာ္” ဆိုတဲ့ စကာလံုးကို ေရလဲသံုးၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို လက္ခုပ္ထဲက ေရလို သေဘာထားေနပါတယ္။ အဲဒီလို သေဘာထားေၾကာင့္ ျပည္သူျပည္သားေတြအေပၚမွာ လူတဦးခ်င္း ရရွ္ိခံစားထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြကို ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တား ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြနဲ႔ သြန္ခ်င္သလိုသြန္၊ ေမွာက္ခ်င္သလိုေမွာက္ လုပ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈဟာ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူထုရဲ႕ ဆႏၵအမွန္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုေပးခဲ့ၾကတဲ့ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအေပၚမွာ စုၿပံဳက်ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ျပည္တြင္းမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၊ ၿပီးေတာ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ သံဃာ့ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဂမၻီရနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္ေတြကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ်အေရးယူထားတယ္။ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္သူ ေရွ႕ေနေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ စာနယ္ဇင္းသမာေတြ၊ ဘေလာ္ဂါေတြကိုလဲ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် အေရးယူထားတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဖမ္းဆီးထားသူေတြကို ပိုမိုျပင္းထန္တဲ့ ရက္စက္ၿခိမ္းေျခာက္မႈ အသြင္သဏၭာန္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔ေဝးကြာရာ နယ္စပ္ေဒသက အက်ဥ္းေထာင္ေတြဆီကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ျပန္တယ္။

ျပည္ပမွာဆိုရင္ေကာ။ ျပည္ပက ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြအေပၚမွာလဲ နအဖစစ္အစိုးရဟာ လက္လွမ္းမွီသမွ်နဲ႔ ဟန္႔တားေႏွာင့္ယွက္မႈေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြသူေတြကို ေရာက္ရွိရာနိင္ငံေတြမွာ ရပ္တည္လို႔မရေအာင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္အေပၚ ကန္႔သတ္မႈ ဖ်က္သိမ္းမႈေတြ လုပ္တယ္။ အမိေျမကိုျပန္လာခ်ိန္မွာ ဖမ္းဆီးမႈေတြလုပ္တယ္။ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက ႏိုင္ငံအစိုးရေတြ အထင္အျမင္လြဲမွားေအာင္ ဖိအားေပးမႈေတြ လုပ္တယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ေဒသမွာ အေျချပဳၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္လႈပ္ရွားေနသူေတြအေပၚမွာဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ ထိုင္းအစိုးရနဲ႔ International police (Interpol) အဖြဲ႔လို အဖြဲ႔မ်ဳိးက အထင္အျမင္လြဲမွားေအာင္ လက္နက္ေမွာင္ခိုမႈ၊ ေဖာက္ခြဲမႈ၊ လူကုန္ကူးမႈနဲ႔ ပတ္သက္သူေတြအျဖစ္ စြပ္စဲြေျပာဆို တိုင္တန္းမႈေတြရွိေနတယ္လို႔ ၾကားသိေနရပါတယ္။ ဒီလို စြပ္စြဲေျပာဆို တိုင္တန္းမႈေတြဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ ႐ိုင္းစိုင္းရက္စက္မႈ၊ မဟုတ္မမွန္ လီဆယ္ၿပီး သူတို႔ အာဏာတည္ၿမဲေရး လုပ္ေဆာင္မႈေတြသာျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာျပည္သူေတြနဲ႔ အစိုးရေတြဟာ နားလည္သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထားသူေတြအားလံုးအေနနဲ႔ကေတာ့ နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းမွာရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ကာလေတြဟာလဲ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ခံစားေနရတဲ့ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးထက္ ေလ်ာ့နည္းခဲ့မယ္လို႔ မထင္မိပါဘူး။
အေမရိကန္မွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ တန္းတူညီမွ်ေရး တိုက္ပြဲအတြက္ စစ္ေရးနည္းနဲ႔ ရွစ္နွစ္ၾကာ တိုက္ခဲ့တာေတာင္ အမွန္တကယ္ တန္းတူညီမွ်ေရးဟာ လူမည္းေတြအတြက္ ကြက္က်န္ခဲ့လို႔ သမၼတႀကီး လင္ကြန္းဟာ လူမည္းေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးေဆာင္အေရးဆိုခဲ့ရာမွာ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္းသားေတြက လက္မခံႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ခဲ့တာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။ လူမည္းအေရးအတြက္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ဟာ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ အႀကီးမားဆံုး ျပည္တြင္းစစ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္ လူမည္းေတြ လြတ္လပ္ခဲ့ေပမဲ့ လူေတြၾကားက အျဖဴအမဲ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈဟာ ၿပီးသြားတာမဟုတ္ေသးလို႔ မာတင္လူသာကင္းတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရတာ ႏွစ္ကာလေတြ အၾကာႀကီးပါပဲ။ အခုအခ်ိန္မ်ာေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေမရိကန္သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ လူမည္းႏြယ္ သမၼတေလာင္း အိုဘားမားက လူျဖဴသမၼတေလာင္း ဂၽြန္မက္ကိန္းကို မဲအျပတ္အသတ္နဲ႔ ႏိုင္ၿပီး ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

အဂၤလန္မွာလည္း အလားတူပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း တန္းတူညီမွ်ေရးတိုက္ပြဲဟာ အေတာ္ကို အခ်ိန္ယူခဲ့ၾကရပါတယ္။ (၁၇-၁၈) ရာစုကာလေတြမွာ အဂၤလန္က ဘုရင္နဲ႔ မွဴးမတ္ေတြရဲ႕ ဘတျပန္ က်ားတျပန္ တိုက္ပြဲေတြ၊ ေျမရွင္ႀကီးေတြနဲ႔ မွဴးမတ္ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲေတြ၊ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးလာၿပီးေနာက္ အရင္းရွင္ေတြနဲ႔ မွဴးမတ္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲေတြ၊ အရင္းရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ တိုက္ပြဲဟာ ျပင္းထန္႐ံုမက ရွည္လွ်ားခဲ့တာပါပဲ။ အဂၤလန္မွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ျဖစ္ထြန္းမႈအစက အိမ္ပိုင္ယာပိုင္မရွိရင္ မဲေပးခြင့္မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြလဲ မဲေပးခြင့္မရခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေတြကုိလဲ အခ်ိန္ယူ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရတာပါ။ အဂၤလန္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြ မဲေပးခြင့္မရေသးခင္က အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အခြင့္အေရး ရရွိေရးအတြက္ အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲကထြက္လာရင္ လမ္းမေပၚမွာ တံုးလံုးလွဲၿပီး လမ္းပိတ္ဆို႔သူက ပတ္ဆို႔၊ ျငဳပ္ေကာင္းမႈန္႔ေတြ၊ ျငဳပ္သီးမႈန္႔ေတြနဲ႔ ပက္သူက ပက္၊ ၾကာပြတ္နဲ႔ ဆီး႐ိုက္သူက ႐ုိက္၊ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ ေထာင္ခ်ေတာ့လည္း အမ်ဳိးသမီးေတြက မေလ်ာ့ဘဲ ေထာင္ထဲမွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကနဲ႔၊ အဲဒီလို တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ေအာင္ပြဲဟာ (၂၀) ရာစုေရာကေတာ့ မာဂရက္သက္ခ်ာလို အမ်ဳိးသမီးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တေယာက္က သက္တမ္း သံုးႀကိမ္ေတာင္မွ အဂၤလန္လႊတ္ေတာ္မွာ ႀကီးစိုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေတာင္အာဖရိက,က လူျဖဴလူမည္းတန္းတူေရး တိုက္ပြဲေတြဟာလည္း သခၤန္းစာယူစရာေတြပါပဲ။ လူမည္းေခါင္းေဆာင္ မစၥတာ မန္ဒဲလားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေတြဟာ ရွည္ၾကာလွတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္သက္တမ္းေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္အၿပီးမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္ခဲ့တာပါဘဲ။

ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ လြတ္လပ္မႈ၊ မွ်တမႈ၊ တန္းတူညီမႈဆိုတဲ့ အရာေတြအတြက္ အမွန္တကယ္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူတို႔သာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကတာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ၾကာခ်င္ၾကာမယ္၊ ျမန္ခ်င္ျမန္မယ္၊ ဘဝေတြ ပါခ်င္ပါမယ္၊ အသက္ေတြ ပါခ်င္ပါမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ မႀကီးက်ယ္ မျမင့္ျမတ္သူတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘဲ အမွန္တကယ္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လိုသူတိုင္း ပါဝင္ဆင္ႏြဲရမဲ့ လမ္းျဖစ္ပါတယ္။

ယခုလက္ရွိ ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပမွာပါ ဘယ္လိုမွ ရလဒ္ေကာင္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အလြန္႔အလြန္ဆိုးရြားလွတဲ့ “Army autocracy” စစ္အာဏာရွင္ စနစ္လမ္းေဟာင္းကေန “By the people, for the people” ဆိုတဲ့ ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းသို႔ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကပါၿပီ။

ဖိႏွိပ္သူ စစ္အစိုးရက အဘယ္မွ် ဖိႏွိပ္ပါေစ၊ ကန္႔သတ္ပါေစ၊ ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႔တားပါေစ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာင္းလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ခံေနၾကရဆဲပါ။ ခံေနၾကရတဲ့ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ျမန္မာဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ဝန္းထဲမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းေလးကို ျပန္လည္ေျပာပါရေစ။ သူေျပာခဲ့တာက“လက္နက္ကိုင္ၿပီး လုပ္ရဲတာ သတိၱမဟုတ္ဘူး၊ ဘာလက္နက္မွ မပါဘဲ ခံရဲတာမွ သတိၱ” ဆိုတဲ့ စကားပါပဲ။

အလူးအလဲခံေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုအားလံုးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြသူေတြဟာ ခံရဲတဲ့သတၱိေတြ ေရွ႕ကို တိုးေမြးျမဴၾကရဦးမွာမို႔ လက္သီးေတြကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားပါ။ သမိုင္းဘီးဟာ ေနာက္ျပန္မလည္ပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ “အားတင္းထားပါ” လို႔ အားလံုး အားလံုးကို တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ။ ။

ေဒၚစႏၵာ၀င္း သတင္း ေနာက္ဆက္တြဲ


Happy New Year ပါ စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား။ ၂၀၀၈ခုနစ္ကုန္ခါနီးမွာ က်ေနာ္တို႔ ရဲ ့ျပည္တြင္း ကြန္ယက္ေတြက ေပးပို႔လာတဲ့ သတင္းကိုတင္ျပလိုက္ပါတယ္။
သတင္းကေတာ့ေဒၚစႏၵာ၀င္းရဲ ့သတင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚစႏၵာ၀င္း ကို သန္းေရႊက ျပန္္မလြတ္ေပးခင္မွာ အခ်က္ ၅ ခ်က္လိုက္နာရင္ ျပန္လႊတ္ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါေတြကေတာ့

၁- ဦးေန၀င္းနာမည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ ့၊
၂- သတင္းေထာက္ေတြနဲ ့ မဆက္သြယ္နဲ႔ ၊
၃- စစ္တပ္က အရာရိွေတြနဲ ့မဆက္သြယ္နဲ ့၊
၄- အလွဴေတြ၊ ပြဲလမ္းေတြ ( Social gathering ) မသြားရ၊ မလုပ္ရ၊
၅- နိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ မဆက္သြယ္နဲ႔၊ ဆိုတာေတြျဖစ္ပါတယ္။

သူမက လိုက္နာ မယ္ဆိုတဲ့အတြက္ သူမကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တာလို႔ သိရပါတယ္။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ သူမဟာ မဆလအႏြယ္ေဟာင္းမ်ား၊ေထာက္လွမ္းေရးေဟာင္းမ်ားနဲ႔ တပ္မေတာ္ထဲမွာ သူမကို လိုလားသူေတြ ရိွေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူမကလည္း သန္းေရႊထံ ကို အခ်က္ ၃ခ်က္ ျပန္လည္ ေတာင္းဆိုတယ္လို ့သိရပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ -

၁- သူမကို လံုျခံဳေရး (Security detail) ေပးပါ ။ မေပးနိင္ဘူးလို ့သန္းေရႊက အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။

၂- သူမရဲ႕ ခင္ပြန္း သားေတြကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခြင့္ ေပးပါ။ သန္းေရႊက စဥ္းစားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမ်ွာ္လင့္မထားပါနဲ ့။

၃- သူမကို တယ္လီဖုန္းလိုင္းျပန္ဆက္ေပးပါ။ တယ္လီဖုန္းတပ္ဆင္ေပးပါ။ ဒီအခ်က္ကိုလည္း သန္းေရႊက စဥ္းစားေပးမယ္လို ့ဆိုပါတယ္။


သန္းေရႊက ေဒၚ စႏၵာ၀င္းကို ျဖတ္ေလးျဖတ္လုပ္ထားတယ္။ သူမ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ဘဏ္ကလည္း ေငြမထုတ္နိင္တဲ့အတြက္ သူမဟာ ေန႔စဥ္ စား၀တ္ေနေရးေတာင္ အခက္ခဲရိွေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား က ေဒၚစႏၵာ၀င္းကို ၾကည္ညိဳ ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ တခ်ိုဳ ့က သူမနဲ ့ မက္သရစ္ေက်ာင္းေနဖက္ေတြျဖစ္ခဲ့တာရယ္၊ ဦးေန၀င္းသားသမီးေတြက သန္းေရႊသားသမီးေတြ ေလာက္မဆိုးဘူး။ ယဥ္ေက်းၾကတယ္လို႔ မဆလလူေဟာင္းမ်ား နဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ား ကဆိုပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီအက္စ္ေအ အရာရိွသင္တန္းဆင္းပြဲမွာ သူေျမး ေမ်ာက္မူးလဲကို ပြဲထုတ္တဲ့ကိစၥကို တပ္မေတာ္ အသိုင္း၀ိုင္းက အေတာ့ေလးကို မေၾကမနပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီအက္စ္ေအ ဆိုတာက သူတို ့တပ္မေတာ္ရဲ ႔ အျမင့္ဆံုး တန္ဖိုး ( Paradigm ) ကို သန္းေရႊ က ေျခနဲ ့နင္းေခ် လိုက္ တာျဖစ္တယ္လို ့ဆိုၾကပါတယ္။ ငါ ့အမိန္ ့ ကို နာခံ သလို င့ါေျမး ရဲ႕ အမိန္႔ ကိုလည္း နာခံရမယ္လို႔ သြယ္၀ိုက္ေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္လို႔ အမည္မေဖၚလိုတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းတဦး က ဆိုပါတယ္။ ေဒၚစႏၵာ၀င္း ျပန္လြတ္လာတဲ့အေပၚမွာေတာ့ တပ္မေတာ္အတြင္းက ဦးေန၀င္း လက္ထက္က လူေဟာင္း ေတြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြနဲ ့ ေထာက္လွမ္းေရး အေဟာင္းေတြက အားတက္ေနၾကတယ္ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားမ ႈမရိွၾကပါဘူး။ မပိုင္ေသးရင္ ျငိမ္ေနၾက ပိုင္ရင္ေတာ့ သန္းေရႊကို ရွင္းျပစ္ဆိုတဲ့ အယူဆကို လက္ကိုင္ထားၾကသူ ေတြျဖစ္ပါတယ္။
သတင္း-ကိုမိုးသီး

Tuesday 30 December 2008

ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ေဟာၾကားခ်က္

တိုင္းျပည္ကို တကယ္တမ္းေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘာလို႔မလုပ္နိုင္ၾကသလဲ?

NLD လူငယ္အခ်ဳိ႕ ေျမနီကုန္းမွာ ဆႏၵျပလမ္းေလွ်ာက္ ေဒၚစုလႊတ္ေပးေရး ေတာင္းဆုိ္

30 Dec 2008

ယေန ့ ေန႔လယ္ (၂) နာရီခြဲခန္႔က ရန္ကုန္ ေျမနီကုန္းတြင္ အန္အယ္လ္ဒီ အဖြဲ႕၀င္ (၉) ဦး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လႊတ္ေပးေရး ပုိစတာမ်ားကုိင္ေဆာင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပၾကေၾကာင္း မ်က္ျမင္သက္ေသမ်ားက ေျပာသည္။

“ဘာ့ေၾကာင့္ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို ့မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူေတြထဲမွာ ေယာက်္ားေတြက တိုက္ပံုေတြ ကိုယ္စီ၀တ္ထားတာေတြ႕ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက မ်ားတယ္။ (၃) နာရီေလာက္လဲက်ေရာ သူတို႔ကို ရဲေတြက လာဖမ္းသြားေတာ့တာပဲ” ဟု ေျမနီကုန္း မီးပြိဳင့္အနီးေနသူတဦးက ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပသူမ်ား အဖမ္းခံရျခင္း ရွိမရွိ ယခုအခ်ိန္ထိ သီးျခားအတည္ျပဳခ်က္ မရရွိေသးေပ။

အန္အယ္လ္ဒီ ေျပာခြင္ရပုဂၢိဳလ္ ဦးဥာဏ္၀င္းကမူ အဆိုပါ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပသူမ်ားထဲတြင္ အန္အယ္လ္ဒီအဖြဲ႕၀င္ မထက္ထက္ဦးေ၀ႏွင့္ ကုိထြန္းထြန္း၀င္းတုိ႔လည္း ပါ၀င္သည္ဟုၾကားရေၾကာင္း ေခတ္ၿပိဳင္ကုိ ေျပာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပခဲ့သည့္ အန္အယ္လ္ဒီလူငယ္မ်ားမွာ ကုိထြန္းထြန္း၀င္း (စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္) မထက္ထက္ဦးေ၀ (ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္)၊ ရဲနီဦး၊ ေျပေျပ၊ ေအာင္ၿဖိဳးေ၀၊ မင္းသိန္း၊ ၀င္ျမင့္ေမာင္ (ခ) ပဲျပဳတ္၊ ေကာင္းထက္ႏုိင္ႏွင့္ သက္ေမာင္ထြန္းတုိ႔ျဖစ္သည္ဟု ေအေအပီပီက ထုတ္ျပန္ထားသည္။

မ်က္ျမင္သက္ေသအခ်ဳိ႕၏ ေျပာဆုိခ်က္အရ အဆုိပါလမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပသူမ်ားသည္ အန္အယ္လ္ဒီ႐ုံးေရွ႕မွ စတင္ထြက္ခြာၿပီး ဒဂုံစင္တာေရွ႕မွ ျဖတ္ကာ စမ္းေခ်ာင္း လႊတ္ေတာ္သုိ႔ အသြား အဖမ္းခံရျခင္းျဖစ္သည္။

သတင္း- ေခတ္ျပိဳင္

ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ေၾကျငာခ်က္

Independence Day Statement by Free Burma Federation-1

Assistance Association for Political Prisoners Breaking News

December 30, 2008 ·Today, the National League for Democracy (NLD) party held a ceremony to mark the 61st anniversary of Burma Independence Day at their headquarters. After the event, nine NLD Youth members marched from NLD headquarters to Sanchaung Township, Rangoon, holding photographs and placards with Daw Aung San Suu Kyi’s image. They called for the release of all political prisoners, and demanded national reconciliation.
When they arrived at the public square in Sanchaung Township, they were arrested by members of the Swan Arr Shin (People’s Power Force) the regime’s hired thugs, and brutally beaten. Their whereabouts are now unknown.
The nine are:
Tun Tun Win (from Sanchaung Township), Htet Htet Oo Way (from Shwepyithar Township), Ye Ni Oo, Pyae Pyae, Aung Phyo Wai, Min Thein, Win Myint Maung (aka) Pe Pyoat, Kaung Htet Naing, and Thet Maung Tun.

Monday 29 December 2008

စစ္တပ္မွအနားယူသြားၿပီဟု သတင္းထြက္ခဲ့ေသာ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ား ျပန္လည္ေပၚထြက္လာ

Sunday, 28 December 2008
ဗထူး
နာဂစ္မုန္တိုင္းအလြန္ စစ္အစိုးရ၏ ေလးလပတ္အစည္းအေဝးအၿပီး တပ္မေတာ္ ထိပ္ပိုင္းတာဝန္မ်ားယူထားသည့္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး (၅) ဦးအနက္ (၄) ဦးမွာ ယေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတြင္္ ျပန္လည္ေပၚထြက္လာသည္။

စစ္ေရးအကဲခတ္သူမ်ားအၾကား အဆိုပါ (၅) ဦးအား အၿငိမ္းစားေပးလိုက္ၿပီဟု သတင္းမ်ားထြက္ေပၚေနခဲ့ၿပီး (၅) လအၾကာ ၎တို႔လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီးေနာက္ (၄) ဦး၏ လႈပ္ရွားမႈ စတင္ေပၚထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

"တပ္ထဲမွာလည္း ေမးစရာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္၊ တကယ္စာရင္းထြက္လာခဲ့ကတည္းက ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေက်ာ္သန္းကို က်န္းမာေရးအရ အနားေပးလိုက္တာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ (၄) ေယာက္ကို ရန္ကုန္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တြဲဘက္ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့တာပါ" ဟု ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္လက္ေအာက္မွ တပ္မေတာ္အရာရွိတဦးက ေျပာသည္။

သားျဖစ္သူမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္မႈျဖင့္ အက်ဥ္း႐ုံးစစ္ေဆးခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ေမာင္ဝိတ္အား စစ္အစိုးရက မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္မႈျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့ရာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရဲျမင့္ကိုလည္း အနားေပးလိုက္သည္ဟု တပ္တြင္း ျပန္႔ႏွံ႔ေနခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္မွာ အေရးယူျခင္းမရွိဟု အဆုိပါအရာရွိက ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။

တပ္မေတာ္ေဆးတကၠသိုလ္ ဗိုလ္ေလာင္းအပတ္စဥ္ (၁၀) သင္တန္းဆင္းပြဲကို ယမန္ေန႔ကျပဳလုပ္ခဲ့ရာ စစ္အစိုးရအႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန စစ္ဆင္ေရးအထူးအဖြဲ႔မွဴးမ်ားျဖစ္ၿပီး အနားယူသြားၿပီဟု အမ်ားသုံးသပ္ေနေသာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရဲျမင့္၊ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ဘို၊ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေက်ာ္ဝင္းႏွင့္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေထြးတို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

"က်ေနာ္သုံးသပ္တာေတာ့ လႊတ္ေတာ္မွာ တပ္မေတာ္ကကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတာမို႔ သူတို႔က အလိုလို အဲ့ဒီေနရာကို ဝင္လာပါလိမ့္မယ္၊ တပ္ခ်ဳပ္က သူ႔ကို ရာသက္ပန္ကာကြယ္ေပးမဲ့သူေတြ လိုအပ္ေနတာမဟုတ္လား"ဟု အဆိုပါ တပ္မေတာ္အရာရွိက ဆက္လက္ေျပာဆိုသြားသည္။
သတင္း- ရိုးမ.၃

The Generation Waves – Free Burma Poster

The Generation Waves – Free Burma Poster
December 29th, 2008

အ ရွက္ ေျဖ လကၤာ
ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ စားက်က္ေျမဟာ
ဖုန္းဆိုးေငြ႔တသင္းသင္းနဲ႔
ေသြးညီႇနံ႔ေတြမရွင္းေသးဘူးအေမ…

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းေလ…
နံရံေနာက္မွာ ေခြလို႔ ေခါက္လို႔
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေလ…
မ၀ေရစာ ညစာၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလြမ္းေနေတာ့မွာပဲအေမ
အေမကကၽြန္ေတာ့ကိုလြမ္းသလို
သူတို႔လည္းကၽြန္ေတာ့္ကို လြမ္းေနၾကေတာ့မွာပဲအေမ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယံုၾကည္တာေလးတခုနဲ႔
သူတို႔ဘ၀ကို စိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ထားခဲ့တဲ့သူေတြ
အိပ္ကပ္အစုတ္ထဲက အိပ္မက္အရုပ္ေလးကို
တယုတယ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္လို႔
အလြမ္းေပၚအလြမ္းဆင့္ အလြမ္းနင့္ေနၾကမွာပဲအေမ

သံေျခခ်င္းတန္းလန္းၾကီးနဲ႔ေတာင္
ႏိုင္ငံၾကီးေကာင္းစားတာျမင္ခ်င္ေသးသတဲ့
လူပီသလိုက္ၾကပံုမ်ား တျပားသားမွစိတ္ကိုမေလ်ာ့ဘူးအေမ
သူငယ္ခ်င္းေတြေလ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့
ဒီေကာင္ေတြကို ဒီေထာင္ေတြထဲ
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေနခြင့္ျပဳရဦးမလဲအေမ

နရသိန္တံခါးကို ရိုက္ခ်ိဳးမဖြင့္ႏိုင္ေသးသေရြ႕
လက္ဖ၀ါးေတြလည္း လူျမင္မခံ၀့ံဘူးေလ
စိတ္အနာ အစာမေၾကသမွ်
(ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့)
ကၽြန္ေတာ့္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုပဲကၽြန္ေတာ္
အားရပါးရ ျပန္ရိုက္လိုက္ပါရေစဦးအေမ
အရွက္ေလးမ်ားေျပလိုေျပျငား…


မတရားအမိန္႔မ်ားျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ခံထားရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ေရးဖြဲ႔သည္။


မုိဃ္းေသြး
Generation Wave

ပြင့္လင္း ျမင္သာမႈရွိရန္လိုသည္

ေမာင္သုတ

ရုရွႏိုင္ငံ၏ အကူ အညီ ျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံက ႏ်ဴကလီးယား သုေတသန ဌာနတခု တည္ေဆာက္ရန္ စီစဥ္ ေနသည္ဟူေသာ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚ လာခဲ့သည္။ ဤ အခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ျပည္ပရိွ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီ အုပ္စုမ်ားအၾကား၊ စစ္ အစိုးရကို ေ၀ဖန္ေနၾက သူမ်ားအၾကား၊ ေနာက္ဆံုး အေမရိကန္ အစိုးရ၏ အခ်ဳိ႕ေသာ ဌာနမ်ား၊ အရာရွိမ်ား ၾကားတြင္ ပြက္ေလာ ရိုက္သြားရသည္။ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္စရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ႏွစ္ႏိုင္ငံနားလည္မႈစာခၽြန္လႊာအရ ရုရွားႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ၁၀ မီဂါ၀ပ္ အပူေပးသုေတသနဓာတ္ေပါင္းဖိုတခုႏွင့္ ၎ႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ အေထာက္အပံ့ပစၥည္းမ်ား ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ဤသတင္းထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ စစ္အစိုးရ၏ ႏ်ဴကလီးယားအစီအစဥ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ စစ္အစိုးရကိုယ္ႏႈိက္က ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရိွျခင္း၊ ဆိုးရြားေသာ လူအခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ား က်ဴးလြန္ ေနျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားရိွေနသည့္အျပင္ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအရလည္း က်ဆင္းေနသည္။ အေနာက္ကမၻာ ႏွင့္လည္း သင့္ေလ်ာ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ပ်က္ကြက္ေနျခင္း ေၾကာင့္ ကာလၾကာရွည္ အျငင္းပြားေနရမႈမ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။( ဆက္ဖတ္ရန္ ) ႏွစ္ႏိုင္ငံနားလည္မႈစာခၽြန္လႊာကို ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွ ကိုယ္စားျပဳလက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သူမွာ စစ္အစိုးရထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊ၏ သစၥာရွိေသာ ေနာက္လိုက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီး ဦးေသာင္းျဖစ္ၿပီး ၎က စစ္အစိုးရ၏ ဒုတိယ ဥကၠ႒ ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအးႏွင့္ စစ္တကၠသိုလ္တြင္ တတန္းတည္းေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ တဘက္က ရုရွႏိုင္ငံ အဏုျမဴေအဂ်င္စီ၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ခံ ကုန္ပစၥည္း ေရာင္းခ်ေသာကုမၼဏီျဖစ္သည့္ AtomStory Export က လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေသာရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ပါမည္ဟု ေျပာသည့္အေပၚ သံသယရွိသူကမရွား။ ထို႔အျပင္ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက စစ္အစိုးရက ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္မ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ စိုင္းျပင္းလာႏိုင္သည္ဟု ေလာ၍ ေကာက္ခ်က္ခ်ေနၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း သံသယရိွေနသူမ်ားႏွင့္ မီးလွန္႔သံေခ်ာင္းေခါက္ေနသူမ်ား သတိမမူမိသည့္ ေနာက္ကြယ္အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္း ရိွေနေသးသည္။ ၎မွာ ျမန္မာျပည္အေနျဖင့္ ကာလၾကာရွည္ကပင္ အဏုျမဴနည္း ပညာပိုင္ဆိုင္ေရးအတြက္ ဆႏၵရွိၿပီး ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ၾကသည္ဟူေသာ ႏ်ဴကလီးယားနည္းပညာ ရွာပံုေတာ္ဆိုင္ရာ သမိုင္းျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔က ဦးႏု၊ ဦးဘေဆြတုိ႔ႏွင့္ သံုးပြင့္ဆိုင္ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ဦးေဆာင္ေနသူ တဦးျဖစ္သည့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ လက္ေတြ႔က်က်ျမင္တက္ေသာ ေခတ္မီေရး၀ါဒီတဦးျဖစ္သည္။ သူက ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ ထြန္းသစ္စ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို ေနာက္ကြယ္မွ အဓိကေမာင္းႏွင္ေပးသူ တဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုကာလတြင္ပင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ လက္နက္သုေတသနေဖာင္ေဒးရွင္း (American Armour Research Foundation) ႏွင့္ တြဲဖက္၍ စက္မႈ၀န္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အသံုးခ်သုေတသနအဖြဲ႔ကို ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ႀကီးၾကပ္လာခဲ့သည္။

၁၉၅၅ ခုႏွစ္အကုန္ပိုင္းတြင္ အဏုျမဴစြမ္းအင္ဌာနႏွင့္ အဏုျမဴဆိုင္ရာ တြင္းထြက္သယံဇာတမ်ားဌာနကို တည္ ေထာင္ခဲ့ျပီး အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ ထူးခြၽန္ေသာ လူငယ္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ နည္းပညာရွင္မ်ားကို ေစလႊတ္ခဲ့ၾကသည္။ သင္ၾကားရသည့္ဘာသာရပ္မ်ားမွာ ဘဲြ႔လြန္အဆင့္ က်န္းမာေရး ရူပေဗဒ၊ ႏ်ဴကလီးယား ရူပေဗဒ၊ သတၱဳေဗဒဆိုင္ရာ ႏွင့္ ဓာတ္သတၱဳတူးေဖၚေရးအင္ဂ်င္နီယာပညာရပ္တို႔ အျပင္ ကရိယာပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ရာ က႑၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ စက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ႏ်ဴကလီးယားနည္းပညာ အသံုးခ်မႈဆိုင္ရာ နည္းပညာသင္တန္းမ်ားကို လည္း တက္ေရာက္ေစခဲ့သည္။ စာသင္သြားသူအမ်ားစုက ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လာခဲ့ၿပီး UBARI ေခၚ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အသံုးခ်သုေတသနအဖြဲ႔၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး သုေတသနသိပၸံမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းခဲ့ၾကသည္။ AEC ေခၚ အဏုျမဴစြမ္းအင္ဌာနကို ဦးေဆာင္သည့္ ဦးလွညႊန္႔က ေရွ႕ေဆာင္သင္ျပခဲ့ၿပီး ၎၏ လမ္းၫႊန္မႈမႈေအာက္ တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ ပညာေတာ္သင္အပတ္စဥ္ဆင္းမ်ားက ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးလွၫြန္႔က လြတ္လပ္ေရး မရမီ ကတည္းက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ပညာဆည္းပူးေနခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ေသာ ပထမအသုတ္ ပညာေတာ္သင္ မ်ားအနက္ ဦးသိန္းဦးဖိုးေစာလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ၿပီး သူတဦးသာလွ်င္ လက္ရိွစစ္အစိုးရေအာက္တြင္ ဆက္လက္၍ အမႈထမ္းေနဆဲ လည္း ျဖစ္သည္။ ဦးသိန္းဦးဖိုးေစာက ယခုေတာ့ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန၏ အၾကံေပး တဦး ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္လည္း တြဲဖက္ပါေမာကၡတဦးအျဖစ္ တာ၀န္ယူလွ်က္ရိွသည္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဂ်နီဗာ၌က်င္းပေသာ အဏုျမဴစြမ္းအင္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအသံုးျပဳေရး ႏိုင္ငံ တကာညီလာခံကို တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ အဏုျမဴစြမ္းအင္ ေအဂ်င္စီ (IAEA) တည္ေထာင္ေသာ အခါတြင္လည္း ယင္းအဖြဲ႔သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ မ်ားမၾကာမီပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ AEC ေခၚ အဏုျမဴစြမ္းအင္ဌာနအား “ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အဏုျမဴစြမ္းအင္ စင္တာ” (UBAEC) အျဖစ္ အဆင့္တိုးျမွင့္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းကာလမ်ားသည္ အဏုျမဴေခတ္သစ္အတြက္ ေရာင္ျခည္သန္းေနဆဲကာလျဖစ္သည္။ ဤ ကာလတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ UBAEC တြင္၀န္းရံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏ်ဴကလီးယားပညာရွင္ ထိပ္သီး မ်ားတြင္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို ေခတ္မီစက္မႈႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔ ေမာင္းတင္ေပးႏိုင္သည္ကို သံသယလံုး၀ မရိွခဲ့ၾကေပ။

စြမ္းအင္ ထုတ္လုပ္ေရး၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေဆး၀ါးထုတ္လုပ္ေရး၊ စက္မႈလုပ္ငန္းႏွင့္ ပညာေရးနယ္ပယ္မ်ားတြင္ အပတ္ တကုတ္ သုေတသနလုပ္ငန္း၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အႂကြားသန္ခဲ့ၾကေသာ “ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း”၏ က်ရႈံးမႈႏွင့္အတူ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ႏ်ဴကလီးယား ရည္မွန္းခ်က္၏ ပထမအဆင့္ကာလသည္လည္း အိပ္မက္ၿပိဳကြဲ တုန္႔ဆိုင္းသြားခဲ့ရသည္။ UBAEC ၏နာယကျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလည္း ႏိုင္ငံေရးဂိုဏ္းဂဏ အကြဲအျပဲမ်ား၊ ေ၀ဖန္မႈမ်ားေအာက္တြင္ အရွက္ရခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ေစလိုက္သည္။ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အျခားဦးစားေပးကိစၥမ်ားသို႔ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ အဏုျမဴအသိပညာ၊ အဏုျမဴပါ၀ါ ရွာပံုေတာ္ဆီသို႔ ဦးမလွည့္ႏိုင္ေတာ့။ ဤသို႔ႏွင့္ တခ်ိန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့ေသာ UBAEC ၏ ကံေတာက္ပမႈသည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။

စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ျပင္းထန္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေစ်းေပါေပါျဖင့္ အဏုျမဴပါ၀ါ ရရိွမည္ဟူေသာ ကိစၥမ်ားမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ပို၍ ခက္ခဲလာသည္ႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အဏုျမဴရည္မွန္းခ်က္ကိုလည္း ရင္ထဲသိမ္းထုတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ တိုင္းျပည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏ်ဴကလီးယားသုေတသနဓာတ္ေပါင္းဖိုမ်ားႏွင့္ ႏ်ဴကလီးယားစက္ရံုမ်ား တည္ ေဆာက္ႏိုင္ခြင့္ရရိွခဲ့ ၾကေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အတိအက် ဘက္မလိုက္ၾကားေနေရးမူ၀ါဒေၾကာင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုထံမွေရာ၊ ရုရွႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးမွပါ ႏ်ဴကလီးယားဆိုင္ရာ အကူအညီမ်ား ရယူႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ဤအခြင့္အေရးမ်ား လက္လြတ္ဆံုးရႈံး ခဲ့ရျပန္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးလွညႊန့္သည္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထြက္ခြာ၍ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အဏုျမဴစြမ္းအင္ ေအဂ်င္စီ (IAEA) တြင္ အႀကီးတန္းအရာရိွအျဖစ္ ဆက္လက္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျပည္ပတြင္ပင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၾကေသာ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနၾကသည့္ ပထမႏွင့္ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္၊ လက္တဆုပ္စာ ရူပေဗဒပညာရွင္မ်ား၊ သိပၸံပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ အသံုးခ်သုေတသနသိပၸံ (UBARI) တို႔သည္ အေျခခံ ႏ်ဴကလီးယားသိပၸံ အသံုးခ် သုေတသနကို ဆက္လက္ သင္ၾကားဆဲ၊ ေလ့လာေဆာင္ရြက္ဆဲ ျပဳေနခဲ့သည္။

ႏ်ဴကလီးယား သုေတသနစင္တာ တခုတည္ေဆာက္ေရးအျပင္ (IAEA) ႏွင့္ အစိုးရအေထာက္အပံ့မ်ားျဖင့္ ႏ်ဴကလီးယားသုေတသနဓာတ္ေပါင္းဖိုတခု တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုလည္း ဆက္လက္ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ၾကသည္။ (IAEA) ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ အစိုးရမ်ား၏ နည္းပညာအကူအညီမ်ားႏွင့္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္အေစာပိုင္းကာလမ်ားမွစ၍ ရန္ကုန္၀ိဇၹာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္တြင္ ဘြဲ႔ႀကိဳတန္းေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သုေတသန ပညာရွင္မ်ား အတြက္ ႏ်ဴကလီးယားဓာတ္ခြဲခန္းတခု တည္ေဆာက္လည္ပတ္ထားခဲ့သည္။ ဘြဲ႔ႀကိဳဂုဏ္ထူးတန္း သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ ႏ်ဴကလီးယား ရူပေဗဒအား မသင္မေနရဘာသာရပ္တခုအျဖစ္ သင္ၾကားေစခဲ့ၿပီး ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွစတင္ က်င့္သံုးခဲ့ေသာ အဓိက ဦးစားေပး ဘာသာ “ေမဂ်ာ”ယူရေသာ ပညာေရးစနစ္သစ္ေအာက္ရိွ မဟာဘြဲ႔မ်ားတြက္ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ သင္ၾကားႏိုင္ေသာ ဘာသာရပ္တခုအျဖစ္ သင္ၾကားျပသခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကလည္း အလားတူ သင္ၾကားမႈ ပံုစံမ်ဳိး ဆက္လက္က်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္။ အလားတူပင္ (UBARI) ကလည္း ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ သုေတသနစာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္စင္တာမ်ားကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ထိန္းသိမ္းဖြင့္လွစ္ထားခဲ့သည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ေရး၊ ေရဒီယိုအိုင္ဆိုတုပ္ အသံုးခ် ဘာသာရပ္၊ က်န္းမာေရးရူပေဗဒဘာသာရပ္၊ ဓာတ္သတၱိႂကြထိန္းခ်ဳပ္မႈဘာသာရပ္၊ စက္မႈလုပ္ငန္းအသံုးခ် ဘာသာ ရပ္မ်ားႏွင့္ ဓာတ္ သတၱဳ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာျခင္းဘာသာရပ္ နယ္ပယ္မ်ားတြင္ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ ျခင္းႏွင့္ အျခား ျဖစ္ထြန္းဖြံ႔ၿဖိဳးေစမႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ (IAEA) ၏ ရုပ္၀ထၳဳပစၥည္း၊ သင္တန္းအေထာက္အပံ့ႏွင့္ ကြၽမ္းက်င္မႈနည္းပညာအေထာက္အပံ့စေသာ နည္းပညာအကူအညီမ်ား ဆက္လက္ရယူ ေနခဲ့သည္။ ၁၉၆၀ ေႏွာင္းပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ သုေတသနမူ၀ါဒညႊန္ၾကားေရးဘုတ္အဖြဲ႔ဟု ေခၚေ၀ၚေသာ ၀န္ႀကီးအဆင့္ သုေတသနႀကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႔တခုကို စီမံကိန္းႏွင့္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းလာ ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၎၏စီမံမႈေအာက္တြင္ အဏုျမဴစြမ္းအင္ေကာ္မတီကို ဖြဲ႔စည္းခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား အတြင္းတြင္ ၎ေကာ္မတီက ျမန္မာႏိုင္ငံ ႏ်ဴကလီးယားသုေတသနလုပ္ငန္းမ်ား အားလံုးကို ႀကီးၾကပ္ခဲ့သည္။

ႏ်ဴကလီးယားဓာတ္ေပါင္းဖို အေသးစားတခုတည္ေဆာက္ရန္ ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ကိုလည္း ဤေကာ္မတီတြင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ ၾကသည္။ အဆင့္ႏွိမ့္ထားေသာ သင္တန္း၊ သုေတသနဆိုင္ရာ အိုင္ဆိုတုပ္ထုတ္လုပ္ေရးႏွင့္ အေထြေထြ အက္တမ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေမရိကန္ပံုစံ အစီအစဥ္ American TRIGA (Training, Research Isotope Production, General Atomic) တခုကို ေဒၚလာ ၅ သိန္းေအာက္တန္ဖိုးမွ်ျဖင့္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကမ္းလွမ္းရန္ ထိုအခ်ိန္က စဥ္းစားခဲ့ၾကေသး သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ အေကာင္အထည္ ေပၚမလာခဲ့ေပ။ အေၾကာင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားေငြ မရိွသေလာက္ ျပတ္ေတာက္ေန ျခင္းႏွင့္ တပါတီဆိုရွယ္လစ္အစိုးရ၏ အာဏာအ၀န္းအ၀ိုင္းထဲတြင္ ဤအစီအစဥ္အတြက္ စည္းရံုးေပးမည့္ ဦးကိုင္ဖခင္ တဦးမွ် မရိွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ဦးေသာင္းက ဤအဏုျမဴအစီအစဥ္အတြက္ ဦးကိုင္ဖခင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စစ္အုပ္စု၏ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မႈးႀကီးသန္းေရႊကိုလည္း နားခ်ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေရာင္းရေငြမ်ားမွ ႏိုင္ငံျခားေငြ အေျမာက္ အမ်ားလည္း လွိမ့္၍ရေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ သူ၏၀န္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္တြင္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ အဏုျမဴစြမ္းအင္ဌာနသည္လည္း ဓာတ္ေပါင္းဖိုကို အေျခခံေသာ ႏ်ဴကလီးယားသုေနသန ဌာနတခု တည္ေဆာက္ရန္ တာ၀န္ကို အထေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူက ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ ရိွေနပံု ရသည္။ (ဦးေသာင္း၏ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာနက တႏွစ္ေစာ၍ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။) ျမန္မာျပည္တြင္ ႏ်ဴကလီးယားသုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားကို ထိေရာက္လံုျခံဳစြာ၊ ေဘးကင္းစြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရိွပါ သလားဟု ေမးခြန္းေမးလာပါကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ကာလၾကာရွည္စြာကတည္းက သေႏၶတည္လာခဲ့ေသာ ႏ်ဴကလီးယား သုေနသနႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပရန္ရွိေနသည္။

၎တို႔လုပ္ေဆာင္လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ၾကာ အေတြ႔အၾကံဳရိွခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံတြင္း (အဓိကအားျဖင့္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မ်ား)ႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားျပည္ပ (ရုရွႏိုင္ငံ) မ်ားတြင္ ႏ်ဴကလီးယား အတတ္ပညာရွင္မ်ားကို ေလ့က်င့္ ေပးေနခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တခုပင္ ရိွေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္မ်ားကို ဦးေသာင္းက မလြဲမေသြ ေထာက္ျပႏိုင္ လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေရးႀကီးလွေသာေမးခြန္းမွာ ႏ်ဴကလီးယားလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔ထက္ပို၍ အေရးႀကီးသည္မွာ ဤအစီအစဥ္၏ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔အျပင္ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာရထားေသာ ႏိုင္ငံျခား ေငြမာမ်ားကို မည္သို႔မည္ပံု စီမံသံုးစြဲသနည္းဟူေသာ သူတို႔၏ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားမႈကိုလည္း ေမးရန္ ရွိပါသည္။ ဤ အဏုျမဴ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ႏွစ္စဥ္ကုန္က်စရိတ္ ေဒၚလာ ေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္းဂဏန္းကုန္က်ပါလိမ့္မည္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ဆယ္သန္းမွ သန္း တစ္ရာအထိလည္း ရိွႏိုင္ပါသည္။ ဆင္းရဲေသာ မိမိတို႔တိုင္းျပည္တြင္ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည့္ ေသာက္ေရသန္႔ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္မီးမွန္မွန္ မေပးႏိုင္ေသးေသာအခ်ိန္၌ ဤကဲ့သို႔ေသာ အေရးေပၚ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေငြမာမ်ားကို ပို၍အက်ဳိးရိွရိွအသံုးခ်ရန္ သင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုေပသည္။

ေမာင္သုတသည္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ေနထိုင္လ်ွက္ရွိေသာ ျမန္မာပညာရွင္တဦးျဖစ္သည္။၂၀၀၇ ခုနွစ္ ဇူလိုင္လထုတ္ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္းမွ ေမာင္သုတေရးသားေသာ Transparency Needed ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။

Saturday 27 December 2008

Myanmar cyclone survivors struggle to rebuild lives

by Tun Aung

KUNGYANGON, Myanmar (AFP) — With tents still serving as homes and schools seven months after Cyclone Nargis lashed Myanmar, survivors say they are struggling to rebuild their lives as international aid trickles in.

Fisherman Htein Lin Aung, a father of three, says a new roof is out of the question as he fixes the engine of his boat beneath the tarpaulin covering of his bamboo tent outside the town of Kungyangon.

"We have been in difficulties since Nargis. The weather is also unusual now," said Htein Lin Aung, 37, whose house was one of hundreds of thousands destroyed by the cyclone.

The storm left 138,000 people dead or missing and affected more than 2.5 million, while Myanmar's military junta provoked outrage by initially hampering international aid efforts with red tape.

The military government relented after a visit from UN Secretary General Ban Ki-moon. But rebuilding the southwestern Irrawaddy Delta, which suffered the brunt of the cyclone, is dragging on.

A UN appeal for 477 million dollars is only 64 percent funded, with agriculture and early recovery the least funded sectors with only 25 per cent and 39 per cent of needs met respectively, according to the latest figures.

Htein Lin Aung said his income fell to 100,000 kyats (83 dollars) per month after the cyclone, half what he used to earn, while the cost of living in impoverished Myanmar has risen.

"My business is not good, the weather is also not good. We get enough for our daily expenses but no extra money," he said, adding that "unusual" weather since the cyclone had kept fishermen off the sea.

His neighbours all have tarpaulin roofs as they cannot afford to buy new materials.

Survivors in the area around Kungyangon, which is about three hours drive from the country's former capital Yangon, say donors are not coming any more to provide rehabilitation assistance.

"We cannot stay like this in the rainy season," said housewife Khin Win, 46, as she sewed a fishing net for her husband inside the makeshift tarpaulin cover tent they currently call home.

"We lost everything in the cyclone. The water rose from beneath, it rained from the sky and the wind blew from all directions."

-- "Urgent needs still to be met" --

Farmers who survived the cyclone said they faced similar difficulties.

"The weather has been so bad here after the cyclone," said 51-year-old rice farmer Mya Aung. "The paddy seeds that we cultivated decreased in production and also we got low prices after we harvested."

Relief work in the disaster zone is currently being coordinated by a so-called tripartite group gathering the United Nations, the 10-member Association of Southeast Asian nations, and Myanmar's military government.

An assessment released this month and endorsed by the group said that while recovery efforts have begun, there are "urgent needs still to be met" for cyclone survivors.

"There are chronic needs in food security and nutrition. We need to increase the support particularly in the western delta and some of the larger towns," UN resident and humanitarian coordinator Bishow Parajuli was quoted as saying.

In a small sign of progress this week, a ceremony was held in Kungyangon to mark a 500,000-dollar donation from a Taiwan-based Buddhist monk, through the Taiwan Red Cross, to build two primary schools and water wells.

"We are still cooperating with the International Federation of the Red Cross and the Myanmar Red Cross," said Taiwan Red Cross secretary general Steven Chen, adding that it was spending another one million dollars on cooperative projects.

But for tearful primary school teacher Lei Lei Oo the road ahead is long.

"The important thing is schools for children to learn. My school children from third grade cannot come to school if the weather is bad," Lei Lei Oo said at the ceremony.

"We are still in many difficulties," she said.

The Saffron Revolution must not be forgotten.


26 Dec 2008, by Min Zaw

On Nov. 28 my brother, Thet Zin, a Burmese journalist brave enough to remain in his country, was sentenced to seven years in prison by the military junta there. His crime? Possession of a U.N. report about the military's crackdown on demonstrations by monks and democracy activists in September 2007 -- known around the world as the "Saffron Revolution."

He's not alone. In the past two months the junta has sentenced more than 230 political detainees to lengthy prison sentences, some as long as 68 years. The total number of political prisoners in Burma is now more than 2,100, up sharply from nearly 1,200 in June 2007, before last year's protests, according to Amnesty International and other human-rights groups.

The terrible irony is that when I tell my Burmese friends and colleagues about my brother's sentence the typical response is, "Only seven years?" How far we've fallen that we consider anything less than decades in prison to be somehow a blessing.

My brother is the editor in chief of a weekly journal you've likely never heard of called the Myanmar Nation. On Feb. 15, the military raided his office and dragged him and his office manager, Sein Win Maung, away. They were eventually charged with crimes against the state under the regime's Printing and Publishing Law. All this for being in possession of a U.N. report widely available on the Internet.

Torture and interrogations followed. He was sent to Burma's notorious Insein prison. He nearly died there when Cyclone Nargis hit Burma in May, claiming more than 80,000 lives. Now he's facing a term in a filthy, disease-ridden prison that could result in his death.

The reality is that my brother did get a lighter sentence -- the maximum under the law which he was charged with violating. Nowadays, high-profile dissidents usually receive prison sentences from 20 to 70 years. Since November, the special courts held inside the Insein prison compound have rushed to complete the hearings against Burmese democracy activists, Buddhist monks, student leaders, ethnic minority youth, labor activists, journalists, poets, bloggers, and even comedians and musicians who were arrested during and after last year's peaceful protests.

These hearings and sentencing continue in the absence of their attorneys. Worse yet, three defense lawyers were imprisoned for between four and six months for contempt of court after transmitting their clients' complaints of an unfair trial. (Another defense lawyer convicted of contempt of court fled to the Thai border to evade arrest.) Four other defense lawyers were barred from representing their clients.

The military is immediately transferring those who receive sentences to prisons in remote areas. Earlier this month, my brother was sent to a prison in Kalay, 680 miles from his home in Rangoon in Burma's northwestern frontier -- far from all those who care about him.

The goal of such harsh punishments is clear: to eliminate potential opposition in the run-up to the 2010 election, which is the last step in the junta's "Seven-Point Roadmap to Democracy."

The junta is mocking the U.N. Security Council, which issued a statement in October 2007 calling for the release of all political prisoners, including Nobel Prize winner Aung San Suu Kyi, who remains under house arrest. In response, 112 former presidents and prime ministers from more than 50 countries signed a letter this month urging U.N. Secretary-General Ban Ki-Moon to return to Burma for the first time since his visit after Cyclone Nargis and press for the release of political prisoners.

Indeed, Mr. Ban, who recently expressed his "disappointment" and "frustration" with progress in Burma, should go back and tell junta leader Gen. Than Shwe what he told the press not long ago -- that the "status quo ante is not acceptable and politically unsustainable," and that all political prisoners must be released by 2010.

Meanwhile, my brother and thousands of other political prisoners in Burma continue to languish behind bars. The world was watching during the "Saffron Revolution." Is it still?

Min Zin, a Burmese journalist in exile, is a teaching fellow at the University of California, Berkeley, School of Journalism

ေခြးသားကပါမက ေခြးေျမးကပါ ေခြးပါးဝေနပံု

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေျမးကို ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္ခဲ့ရ
နအဖစစ္ေခါင္းေဆာင္၏ ေျမးျဖစ္သူက ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အခ်င္းမ်ားရာ မေက်နပ္သျဖင့္ ေနအိမ္ကုိ ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ခဲ့ၿပီး ၎၏မိဘမ်ားကို ေက်နပ္သည္အထိ ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္ခိုင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ ေျမးျဖစ္သူ ဖိုးလျပည့္ (ခ) ေနေရႊေသြးေအာင္သည္ စကၤာပူတြင္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူႏွင့္ အင္တာနက္ကိစၥ စကားမ်ားခဲ့သည္ကို မေက်နပ္သျဖင့္ ယခုလ (၁၉) ရက္ေန႔ညတြင္ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္ (၂) ရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ မိဘမ်ားကို ေခၚေဆာင္သြားကာ ယခုကဲ့သို႔ ေတာင္းပန္ခိုင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေနေရႊေသြးေအာင္

ႏုိင္ငံေတာ္အခမ္းအနားတခုတြင္ေတြ႔ရသည့္ ေနေရႊေသြးေအာင္(ခ)ဖုိးလျပည့္ (အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ဆင္ထားသူ)

“ျဖစ္တာက စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ဖိုးလျပည့္တို႔ သတင္းကို အင္တာနက္ေပၚကို တင္တယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲတာက စျဖစ္တာ၊ အဲဒါကို ဖိုးလျပည့္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက (၁၉) ရက္ေန႔ညမွာ အဲဒီေကာင္ေလးအိမ္ကို သြားၿပီး ခဲနဲ႔ေပါက္တာ၊ အဲဒါကို ေကာင္ေလးရဲ႕မိဘေတြက ည (၁) နာရီေလာက္မွာ ကမာရြတ္စခန္းကို သြားအမႈဖြင့္တယ္”ဟု အမည္မေဖာ္လုိသူတဦးက ေျပာသည္။

ထိုည (၁) နာရီ မိနစ္ (၂၀) ခန္႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ ေျမးျဖစ္သူက ကမာရြတ္ရဲစခန္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး တံခါးဖြင့္ရန္ ေျပာဆိုသည့္အတြက္ တာဝန္က် စခန္းေစာင့္ အရန္ရဲေမမ်ားက တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ရသည္။

“ဖိုးလျပည့္ စခန္းကိုေရာက္ေတာ့ တံခါးမဖြင့္ရင္ ကားနဲ႔ဝင္တိုက္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ ဖြင့္ေပးလိုက္ရတာ၊ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ တိုင္ခ်က္ဖြင့္တဲ့သူေတြကို အမ်ဳိးသမီးအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ခဏဝွက္ထားေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြကို မထုတ္ေပးရင္ ျပႆနာအရွည္ ရွည္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုၿပီး စခန္းက အရာရွိေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ေတာ့ ဖိုးလျပည့္လက္ထဲကို လႊဲအပ္လိုက္ရတယ္”ဟု ဆက္ေျပာသည္။

ဖိုးလျပည့္ႏွင့္အတူ လံုၿခံဳေရးအတြက္ အေနာက္ပိုင္းခ႐ိုင္မွဴး၊ ကမာရြက္ၿမိဳ႕နယ္မွဴးႏွင့္ အျခားလံုၿခံဳေရးကား (၇) စီး လိုက္ပါခဲ့ၿပီး ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ အိမ္တအိမ္သို႔ တိုင္ခ်က္ဖြင့္သူမ်ားကို ေခၚေဆာင္သြားကာ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို အိမ္အျပင္တြင္ ေစာင့္ခုိင္းထားခဲ့ေၾကာင္း အဆိုပါ အမည္မေဖာ္လုိသူက ဆက္ေျပာသည္။

“သူတို႔ ျပန္ထြက္လာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သန္းေရႊရဲ႕ေျမး ဖိုးလျပည့္က သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြ မွားပါတယ္လို႔ ဝန္ခံၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့ၿပီး ေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္၊ (၂၁) ရက္ေန႔ ညမွာလည္း လူငါးေယာက္ေလာက္က အဲဒီအိမ္ကို ခဲနဲ႔ ထပ္ေပါက္ေသးတယ္၊ အဲဒါ ကမာရြတ္စခန္းကို သက္ေသခံပစၥည္းနဲ႔တကြ တိုင္တာ၊ နယ္ေျမခံ ကမာရြတ္စခန္းက အခုခ်ိန္ထိ အမႈမဖြင့္ေပးဘူး”ဟု ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊသည္ မၾကာေသးမီကလည္း စစ္တကၠသိုလ္ ဗိုလ္ေလာင္းေက်ာင္းဆင္းပြဲတခုသို႔ ဇနီးသားသမီးမ်ားအား ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၿပီး စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားေနရာႏွင့္ ထူးျခားစြာ ေနရာခ်ထားရာ ေျမးျဖစ္သူ ဖိုးလျပည့္ပါ ပါဝင္ခဲ့ျခင္းကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

Friday 26 December 2008

ႏွစ္သစ္ လူသစ္ စိတ္သစ္

ႏွစ္သစ္ လူသစ္ စိတ္သစ္
ေမာင္စြမ္းရည္


ႏွစ္ေဟာင္း လူသား
စိတ္ေဟာင္း ထားရစ္
ႏွစ္သစ္ လူသား
စိတ္သစ္ ဖြားစို႔။
ႏွစ္ေဟာင္းထဲက
ေလာဘ၊ ေဒါသ
ေမာဟ ပိတ္ဖုံး
အမုန္း အျငိဳး၊ အဆိုး ဟူသမွ်
ခ၀ါ ခ်စို႔။
ႏွစ္သစ္ဆန္းမွာ
သစၥာေရခ်မ္း၊ ေမတၱာပန္းျဖင့္
ျငိမ္းခ်မ္းဆုကို၊ တို႔ ပန္ဆိုစို႔။

Thursday 25 December 2008

Merry Christmas


ခ်စ္စြာေသာ သန္း ၅၀ ေက်ာ္ ျမန္မာျပည္သူအေပါင္းနွင့္ ခ်စ္စြာေသာ ျမန္မာဒီမိုကေရစီအေရးကို လိုလားၾကကုန္ေသာ လူသားမ်ားအားလံုး ကို Burma Democratic Concern အဖြဲ႔သားမ်ားအားလံုးမွ ၂၀၀၈ခုနွစ္ ရဲ႕ Merry Christmas ပါလို႔....

ကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာ က်န္းမာရႊင္လန္းနိုင္ၾကပါေစ။

Tuesday 23 December 2008

အာဏာမေတာ္တေရာ္ ညိႇဳးႏြမ္း

မမခင္

မမခင္တေယာက္ အခုတေလာ ေရဒီယိုကို ဖြင့္နားေထာင္လိုက္တိုင္း ၾကားေနရတာက ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြကို ျမန္မာနအဖစစ္အစိုးရက ပုဒ္မ (၂၉၅) နဲ႔ ေထာင္ခ်ေနတဲ့ သတင္းပါပဲ၊ ေရဒီယိုဆိုလို႔ စစ္အစိုးရခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ ျမန္မာ့အသံကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မမခင္တို႔ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ နားမ်က္စိေတြကို ဆြဲဆြြဲဖြင့္ေပးေနတဲ့ ဘီဘီစီ၊ ဗြီအိုေအ၊ အာအက္ဖ္ေအတို႔ ဒီဗီြဘီတို႔ကိုေျပာတာ။ အဲဒီ သတင္းဌာနေတြက လႊင့္ေပးေနတဲ့ သတင္းေတြ၊ ေတြ႔ဆံုခန္းေတြထဲမွာ ပုဒ္မ(၂၉၅) .. (၂၉၅) နဲ႔။

Ma Ma Khin's Article

မမခင္တို႔က ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမို႔လား၊ ပုဂံျပည္အစ သာသနာေတာ္ႀကီးအစကတည္းက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ အဆံုးအမနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြျဖစ္လို႔ ႐ံုးတို႔ ဂါတ္တို႔ဆို ေဝးေဝးကေရွာင္ၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် မေရာက္ေအာင္ ေနလာခဲ့ၾကတာ။ ဥပေဒပုဒ္မေတြ၊ ပုဒ္ထီးေတြ သိပ္ေတာ့နားမလည္ပါဘူး။ ကိုယ္က အဲဒီလို ပုဒ္ထီးပုဒ္မေတြနဲ႔ မပတ္သက္ေအာင္ေနေပမဲ့ နအဖစစ္အစိုးရက ျပည္သူလူထုကို ကုိယ့္ဟာကို အၿငိမ္မေနရ။ လူထုကို အဲဒီပုဒ္ထီးပုဒ္မေတြနဲ႔ ခ်ခ်ၿပီး လာလာပတ္သက္ ႏွိပ္စက္ေနလို႔ ဒီကေန႔ ဒီအခ်ိန္ မၾကားဖူးတဲ့ ပုဒ္ထီး ပုဒ္မေတြကို ၾကားသိလာရတာပါ။


အဲဒီ နအဖစစ္အစိုးရက ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ေထာင္ခ်ခ်ေနတဲ့ ပုဒ္မ (၂၉၅) ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ဂ႐ုတစိုက္နားစြင့္လိုက္ေတာ့ သာသနာေတာ္ညိႇဳးႏြမ္းေစတဲ့ ပုဒ္မတဲ့။ မမခင္တို႔ျဖင့္ မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလတုန္းက သံဃာေတာ္ေတြက တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေမတၱာဓါတ္ေတြ နည္းပါးေနလို႔ ေမတၱာပို႔ၾကမယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူၾကၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာသာမက တိုင္းျပည္အစြန္အဖ်ားက ၿမိဳ႕ရြာေတြအထိ ေမတၱာပို႔ၾကတာ ဖူးျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ လမ္းမေပၚတန္းစီၿပီး ႂကြခ်ီေတာ္မူလာၾကတာကို ေတြ႔ေတာ့ မမခင္တို႔ျပည္သူေတြလဲ ဘယ္မွာ ေနႏိုင္ၾကပါမလဲ။ လက္အုပ္ကေလးေတြ ကိုယ္စီခ်ီၿပီး ဆရာေတာ္ေတြေနာက္က လိုက္ပါခဲ့ၾကတာေပါ့။ လိုက္ၾကတာမွ တႏိုင္ငံလံုး အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္ပါပဲ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့လူေတြကို မမခင္ ျမင္ဖူးတာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္က ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတုန္းက တႀကိမ္၊ အခုတႀကိမ္ရယ္ ႏွစ္ႀကိမ္ပဲ ျမင္ခ့ဲဖူးပါတယ္။ လူႀကီး လူငယ္ လူလတ္ ေယာက်ၤားကေလး မိန္းကေလး လူမ်ဳိးစံု။ သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ေတာင္ ခ်ီပါလိမ့္မယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊဝါေရာင္လႊမ္းသြားတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ေမတၱာပို႔ဆုုေတာင္းပြဲကို နအဖစစ္အစိုးရက လက္နက္နဲ႔ ၿဖိဳခဲြမယ္လို႔ေတာ့ မထင္မွတ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြလဲ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ေမြးလာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြပဲလို႔ ေအာက္ေမ့မိခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးကိုေတာ့ အထြဋ္အျမတ္ထားရမယ္ဆိုတာကို သိတတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ယူဆမိခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ မမခင္တို႔ ထင္ျမင္သလို မဟုတ္ခဲ့ဘူးရွင္။ ပစ္ခတ္လိုက္တာမွ တဒိုင္းဒိုင္းပါပဲ။ ႐ိုက္လိုက္ႏွက္လိုက္တာလဲ တဖုန္းဖုန္းပါပဲ။ ဦးဇင္းေတြေခါင္းမွာဆိုရင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႔ သံဃာတန္းႀကီး စတင္ႂကြခ်ီခဲ့တဲ့ အေစာပိုင္းရက္ေတြမွာ မမခင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြ ေရႊတိဂံုအေရွ႕ဘက္မုခ္ဝ၊ ေတာင္ဘက္မုခ္ဝ၊ သမၼတ႐ံုေရွ႕၊ ဆူးေလလမ္းမ စသျဖင့္ သင့္ေတာ္သလို ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖူးျမင္ခဲ့ၾကတာေလ။ ေရွ႕ဆံုးက ႂကြခ်ီေတာ္မူလာတဲ့ အသက္ (၈၀) ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ဖူးျမင္ရတိုင္း ေၾသာ္ ... တို႔သာသနာေတာ္ႀကီးက ကိုယ္ေတာ္ေတြဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းတာ ဆင္းရဲငတ္မြတ္တာကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္ မျမင္ရက္ႏိုင္လို႔ ျပည္သူေတြကိုယ္စား နအဖစစ္အစိုးရသိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူၾကပါေပတယ္။ ၾကည္ညိဳလိုက္တာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြ အသက္ရွည္လို႔ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအက်ဳိး ဆထက္ထမ္းပိုး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ေမတၱာျပန္ပို႔မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မမခင္တို႔ဆုေတာင္း မျပည္ဝခဲ့ပါဘူး။ ေရႊဝါေရာင္ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းပဲြႀကီးကို နအဖစစ္အစိုးရက သူတို႔အာဏာ ထိပါးလာမယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆၿပီး ၿဖိဳခြင္းခဲ့ေတာ့ မမခင္တို႔ ဖူးျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေရွ႕ဆံုးက သက္ေတာ္ (၈၀) ေက်ာ္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ဖမ္းဆီးသြားတာမ်ား မျမင္ရက္စရာပါပဲ။ မမခင္ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ က်မိခဲ့ပါတယ္။

ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာကို ေအးေအးေဆးေဆး စာေပ ပဋိယတ္ ပဋိပတ္ လုပ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကိုလဲ ေက်ာင္းတိုက္ေတြထိ ဝင္ေရာက္စီးနင္း ႐ိုက္ႏွက္ပစ္ခတ္ ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကတာလဲ အမ်ားျပည္သူ သိခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အဲဒါေတြကို ျမင္ရၾကားရ သိရၿပီးတဲ့ေနာက္ နအဖစစ္အစိုးရေတာ့ တို႔သာသနာေတာ္ႀကီးကို ဖ်က္ဆီးေနၿပီ၊ စစ္အစိုးရေၾကာင့္ တို႔သာသနာေတာ္ ညႇဳိးႏြမ္းရၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက တျခားဘာသာဝင္ေတြမ်ား ျမင္ရၾကားရ သိရရင္ ရွက္ဖြယ္လိလိပါကလား၊ ကိုယ့္ဘာသာရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ကိုေတာင္ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ရက္ပါလားရယ္လို႔ အျမင္ေစာင္းမွာကို ရင္ေလးမိခဲ့ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ တနွစ္ေက်ာ္က သာသနာေတာ္အေပၚ မဖြယ္မရာျပဳမူခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြဟာ ယခုေတာ့ ေမတၱာပို႔ႂကြခ်ီခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြကို သာသနာေတာ္ညႇဳိးႏြမ္းပုဒ္မနဲ႔ တရားစြဲ ေထာင္ခ်ေနပါတယ္။ မခက္ပါကလား။ ဘုရားကားေအာက္ ေျမာက္ကားအထက္ ေျပာင္းျပန္ေတြျဖစ္ပ်က္ေနလို႔ မမခင္ေတာ့ အံၾသမိပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာကို စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ျဖစ္လြန္းလို႔ သူတို႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ထားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဘယ္လိုအခ်က္ေတြေၾကာင့္မ်ား စြပ္စြဲခံရစရာ အေၾကာင္းရွိသလဲလို႔ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ေထာင္ထဲက ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္မိပါတယ္။ ေထာင္ထဲက သံဃာေတာ္ေတြ အားလံုးဟာ ေထာင္ထဲမွာလည္းပဲ ဝိနည္းေတာ္နဲ႔အညီ ေနထိုင္စားေသာက္ၾကတယ္လို႔ သတင္းရပါတယ္။ စစ္အစိုးရက သကၤန္းကို ဇြတ္ဆဲြခၽြတ္ခဲ့ၾကလို႔ လူဝတ္နဲ႔ ေနၾကထိုင္ၾကရေပမဲ့ တပါးတေလမွ သိကၡာမခ်ဘဲ လူဝတ္ပုဆိုးကိုပဲ သင္းပိုင္လိုဝတ္ၿပီး ရဟန္းတို႔က်င့္အပ္တဲ့ သီလသမာဓိနဲ႔ ေနထိုင္ၾကတယ္လို႔ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။

မမခင္က စပ္စပ္စုစုမို႔ ေထာင္ဝင္စာလာလာေတြ႔တဲ့ ရဟန္းအေမ၊ ရဟန္းအစ္မ၊ ရဟန္းႏွမေတြဆီ ေထာင္ထဲက ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဘာေတြမွာသလဲ၊ ရဟန္းနဲ႔ မအပ္စပ္တာေတြမ်ား အမွာရွိၾကသလားလို႔ ..... စပ္စုၾကည့္တာေပါ့။ သူတို႔က ေျပာပါတယ္၊ သားႀကီး ငါးႀကီးေတာင္မမွာပါဘူး။ ငါးပိေၾကာ္ေလး ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလးပါ။ အထဲကကိုယ္ေတာ္ေတြ မျဖစ္မေန မွာတာကေတာ့ “ဘုရားဥပေဒေတာ္ႀကီး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ အဲဒီ စာအုပ္က ျမတ္စြာဘုရား ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ဝိနည္းေတြအေၾကာင္း အေသးစိတ္ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။

အဲဒီလို ဝိနည္းေတာ္ေတြကို ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာေတာင္ မျပတ္မလပ္ေအာင္ ေလ့လာမွတ္သား ဆည္းပူးေနတဲ့ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ေတြက သာသနာေတာ္ကို ညႇဳိးႏြမ္းေစမွာလား။ တကယ္ေတာ့ သာသနာေတာ္ႀကီးက ဘုရားသာသနာ၊ သိၾကားသာသနာရယ္လို႔ သူ႔စာရင္းနဲ႔သူ ရွိၿပီးသားပါ။ သံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေမတၱာပို႔ထြက္႐ံုနဲ႔လဲ သာသနာေတာ္ မညႇဳိးႏြမ္းႏိုင္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ၂၀၀၇ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းပြဲႀကီးက သာသနာေတာ္ကုိ ညႇဳိးႏြမ္းေစတာမဟုတ္။ မမခင္သိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းပြဲႀကီးဟာျဖင့္ နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ အာဏာေတာ္၊ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ မမခင္မွားသြားလို႔ပါ။ အာဏာကို မေတာ္တေရာ္ သံုးသံုးေနၾကလြန္းတဲ့အတြက္ အာဏာမေတာ္တေရာ္ ညႇဳိးႏြမ္းေစတာသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ အဆံုးသတ္မွာ ဘုန္းႀကီးေတြေၾကာင့္ သာသနာေတာ္က မညႇဳိးႏြမ္းပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အာဏာကို မေတာ္တေရာ္လုပ္တာေတြပဲ ညႇုဳိးႏြမ္းတာျဖစ္ပါတယ္။
မမခင္ ၏ December 2008 ထုတ္ ေဆာင္းပါးအား မွ်ေဝပါသည္။

နအဖ ကို မဟနဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေဟာႀကားသင့္ေသာ ဇာတ္ေတာ္တစ္ခု

ျမန္မာျပည္သူေတြ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတာဟာ န အ ဖ စစ္အုပ္စု မတရားဖိႏွိပ္ အုပ္ ခ်ဳပ္ေနတာေၾကာင္႔ျဖစ္ပါတယ္။ န အ ဖ မတရား ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို နိုင္ငံဥေသ်ွာင္ျဖစ္တဲ႔ မ ဟ န ဆရာေတာ္ၾကီးေတြက အမွန္တရားကို သိေသာ္လည္း မဟရဲ မေဟာရဲ မေျပာရဲ (ဘယာဂတိ) ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မ ဟ န ဆရာ ေတာ္ၾကီးေတြက န အ ဖ စစ္အုပ္စုကို ေဟာၾကားသင္႔တဲ႔ ဖာတ္ေတာ္တခုကို တင္ျပ လုိက္ပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္မွာပါတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ယေန႔ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ ႏွင္႔ ထပ္တူနီးပါးျဖစ္ေနတာေၾကာင္႔ ဒီဇာတ္ေတာ္ကို တင္ျပလိုက္ရတာပါ။

မဟန ဆရာေတာ္ အခ်ဳိ႔က ဘုရားေဟာမဟုတ္တာေတြကုိ မေဟာရဘူးဆုိလုိ႔ ဘုရားေဟာဇာတ္ေတာ္ တစ္ပုဒ္ကုိ တင္ျပလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။


ဂႏၶတိႏၵဳက ဇာတ္ေတာ္
ေရွးအခါက ကပိလတိုင္း ဥတၱရပဥၹာလျပည္မွာ ပဥၹာလဆိုတဲ႔ မင္းၾကီးအုပ္ခ်ဳပ္စိူးစံသတဲ႔။ ထိုပဥၹာလမင္းဟာ အဂတိတရား လိုက္စားျပီး မင္းက်င္႔တရားမ်ားကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနပါသတဲ႔။
အဂတိတရား ၄-ပါးဆိုတာက
(၁) ဆႏၵာဂတိ= ခ်စ္တဲ႔အတြက္ မလုပ္အပ္တာကိ္ု လုပ္ျခင္း
(၂)ေဒါသာဂတိ= မုန္းတဲ႔အတြက္ မလုပ္အပ္တာကို လုပ္ျခင္း
(၃) ဘယာဂတိ=ေၾကာက္တဲ႔အတြက္ မလုပ္အပ္တာကို လုပ္ျခင္း
(၄)ေမာဟာဂတိ= မသိတဲ႔အတြက္ မလုပ္အပ္တာကို လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

မင္းျဖစ္သူဟာဤလို ဂတိတရား လိုက္စားျပီး တရားမွန္ကို လက္လြတ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ မင္းမွဳထမ္း အားလံုးဟာလည္း တရားမေစာင္႔ၾကေတာ႔ဘူး၊ ကိုယ္ရထားတဲ႔ အာဏာအခြင္႔အေရးမ်ားႏွင္႔ လူထုကို အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ အစိုးရလုပ္သူမ်ား တရားပ်က္လြန္းတဲ႔အတြက္ သူခိုးဓားျပမ်ားလည္းထၾကြၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လူထုဟာ ေန႔အခ်ိန္ မင္းႏွိပ္စက္ ခံၾကရျပီး ညဥ္႔အခ်ိန္း သူခိုးဓားျပမ်ားရဲ႔ အႏွိပ္စက္ကို ခံေနၾကရတယ္။ သ႔ိုေသာ္လည္း ဒီအေၾကာင္း ေတြကုိ ပဥၹာလမင္းဟာ ဘာမွမသိဘူး ။ သိေအာင္လည္းမေလ႔လာဘဲ နန္းေတာ္အတြင္း ဇိမ္ယစ္ေနျပီးသာ ေနပါသတဲ႔။

ထိုစဥ္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ျမိဳ႔အ ျပင္ တည္ပင္ၾကီးမွာ ရုကၡစိုးနတ္ျဖစ္လို႔ ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္တိုင္း မင္းရဲထံက အဖိုးတစ္ေထာင္ထိုက္ တဲ႔ ပူေဇာ္သကၠာရမ်ားကိုရပါတယ္။ ရကၡစိုးနတ္မင္းဟာ ဒီလိုမင္းရဲ႔ ပူေဇာ္မွဳကို ရေပမယ္႔ မင္းအက်င္႔ပ်က္ ေနတာ ကိုေတာ႔မေက်နပ္ဘူး၊ ဒီမင္းဟာ တရားမွန္ သိေအာင္ဘယ္လို လုပ္ရမလဲလို႔ အျမဲၾကံေနပါတယ္။
တစ္ရက္ေတာ႔ ရုကၡစိုးနတ္မင္းရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အၾကံျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ “မင္းဖ်က္ဆီးလို႔ တိုင္းျပည္အလံုးေတာ႔ မီးဟုန္ဟုန္ေတာက္ေနျပီ၊ ဒါေပမယ္႔ ဒီမင္းယုတ္ဟာ ဘာမွ သတိမထားဘူး၊ သူဟာ ငါ႔ကို တစ္ႏွစ္ တစ္ေထာင္တန္ ပူေဇာ္ထားတဲ႔အတြက္ သူ႔ေက်းဇူးငါ႔မွာရွိေနတယ္၊ သူ႔ေက်းဇူးကို ဆပ္တဲ႔သေဘာထားႏွင္႔ အျမင္မွန္ရေအာင္ ေျပာမွေတာ္မယ္”လို႔ ညဥ္႔အခါ မင္းစက္ရာ တိုက္ခန္း၀င္ျပီး ေကာင္းကင္က ကိုယ္ေရာင္ျပလိုက္တယ္၊ နတ္ရဲ႔ ကိုယ္ေရာင္ေၾကာင္႔ မင္းဟာ အိပ္စက္ရာကေနလန္႔နိုးျပီး ၾကည္လိုက္ေတာ႔ သူ႔ေခါင္းေပၚက နတ္သားကိုျမင္တဲ႔အတြက္--.
“အသင္ ဘယ္သူလဲ’”လို႔ အိပ္ရာကေန ထယင္းေမးလိုက္တယ္။
“ငါ တည္ပင္ေစာင္႔နတ္ျဖစ္တယ္”
“ဘယ္ကိစၥ ၾကြလာပါသ လဲ နတ္မင္း?
“သင္မင္းၾကီးကို ဆံုးမခ်င္လို႔လာခ်င္ျဖစ္တယ္”
“ဘာမ်ား ဆံူးမခ်င္ပါသလဲ?
“သင္မင္းၾကီးဟာ အဂတိတရား လိုက္စားျပီး ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ မင္းလုပ္ေနတဲ႔အတြက္
ယခုတိုင္း သူျပည္သားေတြ အင္မတန္ဆင္းရဲကုန္ျပီ၊
ဒီအေၾကာင္းကို အသင္မင္းၾကီးသိရဲ႔လား?
“မသိပါဘူး၊ အရွင္နတ္မင္း”
“အသင္ ဘယ္မွာသိမွာလဲ- ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ ၾကည္႔ျပီး သူမ်ားအက်ိဳးေတာ႔ မၾကည္႔တတ္ဘဲကိုး ၊ မင္းဆိုတာ ဒီလို ကိုက်ိဳးသာ မၾကည္႔ရဘူး၊ တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားခ်မ္းသာေအာင္လည္း ျမင္ေအာင္ၾကည္႔တတ္ရတယ္၊ ခုေတာ႔ သင္က တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ျပီး တရားပ်က္ေလေတာ႔ သင္႔လက္ေအာက္က လခစားအားလံုးဟာလည္း တရားမကပ္ၾကေတာ႔ဘူး၊ လက္လွမ္းမီသေလာက္ လူထုထံက နိုက္ယူေနၾကျပီ၊ ငါေျပာတာ ဟုတ္,မဟုတ္သိေအာင္ သင္ကိုယ္တိုင္ စံုစမ္းေပေတာ႔”လို႔ ရုကၡစိူးနတ္မင္းဟာ မင္းကို ဆံုးမ ေျပာဆုိျပီး ေနရာဗိမၼာန္ကို ျပန္သြားတယ္။

ပဥၥာ လမင္းလည္း ရုကၡစိုးနတ္မင္းရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ႔ အမတန္ထိတ္လန္႕ျပီး မိုးလင္းတဲ႔အခါ တိုင္းျပည္ကိုမွဳးမတ္မ်ားထံ အပ္ႏွံကာ ပုေရာဟိတ္ႏွင္႔ အတူ မထင္မရွား စနည္းနာထြက္ခဲ႔ၾကတယ္၊ ေရွးဦးစြာ အေရွ႔တံခါးက ထြက္လာလိုက္တာ တစ္ယူဇနာေလာက္ ေရာက္လ်င္ပင္ လမ္းေဘးမွာ လူအို တစ္ေယာက္ ဆဲေရးယင္း ေျခဖ၀ါး ဆူးထြင္ေနတာကို ေတြ႔ၾကရတယ္၊ “ဆဲေရးပံုကေတာ႔ ငါဆူးစူးခံရသလို ပဥၥာလမင္းလည္း စစ္ေျမျပင္မွာ ျမားစူးပါေစ”တဲ႔ ဒီစကားဟာ မင္းႏွင္႔ ပုေရာဟိတ္ ၾကားေတာ႔ အနီးခ်ဥ္းကပ္ျပီးပုေရာဟိတ္က
“ဘယ္ႏွယ္--အဖိုးၾကီး ခင္ဗ်ားဟာမ်က္စိမြဲလို႕ ဆူးႏွင္းမိတာကို ဘာေၾကာင္႔ မင္းကိုက်ိန္ဆဲရလည္းဗ်. ေမးတယ္.။ ဒီေတာ႔ အဖိုးအိုက” အလိုပုေရာဟိတ္ၾကီးတုိ႔ ပါကလား၊ ဒီလုိပါ ။ ခင္ဗ်ား….က ဒီနယ္သား မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔ေနေျမမွာ မင္းျဖစ္ေနပံုက မင္းက အခြန္ေကာက္ေတာင္းလြန္းတယ္၊ ေခ်ာပို႕ ၀န္ထမ္းစတဲ႔ မင္းကိစၥေတြကလည္းအင္မတန္မ်ားတယ္။
မင္းကတရားမေစာင္႔ေတာ႔ မင္းမွဴထမ္းေတြကလည္း ျမင္တာကိုဆြဲေနၾကတယ္၊ ဒါေပမယ္႔သူတို႕က က်ဳပ္တို႔ကိုေတာ႔ ဘာအကာအကြယ္မွမေပးဘးူ၊ ည,ည ဆို သူခိုး ဓားျမ ႏွိပ္စက္လြန္းလို႕ ပုန္းအိပ္ၾကရတယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ လူထုဟာ မင္းေဘး သူခိုးေဘး ေၾကာက္တဲ႔အတြက္ နည္းနည္းပဲသက္သာ သက္သာဆိုတဲ႔ သေဘာႏွင္႔ ဆူးခက္ေတြယူျပီ ပုန္းေအာင္းဖို႕ရာ လုပ္ၾကတယ္၊ ဒီဆူးခက္ေတြက က်ဳပ္ကိုစူးတာ ၊က်ဳပ္မ်က္စိမြဲလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီေတာ႔ က်ဳပ္ မင္းကို မက်ိန္ဆဲရင္ ဘယ္သူ႕ က်ိန္ဆဲရဲ ရမွာတံုး ကို ပုေရာဟိတ္ ၾကီးရယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
သူအိုရဲ႕ စကားကို ၾကားေတာ႔ မင္းက ပုေရာဟိတ္ကို ဆြဲေခၚျပီး”ဟုတ္ပါရဲ႕ က်ိန္ဆဲလည္း က်ိန္ဆဲစရာ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီလိုဆို လူေတြဆင္းရဲ ကုန္တာအမွန္ပဲ၊ ကိုင္း နန္းေတာ္ျပန္ျပီး တရားႏွင္႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ ၾကပါစို႕ လို႕ေျပာသတဲ႔၊ ပုေရာဟိတ္က ’ဒီေလာက္ ေျပာစကားေလးႏွင္႔မယံုပါႏွင္႔ဦး အရွင္ မင္းၾကီး။ ေရွ႕ဆက္ စံုစမ္းပါစို႔ လို႔ ဆိုျပီး ဆက္ျပီးလာၾကသတဲ့။ မ ၾကာမီ သစ္ပင္ေပၚက လိမ္႕က်တဲ႔ မိန္းမအိုတစ္ေယာက္ ႏွင္႕ ေတြ႔ၾကျပန္ေရာ႕၊ မိန္႕မအို ဟာ က်ရာက လူးလဲထျပီး။။
‘’အဟီး …….ဟီး ဒီမင္းယုတ္က ဘယ္ေတာ႔ ေသမွာတဲ႔လဲ၊ ဒီ မင္းယုတ္ေၾကာင္း က်ဳပ္သမီး ႏွစ္ေယာက္ လင္ရခ်ိန္ေတာင္ လြန္လာျပီ ေတာ္။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အခ်ိန္မီလင္ရလ်င္ က်ဳပ္အပူဘာမ်ွမရွိဘူး၊ ခုေတာ႔ သူတို႕ အပူ က်ဳပ္အပူ ျဖစ္ေနသေတာ႔ ဟီးဟီး လို႕ ငိုလိုက္ပါသတဲ႔။ ဒီလို ငိုသံၾကားေတာ႔ ပုေရာဟိတ္က ‘’ဗ်ိဳ႕ အမယ္ၾကီး……..ခင္ဗ်ား ငိုပံုက ဆန္းလွခ်ည္႕လား၊ ခင္ဗ်ား သမီးႏွစ္ေယာက္ လင္မရတာ ရွင္ဘုရင္ႏွင္႔ ဘာဆိုင္သတံုးဗ်။ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ ပုေရာဟိတ္ရယ္။ ဆုိင္ပုံကုိ ေျပာပါရေစဦး။ က်ြန္ မတို႔ မင္းဟာ အခြန္အတုတ္ေတြကိုေတာ႔ မရ ရတဲ႔နည္းႏွင္႔ ေကာင္ခံယူတယ္၊ တိုင္းျပည္ကိုေတာ႔ မေစာင္႔ေရွာက္ဘူး၊ ခုအခါ ညဆိုလ်င္ သူခိူးဓားျမက ႏွိပ္စက္တယ္၊ ေန႔ကို အခြန္ေတာင္းတဲ႔ မင္းခ်င္းမ်ားက ႏွိပ္စက္တယ္၊ မင္းက တရားမေစာင႕္ေတာ႔ မင္းမွဴထမ္းမ်ားကလည္း တရားမေစာင္႔ၾကဘူး၊ ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ လုထုအေပၚ ႏွိပ္စက္ျပီး လုထုအေပၚ လုယူေနၾကပါတယ္၊ မင္းမွဴထမ္းမ်ား တရား ပ်က္တဲ႔ အတြက္ လူထုမွာ အသက္ေမြးမွဳ ခဲ႔ယဥ္းလာၾကတယ္၊ ခုဆိုလ်ွင္ အရြယ္ေရာက္တဲ႔ ကေလးေတြမွာ ၀မ္း၀ေအာင္ စားေလာက္တဲ႔ အလုပ္ မရွိရွာ ၾကေတာ႔ဘူး၊ အလုပ္မရွိေတာ႕ မေက်ြးန္ိင္ေတာ႔ မယားမယူ ၾကေတာ႔ဘူး၊ ဒါေၾကာင္႕ က်ြန္မ သမီးမ်ား လင္မရျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ သမီးမ်ား လင္မရေတာ႔ က်ြန္မ ဆင္းရဲဒုကၡ ၾကံဳရပါတယ္၊

မိန္မအိုက ဒီလိုေျပာေတာ႕ ဘုရင္ က သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္ ပုေရာဟိတ္ေရ၊ ေရွ႔ဆက္သြားလိုက္ၾကဦးစို႔ လို ဆိုျပီး ေရွ႕ဆက္သြားၾက သတ႕ဲ့၊ မၾကာခင္ လယ္သမားတစ္ဦးရဲ႔ ဆဲသံ ကို ၾကားၾကျပန္သတဲ႔ ၊ လယ္သမားရဲ႕ ႏြားၾကီးဟာ ထြန္သြားနဲ႕ ထိုးမိလို႕ လဲက်သြားရာမွာ လယ္သမား ‘ ငါႏြားၾကီး ထြန္သြားထိုးမိလို႕ လဲက်သြားသလို ပဥၥာလမင္းလည္း စစ္ေျမျပင္မွာ လံွထိုးမိလို႕ လဲက်ပါေစ၊ ကိ်န္းသကိုး၊ ဒီေတာ႔ ပုေရာဟိတ္က “ဟိတ္… ေဟ႕ လယ္သမား……. ႏြား ထြန္သြားထိုးမိတာႏွင္႔ ဘာေၾကာင္႔ မင္းကို က်ိန္ဆဲရသလဲ လို႕ ေမးသတဲ႔ ၊ ဒီေတာ႕လယ္သမားက…
“တိုင္းျပည္ၾကီး ပ်က္စီးေနတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား၊ ေန႔ကို မင္းကႏွိပ္စက္၊ ညကို သူခိုးဓားျမက ႏွိပ္စက္ႏွင္႔ လူေကာင္းေတြ ဆင္းရဲကုန္ျပီ၊ က်ဳပ္မိန္းမကိုလည္း မင္းမွဳထမ္းမ်ားက ဘယ္ကို ေခ်ာပို႕ခိုင္းျပန္ျပီလဲ မသိဘူး။၊ ထမင္းပို႕ခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ၊ ခုထိ ထမင္းပို႔မလာေသးဘူး၊ သူကိုေမ်ွာ္ရတာႏွင္ ႏြားကို ထိုးမိသြားျပီ၊ ဒီအေရးမွာ ဘယ္သူကိုဆဲေရးရမလဲ၊ မင္းပဲဆဲရမွာပဲ လို႕ ျပန္ေျပာေတာ႕ မင္႕းႏွင္႔ ပုေရာဟိတ္ လည္း ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ျပန္ေျပာျပီး လယ္ေတာက ရြာထဲ၀င္ၾကျပန္တယ္၊
သူတို႔လဲ ရြာကိုေရာက္လို႕မၾကာမီပင္ နိဳ႕ညွစ္ေယာက်ာ္း ႏြားကန္လို႕ လိမ္႔သြားတာႏွင္႔ ၾကံဳၾကျပန္တယ္၊ နို႕ညွစ္ေယာက်ာ္းက လိမ္႕ရာက ထျပီး သူႏွင္႕အတူ လိမ္႕သြားတဲ႕ နို႕ရည္အိုးကို္ ေကာက္ယူယင္း ငါႏွင္႔ နို႕ ရည္အိုး ႏြားကန္လို႕ လိမ္႔သလို႕ ပဥၥာလမင္း လည္း စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူရဲ႕ သန္လ်က္ျဖင္႔ အခုတ္ခံရလိုေသပါေစ လို႕က်ိန္ျပန္သတဲ႔ ၊နိဳ႕ညွစ္ေယာက်ာ္း က်ိန္သံၾကားေတာ႔ ပုေရာဟိတ္က ေဟ႕လူ ..မင္းကို ႏြားကန္တာႏွင္႔ဘယ္႔ႏွယ္ေၾကာင္႕ မင္းၾကီး ကိုက်ိန္ဆဲးရတာတံုး လို႕ ေမးျပန္တယ္၊ ဒီေတာ႔ နို႕ညွစ္ေယာက်ာ္းက …. မေျပာခ်င္ပါဘူး ပုေရာဟိတ္ၾကီးရယ္၊ က်ဳပ္တို႔မင္းက တရားမေစာင္႔ဘူး။ သူ႕လူ လခစားေတြကလည္း တရားမေစာင္႕ေတာ႕ဘူးဗ်၊ ေဟာဒီ ႏြားမဟာ က်ြန္ေတာ္ညွစ္ေနက် မဟုတ္ပါဘူး၊ လခစား မင္းခ်င္းမ်ားက ႏြားနို႔ ေပးရမယ္ ဆင္႔ေလေတာ႔ ၀ယ္မေပးနိုင္တဲ႔အတြက္ ညွစ္ရာက ခုလို အကန္ခံရေတာ႔တာပါပဲ၊ ဒါေၾကာင္႕ စိတ္ညွစ္ညွစ္ႏွင္႕ မင္းကို က်ိန္ဆဲမိေတာ႔တာပါပဲခင္ဗ်ာ လို႕ေျပာပါတယ္၊
မင္းႏွင္႕ပုေရာဟိတ္တို႕လည္း …… အင္းဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ လို႕ေခါင္းညိတ္ျပီး ေရွ႕ဆက္လာၾကေတာ႕ ဘြတ္အဲ ဘြတ္အဲနဲ႔ တြန္ေအာ္ေနတဲ႕ ႏြားမၾကီးကို ၾကည္႔ျပီး ‘’ဒီႏြားမၾကီး သားႏွင္႔ ကင္းျပီး ဆင္းရဲရသလို ပဥၥာလမင္းၾကီးလည္း သားႏွင္႔ ေကြကြင္းျပီး ဆင္းရဲဒုကၡေရာကါ္ပါေစ လို က်ိန္ဆဲေနၾကတဲ႔ လူငယ္တစ္စုႏွင္႔ ေတြ႔ျပန္တယ္၊ဒီေတာ႕ ပုေရာဟိတ္က ………………….ေမးေတာ့..။
ေဟ႕လူ ႏြားမၾကီး ေအာ္ေနတာ အလကား မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သူသားႏြားေျပာက္ကေလးကို မင္းခ်င္းမ်ားက သန္လ်က္အိမ္လုပ္ဖို႔ ႏြားေျပာက္ သားေေရ လိုခ်င္တယ္ဆိုျပီး သတ္သြားၾကတာ၊ မင္းကတရားမေစာင္႕ေတာ႔ သ႔ူလူေတြကလည္း တရားမေစာင္႕ၾကေတာ႔ဘူး၊ ဒါေၾကာင္႕ မင္းကိုက်ိန္ဆဲရတာလို႕ ျပန္ေျပာၾက သတဲ့။ မင္းႏွင္႔ ပုေရာဟိတ္ကလည္း “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ၊ က်ိန္သင္႕စြ က်ိန္သင္႕စြ ဆိုျပီး ဆက္အသြား၊ ခရီးအၾကားေရခန္းတဲ႔ အိုင္ထဲမွာ က်ီးအထိုးခံေနရတဲ႔ ဖားမ်ားႏွင္႕ ေတြ႔ၾကပါေရာ၊ ဖားေတြက က်ီးေတြရဲ႔ အထိုးအဆြကို ခံရေလေတာ႔ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ျပီး၊……….

“ငါတို႕ကို က်ီးေတြ ထိုးဆြသလို ပဥၥာလမင္းႏွင္႔ သူ ႕ရဲသားဟာလည္း စစ္ထိုးရာမွာ က်ဆံုးလို႕ က်ီးလင္းတ မ်ား ထိုးဆြစားေသာက္ျခင္းကို ခံရသည္ျဖစ္ပါေစ”လို႔ က်ိန္ဆဲၾကသတဲ႔၊ က်ိန္ဆဲတဲ႔ ဖားရဲ႔ စကားအဓိပၸာယ္ကို တည္ပင္ေစာင္႕ နတ္ရဲ႔ အာႏုေဘာ္ေၾကာင္႕ မင္းႏွင္႕ ပုေရာဟိတ္တို႕ နားလည္းၾကပါသတဲ႕၊ ဒါေၾကာင္႕ ပုေရာဟိတ္က ဖားမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး၊ “သင္တို႔ကို က်ီးထိုးတာႏွင္႔ ဘာေၾကာင္႔ မင္းၾကီးကို က်ိန္ဆဲရတာလဲ”လိုေမးလိုက္ပါတယ္။
ဖားမ်ားက “အရွင္ ပုုေရာဟိတ္ ………မင္းၾကီးတရားေစာင္႔ပါလ်င္ ဤတိုင္းျပည္ဟာ စည္ပင္သာယာ ၀ေျပာမွာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္၊ တိုင္းျပည္ စည္ပင္သာယာ၀ေျပာခဲ႔လ်ွင္ အစားစာ ေပၚမ်ားလို႔ က်ီးကန္းမ်ားလည္း က်ြန္ေတာ္တို႔လို ဖားစုတ္ေတြရဲ႕ အသားကို ထိုးဆြ စားေသာက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခုေတာ႕တိုင္းျပည္ အရွင္သခင္ျဖစ္တဲ႔ မင္းက တရားမေစာင္႕တဲ႔အတြက္ မင္းမွဳထမ္းမ်ားကလည္း တရားမေစာင္႕ၾကဘူး၊ မင္းမွဴထမ္းမ်ား တရားမေစာင္႕တဲ႔အတြက္ တိုင္းျပည္ လူထုေတြလည္း တရားမေစာင္႔ၾကဘူး၊ အားလံုးပ်က္ၾကေတာ႔ မိုးေလ၀သက မမွန္ကန္ဘူး၊ မိုးေလ၀သက မမွန္ကန္ေတာ႔ ဆန္ေရ စပါးအစားအစာရွားပါးျပီ စားစရာ မရွိေတာ႕ က်ီးေတြဟာ က်ဳပ္တို႕ကို အစာလုပ္ၾကေတာ႕တာပါပဲ၊ ဒါေၾကာင္႔ က်ဳပ္တိုကို ထိုးဆြတာကက်ီး၊ က်ဳပ္တို႕က်ိန္ဆဲတာက မင္းျဖစ္ပါတယ္ “လိုျပန္ေျပာပါသတဲ႔၊ ဖားရဲ႔စကားၾကားေတာ႔ မင္းႏွင္႔ ပုေရာဟိတ္တို႕ဟာ”ေတာမွာေနတဲ႕ ဖားကစျပီး ငါတို႕ကို က်ိန္ဆဲကုန္ျပီ၊ တရားႏွင္႕အညီ မင္းျပဳမွေတာ္ေပမယ္’’ လို႕ နန္းေတာ္ကို ျပန္ျပီ တရားႏွင္႔ အညီမင္းျပဳပါသတဲ႕……..။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ တုိင္းျပည္ ဆင္းရဲတြင္း နက္ ေနတာ ဟာ န အ ဖ ေၾကာင့္ ဟုတ္၊ မဟူတ္။ ျပည္ သူေတြ ငတ္ေနတာ န အ ဖ နဲ႔ ဆုိင္၊ မဆုိင္ ဆုိတာကုိ သက္ဆုိင္သူေတြ သေဘာေပါက္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဇာတ္ေတာ္က ေတာ့ဒီေလာက္ပါပဲ။

Lankaေျမ

သီရိလကာၤေရာက္္ၿမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္မ်ား website မွ။

ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဇင္ဘာေဘြကိန္းဆုိက္ေနၿပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးဆိုတဲ့ သန္းေရႊ

အာဏာရွင္တဦးေၾကာင့္ တမ်ိဳးသားလုံး ဒုကၡေရာက္ရသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနကို ယေန႔ ဇင္ဘာေဘြႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ထုိက္၏။

အသက္ (၈၀) ေက်ာ္ အာဏာရွင္ မူဂါေဘးက ဇင္ဘာေဘြ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အတုိက္အခံက ႏုိင္လ်က္နဲ႔ အာဏာမလႊဲဘဲ ေပကပ္ေန၏။ အသက္ (၈၀) နီးပါး ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရ အန္အယ္လ္ဒီကုိ အာဏာမလြဲဘဲ ေပကပ္ေန၏။ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊေၾကာင့္ ႏုိင္ငံ့စီးပြားေရး ခၽြတ္ၿခံဳက်သလုိ ဇင္ဘာေဘြ စီးပြားေရးမွာလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ နာလန္မထူႏုိင္ျဖစ္ရ၏။

ဇင္ဘာေဘြမွာ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက တရား၀င္ထုတ္ျပန္ခ်က္အရပင္ ရာခုိင္ႏႈန္း သန္းရာႏွင့္ခ်ီ ရွိသည့္အတြက္ ကမာၻမွာ ေငြေဖာင္းပြမႈ စံခ်ိန္အျမင့္ဆုံးႏုိင္ငံ ျဖစ္သြား၏ အဆမတန္ တန္ဖုိးက်ေနသည့္ ဇင္ဘာေဘြျပည္တြင္းသုံး ေဒၚလာတန္ဖုိးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဂ်ပန္ေခတ္ေငြစကၠဴထက္ဆုိးေန၏။ တေလာကတင္ ဇင္ဘာေဘြမွာ သန္း (၅၀၀) တန္ ဇင္ဘာေဘြေဒၚလာ ထုတ္လုိက္ျပန္၏။ ထုိ သန္း (၅၀၀) တန္ေငြစကၠဴသည္ အေမရိကန္ေဒၚလာ (၅၀) သို႔မဟုတ္ ျမန္မာေငြ (၆၅,၀၀၀) ႏွင့္သာ ညီမွ်၏။

၂၀၀၈ ႏုိ၀င္ဘာ (၁၄) ရက္တြင္ ဇင္ဘာေဘြ၏ လစဥ္ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက (၇၉,၆၀၀,၀၀၀,၀၀၀.၀၀) ရာခုိင္ႏႈန္းရွိၿပီး ႏွစ္စဥ္ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက (၈၉,၇၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀) ရာခုိင္ႏႈန္းရွိသည္ဟု Cato Institute က ထုတ္ျပန္ထားသည္မွာ မစဥ္းစား၀ံ့ေအာင္ ျဖစ္၏။

ျပည္တြင္းသုံးေငြ တန္ဖုိး အဆမတန္က်သည့္အတြက္ ဇင္ဘာေဘြေဒၚလာကုိ လက္မခံေတာ့ဘဲ တႏုိင္ငံလုံး အေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္သာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရသည့္အျဖစ္ ေရာက္၏။ ယင္းသို႔ တႏုိင္ငံလုံး ျပည္တြင္းသုံးေငြ လက္မခံဘဲ အေမရိကန္ ေဒၚလာကုိသာ လက္ခံသုံးစြဲလာသည့္အခ်က္ကုိ dollarisation ဟု သံုးႏႈန္း၏။

ဇင္ဘာေဘြမွာ မီတာခေတြကုိ အေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္ေပးရ၏။ ဓာတ္ဆီဆုိင္ေတြကလည္း အေမရိကန္ေဒၚလာကုိသာ လက္ခံ၏။ ဇင္ဘာေဘြမွာ ဘတ္စကားခကားေတြက တေန႔လုပ္ခေလာက္ ေစ်းခုန္တက္ေနသည့္အတြက္ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားရ၏။ ဘီယာတပုလင္း ဇင္ဘာေဘြေဒၚလာ ဘီလီယံ (၁၅၀) ထိ ျဖစ္သြား၏။ အမ်ားစုက တေန႔ ထမင္းတနပ္သာ စားႏုိင္၏။

ယင္းသို႔ ျပည္သူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေနသည့္တုိင္ တႏုိင္ငံလုံးနီးပါး ၀မ္းေရာဂါ ကပ္ဆုိးႀကီးဆုိက္ေနသည့္တုိင္ ဇင္ဘာေဘြဟာ က်ဳပ္ပုိင္တဲ့ႏုိင္ငံဆုိၿပီး အာဏာရွင္ မူဂါေဘးက အတုိက္အခံႏွင့္ အာဏာခြဲေ၀ေရး မလုပ္ႏုိင္ျဖစ္ေန၏။ ဇင္ဘာေဘြအေရးကုိ ကုလသမဂၢကေန အေရးယူေအာင္ တုိးတိုးတိတ္တိ္တ္ လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း တ႐ုတ္ႏွင့္႐ုရွက ကန္႔ကြက္ျပန္၏။ ဇင္ဘာေဘြ အာဏာရွင္ကုိ မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ မေဖ်ာင္းဖ်ႏိုင္သည့္အဆုံး အေမရိကန္သမၼတသစ္ အုိဘားမားကေတာ့ လုပ္ႏုိင္ေကာင္းရဲဆုိၿပီး Times သတင္းစာႀကီးက ေျမႇာက္ေပး၏။

ယေန႔ ဇင္ဘာေဘြႀကံဳေနရသည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ခၽြတ္စြပ္တူေန၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အလုပ္အကုိင္ေတြ သန္းခ်ီရွိပါသည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ သိန္းစိန္ကေျပာသည့္အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက စီးပြားေရး လုပ္ငန္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရပ္ကုန္သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ဆုိင္းကုန္သည္။ ႏုိင္ငံတကာမွ ၀ယ္သူမ်ား လက္မခံသျဖင့္ ဆန္၊ သစ္ စသည့္ ကုန္စည္ေတြ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းမွာ ပုံေနသည္။ သို႔တုိင္ စစ္အစိုးရ အေျခအေနမွာ တုိင္းျပည္တြင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိ။

ဒု-ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ဆုိသည့္ ကေမာၻဇဘဏ္ပုိင္ရွင္ ဦးေအာင္ကုိ၀င္းေခၚ ဆရာေက်ာင္းသည္ပင္ သူပုိင္လုပ္ငန္းမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ေနရသည္။ အျခားကုမၸဏီအမ်ားအျပားလည္း ၀န္ထမ္းေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေနရသည္။ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုမွာလည္း စီးပြားက်ပ္ၿပီး အတိဒုကၡေရာက္ေနသည္။

နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ လူေတြ သိန္းသန္းခ်ီေသသည္ကုိပင္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္လုပ္ရက္သညိ့ စစ္အစုိးရသည္ ကမၻာ့စီးပြားကပ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္၊ ေသကုန္လွ်င္လည္း လုံထိန္းသတ္လုိ႔ေသမည့္အစား စီးပြားသတ္လုိ႔ေသတာ ေကာင္းသည္ဟုပင္ သေဘာထားမည့္ကိန္း ရွိေန၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊကလည္း အာဏာရွင္ မူဂါေဘးလုိ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ ဒါက်ဳပ္ပုိင္တဲ့ႏုိင္ငံဟု သေဘာထား လုပ္ကုိင္ေန၏။

အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ၏ ေခါင္းမာမႈေၾကာင့္ ကုန္သည္ေတြကလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ကုန္၏။ ရဟန္းသံဃာေတြကလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္ကုန္၏။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အခဲမေက်ျဖစ္ကုန္၏။ ျပည္သူေတြကလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနမွာ တတုိင္းျပည္လုံးက စစ္အစိုးရ ရန္သူျဖစ္လာၿပီ။ စစ္အစိုးရသည္လည္း တတုိင္းျပည္လုံး၏ ဘုံရန္သူ ျဖစ္လာၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊစဥ္းစားဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိသည္မွာ ဇင္ဘာေဘြကဲ့သို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေငြေဖာင္းပြမႈႏႈန္း (၈၉,၇၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀) ရာခုိင္ႏႈန္း ေရာက္ၿပီးမွ ႏုိင္ငံေရးျပဳျပင္မလား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ က်ဳပ္သာပုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ဇင္ဘာေဘြ အာဏာရွင္ မူဂါေဘးရဲ႕သေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲသြားမလား၊ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ထြက္ေပါက္ရွာမလား ဆုိသည့္အခ်က္ျဖစ္၏။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေငြေဖာင္းပြမႈႏွဳန္း (၈၉,၇၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀,၀၀၀) ရာခုိင္ႏႈန္း ေရာက္ၿပီးမွ ႏုိင္ငံေရးျပဳျပင္လွ်င္ ျပည္သူေတြ၏ ေဒါသေၾကာင့္ တတုိင္းျပည္လုံး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္တာသာ အဖတ္တင္မည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ က်ဳပ္သာပုိင္တယ္ဆုိသည့္ ဇင္ဘာေဘြ အာဏာရွင္ မူဂါေဘးရဲ႕ သေဘာထားမ်ိဳးႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲသြားလွ်င္ ဆန္႔က်င္မႈေတြမ်ားၿပီး ေသြးထြက္သံယုိမႈေတြႏွင့္ ႀကံဳရမည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ အေသခ်ာသိထားသင့္သည့္အခ်က္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံစီးပြားေရးသည္ ဇင္ဘာေဘြအေျခအေနအတုိင္း သိသိသာသာ ထုိးက်ေနၿပီျဖစ္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။

ေဆာင္ပါး-ေခတ္ျပိဳင္

EQ လား IQ လား

လူတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္မႈရရန္အတြက္လုိအပ္ခ်က္မွာ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္(IQ) မဟုတ္။ ႏွလုံးရည္အဆင့္အတန္း (EQ) ျဖစ္ေၾကာင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွ စိတ္ပညာ႐ွင္ နီးယဲလ္ဂုိးလ္မန္းက ေဖာ္ထုတ္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ သူသည္ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း အလုပ္သမား တစ္ေထာင္ခန္႔ကုိ သုေတသနျပဳ ေလ့လာေတြ႕႐ွိမႈအရ (IQ)ေၾကာင့္ေအာင္ျမင္သူ ၂၅%၊ (EQ)ေၾကာင့္ေအာင္ျမင္သူ ၇၅% ႐ွိေၾကာင္း ေတြ႕႐ွိခဲ့သည္။

ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္ေကာင္းေသာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတစ္ေယာက္သည္ ႏွလုံးရည္အဆင့္အတန္း ည့ံဖ်င္းသျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ေအာင္ျမင္မႈမရ၊ အလုပ္မွ ထြက္ခဲ့ရေလၿပီ။ ထုိအလုပ္ကုိ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္နိမ့္ၿပီး ဘြဲ႕မရေသာ္လည္း ႏွလုံးရည္အဆင့္အတန္းျမင့္သည့္ အုပ္္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက အုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ကိုင္သည့္အခါ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္႐ုံမက ထုိအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသည္ လုပ္ငန္းတြင္ ႐ွယ္ယာ၀င္တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း နီးယဲလ္ဂုိးလ္မန္းသုေတသနျပဳရာ၌ ေတြ႕႐ွိခဲ့ရသည္။

(EQ)ႏွလုံးရည္ျပကိန္း (Emotional Quotient)သည္ အက်င့္စာရိတၱႏွင္ စိတ္ေနသေဘာ သဘာ၀၏ အရည္အေသြးပင္ျဖစ္သည္။


ႏွလုံးရည္အဆင့္အတန္း (EQ)ျမင့္သူသည္ -

(၁) ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အကဲျဖတ္သိႏိုင္ျခင္း (Self Evaluation)

(၂) ႐ုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာေသာ စိတ္လႈံ႕ေဆာ္မႈကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း (Impulse Control)

(၃) ကုိယ့္သိကၡာကုိယ္ေစာင့္ျခင္း (Self Oiscupline)

(၄) တစ္ဖက္သားအေပၚ စာနာေထာက္ထားငဲ့ညာႏိုင္စြမ္း႐ွိျခင္း (Compassion)

(၅) တစ္ဖက္သား၏ေကာင္းေသာလုပ္ရပ္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးႏိုင္စြမ္း႐ွိျခင္း (Praise)

(၆) မွန္ကန္ေကာင္းမြန္စြာ ေတြးေခၚစဥ္းစားႏိုင္ျခင္း (Positive Thinking) ……………… စသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ျပည့္စုံသူ ျဖစ္သည္။ ထုိသူသည္ (EQ)ကုိ မိဘႏွစ္ပါးထံမွ အေမြဆက္ခံရ႐ွိႏိုင္သည္။ ႏွလုံးရည္အဆင့္ျမင့္ေသာ မိဘမ်ားမွ ေပါက္ဖြားလာသူသည္ အလုိအေလ်ာက္ ႏွလုံးရည္ျမင့္သူျဖစ္လာၿပီး ႏွလုံးရည္အဆင့္နိမ့္ေသာမိဘမွ ေပါက္ဖြားလာသူမွာ ႏွလုံးရည္အဆင့္နိမ့္သူသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

သည္ေနရာတြင္ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးဆုိသည့္စကားရပ္၏ ေလးနက္မႈကုိ သိျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ မိဘေကာင္းလွ်င္ သားသမီးေကာင္းမည္၊ မိဘဆုိးလွ်င္ သားသမီးလည္းဆုိးမည္ဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။

ႏွလုံးရည္အဆင့္ကုိ မိဘထံမွရသျဖင့္ ဆုိးေသာမိဘမွ ေပါက္ဖြားလာေသာသူသည္ သားစဥ္ေျမးဆက္ဆုိးၿပီး ေအာင္ျမင္မႈမရ၊ ဘ၀ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး နလံမထူႏိုင္ျဖစ္ေနလွ်င္ သဘာ၀ႀကီးကုိ တရားပါ့မလားဟု ေမးစရာေပၚလာႏိုင္ပါသည္။

ထုိေမးခြန္းအတြက္ အေျဖ႐ွိပါသည္။ အေျဖက ႏွလုံးရည္အဆင့္အတန္းျမင့္မားလာေစရန္ ျပဳျပင္ယူ၍ရသည္ဆုိျခင္းပင္ျဖစ္၏

ႏွလုံးရည္အဆင့္ကုိ မိဘထံမွရသလုိ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္မွာလည္း မိဘမ်ားထံမွ ထက္၀က္ရေၾကာင္းတင္ျပလုိပါေသးသည္။ စိတ္ပညာ႐ွင္ ပါေမာကၡႀကီး၏ သုေတသနျပဳခ်က္အရ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္ ၅၀% မွာ မိဘမ်ားထံမွရ႐ွိသည္။ ထုိသုိ႔ရ႐ွိျခင္းသည္ အတုိးအေလ်ာ့မ႐ွိ။ ေျပာင္းလဲျခင္းမ႐ွိေပ။ က်န္ေသာ ၅၀%ကုိ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မိမိအား ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ေပးသူ (ဆရာ၊ ဆရာမ)မ်ားထံမွရသည္။ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္နိမ္ေသာပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့သူ၊ ဉာဏ္ရည္အဆင့္နိမ့္ေသာ ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ေပးသူတုိ႔လက္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သူသည္ က်န္ ၅၀%မွာ အဆင့္နိမ့္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိလုိရင္းမွာ ပထမ ၅၀% (မိဘမ်းာထံမွရ)သည္ ေျပာင္းလဲမႈ မ႐ွိႏိုင္ေသာ္လည္း က်န္ ဒုတိယ ၅၀%သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္းေပးသူမ်ားအေပၚ လိုက္ၿပီး ဉာဏ္ရည္အနိမ့္အျမင့္ ေျပာင္းလဲမႈ႐ွိတတ္ေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္ ႏွလုံးရည္အဆင့္တုိ႔တြင္ ႏွလုံးရည္အဆင့္က အဓိကက်ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဆုိျခင္းအေပၚ ဉာဏ္ရည္အဆင့္႐ွိရန္မလုိဟု မယူဆ ေစလုိပါ။ လူတစ္ေယာက္သည္ ဉာဏ္ရည္အဆင့္ေကာင္းၿပီး၊ ႏွလုံးရည္အဆင့္အတန္းပါေကာင္းလွ်င္ ထိပ္ဆုံးေရာက္ဖုိ႔ ေသခ်ာပါသည္။ ဉာဏ္ရည္အဆင့္နိမ့္ၿပီး ႏွလုံးရည္အဆင့္ေကာင္းလွ်င္လည္း ထိပ္ဆုံးသုိ႔ ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္သာေကာင္းၿပီး ႏွလုံးရည္မေကာင္းလွ်င္ အဆင့္အတန္းတစ္ခုကုိ ရ႐ွိႏိုင္ေသာ္လည္း ထိပ္ဆုံးသုိ႔ မေရာက္ႏိုင္၊ ေ႐ႊလက္ပိုင္႐ွင္မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

ႏွလုံးရည္ေကာင္းေသာ ေ႐ႊလက္ပိုင္႐ွင္ျဖစ္ရန္ မိဘႏွစ္ပါးက မေပးခဲ့လွ်င္ မိမိဘာသာ မိမိတည္ေဆာက္ယူရပါမည္။ ထုိသုိ႔တည္ေဆာက္ရန္ လိုအပ္သည့္အခ်က္မ်ားကုိ တင္ျပပါမည္။


ႏွလုံးရည္အဆင့္ေျပာင္းလဲရန္အတြက္ …………….

(၁) အေျခအေနကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္အကဲျဖတ္ပါ။

(၂) မွန္ကန္စြာသိျခင္းျဖင့္ ဘ၀င္ျမင့္ျခင္း၊ သိမ္ငယ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ေ႐ွာင္႐ွားရမည္။ မိမိစိတ္ကုိ အစြန္းတစ္ဘက္သုိ႔ မေရာက္ပါေစႏွင့္။

(၃) စိတ္ခံစားခ်က္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ပါ။ ၀မ္းနည္းလြယ္၊ ေဒါသျဖစ္လြယ္ မ႐ွိပါေစႏွင့္။

(၄) ျပႆနာတစ္ရပ္ကုိ ေျဖ႐ွင္းရာတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစိတ္ေမြးပါ။ စိတ္ကုိတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားပါ။

(၅) ကိုယ္ခ်င္းစာတရား႐ွိပါ။ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္မႈရ႐ွိေစရန္ အေပးအယူမွ်တစြာ ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ပါ။

(၆) စည္းကမ္းသတ္မွတ္ပါ။ အလုပ္အကိုင္ အႀကံအစည္တစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ပါ။ အခ်ိန္ေ႔႐ႊဆိုင္းျခင္းမျပဳဘဲ သတ္မွတ္ခ်ိန္တြင္ ၿပီးစီးေအာင္လုပ္ပါ။

(၇) အျပဳစိတ္ထားပါ။ အေကာင္းဘက္က ေတြးေခၚစဥ္းစား အေကာင္းျမင္စိတ္ထားပါ။

(၈) တစ္ဖက္သားကုိ အဓိပၸါယ္႐ွိစြာ ခ်ီးက်ဴးပါ။

(၉) သိကၡာ႐ွိျခင္း၏အဓိပၸါယ္ကုိသိပါ။ သိကၡာ႐ွိစြာေနထိုင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။

ေဖာ္ျပပါအခ်က္မ်ားအနက္ သင့္တြင္ ဘာေတြ႐ွိၿပီး ဘာေတြခ်ဳိ႕ယြင္းေနသည္ကုိ ေ၀ဖန္ အကဲျဖတ္ပါ။ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားျပည့္စုံလာေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ သင္သည္ ႏွလုံးရည္အဆင့္႐ွိသူ တစ္ေယာက္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မည္။ သင္သည္ ေ႐ႊလက္ပိုင္႐ွင္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္လာႏိုင္သလုိ သင္၏ သားစဥ္ေျမးဆက္တုိ႔လည္း ေ႐ႊလက္ပိုင္႐ွင္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ အေမြေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

မိဘထံမွအေမြရေသာ ႏွလုံးရည္အဆင့္ကုိ ျမင့္မားႀက့ံခိုင္လာေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ၍ရသလုိ မိမိ၏အျပဳအမူအေနအထိုင္ေၾကာင့္ အေမြရထားေသာ ႏွလုံးရည္အဆင့္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္ကုိလည္း သတိျပဳေစခ်င္သည္။

လူတစ္ေယာက္ကုိ ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ႏိုင္သူသည္ ထုိသူကုိယ္တိုင္ျဖစ္သလုိ ဆုိးေအာင္ တြန္းပုိ႔ႏိုင္သူမွာလည္းထုိသူပင္ျဖစ္သည္။

သင္သည္ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္အဆင့္နိမ့္ေသာ္လည္း ႏွလုံးရည္အဆင့္ျမင့္သူျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သင့္ထံမွ အေမြမရႏိုင္ေသာ ဉာဏ္ရည္အဆင့္သုိ႔ သားသမီးမ်ား ရ႐ွိႏိုင္ေစရန္ေကာင္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္၌ေနပါေစ။ ေကာင္းေသာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသူႏွင့္ ေတြ႕ပါေစ။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဉာဏ္ရည္အဆင့္႐ွိၿပီး ႏွလုံးရည္အဆင့္ပါ႐ွိလွ်င္ အေကာင္းဆုံးဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆုိခ်င္ပါသည္။

ကိုးကား- "ေကာင္းထက္"၏ ေ႐ႊခင္းလမ္းကုိေလွ်ာက္မလား၊ ေငြခင္းလမ္းကုိေလွ်ာက္မလား စာအုပ္မွ။


လူသားတိုင္း ဘဝ၏ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ဆြတ္ခူးရယူပိုင္ဆိုင္နိုင္ၾကပါေစ။

Monday 22 December 2008

ေသာ့အိမ္က ပရြက္ဆိတ္မ်ား

Monday, 22 December 2008
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
ants by mmcကိုရင္ေမာင္ေရ ….
က်ဳပ္ ပုရြက္ဆိတ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမလို႔ဗ်။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီသတၱဝါေလးေတြကို ပုရြက္ဆိတ္လို႔ ေခၚတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြနဲ ့ျပည့္စံုမွ ပုရြက္ဆိတ္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူးဗ်။ က်ဳပ္ ျမင္ဖူးတာကေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးဗ်ာ။ တမ်ိဳးက အနက္ေရာင္အေကာင္၊ လူကို ျပန္မကိုက္ဘူး ထင္တယ္၊ သြားရင္လာရင္ ျပာယာခတ္ၿပီး ေတာင္မၾကည့္ ေျမာက္မၾကည့္။ ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ ့ နည္းနည္းျမန္တယ္။ အစားအေသာက္ေတြမ်ား ဒီေကာင္ေတြ အံုခဲေနလိုကေတာ့ နည္းနည္းေလးေလာက္ လႈပ္လိုက္ခတ္လိုက္တာနဲ႔ တခ်ိဳးတည္း ေျခဦးတည့္ရာ လစ္ေတာ့တာဗ်ဳိ႕။ အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးဆို က်ဳပ္က ဒီေကာင္ေတြၾကည့္ၿပီး သနားလည္းသနား ရယ္ရယ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး၊ ဒီေကာင္ေတြကို က်ဳပ္က “အရူးပုရြက္ဆိတ္” လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။

ေနာက္တမ်ိဳးက အနီေရာင္။ အနက္ေတြထက္ အေကာင္ေသးတယ္။ လူကို ကိုက္တတ္တယ္။ သြားရင္လာရင္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဣေႁႏၵရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက်ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြလို မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္းထုတ္ခါထုတ္လည္း ေပတီးေပကတ္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မထြက္ခ်င္ဘူး။ အံမယ္…လူေတာင္ျပန္ကိုက္တဲ့ ဟာေလးေတြဗ်။ တခါတေလ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ လက္နဲ ့ ဖိသတ္ဖ်စ္သတ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြကို “ဖိုက္တာ(Fighter) ပရြက္ဆိတ္” လို ့နံမည္ေပးတယ္ဗ်ာ။ အ႐ူးေတြထဲမွာေရာ ဖိုက္တာေတြထဲမွာေရာ ေခါင္းႀကီးအေကာင္ႀကီးေတြ ရွိတယ္ဗ်ဳိ႕။ အဲဒီေခါင္းႀကီး ပုရြက္ဆိတ္ေတြက အျပင္ထြက္ခဲတယ္။ အထဲမွာ ဘာတာဝန္ေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတယ္ေတာ့မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေကာင္ေတြက တေကာင့္တေကာင္ တည့္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ တေကာင္ခ်င္းထိပ္တိုက္တိုးလို႔ကေတာ့ အ႐ူးေတြက ေရွာင္တယ္၊ ျပန္မခ်ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အရူးေတြက ဖိုက္တာေတြရဲ ့ “အိမ္” (ပုရြက္ဆိတ္အံု)ကို အတင္းဝင္လုၿပီး ေနပစ္လိုက္တာလည္းမေတြ႔ဖူးဘူး။ ဖိုက္တာေတြကသာ အတင္းဝင္စီး၊ ကိုက္ကက္၊ အရူးေတြကို ေမာင္းထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ အတည္ေပါက္နဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ လုပ္ပစ္တာဗ်ိဳ႕။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမ်ားဆိုရင္ အရူးေတြခမ်ာ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ျပန္မကိုက္ႏိုင္အားဘူး။ သူတို႔ဥေလးေတြ အေကာင္မျဖစ္တျဖစ္ေလးေတြကို ရသေလာက္ ႀကံဳးသယ္၊ သူတို႔ဘုရင္မကို အေသခံကာကြယ္ၿပီး ကယ္ထုတ္၊ အိုးျပစ္အိမ္ျပစ္နဲ႔။ အ႐ူးေခါင္းႀကီးေတြလည္း ထြက္လာၿပီးျပန္ေတာ့ ကိုက္ပါတယ္။ ေရရွည္အဆံုးအျဖတ္မွာေတာ့ ဖိုက္တာေတြပဲႏိုင္တာ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ အ႐ူးေခါင္းႀကီးေတြ ၾကည့္ရတာ စစ္ရႈံးတပ္ပ်က္ႀကီးကို မနည္းျပန္စုေနရတဲ့ တမ္မႉးေတြက်ေနတာပဲ၊ ေရာက္ယက္ကိုခတ္လို႔။ ဖိုက္တာေတြက စစ္ပြဲၿပီးတာနဲ႔ ဒဏ္ရာရတဲ့အ႐ူးေတြကိုေရာ သူတို ့ ဖိုက္တာေတြကိုေရာ က်င္းအျပင္ဆြဲထုတ္ၿပီး တေနရာမွာ ပံုထားလိုက္တာမ်ား ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား။ မျမင္ရက္စရာပါဗ်ာ။ စစ္ၿပီးစ စစ္တလင္းႀကီး က်ေနတာပဲ။ ဒီ့ေနာက္ေတာ့ အ႐ူးေတြ အိမ္သစ္ရွာရျပန္ၿပီ။ မေတြ႔ေသးခင္စပ္ၾကား လူ႔အဝတ္စားေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြၾကား ယာယီခိုကပ္ရင္း ေနၾကရရွာတာ။ အဲသလိုအခ်ိန္မွ သူတို႔ေတြဟာ စစ္႐ႈံးစစ္သားေတြထက္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ပိုတူတယ္။ က်ဳပ္ေလ အရူးေတြဖက္က မခံခ်င္ဘူး။ တခုခု လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လႊတ္ထားလိုက္ရတာပဲ။ သူတို႔သဘာဝကိုး။

တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲ အေတြးေပါက္တယ္။ အရူးေတြက ဖိုက္တာေတြထက္ အေကာင္လည္းႀကီးတယ္၊ ေျခတံလက္တံလည္း ရွည္တယ္၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္လည္းရွိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို တေကာင္ခ်င္းသာ လက္ေဝွ႔ႀကိဳးဝိုင္းထဲကလို “တည္”ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေကာင္ ႏိုင္မလဲေပါ့။ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းတယ္တို႔ မေကာင္းဘူးတို႔ က်ဳပ္အေတြးထဲမရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္ကို တံေတြးေလးဆြတ္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြကို မနာမက်င္ေအာင္ အသာေလး တေကာင္ခ်င္းဖမ္းၿပီး ပိတ္ျဖဴစေလးေပၚတင္ၿပီး “တည္”ေပးၾကည့္တယ္။ ႏွစ္ ေကာင္သား ဦးမွင္ခ်င္းထိကာရွိေသး အရူးကထြက္ေျပးတာဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္နည္းက မဟန္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး နည္းလမ္းရွာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ထြက္ေျပးလို႔မရေအာင္ ႀကိဳးဝိုင္းလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သြားေတြ႔တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ပ႐ုပ္ဆီဆို အေသအလဲေၾကာက္တာ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သံမံတလင္းေပၚ ေနရာေလးတခုကိုကြက္ၿပီး ဖုန္ေတြဘာေတြ ေျပာင္ေနေအာင္သုတ္တဲ့ၿပီး ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ ေလာက္ေကာ္၊ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔ က်ပ္ဝိုင္းေလာက္ အဝိုင္းေလးဝိုင္း၊ အ႐ူးနဲ႔ ဖိုက္တာ တေကာင္စီကို သာသာေလးဖမ္း၊ ကြင္းထဲလႊတ္ခ်လိုက္တယ္။ စာၾကည့္မ်က္မွန္ကို မွန္ဘီလူးလိုလုပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြဘာလုပ္ မလဲဆိုတာ။

စစခ်င္းေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သား ဦးမွင္ခ်င္းထိတာနဲ႔ အရူးက ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္လိုက္၊ ပ႐ုပ္ဆီ စည္းဝိုင္းကို ဦးမွင္နဲ႔ထိလိုက္၊ ကြင္းထဲ ျပန္ဝင္လာလိုက္။ ဖိုက္တာကလည္း ဒီပ႐ုပ္ဆီႀကိဳး၀ိုင္းထဲကေန အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ လုပ္လိုက္ ႀကိဳးဝိုင္းအနားသတ္က အနံ႔ကိုရလိုက္၊ ကြင္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္၊ အရူးနဲ ့တိုးလိုက္၊ အရူးကေျပးလိုက္၊ သူကလည္း ေနာက္ကေနေတာ့ အရူးေနာက္ကို လိုက္ေတာ့မကိုက္ရွာပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ႀကိဳးဝိုင္းထဲက ထြက္လမ္းရွာလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေကာင္စလံုးေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနရွာေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္က ႀကိဳးဝိုင္းကို ပ႐ုပ္ဆီနည္းနည္း ထပ္ေကာ္ၿပီး က်ဥ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ေရွာင္မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ထြက္ေပါက္လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ခ်ရံုဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ေရာဆိုပါေတာ့။ ဖိုက္တာက အရူးကို ဝင္ကိုက္တယ္။ အရူးကလည္း ေျပးမလြတ္ေတာ့တဲ့အတူ ေသမထူးေနမထူးဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ဟန္တူတယ္။ မေျပးေတာ့ဘူး။ ျပန္ကိုက္တယ္။ တေကာင့္တေကာင္ လံုးသြားတယ္။ အရူးက ဖိုက္တာကို ဂုတ္ပိုးလို႔ထင္ရတဲ့ ေနရာကို ခဲထားတယ္။ ဖိုက္တာက အရူးရဲ ့ ခါးသိမ္ေနရာကို ျပန္ခဲဖို႔လုပ္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အေကာင္ခ်င္းကြဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လံုးၾကျပန္တယ္။ ဒီတခါ ဖိုက္တာက အရူးရဲ႕ ေနာက္ေျခေထာက္တဖက္ကို အရင္စကိုက္တယ္။ အရူးက ဖိုက္တာရဲ႔အကိုက္ကုိ ႐ုန္းရင္း၊ ဖိုက္တာရဲ႕ခါးသိမ္ကို ျပန္ကိုက္တယ္။ ေနာက္ အေကာင္ခ်င္း ကြဲသြားျပန္တယ္။

အဲသလိုနဲ႔ တေကာင့္တေကာင္ ခါးသိမ္ေနရာကို အမိအရ ကိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ဘယ္ေကာင္မွ ခ်က္ေကာင္းကို အေသမမိေသးဘူး။ မိလိုက္ျပန္လြတ္လိုက္နဲ႔။ ႏွစ္ေကာင္လံုးလည္း ေမာေနၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေႏွးလာတယ္။ အလစ္မွာ တခ်က္တခ်က္ ေနာက္ကေန ဝင္ကိုက္တာကလြဲလို႔ တေကာင့္တေကာင္ အေသလံုးဖို႔ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ပြဲကလည္း အဆံုးအျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ ေနာက္တမ်ိဳးစမ္းမယ္၊ ဒီေကာင္ေတြလည္း ေမာေနၿပီဆိုၿပီး ႀကိဳးဝိုင္းထဲက အျပင္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေကာင္လံုး ဒဏ္ရာေတာ့ အေတာ္ရသြားပံုပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေျခေထာက္ေလးေတြ လက္ေလးေတြနဲ႔ ဟိုနားပြတ္လိုက္ ဒီနားပြတ္လိုက္ လုပ္ေနေသးတယ္။ က်ဳပ္ သနားေတာ့လည္းသနားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ အေျဖက မရေသးဘူး။

ဒါနဲ႔ ႀကိဳးဝိုင္းထဲကို ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္နဲ႔ အ႐ူးတေကာင္၊ တကယ္သာ ခ်မယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ လက္ရည္ညီေလာက္တယ္လို႔ တြက္ၿပီး ႏွစ္ေကာင့္တေကာင္ပြဲ လုပ္ေပးျပန္တယ္။ ပြဲကစစခ်င္း လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ၾကမ္းေတာ့တာဗ်ိဳ ့။ ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္မွာ တေကာင္က အရူးရဲ႕ ေနာက္ေျခေထာက္ကို ဖ်တ္ကနဲေျပးဆြဲၿပီး ကိုက္လိုက္တယ္။ အရူးက ထြက္ေျပးဖို႔ ႐ုန္းတယ္။ ဖိုက္တာက သံမံတလင္းေပၚေျခစံုကန္ၿပီး အတင္းဆြဲထားတဲ့ၾကားက အရူး႐ုန္းရာေနာက္ ဒရြတ္တိုက္ပါေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ဖိုက္တာက အရူးရဲ႕ ဂုတ္ပိုးေနရာကို ဝင္ခဲတယ္။ အရူးက ဝင္ခဲတဲ့ဖိုက္တာကို ျပန္ကိုက္လို ့အေကာင္ခ်င္းလံုးသြားခ်ိန္မွာ အရူးရဲ ့ေနာက္ေျခေထာက္ကိုဆြဲထားတဲ့ ဖိုက္တာက ႐ုတ္တရက္ လႊတ္လိုက္ၿပီး အရူးဖင္ပိုင္းက ဖုသီးကို ဝင္ကိုက္တယ္။ အရူး ေတာ္ေတာ္ေလး နာသြားဟန္တူတယ္။ အရူးက ဟိုေကာင္ဆီကေန၊ ဖင္ကိုလာကိုက္တဲ့ ဖိုက္တာကို ျပန္ကိုက္ဖို႔ အတင္း႐ုန္းတယ္။ မရဘူး။ ဟိုေကာင္က အေသခဲထားတယ္။ မလႊတ္ဘူး။ ႏွစ္ေကာင့္တေကာင္၊ အရူးခမ်ာ အေပၚေရာက္လိုက္ ေအာက္ေရာက္လိုက္နဲ႔ လူးလိမ့္ေနတာပဲ။

ဒီ့ေနာက္ေတာ့ အရူးကို ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္က ခဲထားရင္း ခဏၿငိမ္ေနတယ္။ အရူး ျပန္မကိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ေနတာပဲ။ အေမာေျပသေလာက္ရွိေတာ့ အရူးရဲ႕ဖင္ဖုသီးကို ကိုက္ထားတဲ့ ဖိုက္တာက၊ သူ႔ကိုယ္ကို ေျပာင္းျပန္လုပ္ထဲ့ၿပီး၊ အရူးရဲ႕ ခါးသိမ္ေနရာကို မိမိရရ ဝင္ကိုက္ခ်လိုက္တယ္။ အရူးခမ်ာ နာတယ္ထင္ရွာရဲ႕။ ဆတ္ဆတ္ကိုလြန္႔ေနတာပဲ။ က်ဳပ္လည္း သေသာေပါက္သြားတယ္။ ဒါဆို ပြဲသိမ္းခဏ္းေရာက္ၿပီ။ ဖိုက္တာေတြႏိုင္ၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ရဲ႕ အားအနည္းဆံုးအပိုင္းက ခါးသိမ္ေလးကိုး။ အဲဒီခါးသိမ္ေလး ျပတ္သြားရင္ သြားၿပီ။ ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဒီေကာင္ေတြကို ပါးစပ္ထဲေရထည့္မႈတ္ၿပီး အေကာင္ခ်င္း ခြဲေပးလိုက္တယ္။ ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ခဏေလာက္ပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ပြတ္သပ္ၿပီး ထြက္သြားေပမယ့္ အရူးခမ်ာေတာ့ မခ်ိမဆန္႔။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကို ပုလင္းဖံုးေလးထဲ အခ်ိဳေလးပါ နည္းနည္းထည့္ၿပီး အနားေပးလိုက္တယ္။

ေနာက္တပြဲကေတာ့ ဖိုက္တာတစ္၊ အရူးႏွစ္ ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း စစခ်င္းေတာ့ အရူးေတြက ေလ်ာက္ေျပးေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “တည္”ကုန္က်ေရာ။ အရူးတေကာင္က ဖိုက္တာကို ဝင္ကိုက္တယ္။ ဖိုက္တာက ကိုက္လာတဲ့အရူးကို သဲႀကီးမဲႀကီး ျပန္လံုးၿပီးကိုက္တယ္။ လံုးဝမလႊတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ အရူးတေကာင္က ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ အျပင္ထြက္ဖို႔ အေပါက္ရွာလိုက္ ပ႐ုပ္ဆီနံ႔ရလိုက္၊ ကြင္းထဲ ျပန္ဝင္လာလိုက္ ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ လုပ္ေနေသးတယ္။ ဟိုေကာင့္ကို ဝင္မကူဘူး။ က်ဳပ္ေတာင္ ဒီအရူးကိုၾကည့္ရင္း ဝင္ကိုက္ပါေတာ့လား… ဝင္ကိုက္ပါေတာ့လားနဲ႔ ပါးစပ္က ထြက္မိေသးတယ္။ မလြတ္ႏိုင္ပံုေပါက္ေတာ့မွ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ ဝင္ကိုက္ေတာ့တာ။ အံမယ္… ငတိက ကိုက္မယ့္ကိုက္ေတာ့ တကယ့္ခ်က္ေကာင္းကို ဝင္ကိုက္တာ။ ခါးသိမ္ေနရာပဲ။ ကြက္တိပဲ။ တခ်က္တည္းနဲ႔ ကိုက္လည္းကိုက္၊ ျဖတ္လည္းျဖစ္ခ်၊ တိကနဲပဲ။ ဖိုက္တာရဲ႕ခါးသိမ္ေလး ျပတ္ထြက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ေတာင္ ဆြဲခ်ိန္လြဲခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း အေကာင္ခ်င္းခြဲလိုက္တယ္။ အရူးေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တယ္။ ခါးျပတ္သြားတဲ့ ဖိုက္တာကိုေတာ့ သူ႔အိမ္အေပါက္ဝနား အသာျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ထင္မွာပဲေနာ္ က်ဳပ္ဟာ ႏွလံုးသားမရွိတဲ့လူ၊ ရက္စက္တဲ့လူလို႔။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္က သိခ်င္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတႀကိမ္ပါပဲ။ ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒီသံုးပြဲလည္းၿပီးေရာ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေမာသြားတယ္။ ေတြးစရာေတြလည္း တပံုႀကီးက်န္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြလည္း ခုဆို တကြဲတျပားစီ လြင့္စဥ္လို႔။ အိုးတကြဲအိမ္တကြဲနဲ႔။ ဒါေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေတြးမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ မျဖစ္မေန ပရြက္ဆိတ္ျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ “ဖိုက္တာပုရြက္ဆိတ္” နဲ႔ “အရူးပုရြက္ဆိတ္” ဘယ္ဟာ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ။ ဘယ္ပုရြက္ဆိတ္ရဲ႔ “ဘဝအေနဟာ” လူ႔ေဘာင္ေကာင္းက်ိဳးကို ပိုေဆာင္ႏိုင္မလဲ။ လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပုရြက္ဆိတ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ပေတၱာပိတ္ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ရွိပါေစဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနကို ျပန္ဆင္ျခင္မိတိုင္း ေသာ့အိမ္ရဲ႕ ပ႐ုပ္ဆီႀကိဳးဝိုင္းထဲက “ဖိုက္တာ” နဲ႔ “အရူး” ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြကုိပဲ ျမင္ျမင္ေနမိတယ္။