Burma Democratic Concern has the firm determination to carry on doing until the democracy restore in Burma.

Thursday 12 February 2009

BDC welcomes Valentine's day announcement by GW

....:::....
All Myanmar people who live in foreign countries and all people who receive this letter and want to appear "Peace for Myanmar "As you know, our country (Myanmar) faces so many problems of political, social, economic and education on the long journey.More recently, our country loses of the peace and improves misunderstanding between military, society and other armed groups.
In this challenge, our society was spread by the strong aversion and the negative thinking between each other.
The consequence of this condition causes the loss of our union and the peace.For stopping these problems and spreading for the love and the peace, let's try to show our desire in Valentine's day.

သခင္ေအာင္ဆန္း၏ေမြးေန႔ မွာ လုပ္စရာရွိတယ္

....:::....


ေတာ္လွန္ေရးေမာင္ႏွမမ်ားခင္ဗ်ား

က်ေနာ္တို႔ Generation Wave (မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုး)မွ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္မည့္ ျမန္မာ့သူရဲေကာင္း အာဇာနည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ေမြးေန႔ကို ရည္စူး၍ ဂုဏ္ျပဳလႈပ္ရွားမႈတစ္ရပ္ကိုျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။

ယခုလႈပ္ရွားမႈကို ၂၀၀၈ ႏို၀င္ဘာလမွ စတင္ျပီး တိတ္တဆိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း ေန႔စဥ္အသံုးျပဳေနေသာ ေငြစကၠဴမ်ားေပၚတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းပံုမ်ားကို ရိုက္ႏိွပ္ျပီး လက္လွမ္းမီသမွ်ျဖန္႔ေ၀ခဲ့့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

၉၄ ႏွစ္ျပည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔အႀကိဳ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး

ေအာင္ဆန္း (အပိုင္း - ၂)
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ျမန္မာျပန္ - ေဒါက္တာေအာင္ခင္

၁၉၃၈-၁၉၃၉ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ‘၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု’ ဟု အမည္တြင္မည့္ အေရးအခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါ သည္။ ေရနံေျမအလုပ္သမားမ်ား ခ်ီတက္ပဲြ၊ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ခ်ီတက္ပဲြ၊ ရဲ၏ နံပါတ္တုတ္ဒဏ္ျဖင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပဲြ၊ ထိုျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္ရေသာ ႏုိင္ငံအ၀ွမ္း ေက်ာင္းသားသပိတ္မ်ား၊ ဗမာတို႔ႏွင့္ အိႏၵိယအႏြယ္ မူဆလင္မ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အဓိက႐ုဏ္း၊ အလုပ္ သမားမ်ားသပိတ္၊ ရဲ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အာဇာနည္ (၁၇) ဦး က်ဆံုးခဲ့ေသာ မႏၱေလးဆႏၵျပပဲြ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားျခင္း စသည္တို႔ တသီတတန္းႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါသည္။

ဤအေရးအခင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအတြင္း မၾကံဳစဖူး မၿငိမ္မသက္ ဆူဆူပြက္ပြက္ျဖစ္လာၿပီး အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ ရွားမႈမ်ား အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤမွ်စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ျဖစ္ရပ္မ်ား အၾကားကပင္ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး၏ ကပ္ႀကီးႏွစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဂိုဏ္းဂဏ၀ါဒႏွင့္ မနာလိုမုန္းတီးေရး၀ါဒတို႔၏ ဆိုး၀ါးေသာ အရွိန္ၾသဇာမ်ား လႊမ္းမိုးလာ၏။ အုပ္စုတအုပ္စု၊ လူတဦးခ်င္းတို႔အေနႏွင့္ မိမိတို႔သာလွ်င္ အထိ ေရာက္ဆံုး၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္အထက္သန္ဆံုး၊ အေတာ္ဆံုးဟူ၍ ဂုဏ္တု၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္လုပ္လိုေသာ စိတ္႐ူး မ်ား၀င္ကာ အျပန္အလွန္ စြပ္စဲြပုတ္ခတ္မႈမ်ား၊ ခါးသီးမႈမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႔လာေလသည္။

ဂိုဏ္းဂဏစိတ္ႏွင့္ မနာလို၀န္တိုစိတ္မ်ားမွ ကင္းရွင္းသည္ဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ထားေသာ လူနည္းစုေလး တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ပါ၀င္၏။ သူသည္ လက္၀ဲ၀ါဒမ်ားဘက္သို႔ယိမ္း၍ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚေပါက္လာ ေသာ အခ်ဳိ႕က မာ့က္ဆ္၀ါဒ ေလ့လာေရးအုပ္စုဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အခ်ဳိ႕က ပထမဦးဆံုး ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္က လပ္စည္းဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚသည့္အုပ္စုကို တည္ေထာင္ခဲ့သူတဦးျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအုပ္စု၏ အေထြေထြအ တြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကိုေသာ္လည္း ေကာင္း၊ အျခားတင္းၾကပ္ေသာ ၀ါဒမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မဆင္မျခင္ အစြန္းေရာက္အျမင္ျဖင့္ ယံုၾကည္ လက္ခံျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ က်ယ္၀န္းေထြျပားေသာ ဆိုရွယ္လစ္သီအုိရီ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးအနက္ သူ႔အားဆဲြေဆာင္ ႏုိင္ေသာ သေဘာတရားမ်ား အေတာ္အတန္ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အဓိကရည္မွန္းခ်က္မွာ သူ႔တုိင္းျပည္ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ စည္းလံုးညီၫြတ္ေရး စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္မည့္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ကို ေလ့လာသံုးစဲြရန္သာျဖစ္ပါသည္။

၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဥေရာပတုိက္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္မီး စတင္ေလာင္ကြၽမ္းၿပီး မ်ားမၾကာမီ ‘ကိုလိုနီ၀ါဒအခက္၊ လြတ္လပ္ေရးအခ်က္’ ဟုျမင္ကာ ‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီး’ တည္ေထာင္ႏုိင္ရန္ သခင္ေအာင္ဆန္း ကူညီေပးခဲ့ပါ သည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသားပါတီ၊ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပုဂၢလိကႏိုင္ငံေရးသ မားမ်ား စုေပါင္းဖဲြ႔စည္းလိုက္ေသာ ထို ‘ထြက္ရပ္ဂုိဏ္းႀကီး’ သည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ တီထြင္မႈျဖစ္သည္ဟု သခင္ႏုက သတ္မွတ္ခဲ့၏။ ‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီး’ ၏ ျပည္သူလူထုကို တိုက္တြန္းေဆာ္ၾသခ်က္မွာ စစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္သေဘာတူေသာ ကတိရမွသာလွ်င္ ၿဗိတိသ်စစ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို ကူညီပံ့ပိုးရမည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရအေနႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ကတိေၾကညာခ်က္မျပဳပါက စစ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို အင္တုိက္အားတိုက္ ဆန္႔က်င္ရမည္။ တုံ႔ျပန္သည့္အေနႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားေနသူအမ်ားအျပားကို ဖမ္း ဆီးလိုက္ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ကုန္ဆံုးခ်ိန္၌ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အေျမာက္အျမားႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးရန္ ၀ရန္းအမိန္႔ထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိန္မီသတိ ေပးခ်က္ရသျဖင့္ သူသည္ ေျခရာေဖ်ာက္ကာ တိမ္းေရွာင္သြားႏုိင္ခဲ့သည္။

ဂ်ပန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖဲြ႔ျခင္း

သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပဲြဆင္ႏဲႊရန္ လိုအပ္ေကာင္းလိုအပ္မည္ဟု ယူဆခဲ့သည္မွာ ကာ လအတန္ၾကာကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးဘ၀က တိုက္ခိုက္ေတာ္လွန္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ခဲ့ေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ ႏုိင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ရယူႏုိင္မည့္ အလားအလာကို အစဥ္တ စိုက္ ပယ္ထားခဲ့သူမဟုတ္ပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အစိုးရ၀န္ထမ္း (ထိုစဥ္က အုိင္စီအက္၊ ဘီစီ အက္) စာေမးပဲြေျဖဆိုကာ ၎တို႔၏ပညာရွင္ပီသစြာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ကိုင္မႈႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ထက္သန္မႈတို႔ေၾကာင့္ သူကိုယ္တုိင္ေလးစားေသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕၏ နမူနာအတိုင္း လုပ္ကိုင္ရန္ကိုလည္း သခင္ေအာင္ ဆန္း စဥ္းစားခဲ့ဖူး၏။ အမ်ားသိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡအား ေပးပို႔ေသာ စာတေစာင္တြင္ သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား’ သာ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အေရးအခင္းမ်ား၏ ဒီ ေရလႈိင္းသည္ သူ႔အား သေဘာထားေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္က သူ၏ ေတြးေခၚပံုကို ေအာက္ပါအ တိုင္း ရွင္းျပထားပါသည္။

“က်ေနာ္တဦးခ်င္းအေနႏွင့္ကား က်ေနာ္တို႔၏ အေရးေတာ္ပံုအတြက္ ကမၻာ့၀ါဒျဖန္႔မႈႏွင့္ ကမၻာ့အကူအညီလို သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အဓိကလုပ္ငန္းမွာ ျပည္တြင္းတြင္သာရွိသည္။ အဓိကလုပ္ငန္းမွာ အမ်ဳိးသားေရး တုိက္ပဲြအတြက္ ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ံုးရန္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့သည္။ က်ေနာ့္မွာလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းအစီအ စဥ္တခုရွိခဲ့သည္။ ၎အစီအစဥ္မွာ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို တျပည္လံုးတြင္ ဆန္႔က်င္ရန္၊ ဤလႈပ္ရွားမႈကို ကမၻာ့အေျခအေန ဗမာ့အေျခအေနႏွင့္အညီ တဆတဆတိုးခ်ဲ႕ရန္၊ ၿမိဳ႕ေနအလုပ္သမား ေတာေနအလုပ္သ မားတို႔၏ ေဒသအလိုက္သပိတ္မ်ားမွစ၍ အေထြေထြသပိတ္မ်ား၊ အခြန္အခေပးေရးသပိတ္မ်ားအထိ တိုးခ်ဲ႕ ဆင္ႏဲႊရန္၊ တက္ႂကြလာေသာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိမႈမ်ားျဖစ္သည့္ လူထုဆႏၵျပပဲြမ်ား ခ်ီတက္ပဲြမ်ားမွစ၍ ျပည္သူတို႔၏ အာ ဏာဖီဆန္ေရးတိုက္ပဲြအထိ ဆက္လက္ဆင္ႏဲႊရန္၊ စီးပြားေရးအရတြင္လည္း ၿဗိတိသွ်ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို သပိတ္ ေမွာက္ရာမွစ၍ လူထုႏွင့္ခ်ီ၍ အခြန္မေပးေရးတိုက္ပဲြအထိ ဆင္ႏဲႊရန္ စစ္ဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖက္ႏွင့္ ပုလိပ္ဖက္ ကင္းစခန္းမ်ား ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာက္က်ားနည္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္၍ ဗမာျပည္အ တြင္း ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ကို လံုး၀သြက္ခ်ာပါဒလိုက္သည္အထိ တိုက္ပဲြဆင္ႏဲႊရန္၊ ထိုအခါ ကမၻာျဖစ္ေပၚတိုး တက္မႈႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေနာက္ဆံုးပိတ္အာဏာသိမ္းပဲြကို ဆင္ႏဲႊရန္ အစီအစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိးမဟုတ္ေသာ တပ္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ဘက္သို႔ ကူး ေျပာင္းလာၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း က်ေနာ္တြက္ခဲ့သည္။ ဤအစီအစဥ္တြင္ ဂ်ပန္မ်ား ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္မႈကို လည္း မွန္းဆခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္မွာ ရွင္းလင္းေသာအျမင္ မရွိခဲ့ေပ။ ထိုအခါက က်ေနာ္ တို႔အထဲမွ မည္သူမွ် ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယခုျဖစ္ပ်က္ၿပီးသြားသည့္အခါတြင္ကား လူအခ်ဳိ႕အေန ႏွင့္ က်န္လူမ်ားထက္ပို၍ သိျမင္ခဲ့ဟန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္း ေဆာင္ၾကမည္။)”

အထက္ပါအၾကံအစည္မ်ားမွာ သူ၏ “ႀကီးမားေသာအစီအစဥ္” သာျဖစ္ေၾကာင္း သခင္ေအာင္ဆန္း ၀န္ခံခဲ့ပါ သည္။ သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားတြင္ ထိုစီမံကိန္းကို ေထာက္ခံသူ မမ်ားလွပါ။ ထိုကဲ့သို႔မေထာက္ခံျခင္းမွာ သ ခင္ေအာင္ဆန္းအျမင္အရ “က်ေနာ္တို႔မွာ ဓနရွင္ေပါက္စ ဇာတိရွိသူမ်ားျဖစ္ရာ စဥ္းစားရာ ေျပာဆိုရာတြင္ ရဲ ရင့္သေလာက္၊ ျပတ္သားေသာ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ကိုလုပ္ရာ၌ တြန္႔ဆုတ္ေလ့ရွိၾကေလသည္။ ျပည္သူလူထုကို ႏႈိးဆြရမည့္လုပ္ငန္း ၾကာရွည္ခက္ခဲမည္ကိုလည္း စိတ္မရွည္ၾကေပ။ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုမွာ လူထုတိုက္ပဲြအ ေၾကာင္း ေျပာေဟာၾကေသာ္လည္း လူထုတိုက္ပဲြ အက်ဳိးအာနိသင္ကုိ သေဘာမေပါက္ၾက” စသည္တို႔ေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီမ်ား ေျပာက္က်ားတုိက္ပဲြဆင္ႏဲႊႏုိင္ရန္ လက္နက္မ်ားရွိရန္လိုသည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခိုင္အမာ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားပါသည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ ၎တို႔အနက္မွ တဦးဦး ျမန္မာျပည္ျပင္ပသို႔သြားၿပီး အကူအညီ၊ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ လက္နက္မ်ားရွာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ “ထိုအခါက က်ေနာ္တဦးတည္းသာ ေျမေအာက္၌ ေနေနရေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔သြားရန္ က်ေနာ့္ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကေလသည္” ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။

၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိင္ (ေနာင္အခါ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ဟုထင္ရွားသူ)တို႔ ျမန္မာျပည္မွ ဟုိင္လီအမည္ရွိ သေဘၤာႏွင့္ ထြက္ခြာခဲ့ရာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ အမြိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ‘အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေဒသ’ ျဖစ္ေသာ ကူလန္စုသို႔ ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထိုေနရာ၌ သူတို႔ႏွစ္ဦး လအနည္းငယ္မွ် ေသာင္တင္ေနၿပီး တ ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႀကိးစားခ်က္မ်ားလည္း ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဂ်ပန္ကိုယ္စားလွယ္တဦး သူတို႔အား ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ အရာရွိတဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီေကအီဂ်ီႏွင့္ေတြ႔ရန္ တိုက်ဳိသုိ႔ ေလယာဥ္ႏွင့္ပို႔လိုက္ပါသည္။ ထိုဗိုလ္မႉးႀကီး သည္ ေနာင္အခါ၌ ‘ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးကို ကူညီရန္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာလမ္းမႀကီးကို ပိတ္ဆို႔ရန္’ ရည္ ႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တည္ေထာင္ေသာ မီနာမီကီကန္ လွ်ဳိ႕၀ွက္အသင္း၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ရွားမည့္သူျဖစ္ ပါသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔အၾကားအဆက္အသြယ္ရွိျခင္းမွာ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ေနရာ၌ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာေသာ ဦးေစာသည္ ဂ်ပန္ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀လာသူဟူ၍ နာမည္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ‘ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း’ အတြက္ ဂ်ပန္တို႔ထံမွ အကူအညီ ရွာခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အစိုးရအတြင္း ၀န္ႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ေသာ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး ေဒါက္တာ သိမ္းေမာင္ကမူ ဂ်ပန္သို႔ အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္-ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရးအသင္းကို ေရွ႕ေဆာင္ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္လယ္တြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီး ျမန္မာျပည္သုိ႔ အလည္ေရာက္စဥ္က ေဒါက္ တာသိမ္းေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့၏။ ဤေတြ႔ဆံုဆက္သြယ္မႈမွတဆင့္ ဂ်ပန္မ်ားက အမိြဳင္ေရာက္ သခင္ႏွစ္ဦးအား ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း’ ၀င္မ်ားအနက္ ဂ်ပန္အကူအညီ လက္ခံသင့္၊ မခံသင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္သေဘာထားကဲြျပား မႈမ်ား ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား(၎တို႔အနက္အထင္ရွားဆံုးမွာ သခင္စိုး၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္း ႏွင့္ သခင္သိန္းေဖ) က အထူးသျဖင့္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးကို ဆန္႔က်င္ၾကသည္။ သခင္ ေအာင္ဆန္းကေတာ့ အကူအညီကို ရသည့္ေနရာမွယူၿပီး အေျခအေနမ်ား မည္ကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာ မည္ကို ေစာင့္ၾကည့္သင့္သည္ဟု လက္ေတြ႔အက်ဳိးျဖစ္မည့္ နည္းလမ္းအျမင္ အယူအဆကို စဲြကိုင္ခဲ့၏။ သို႔ ေသာ္ သူ၏ စကားအတုိင္းဆိုရလွ်င္ သူသည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္းေၾကာင့္ ေနာင္ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ဳိး ဆက္မ်ားကို အေသအခ်ာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းတြက္ဆခဲ့ပံုမေပၚ။

တုိက်ဳိတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီးတို႔ႏွစ္ဦး နားလည္မႈယူႏုိင္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လံုးတြင္ ထိန္ခ်န္ထားေသာ သေဘာမေတြ႔မႈေလးမ်ား ရွိခဲ့ပံုရပါသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီးသည္ သခင္ေအာင္ ဆန္း၏ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္မႈႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္တို႔ကို ေလးစားေသာ္လည္း ‘သူ၏ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ား မရင့္က်က္လွေသး’ ဟု ထင္ျမင္၏။ ဤေ၀ဖန္ခ်က္သည္ ထိုစဥ္ကအေနအထားအရ ဓမၼဓိဠာန္မက်ဟု မဆိုႏုိင္ ပါ။ သခင္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ေရးခဲ့သည္မွာ သူႏွင့္ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္တို႔ ဂ်ပန္မ်ားအား ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၀င္ ေရာက္သိမ္းပိုက္ရန္ ဖိတ္ေခၚသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ “ဖက္ဆစ္စနစ္ကို လိုလား၍မဟုတ္၊ က်ေနာ္တို႔၏ လူပါး မ၀မႈေၾကာင့္၊ ဓနရွင္ေပါက္စ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္တုိ႔သာ ျဖစ္ေလသည္။”

သူသည္ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔အသြား၌ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေရာက္သြားေသာအခါ သူစိုးရိမ္ခဲ့ သေလာက္ မဆိုးလွသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရေသာ္လည္း စိတ္မခ်ဖြယ္၊ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ကိစၥေလးမ်ား က်န္ လ်က္ရွိေနပါသည္။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတို႔၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ သန္႔ျပန္႔စြာေနထုိင္ပံုႏွင့္ ကိုယ့္အလိုကိုယ္မလိုက္၊ ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ ေနႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းတို႔ကို သခင္ေအာင္ဆန္း ေလးစားေသာ္လည္း ၎တို႔၏ စစ္၀ါဒီဆန္ေသာ သေဘာ ထားအခ်ဳိ႕၏ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းၾကဳုတ္မႈကို သူ မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္အျပင္ ဂ်ပန္မ်ား အမ်ဳိးသမီးတို႔အေပၚဆက္ဆံပံုမွာ သူ႔ အျမင္တြင္ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေန၏။

၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ တ႐ုတ္သေဘၤာသားအသြင္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ ေရာက္လာေလသည္။ သူမွတဆင့္ ဂ်ပန္တို႔ကမ္းလွမ္းလိုက္သည့္ သေဘာတူညီခ်က္အရ၊ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ ရန္ လက္နက္မ်ားႏွင့္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မည္ဟု ျမန္မာတို႔က နားလည္ခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ လက္ေ႐ြးစင္လူငယ္တစု ကို စစ္သင္တန္းေပးမည္။ ထိုလူငယ္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ခိုးထုတ္သြားရန္ လိုေပမည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ျမန္ မာျပည္၌ ၾကာျမင့္စြာမေနပါ။ ဂ်ပန္သို႔ သခင္လွေဖႏွင့္ အျခားလူငယ္သံုးဦးတို႔ႏွင့္အတူ ျပန္သြားပါသည္။ ထို အုပ္စုမွာ ‘ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္’ ၏ ေရွ႕ေျပးတပ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ မ႑ိဳင္သ ဖြယ္ျဖစ္လာမည့္ ဤရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကိုေ႐ြးခ်ယ္ရာ၌ အလြယ္တကူလိုက္ပါႏုိင္မႈႏွင့္ သခင္ပါတီ အတြင္းရွိ ဂိုဏ္းဂဏအသီးသီးက ေက်နပ္လက္ခံႏုိင္မႈတို႔အေပၚ မူတည္ခဲ့သျဖင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ အ မ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား မပါျဖစ္သည့္အျပင္ ေနာင္ အခ်င္းခ်င္းအၾကား စိတ္၀မ္းကဲြေစမည့္ မ်ဳိးေစ့ကို ပ်ဳိး လိုက္သကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္သြားပါသည္။

ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္သည္ ဟိုင္နန္ကြၽန္း၌ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စစ္ပညာသင္ယူရပါသည္။ ၎တို႔အနက္ သခင္ေအာင္ ဆန္း၊ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လကၤ်ာ)၊ သခင္ေအာင္သန္း(ဗိုလ္စႀကၤာ)ႏွင့္ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔ကို စစ္ဌာနဦးစီးကြပ္ ကဲေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို အထူးေလ့လာရန္ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ သခင္ပါတီ အုပ္စုတစုကို ကိုယ္စားျပဳ ေသာ သခင္ထြန္းအုပ္အား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တင္ေျမႇာက္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မ ေတာ္ ဖဲြ႔ေသာအခါ၌လည္း တပ္မေတာ္၏ ၿပိဳင္ဘက္မရွိေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ကိုယ္ခႏၶာညႇက္ၿပီး အားေကာင္းသန္မာလွျခင္းမရွိေသာ္လည္း တိုက္ေရးခိုက္ေရးကြၽမ္းက်င္ကာ သတၱိရွိ ၍ အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ စစ္သားတဦးျဖစ္လာ၏။

သူ႔အား လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းသည္ဟု စြပ္စဲြခ်က္မ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း ရဲေဘာ္မ်ား ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ဓာတ္ျပန္လည္တက္ႂကြလာေစရန္ အားေပးျခင္း၊ အငယ္ဆံုးရဲေဘာ္မ်ားကို အထူးဂ႐ု စိုက္ျခင္း၊ စစ္သင္တန္းသားဘ၀၏ ကရိကထမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ နာ က်ည္းစိတ္မ်ား ဆူပြက္လာခ်ိန္တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ရန္ အၾကံေပးတုိက္တြန္းျခင္း စသည္တို႔ကို သူ စြမ္း ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ လူငယ္စစ္သင္တန္းသားမ်ားသည္ ဂ်ပန္နည္းျပဆရာအခ်ဳိ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ္ လည္း၊ ဂ်ပန္စိတ္ေနသေဘာထားအခ်ဳိ႕ကိုမူ မ်ားစြာမႏွစ္ၿမိဳ႕ရကား ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္း ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ မခ်ီတက္မီကပင္ ဗမာႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔အၾကား ကေတာက္ကဆျဖစ္မႈမ်ား စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။

ဟိုင္နန္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္းမ်ား၊ ထိုင္းႏုိင္ငံေန ျမန္မာမ်ားႏွင့္ မီနာမီအဖဲြ႔၀င္မ်ားပါ၀င္ေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ ေရးတပ္မေတာ္ကုိ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၌ တရား၀င္ဖဲြ႔စည္းလိုက္၏။ စူဇူကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးျဖင့္ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲျဖစ္လာၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူးႏွင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါသည္။ အပ်ံသင္စ တပ္မေတာ္အဖဲြ႔၀င္မ်ားသည္ သစၥာေရေသာက္ၿပီး အရာရွိမ်ားက သူရဲေကာင္း ဆန္ေသာ ပါဠိအမည္မ်ားကို ခံယူၾကပါသည္။ စူဇူကီးသည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးျဖစ္လာၿပီး၊ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ေတ ဇ ျဖစ္လာသည္။ မိမိတို႔အမည္သစ္မ်ားႏွင့္ ထင္ရွားလာမည့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္မ်ားအနက္ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ ဗိုလ္ စႀကၤာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ရန္ႏုိင္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ စသည္တို႔ ပါ၀င္ပါသည္။ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတဇ’ ကမူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ သခင္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တုိင္းျပည္ကသိခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္းအမည္ကိုသာ ျပန္လည္သံုးစဲြကာ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ ဟူ၍ ျပည္သူတို႔ အျမတ္တႏိုးထားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းအ ျဖစ္ ထင္ေပၚလာပါသည္။

ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခ်ီတက္လာျခင္းသည္ ျမန္ မာမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ က်ဆင္းေနေသာ မိမိတို႔၏အမ်ဳိးသားဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ လည္ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်ဳိ႕ က ေရွ႕တြင္ျပႆနာမ်ားရွိမည္ကို သိႏွင့္ၾကၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာ ရွိေနစဥ္ကပင္ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ဂ်ပန္မ်ား ၀င္လာေသာအခါ ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အမ်ဳိးသားေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စီမံလုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာၿပီး ႏုိင္ငံ၌ ရင္ဆုိင္ရမည့္ အေျခအေနကို စီစဥ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မွတ္တမ္း တင္ခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါက ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ကာ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရး စ တင္ထားျခင္းျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာသူမ်ား ေျခကုပ္မရႏိုင္ေအာင္ အေျခအေနဖန္တီးရန္ ျဖစ္၏။ သို႔ ေသာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးသမားအမ်ားစုလည္း ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံဘ၀ ေရာက္ေနၾကရာ အစီအစဥ္ႏွစ္ခုလံုး လက္ေတြ႔က်က် အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားလည္း ျမန္မာျပည္ကို ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္လိုက္ပါသည္။

ဂ်ပန္ေခတ္ကား အထင္အျမင္ႀကီးခဲ့သမွ် ၿပိဳကဲြရၿပီး မေသခ်မေရရာမႈမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေပါင္းစံုျဖစ္ေနေသာ ကာလ ျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ထံမွ လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သူမ်ားသည္ အာရွတိုက္သားခ်င္း၏ ဖေနာင့္ ေအာက္သာ ေရာက္ရေၾကာင္း သိလာေသာအခါ အေၾကကဲြႀကီး ေၾကကဲြခဲ့ရ၏။ အမ်ားက လြတ္လပ္ေရးေပး မည့္ ကယ္တင္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ နိပြန္စစ္သားမ်ားသည္ လူႀကိဳက္မမ်ားေသာ ၿဗိတိသွ်တို႔ထက္ပင္ ဆိုး၀ါးသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့၏။ တေန႔တျခား စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္မ်ား တုိးပြားလာေလသည္။ ‘ကင္ေပအိ’ (စစ္ပုလိပ္) ဟူေသာ အမည္သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေ၀ါဟာရျဖစ္လာသည္။ လူမ်ား အစအနမက်န္ ေပ်ာက္သြားျခင္း၊ အႏွိပ္စက္အညႇင္းဆဲခံရျခင္း၊ ေခြၽးတပ္ဆဲြခံရျခင္း စသည္တို႔မွာ နိစၥဓူ၀ကိစၥမွ်သာျဖစ္ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေနတတ္ေအာင္ေနၾကရေလသည္။

ထို႔အျပင္ မဟာမိတ္ေလတပ္၊ ဂ်ပန္ေလတပ္တို႔၏ ဗံုးၾကဲဒဏ္၊ စစ္တြင္းရိကၡာရွားပါးမႈဒဏ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေပးမ်ားဒဏ္၊ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဖီလာဆန္႔က်င္ေနသူမ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားေသာ ပဋိပကၡ မ်ား၊ ဘာသာစကားမတူသူတို႔အၾကား ျဖစ္တတ္ေသာအထင္အျမင္လဲြမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ ဒုကၡအေပါင္းကိုလည္း ထပ္ေလာင္းခံရပါေသးသည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ ဂ်ပန္မ်ားအနက္ တရားမွ်တေရး၊ လူသားခ်င္းစာနာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ားအရ က်င့္ၾကံေနထုိင္သူမ်ား ရွိၾကေသာ္လည္း ၎တို႔၏ ေကာင္းမြန္ေသာ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ား သည္ စစ္၀ါဒီမ်ား၏ လူမ်ဳိးခဲြျခားေရးစနစ္ေၾကာင့္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ရပါသည္။

မိမိတုိ႔ကတိသစၥာ တည္ၾကည္ႏုိင္ရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးသင့္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ မီနာမီကီ ကန္ အဖဲြ႔၀င္မ်ားသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဟန္တူပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဂ်ပန္တပ္မ်ားသိမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးသည္ ဗဟိုအစိုးရတည္ေထာင္ကာ သခင္ထြန္းအုပ္ကို ဦးစီးဦးေဆာင္ခန္႔လိုက္ပါသည္။ ထိုအစိုးရ ၾကာၾကာမခံပါ။ ဂ်ပန္တပ္မ်ား တိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ သည္ႏွင့္အမွ် ဂ်ပန္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လႊမ္းမိုးလာကာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို စစ္႐ႈံးနယ္ေျမတခုကဲ့ သို႔ ကိုင္တြယ္လာေလသည္။

ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ အေနအထားသည္လည္း မေရမရာႏွင့္ အားက်ဖြယ္ရာ လံုး၀မရွိေပ။ တပ္မ ေတာ္သည္ ခ်ီတက္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ၀င္လာသူမ်ားႏွင့္ ေဖာင္းပြေန၏။ ထိုစစ္ သားသစ္မ်ားကို ထိေရာက္သည့္ တိုက္ရည္ခုိက္ရည္ရွိေသာ တပ္မ်ားျဖစ္လာေစရန္ စနစ္တက်၊ စည္းကမ္းရွိရွိ ေလ့က်င့္ေပးရေပဦးမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား မိမိတပ္မ်ားကို အမိန္႔ေပးအုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ။ သူသည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး၏ လက္ေထာက္အရာရွိမ်ားအနက္ အဆင့္ျမင့္ဆံုးမွ်သာျဖစ္၏။ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးကိုယ္တုိင္လည္း ျမန္မာ ျပည္၏ အနာဂတ္အေရးမ်ားတြင္ သူႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔ မည္သည့္အခန္းက႑က ပါ၀င္ရ မည္ဟူေသာ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာမ်ားႏွင့္ ျပႆနာတက္ေနပံုရ၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားကမူ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္သည္ ျမန္မာအရာရွိမ်ား လက္ေအာက္တြင္သာ ရွိသင့္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗိုလ္လကၤ်ာက သူ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္အခ်ဳိ႕ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးႏွင့္ရင္ဆုိင္ခဲ့စဥ္က ဇာတ္ဆန္ဆန္ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကိုေရးသားခဲ့ဖူး၏။ ရင္ဆုိင္မႈ၏ရလဒ္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ၏ ေသနာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္၎၊ ဗိုလ္လကၤ်ာကို စစ္ဦးစီးအျဖစ္၎ ခန္႔အပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏အေနအထားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေနႏွင့္ ပတ္ သက္၍လည္းေကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ထင္ေယာင္ထင္မွားမျဖစ္ခဲ့ပါ။ လြတ္လပ္ေရး႐ုန္းကန္မႈကား ဆံုးခန္း တုိင္ရန္ မ်ားစြာလိုေသးသည္ကုိ သူသိနားလည္သည့္အေလ်ာက္ တပ္မေတာ္ေတာင့္တင္းခုိင္မာရန္ႏွင့္ စည္း ကမ္းရွိရန္ကို အာ႐ံုစိုက္ခဲ့၏။ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ပါတီႏုိင္ငံေရးမွ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနရန္ႏွင့္ အရပ္သားအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးဖက္တြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမျပဳရန္ကိုလည္း သူႀကိဳးပမ္းခဲ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ကို ဗဟိုမ႑ိဳင္ျပဳကာ ဖဲြ႔စည္းခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္အေနႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနႏိုင္ဖို႔ရန္မွာ အ ခ်ိန္မ်ားစြာမွ ေႏွာင္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ ဧကန္သိရွိခဲ့မည္ျဖစ္သည္။

၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လတြင္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာသြားပါသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကုိ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္အျဖစ္ ျပန္လည္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္မႉးႀကီးရာထူးႏွင့္ စစ္ ေသနာပတိျဖစ္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အသစ္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ေသာ တပ္မေတာ္၏ အဆင့္ဆင့္၌ ဂ်ပန္‘အ ၾကံေပးအရာရွိ’မ်ား တဲြခန္႔အပ္ထားၿပီး ျမန္မာအရာရွိမ်ား၏ လက္ေတြ႔အာဏာမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားပါသည္။ ၾသဂုတ္လတြင္ ဂ်ပန္တပ္မ်ား၏ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအီဒါသည္ ျမန္မာ့အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးကို တရား၀င္အတည္ျပဳလိုက္ကာ ေဒါက္တာဘေမာ္အား ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲအျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္ပါ သည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရအာဏာသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔လက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြား သည္ဟု ျမင္ႏုိင္ေသာ္လည္း စင္စစ္မွာေတာ့ ဂ်ပန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေျခကုပ္ရသြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားသည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ႏွင့္ ခ်ီတက္လာရာတြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲဒဏ္ အေတာ္ႀကီးပင္ ခံခဲ့ရ၏။ အမ်ားအျပားသည္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါစဲြကပ္၍လည္းေကာင္း၊ ေျခ ကုန္လက္ပန္းျဖစ္၍လည္းေကာင္း ေဆး႐ံုတက္ရၾက၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အေပါင္းေဖာ္အခ်ဳိ႕လည္း ရန္ကုန္ေဆး႐ံု ႀကီးသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုေဆး႐ံုကို မိမိတို႔အလုပ္တာ၀န္အေပၚ အထူးသစၥာထားေသာ ဆရာ၀န္၊ ဆ ရာမတစုက အခက္အခဲမ်ားစြာၾကားမွ စီမံဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မ်က္ႏွာ ထားတည္လြန္း တင္းလြန္းၿပီး အေရာတ၀င္ မေနတတ္သူဟူ၍ အမ်ားက သိေနၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ သူရဲ ေကာင္းတဦးအျဖစ္ တေန႔တျခား နာမည္ထြက္လာေနရာ သူနာျပဳဆရာမငယ္မ်ားသည္ သူ႔အနားကပ္ရမည္ ကိုပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီးျဖစ္သူ မခင္ၾကည္ကိုယ္တုိင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ျပဳစုရပါသည္။ မခင္ၾကည္သည္ စဲြမက္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္အမူအယာရွိၿပီး မိမိ၏ သူနာျပဳလုပ္ငန္းကို ေစတနာျပည့္၀စြာျဖင့္ အထူးတာ၀န္သိသိ ေဆာင္႐ြက္ျခင္းေၾကာင့္ လူနာမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါသည္။ ဆရာမ မခင္ ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျပဳစုရာ၌ တင္းသင့္သည့္ေနရာတြင္ တင္းေသာ္လည္း ယုယၾကည္သာစြာ စိတ္ရွည္စြာ ဆက္ဆံပါသည္။ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းပါသည္ဟူေသာ စစ္ေသနာပတိႀကီးလည္း အစဲြႀကီးစဲြသြား ပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရွက္တတ္၍လည္းေကာင္း၊ သူ၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္အေပၚ တာ၀န္ သိစိတ္ျပင္းထန္၍လည္းေကာင္း အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေနခဲ့၏။

အက်င့္သီလႏွင့္ပတ္သက္၍ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေတြးေခၚသူတဦးျဖစ္ရကား တိုက်ဳိၿမိဳ႕၌ စူဇူကီးက အမ်ဳိးသ မီး အလိုရွိပါက စီစဥ္ေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားပါသည္။ စူဇူကီးအေနႏွင့္ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈအရ ဧည့္၀တ္ေက်ေစရန္ ေျပာခဲ့ပံုရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔အား ‘အက်င့္စာ ရိတၱ ပ်က္ျပားယုတ္ညံ့သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနေလေရာ့လား’ ဟု သံသယစိတ္၀င္ခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ သူ႔စိတ္ကိုသူ ေကာင္းစြာသိသည့္အျပင္ ပြင့္လင္းျပတ္သားစြာ လုပ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း လူပ်ဳိလွည့္ျခင္းမ်ဳိး မလုပ္ေနဘဲ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ဆရာမ မခင္ ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလိုက္ပါသည္။

“ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ေအာင္ဆန္းကို လက္ထပ္ရာ၌ လူပုဂၢဳိလ္တဦးကိုသာ လက္ထပ္လိုက္သည္မဟုတ္၊ ကံအ ေၾကာင္းတရားတရပ္ကိုပါ လက္ထပ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္” ဟု အေျပာရွိခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လည္း သူ၏ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္အေနႏွင့္ ရွိအပ္ေသာသတၱိႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာတို႔ကို ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္႐ံုသာမက သူကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ သူ၏ စံတင္ထားမႈမ်ားကို ဂုဏ္သေရရွိရွိ၊ ၾကံ႕ၾကံ႕ခုိင္ခုိင္ ထိန္းသိမ္းသြားမည့္ အ မ်ဳိးသမီးတဦးကို လက္ထပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးကား သာယာေအာင္ျမင္ပါ သည္။

သူတို႔ေလးစားျမတ္ႏိုးလွေသာ လူငယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသျဖင့္ ကနဦးတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ခဲ့ ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း လ်င္ျမန္စြာပင္ သေဘာတူေက်နပ္လာေလသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အသြင္လကၡဏာမ်ား ပိုမိုေတာက္ေျပာင္လာသည္။ သူ သည္ခင္ပြန္းသည္တဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဖခင္တဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း ၾကင္နာယုယတတ္၏။ သူ ၏ ခက္ခဲ အႏၱရာယ္မ်ားေသာဘ၀ကို အတူရင္ဆုိင္ရန္ စြမ္းရည္၊ နားလည္မႈတို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ သူ၏အနား၌ ရွိေနျခင္းသည္ အေရးႀကီးေသာလုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္႐ြက္ရာ၌ သူ႔ကို အားျပည့္ေစသည္ဟု ယံုမွား သံသယရွိဖြယ္ မဟုတ္ေခ်။

(ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္ ...)
(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးသားသည့္ “ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္)