နအဖရဲ႕ေရြးေကာက္ပြဲလြန္တဲ့အခါ
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၂၀ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၀
ဒီေန႔ဗမာျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘယ္သူေတြက ဘာေတြပဲေျပာေျပာ နအဖနဲ႔အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔အၾကားက ျပႆနာဟာ အဓိကဆံုခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ အစပိုင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြက အထင္းသားေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဒါကို မီဒီယာသမားေတြက အသိဆံုးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပမီဒီယာေတြမွာ ဒီဆံုခ်က္ကို ဗဟိုျပဳေနတဲ့ ကိစၥေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား။ အထူးသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာနဲ႔ နီးလာေလေလ ဒီႏွစ္ဘက္အၾကားကကိစၥဟာ ေရွ႕တန္းတက္လာေလေလ ျဖစ္ေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးအေျခအေနမွာ ေဘာလံုးဟာ နအဖဘက္ေရာက္ေနတာပါ။ ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာခ်က္အရေရာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဗိုလ္သန္းေရႊထံေပးစာအရေရာ နအဖ အေနနဲ႔ အေျဖေပးဖို႔ တာဝန္ေတြရွိေနပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကလည္း နအဖဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မယ္ဆိုတာကို အာ႐ံုစိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ဒီကိစၥေတြမရွိခဲ့ေလဟန္၊ သူတို႔မွာ ဘာတာဝန္မွမရွိေလဟန္၊ ေပယ်ာလကံျပဳေနပါတယ္။
ဒီကာလအတြင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္နဲ႔ေတြ႔ေစတယ္ဆိုတဲ့ ေလေျပထိုးေလးပဲ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာကို အားလံုးသတိထားလိုက္မိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာလည္း သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပံုေလးတပံု၊ စာတိုေလး (၃-၄) ေၾကာင္းနဲ႔ ၿပီးသြားတာပါ။ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ ဘာမွမသိရတဲ့ ရေသ့ရွစ္ေသာင္းဇာတ္တခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို သူတို႔ သတင္းစာေတြမွာေရာ ျပည္တြင္းက တျခားမီဒီယာေတြထဲမွာပါ ဘယ္သူမွမွတ္ခ်က္မေပးတာ၊ သေဘာထား မေဖာ္ျပၾကတာကို ၾကည့္ရင္ တေန႔မျပတ္၊ တရံမလပ္ စြာေလာင္စြာေလာင္ေရးေနတဲ့ သူေတြဟာ နအဖက “တိတ္” ဆိုေတာ့လည္း တိတ္ေနၾကပါလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဆင္ေျခအသစ္တခုကို အေတာ္ေလးၾကားေန၊ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲဒါက “တပ္မေတာ္အစိုးရ လုပ္တာ ေတြအေပၚမွာ သံသယနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကလို႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနတင္းမာေနတယ္” ဆိုတဲ့ ေျပာစကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ မဆလလက္ထက္တုန္းက နားၾကားျပင္းကပ္ေအာင္ ၾကားခဲ့ရတဲ့ မဆလရဲ႕ ဝါဒျဖန္႔ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုေတာင္ သြားသတိရမိပါတယ္။ “သံသယဆိုသည္မွာ အလကား၊ မွန္သပဆိုသည္မွာ ပတၱျမား” ဆိုတာပါ။ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ဆိုၿပီး ေနရာတကာမွာလႊင့္ေန၊ ဖြင့္ေနတဲ့သီခ်င္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က မဆလ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသားမ်ားက သူတို႔ကို မယံုတာသိေနလို႔ သူတို႔ကို ယံုခိုင္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကားလူဟန္ဖမ္းေနတဲ့လူေတြက နအဖအေပၚ မယံုသူေတြကို အျပစ္တင္၊ အျပစ္ပံုခ်ေနၾကတာ ေတြ႔ေနရျပန္ပါၿပီ။ သူတို႔ေျပာပံုတခုက တဖက္ကသံသယရွိေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ညီၫြတ္လို႔ရေတာ့မလဲတဲ့။ ဒါဟာ နအဖအစိုးရဘက္က ဒီသံသယေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔ တာဝန္မရွိဘူးလို႔ မ်က္စိစံုမွိတ္ျငင္းေနတာျဖစ္ပါတယ္။ နအဖဟာ “သူတို႔က အဲဒီေလာက္ သံသယရွိေနမွေတာ့ ငါ့ဘက္ကဘာမွမျပင္ဘူးကြာ” ဆိုၿပီး လူမိုက္လိုလို၊ ကေလးဆိုးလိုလို လုပ္ေနရမယ့္လူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ အစိုးရျဖစ္ပါတယ္။
၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သံသယရွိေနတဲ့လူေတြကို သံသယေပ်ာက္သြားေစဖို႔ဆိုရင္ ေဟာဒီအင္မတန္ ႐ိုးစင္း၊ ရွင္းလင္းေနတဲ့ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ကို အေျဖေပးေစခ်င္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္တမတ္သား၊ စစ္ဗိုလ္သမၼတ ဆိုတဲ့ကိစၥေတြကေတာ့ သိပ္ကိုေျဗာင္က်၊ ရွင္းေနတာမို႔ ဒီေနရာမွာ မတင္ေတာ့ပါဘူး။
ကဲ… ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ရင္…
အစိုးရအဖြဲ႔မွာ အရပ္သား ပါဝင္တဲ့အေရအတြက္ တိုးလာပါမယ္။ ဒါေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္။
ဗမာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားရယ္လို႔ ရွိဦးမွာလား။ ဒီလိုအခါမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ျငင္းေနရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးရနဲ႔ အျမင္မတူတဲ့လူ၊ အဲဒီအျမင္ကို တနည္းနည္းနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္မိသူေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ဦးမွာလား။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကစလို႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးအမည္းကြက္ႀကီးဟာ အုပ္စိုးသူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ အယူအဆ မတူသူေတြကို ဆင္ေျခအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကို ေဖာ္ထုတ္မိတာနဲ႔ ၂၁ ရာစုနဲ႔ လံုးဝမေလ်ာ္ညီတဲ့ ဘာစတီးအက်ဥ္းေထာင္လို ႏွိပ္စက္မႈမ်ဳိးေတြနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွ်ဥ္းသတ္ျဖတ္တာခံခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတာ္၊ အမ်ဳိးသမီး၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ စာေပအႏုပညာသည္ စာရင္းျပဳလို႔မကုန္၊ ေရတြက္လို႔မႏိုင္ပါဘူး။
ေနာက္တခုေမးစရာက အဲဒီအခါက်ရင္ စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာေရာ ရွိဦးမွာလား။ ဗမာျပည္မွာ စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာ စစ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔အတူ ေပၚလာတဲ့အရာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မတိုင္မီတုန္းကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စစ္အုပ္စုရဲ႕ အျမဳေတ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ဆိုက္ကိုဆိုတဲ့ဌာနဖြင့္ၿပီး စာေပအႏုပညာနဲ႔ မီဒီယာေလာကကို အေမွာင္ရိပ္ကေန မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေရွ႕တန္းကိုေတာ့ ထြက္မလာပါဘူး။ မဆလေခတ္က်ေတာ့မွ ေျဗာင္ေရွ႕ကိုခုန္ထြက္လာၿပီး စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာႀကီး ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈရဲ႕ လကၡဏာ၊ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္တဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ဓားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဟာမ်ဳိး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက နာမည္ အေခၚအေဝၚေျပာင္းတာ ဝါသနာပါပါဘိသနဲ႔) ဆက္ရွိေနဦးမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲက ဖြဲ႔လာမယ့္အစိုးရဟာ အစြယ္နဲ႔၊ ခ်ဳိ (ဂ်ိဳ) နဲ႔ပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။
ေနာက္ေမးဖို႔ လိုတာတခုက အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကိုလြန္ရင္ စီးပြားေရးကို စစ္တပ္က လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတာ၊ စစ္အုပ္စု ထိပ္သီးေတြရဲ႕ ေဆြးမ်ဳိးအသိုင္းအဝိုင္းေတြ ခံစားေနရတဲ့ အခြင့္ထူးေတြကို ဖ်က္သိမ္းပစ္မွာလား၊ အကာအကြယ္ေပးမွာလား။ အခုကတည္းက အစိုးရပိုင္လုပ္ငန္းေတြထဲက ေကာင္းတာေတြကိုေရြးထုတ္ၿပီး အမ္အီးစီေခၚ ျမန္မာစီးပြားေရးေကာ္ပိုေရးရွင္းနဲ႔ ဦးပိုင္တို႔လို စစ္တပ္ပိုင္စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုေတြေအာက္ဆြဲထည့္၊ မေကာင္းတဲ့လုပ္ငန္းေတြကို ခ်န္ထားလုပ္ေနတာဟာ ေနာက္တက္မယ့္အစိုးရအေပၚ နအဖရဲ႕ ေစတနာေတြ ေဖာ္ျပေနတာပါပဲ။ ေနာက္တက္မယ့္အစိုးရကို ေငြစကၠဴစက္႐ံုတခုသာ အေကာင္းခ်န္ထားေပးၿပီး မင္းတို႔ ဒါနဲပဲလုပ္စားၾကေပေရာ့လို႔ ေျပာေနတဲ့အလားျဖစ္ပါတယ္။
သာမန္လူထုအေနနဲ႔ မေမးမျဖစ္ ေမးရဦးမယ့္အခ်က္ကေလးတခုက အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးသြားရင္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒ အထဲမွာေရာ၊ ဘယ္ဥပေဒအထဲမွာမွ တရားဝင္မတည္ရွိတဲ့ ႀကံ့ဖြ႔ံတို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔က လူထုအေပၚရမ္းကားေနၾကဦးမွာလား။ ဆက္ရွိေနဦးမယ္၊ သူတို႔ကို ဆက္ေၾကာက္ေနရဦးမယ္၊ အေရြးခံရတဲ့အမတ္ကေတာင္ ေၾကာက္ေနရဦးမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ဘူးမွမထာ- ဘာမွမထူးလို႔ဘဲ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ လယ္ယာေတြကို အဓမၼသိမ္းတာ၊ စစ္တပ္ေတြက ေတာင္သူလယ္သမားေတြကို ဆင့္ေခၚၿပီး စစ္တပ္ပိုင္လယ္ေတြကို အခမဲ့လုပ္ခုိင္းတာ၊ ေပၚတာဆြဲတာေတြ ရပ္ဆိုင္းသြားမလား။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေမးရမွာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒနဲ႔အညီ ဖြဲ႔ထားတဲ့အစိုးရတရပ္ကို စစ္တပ္က အာဏာ မသိမ္းေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္ရွိပါသလား ဆိုတာပါပဲ။ မရွိဘူးမဟုတ္ပါလား။
ဒါျဖစ္ရင္ ဒီေရြးေကာက္ပြဲလုပ္လိုက္လို႔ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာထူးမွာလဲ။ ဘယ္ဟာကိုအေျပာင္းအလဲလို႔ ေျပာမွာလဲ။
သံသယမဟုတ္ဘူး၊ မယံုတာ။
http://www.khitpyaing.org/articles/2010/January/20110.php
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment