သံသရာသက္တမ္းႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္လွ်င္ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းဟူသည္ ေရပြက္ပမာ ခဏတာမွ်သာျဖစ္၏။ ထိုသို႔ ခဏတာ လူ႔ဘ၀ကိုပင္ ရဖို႔ရာ မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာဆိုသည့္ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ လြန္စြာပင္ ခက္ခဲလွ၏။ ထုိမွ်ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀၏ တိုေတာင္းလွေသာ ကာလအတြင္းမွာပင္ လူတို႔သည္ ေသာကကို ရင္၀ယ္ပိုက္ျပီး လူ႔ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနၾကရသည္ဆိုပါက ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ကို ရလာရျခင္းသည္ အဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ယေန႔ အမိျမန္မာျပည္ရွိ လူသားမ်ားသည္ လူရယ္လို႔ စျဖစ္လာၿပီဆိုကတည္းက လူသား၏ ရပိုင္ခြင့္၊ ရပ္တည္ရွင္သန္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရေလၿပီ။ အာဏာမရွိသူ (၀ါ) မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္သူသည္ အာဏာရွိသူ (၀ါ) ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သူ၏ အလိုသို႔ ေစညႊန္ရာအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကရ၏။( ဆက္ဖတ္ရန္ ) ထားရာေန ေစရာသြား ဘ၀မွာ ဒုကၡမ်ဳိးစံုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ထုိသို႔ လူအခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်မႈေတြေၾကာင့္ ေလာကႀကီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ေလာကဟုဆိုရာ၌ ေလာက၏ သေဘာသဘာ၀ကို ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္က ဘ၀ အျမင္သစ္ စာအုပ္မွာ ဖြင့္ဆိုရာတြင္ - - - ေလာကကို တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္သည့္ တရားစုလည္းရွိ၏။ ေလာကကို မတည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္သည့္ တရားစုလည္းရွိ၏။ ေလာကကို တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္သည့္ တရားစုကို ဓမၼဟု ေခၚသည္။ ေလာကကို မတည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္သည့္ တရားစုကို အဓမၼဟု ေခၚသည္။
ထုိေၾကာင့္ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼသည္ ေလာက၌ ထာ၀စဥ္ဆန္႔က်င္ၾက၏။ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ေလာကသည္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္ေလရာ ေလာကဟူသည္ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼတို႔ စစ္ခင္းရာ စစ္ေျမျပင္ျဖစ္၏ - - - ဟု ဖြင့္ဆိုထား၏။္ ေလာက၌ အဓမၼ၀ါဒီမ်ားလႊမ္းမိုးေနသည့္ ကာလသည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အနိစၥသေဘာ (၀ါ) အေျပာင္းအလဲဆိုသည့္ သေဘာတရားသည္လည္း အစဥ္အၿမဲ ခ်ဥ္္းကပ္နီးစပ္ေနေလ၏။ ယေန႔ကာလသည္ အမိျမန္မာျပည္၌ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ၀ါဒီမ်ား စီးခ်င္းထိုးရာ စစ္ေျမျပင္သဖြယ္ တစတစ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာယႏၱရားျဖင့္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားအား ထာ၀စဥ္ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ႏိုင္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ဖိႏွိပ္ျပေန၏။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာကို မိခင္ဘာသာအျဖစ္ ေခတ္အဆက္ဆက္က လြတ္လပ္စြာ ထြန္ကားတည္တံ့လာခဲ့ရာ အမိျမန္မာျပည္ရွိ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္၊ ရဟန္းတို႔၏ မ်က္ေမွာက္ကာလ အေျခအေနသည္ အႏိုင္က်င့္ ဗုိလ္က်ခံ၊ စိုးမိုးခ်ယ္လွယ္ခံ၊ သင္းကြဲႏွိပ္ကြပ္ခံအျဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကရသည္။ ဒါယကာအေရး သာသနာ့ေဘးကို က်ေရာက္လာေနသည့္ အႏၱရာယ္မွ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် ေမတၱာ၀ါဒျဖင့္ ကာကြယ္သည့္ ဗုဒၶကိုယ္စား တပည့္သား သမၼဳတိသံဃာမ်ားကို သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲ လူ၀တ္လဲကာ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ေန၏။
သာသနာကိုခ်စ္၊ သာသနာကို ျမတ္ႏိုးကာ သာသနာအဆံုးအမေတြကို တန္ဖိုးထားၿပီး သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေရးအတြက္ ရႈေထာင့္ေပါင္းစံုမွ ႀကိဳးပမ္းထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ သာသနာျပဳပုဂၢဳိလ္ ရဟန္းသာမေဏမ်ားအား သာသနာေတာ္ကို ဖ်က္ဆီးသူ သာသနာေတာ္ႀကီး၏ ရန္သူအျဖစ္ စြပ္စြဲရႈတ္ခ်သည့္ျပင္ စိတ္ႀကိဳက္ဥပေဒ၊ စိတ္ႀကိဳက္ပုဒ္မေတြကို အသံုးခ်ၿပီး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ေနၾကသည္။ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ ဟူသည့္ ေဒသနာေတာ္ႏွင့္အညီ တပည့္ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမတို႔ အက်ဳိးစီးပြားအလို႔ငွာ၊ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္းအလို႔ငွာ သရဏဂံုေဆာက္တည္ကာ ေမတၱာပို႔သ စီတန္းလွည့္လည္ၾကေသာ ဗုဒၶကိုယ္စား သမၼဴတိ သံဃာေတာ္မ်ားကို ရိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ သံဃာတည္းဟူေသာ ရတနာထက္ အာဏာတည္းဟူေသာ ရတနာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မိၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဧ။္။
ထိုအာဏာ (၀ါ) လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို မက္ေမာ တြယ္တာမိေသာေၾကာင့္ပင္ အဓမၼ၀ါဒီသမားတို႔သည္ ေလာကႀကီး တခုလံုးအား ခုတံုးလုပ္ကာ အသံုးခ်ေနၾကသည္။ ၄င္းတို႔သည္ ဘ၀ကို ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္ျဖင့္ ရႈျမင္ကာ ဖက္တြယ္ကိုးကြယ္ေနၾက၏။ ထိုသုိ႔ ဖက္တြယ္ကိုးကြယ္၍ အဓမၼ၀ါဒမ်ား က်င့္သံုးၿပီး ဗိုလ္က်ႏွိပ္စက္သမႈ ျပဳေနၾကသည့္အတြက္ ၄င္းတို႔၏ လူ႔ဘ၀ကို ရလာရျခင္း ေရာက္လာရျခင္း၏ ဘ၀အဓိပၸာယ္ (၀ါ) လူ႔သားတည္းဟူေသာ တန္းဖိုးကိုလည္း တၿပိဳင္တည္းမွာပင္ စိုးစဥ္းမွ် မက်န္ေအာင္ ကာယကံေျမာက္ ေခ်ဖ်က္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေစ၏။ အမွန္အားျဖင့္ လူသားတဦး၏ ဘ၀တန္ဖိုးကို ပံုေဖာ္ရာတြင္ မိမိ၏ တခဏာတာ ရရွိေရာက္ရွိလာေသာ လူ႔ဘ၀ကို ကိုးကြယ္အရာအျဖစ္ျဖင့္ ကိုးကြယ္ရမည္မဟုတ္၊ အသံုးခ်စရာအျဖစ္ျဖင့္ အသံုးခ်ရမည္ျဖစ္သည္။
အသံုးခ်စရာအျဖစ္ျဖင့္ အသံုးျပဳရာတြင္လည္း ငါတည္းဟူေသာ အတၱအက်ဳိးစီပြားအတြက္္ ပဓာနမဟုတ္ဘဲ ေလာကတည္းဟူေသာ ပရအက်ဳိးစီးပြားအတြက္သာ ပဓာနျဖစ္ေစရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ေလာကႀကီး တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းကာ သာယာ၀ေျပာေနေပလိမ့္မည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလာက၌ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္၊ မည္သည့္သတၱ၀ါပင္ ျဖစ္ေစကာမူ မိမိတို႔၏ ဘ၀ကို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္း ေစခ်င္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ ရွင္သန္ရာ လူ႔ဘ၀သည္လည္း တန္းဖိုးရွိရွိိ ျဖတ္သန္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ လူျဖစ္ရက်ဳိးလည္း နပ္ေပလိမ့္မည္္။ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေတာ္အရ လူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္သာရသည္ ေကာင္းေကာင္း၀တ္၊ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းေနရျခင္းတို႔ မဟုတ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေရွးပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္လည္း ေလာကီဓမၼ၊ ေလာကုတၱရာဓမၼတို႔၌ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ က်င့္ႀကံေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ လူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္သာရကို သက္ေသျပခဲ့ၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈျဖင့္ လူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္သာရကို ပံုေဖာ္ရာ၌ လူပုဂိၢဳလ္ သတၱ၀ါဟူသည္ ပဓာနမဟုတ္၊ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼသည္သာ ပဓာနျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ မိမိေနထုိင္ရာ သက္ဆိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက၌ အဓမၼ မထြန္းကားရေလေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေရးမွာ လူသားတုိင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ထိုတာ၀န္အရ အဓမၼ မထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္္ရာ၌ အနစ္နာခံမႈသည္ အေရးႀကီး၏။ အနစ္နာခံမႈရွိမွ ေအာင္ျမင္မည္္။ ယေန႔ အမိျမန္မာျပည္၌ အက်ဥ္းက်ခံ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားသည္လည္း အနစ္နာခံျခင္းျဖင့္ တုိင္းျပည္အက်ဳိးကို သယ္ပိုးေနၾကသည္။ အဓမၼ၀ါဒီအေပၚ ဓမၼ၀ါဒီမ်ား ႀကီးစိုးဖို႔ရန္ သႏိၷဌာန္ျဖင့္ အနစ္နာခံေနၾကသည္။ ထုိသူတို႔သည္ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် ေမတၱာတည္းဟူေသာ လက္နက္ကို စြမ္းသထက္စြမ္းေအာင္ တစတစ က်င့္ယူေနၾက၍ ဓမၼ၀ါဒီ ပီသစြာ ရပ္တည္ေနၾက၏။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ က်င့္ထံုးကို ၾကည့္မည္ဆိုပါလွ်င္လည္း သုစရိုက္သည္ အနစ္နာခံျခင္းသေဘာကို ေဆာင္၍ ပုညကိရိယသည္ သူတပါး အက်ဳိးေဆာင္ျခင္း သေဘာကို သက္ေရာက္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အလိုေတာ္က် လူသားတိုင္းတြင္ အနစ္နာခံဖို႔ တာ၀န္ရွိ၏။ သူတပါးအက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ တာ၀န္လည္း ရွိသည္။ ထုိႏွစ္မ်ဳိးကို မိမိတို႔ စြမ္းႏိုင္သမွ် ေဆာင္ရြက္္မွသာလွ်င္ ေလာက၌ ဓမၼႀကီးစိုး၍ ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ၀ေျပာမည္ ျဖစ္သည္။ အတၱ၌ ဓမၼႀကီးစိုးျခင္း အေျခခံသည္ ေလာက(၀ါ) ပရတြင္ ဓမၼႀကီးစိုးမႈအား ေက်းဇူးျပဳ၏။ အတၱ၏ ဓမၼႀကီးစိုးျခင္းဟူသည္မွာ မိမိ၏ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို စည္းစိမ္ ဥစၥာတို႔ႏွင့္၄င္း၊ ရာထူးဌာနႏၱရတို႔ႏွင့္၄င္း၊ ဂုဏ္ပကာသနတို႔ႏွင့္၄င္း မလဲျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဘ၀မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ အံခ်ီးဖြယ္မ်ားႏွင့္ အတုယူဖြယ္ရာမ်ားစြာ ေတြ႔ရ၏။
ေလာကအေပၚ အဓမၼ မထြန္းကားႏိုင္ေရးအတြက္ အနစ္နာခံၿပီး ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူေသာ ဘုရားအေလာင္းသည္ ငရဲလည္း က်ခဲ့၏၊ ဆင္လည္း ျဖစ္ခဲ့၏၊ နဂါးလည္း ျဖစ္ခဲ့၏၊ သို႔ရာတြင္ ထုိသုိ႔ က်ဴးလြန္ရာ၌ ဘုရားအေလာင္းသည္ ေလာက၌ ဓမၼအေပၚ အဓမၼက မလႊမ္းမိုးရေလေအာင္ မိမိကိုယ္ကို အနစ္နာခံၿပီး ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ေလာကသားတို႔ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ ထုိတာ၀န္ကို ေလာကသားတို႔အေနျဖင့္ မေရွာင္လြဲအပ္။ မေရွာင္လြဲအပ္သျဖင့္ ထိုတာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေလေသာေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တို႔၌ အထက္တန္းက အျဖစ္မ်ား၏။ ငွက္ျဖစ္လွ်င္လည္း ငွက္မင္း၊ ငွက္ပေရာဟိတ္။ အျခားေသာ ဘ၀တို႔၌လည္း ထုိနည္းတူ အထက္တန္းက အျဖစ္မ်ား၏။ ထုိသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဘုရားေလာင္းသည္ မိမိ၏ ဘ၀ကို စေတးၿပီး ဓမၼဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္း၏ ထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ ေလာက၌ ဓမၼထြန္းကားၿပီး အဓမၼ ကြယ္ေပ်ာက္ရေလေအာင္ မတတ္သာလွ်င္ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကို စေတးၿပီး ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုပါသည္။ တာ၀န္ဟူသည္ ေရွာင္၍ မရေကာင္း။ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္္ရာ၌ အနစ္နာခံႏိုင္ျခင္းသည္ပင္ ပါရမီ မည္ပါ၏။ ပါရမီဟူသည္လည္း အေဟာသိကံ ျဖစ္ရိုးမရွိ။ ကမၼနိယာမ အရဆိုလွ်င္ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ အက်ဳိးေပးမည္ျဖစ္၏။
(အက်ဥ္းက်ခံ သံဃေခါင္းေဆာင္၊ လူထုေခါင္းေဆာင္၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္တကြ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းစံေနရသည့္ ဓမၼ၀ါဒီမ်ားအတြက္ ေလ့လာမိသမွ် ဓမၼစာအုပ္ စာေပတခ်ဳိ႕မွ ကိုးကားကာ ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႔ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment