လူငယ္ဆိုတာ “အိပ္မက္ေတြ ေဝစည္ရာ အနာဂါတ္ေတြ ပိုင္စိုးရာတဲ႔” လူေကာင္ေလးမ်ား ထြားလို႔ ႀကီးေကာင္ဝင္လာရင္ စြန္႔စား တတ္ခ်င္ၾကတယ္၊ ေလာကကို ဒူးနဲ႔ ေျပးတိုက္ၾကည္႔ခ်င္တယ္၊ ေနာက္…. သူမ်ားနဲ႔ မတူ ခ်င္ဖူး ေဖါက္ထြက္ခ်င္တယ္။
ဘာညာကြိကြ ပံုလာမေျပာနဲ႔ ကိုယ္ႀကံဳမွ ယံုခ်င္သူေတြ အခုပဲၾကည္႔ေလ အထက္တန္း ေအာင္တယ္ ဆိုတာနဲ႔
ေက်ာင္းတက္မယ္ လုပ္ေတာ႔ လူစည္တဲ႔ အခ်ိန္ေစ်းထဲက အိမ္သာတံခါးမ်ားလို ပိတ္လိုက္ ဖြင္႔လိုက္ လုပ္ေနတဲ႔ စစ္အစိုးရရဲ႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြေၾကာင္႔ မထင္ရင္ မထင္သလို ေျပာတတ္တဲ႔ ဉာဥ္ဆိုးရွိတဲ႔ က်ေနာ႔ကို အေမကေျပာတယ္ “နင္ဒီမွာ ၾကာၾကာေနရင္ ႏြားတံဆိပ္ ေဆးေပါ႔လိပ္ ေသာက္ရၿပီး ဘဝတကၠသိုလ္ပဲ တက္ရမွာ” တဲ႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဝါေတြေၾကာင္႔ မေျပာခ်င္ဖူး အလုပ္ေလးတခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ လုပ္စရာအလုပ္က နတၳိ၊ ဒါေၾကာင္႔ အကိုျဖစ္သူ ရွိရာ မေလးရွားကို အေမက တရန္ေအးတယ္ ဆိုၿပီး အေသျခာ ျပင္ဆင္ကာ လႊတ္လို႔ လာခဲ႔ရေတာ႔တယ္၊ ဒီကေနပဲ Work Permit လွမ္းေလွ်ာက္တယ္ လူခံရွိေတာ႔ အဆင္ေျပတယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ႔ မ်က္စိဖြင္႔ထားတယ္၊ နားစြင္႔ထားတယ္၊ စကားတတ္ စာေရးႏိုင္လာၿပီး ပါမစ္နဲ႔ ၃ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ႔ အခြင္႔အလန္း သာတာနဲ႔ ေၾကာ္ညာ ကုမၼဏီတခုမွာ အလုပ္ရပါတယ္၊ အီးတီ ( Employment Term of Foreign Worker ) ေရႊေရာင္ကဒ္ ကိုင္တဲ႔ အဆင္႔ေနရာ ရလာၿပီး မေလးရင္းဂစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀၀ နီးပါးရတဲ႔ အလုပ္ကေလးတခု ရပါတယ္။ ၃ႏွစ္အတြင္း ခြင္႔နဲ႔ ရြာ၂ေခါက္ျပန္ျဖစ္တယ္၊ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုရမယ္၊ ေငြကလဲ အထိုက္အေလွ်ာက္စုမိ လူကလဲငယ္ေသး လက္ခေမာင္းကလဲ ခတ္ျပခ်င္ေသးေတာ႔ ေျပာစရာေတာ႔ ျဖစ္မလားပဲ သူမ်ားေတြ အဆင္မေျပၾကတဲ႔ ေနရာမွာ ကိုယ္က အဆင္ေျပေတာ႔ ဒီထက္ပိုၿပီး အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ခ်င္ေသးလို႔ အျမွင္႔ကိုလွမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ မိတ္ေဆြတေယာက္က မင္း အီးတီ ျဖစ္ေနတာပဲ ဒီမွာမေနနဲ႔ အေနာက္သြာလို႔ အႀကံျပဳတာနဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ေငြစုၿပီး အဆက္အသြယ္ရွာေတာ႔ ေကအယ္လ္ လို႔ေခၚတဲ႔ ကြာလာလမ္ပူက ႏွံ႔စပ္တဲ႔ ပြဲစားတဦးနဲ႔ ခ်ိတ္မိပါတယ္။
အေမရိကား သြားမယ္ေပါ႔၊ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ႔အတိုင္း အေမရိကားဆိုတာ အေပၚလမ္းက သြားရလာရ ခက္တယ္ အမွန္ေတာ႔ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားလို႔ေလ၊ ဒီေတာ႔ ၿခံဳစည္းရိုးၿဖဲဝင္မယ္ ဆိုၿပီး ပြဲစားလိုက္ခ်ိတ္ေတာ႔ ခ်င္းေတြ ဝင္တတ္တဲ႔ က်ဴးဘား၊ မကၠဆီကို၊ အေပါက္ထက္ မကၠဆီကို နဲ႔ ဂြာတီးမာလာ နားက ကာရစ္ဘီယံ ပင္လယ္ကို ေမးတင္ထားတဲ႔ ဘလိဇ္ ( Belize ) လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးျဖစ္ပါတယ္၊ ဘလိဇ္မွာ ရွိတဲ႔ ျမန္မာပြဲစား လင္မယား၂ေယာက္နဲ႔လဲ အဆက္သြယ္ရ ခ်ိတ္မိပါတယ္၊ ဒီေတာ႔ ခရီးစဥ္ဆြဲျဖစ္ပါတယ္။
မကၠဆီကို နဲ႔ ဘလိဇ္ ဗီဇာကိစၥေတြ အတြက္ မကၽြမ္းက်င္လို႔ မ်ားတယ္ ထင္ရေပမဲ႔ ပြဲစားကို အစိမ္း ၂၀၀၀ ေပးၿပီးေတာ႔ ဂ်လန္း တြန္ရာဇတ္က သံရံုးမွာ ေလွ်ာက္ပါတယ္၊ ဘလိဇ္ ဗီဇာကိုေတာ႔ ဘလိဇ္မွာရွိတဲ႔ ပြဲစား လင္မယားကေနပဲ ဟိုမွာ ေတာင္းေပးလို႔ ရေတာ႔ ( အမွန္ေတာ႔ မေလးမွာ ဘလိဇ္ ဗီဇာက မေလး၅၀၀ ေလာက္ပဲကုန္တာပါ ) မကၠဆီကို သံရံုးမွာ ဘလိဇ္သြားမဲ႔ တိုးရစ္ဗီဇာကို မကၠဆီကို ျဖတ္ၿပီး ဘလိဇ္ကိုကားနဲ႔ ဝင္မယ္ ဆိုတဲ႔ Reason ျပၿပီး ေလွ်ာက္ပါတယ္၊ မကၠဆီကို အသြား လက္မွတ္သာပါၿပီး ဘလိဇ္ကေန လာရာလမ္း ႒ာေနျပန္မဲ႔ လက္မွတ္ျပပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ မကၠဆီကိုကေန ဘလိဇ္ကို ကားနဲ႔ ျဖတ္သြားမဲ႔ လက္မွတ္ မပါတာနဲ႔ သံရံုးက ျပန္ဝယ္ခိုင္းပါတယ္၊ ဒီကတည္းက ပြဲစားစီစဥ္မႈ လြဲေနတာ သတိေတာ႔ ထားမိပါတယ္၊ ဒီေတာ႔ ဘလိဇ္ပြဲစားကို ကားလက္မွတ္ဝယ္ ခိုင္းၿပီး သံရံုးထပ္သြားေတာ႔ Reject ထိသြားပါတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္နဲ႔ ကားလက္မွတ္ ရက္စြဲေတြ ကြာေနလို႔ပါပဲ၊ အဲဒီမွာပဲ “ေဗထိ” ဆိုတာနဲ႔ ပတ္မႀကီး တက္နင္းတဲ႔ က်ေနာ္ ပြဲစားဖိုး အစိမ္း၂၀၀၀ မကၠဆီကို ဗီဇာမရပဲ ပလံု သြားပါေတာ႔တယ္။
ဒီလိုလဲ ျဖစ္သလို နယ္စပ္ေက်ာ္ၾကတဲ႔ မကၠဆီကန္ေတြ
ဒီလိုနဲ႔ ေတြေဝ မေနေတာ႔ပဲ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း ဆိုၿပီး ရထားတဲ႔ ဗီဇာရွိရာ ဘလိဇ္ကိုပဲ တန္းလာလိုက္ပါတယ္၊ လာတဲ႔ၿမိဳ႔က ဘလိဇ္စီးတီးပါ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္က အစိမ္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္၊ ကြာလာလမ္ပူ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ ဆီပန္းကေန နယ္သာလန္ အမ္စတာဒမ္ဆီကို သြားပါတယ္၊ ၿပီးမွ တကၠဆတ္ ဟူစတန္ကိုဝင္ၿပီး အေမရိကန္ အေငြ႔အသက္ေလးမ်ား ရေအာင္ ေလယာဥ္က တေထာက္ နားေပးပါတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ နာရီ၃၀ ေလာက္ၾကာမွ ဘလိဇ္စီးတီးကို ေရာက္ပါတယ္ ေရာက္တာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္းေပါ႔ စာအုပ္ၾကည္႔ၿပီး နီရဲေနတာဆိုေတာ႔ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ေဒၚလာ၂၅၀ေပးမွ ဝင္ခြင္႔ျပဳပါတယ္။ ဗီဇာပါတာေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ရ ရွာပါတယ္။
ဘလိဇ္ ပြဲစား ဆီေရာက္ၿပီး ၂ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ အေမရိကားပို႔ဖို႔ ဝါးတားတား လုပ္လာပါတယ္၊ သူတို႔လဲ အေမရိကားဝင္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြဆိုတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ သိလာရတယ္၊ ဘလိဇ္ ႏိုင္ငံအေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ႔ ေျပာခ်င္တယ္ စာအုပ္ေပၚက အေၾကာင္းေတာ႔ မဟုတ္ဖူး လက္ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရတုန္းက သိခဲ႔ရတာေတြေပါ႔၊ ကာရီဘီယံ ပင္လယ္ကို ေမးတင္ထားေတာ႔ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း၊ အပန္းေျဖတဲ႔ ေနရာေတြ အလြန္လွတယ္၊ ေရွးမာယာ ယဥ္ေက်းမႈစြက္ထားတဲ႔ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္စိုင္ေတြနဲ႔ ထြင္းထုတားတဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ယစ္ပူေဇာ္ရာေနရာေတြ၊ မွတ္ေက်ာက္တိုင္ေတြ ရွိေနေသးေတာ႔ တိုးရစ္ေတြ အဝင္အထြက္ အမ်ားအျပား ရွိတယ္၊ စကၤာပူလိုပဲ သဘာဝ သယံဇာတ ဘာမွရွိတာ မဟုတ္ဖူး၊ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ ျဖစ္ဖူးေတာ႔ သူမ်ား အားကိုးရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အေမရိကားဖက္ကို မကၠဆီကိုမွ တရားဝင္ ျဖတ္မဲ႔ ႏိုဂါးလစ္(စ္) အေကာက္ခြန္ႏွင္႔ လ.ဝ.က ဂိတ္
အဲဒီႏိုင္ငံမွာ အဓိကေနၾကတာ စပိန္စကားေျပာတဲ႔ မကၠဆီကန္ေတြနည္းၿပီး မာယာဆိုတဲ႔ ေရွးက်တဲ႔ လက္တင္ လူမ်ဳိးေတြရယ္၊ အာဖရိက ကေန ၿဗိတိသွ်တို႔ေခၚလာတဲ႔ အာဖရိကန္ကၽြန္ လက္က်န္ေတြပဲ ရွိတာပါ၊ လုတာယက္တာေတြလဲ ရွိတယ္၊ ကုန္စံုဆိုင္ေတြဆို တခ်ိန္က ရခိုင္ျပည္မွာ ကုလားေတြ စီးပြားေရးလုပ္ သလိုပဲ ဆိုင္ေရွ႕မွာ လက္ထိုးေပါက္ပဲ ထားၿပီးေရာင္းတယ္၊ လိုခ်င္တာေျပာ ပိုက္ဆံထည္႔ေပး ပစၥည္းရမယ္ ဒီလို … လုမွာစိုးလို႔ပါ၊ ထူးျခားတာက ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို လုယက္တာ မရွိဖူး။ ႏိုင္ငံသားေတြ စီးပြားေရးလုပ္ခြင္႔ မရွိဖူးလို႔ သိရတယ္၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ အေျခခံဥပေဒ သက္ေရာက္ ေနေသးပံုလဲ ရတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ၾကည္႔လိုက္ တရုတ္ေတြ၊ အလွကုန္နဲ႔ ကုန္စံုဆိုင္ေတြက အိႏၵိယကုလားေတြ ႀကီးစိုးေနတာ ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ခြင္႔ အတြက္က လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္က ေထာက္ခံရင္ Work Permit ရသလို၊ ေလးငါး ေျခာက္လေလာက္ေနတာနဲ႔ ႏိုင္ငံသားခံယူခြင္႔ ရွိတယ္၊ ဓနသဟာယ ႏိုင္ငံက စာအုပ္နဲ႔လာတဲ႔ သူဆို အေမရိကန္ ေဒၚလာ ရာဂဏန္းႀကီး ေလာက္နဲ႔ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္တယ္၊ ေရႊေတြ ၾကေတာ႔ ေလးေထာင္ေလာက္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတယ္၊ ဘာလို႔ ႏိုင္ငံသားေလွ်ာက္လဲ ဆိုတာက သူ႔ႏိုင္ငံသား စာအုပ္နဲ႔ ဆိုယင္ ခိုင္တယ္ေလ၊ ဥေရာပလား? Without ဗြီဇာနဲ႔ ဥဒဟို ဝင္ထြက္လို႔ရတယ္၊ အေမရိကန္လဲ ဗြီဇာလဲ ေလွ်ာက္ရလြယ္တယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ပါ.... ခဏ မွီတဲ႔ သေဘာေပါ႔။
မာယာ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတဲ႔ ဘလိဇ္က မိုးနတ္မင္း ဘုရားေက်ာင္း
သူ႔ႏိုင္ငံမွာက ဘာမွမထြက္၊ စီးပြားေကာင္းတဲ႔ အေမရိကားထဲ လက္တင္အေမရိကားက ေဆးပို႔တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေနရတာဆိုေတာ႔ ရဲေတာင္ မကၠဆီကိုက ကာတယ္လ္ ဂိုဏ္းကို ေၾကာက္ေနရတယ္၊ ကိုလံဘီယာက မယ္ဒလင္းဂိုဏ္းတို႔ၿပိဳ ကြဲၿပီးေနာက္ ကာတယ္လ္က တန္ခိုးထြားလာတာကိုး၊ တေန႔ကေတာင္ မကၠဆီကိုမွာ ဂိုဏ္းစစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတာ ရဲက လက္မႈိင္ခ်ေနရတယ္၊ သူတို႔က ရဲေတြထက္ လက္နက္ေတြ ေကာင္းလို႔ ဆိုပဲ၊ ေနာက္ … ဘလိဇ္ အစိုးရက ထိုင္ဝမ္အစိုးရဆီက ေငြေခ်းထားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတာလို႔ အရပ္ လက္ထိုးဇါတ္အရ ေျပာၾကတာပဲ။
ဒါနဲ႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ တရက္ .... ဘလိဇ္စီးတီးမွာ ျမန္မာျပည္ ေမၿမိဳ႔ဖက္က ဇာတိျဖစ္တဲ႔ အဲဒီ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတဲ႔ ကုလားႀကီးတေယာက္ သြားေတြ႔ၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္ရပါတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ ပြဲစားလင္မယား အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိရပါေတာ႔တယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ … တေန႔ထက္ တေန႔ ၿငိဳျငင္မႈေတြ ျပလာၿပီး ဒီမွာေနလို႔ မရေတာ႔ဖူး! ကိုယ္႔ဟာကို သြားေတာ႔ လို႔ ေျပာတာနဲ႔ မေလးမွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကို ဒီပြဲစားနဲ႔ မလုပ္ေတာ႔ဖို႔ လွမ္းတားလိုက္ၿပီး၊ ကုလားႀကီး အကူအညီနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွာရပါေတာ႔တယ္၊ ဘလိဇ္ကေန အေမရိကား အထိသြားတာ ၂မ်ဳိးရွိပါတယ္၊ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ေသာင္း ေလာက္ေပးယင္ ဘလိဇ္၊ မကၠဆီကန္ အင္မီဂေရးရွင္းတို႔ လူပြဲစားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေလယာဥ္နဲ႔ မကၠဆီကိုနယ္စပ္ မြန္တာေရး၊ မြန္တာေရးက တဆင္႔ အေမရိကား တကၠဆတ္၊ ဟူစတန္အထိ ပို႔ေပးတဲ႔ ပြဲစားရွိပါတယ္၊ ေငြသိပ္ မတတ္ႏိုင္တဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔ ဘလိဇ္ကေန မကၠဆီကို ကူး မကၠဆီကို နယ္စပ္အထိ ေရာက္ေအာင္ထပ္သြားၿပီး၊ အေမရိကားကို ၿခံစည္းရိုး ၿဖဲဝင္ၾကရတာပါ။ တာထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘလိဇ္စီးတီးကေန ေျမာက္ဖက္ကို အေဝးေျပးလမ္းမ အတိုင္း ေထာင္တက္ၿပီး မကၠဆီကို အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး ၁၈၆ နဲ႔ ၃၀၇ တို႔ဆံုတဲ႔ ဘလိဇ္ - မကၠဆီကိုနယ္စပ္ၿမိဳ႔ ခ်ာတူးမာ ( Chetumal ) ဆီကို ပြဲစားက ပို႔ေပးပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္က်ေနာ႔မွာ မကၠဆီကို ဗီဇာမပါဖူးေနာ္၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း လိုက္တတ္တဲ႔ ဗမာေတြ အက်င္႔အတိုင္းမို႔ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ လမ္းျပ ႒ားလာၿပီး မကၠဆီကိုထဲေရာက္ အေမရိကန္နယ္စပ္ေရာက္မဲ႔ ကားလက္မွတ္ဝယ္ ကားဂိတ္မွာမွ ေငြေခ်မယ္လို႔ ေျပာထားေပမဲ႔ လမ္းျပပြဲစားက နယ္ျခားေက်ာ္ၿပီးခါစမွာ ဟိုဖက္ေရာက္ရင္ ေငြလဲရခက္တယ္ ဘာတယ္နဲ႔ ရစ္ေနေတာ႔ အားနာၿပီး ေငြေပးလိုက္တယ္၊ ဒီတင္ အဲဒီနယ္ျခားၿမိဳ႔ အဝင္ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေပၚ ပစ္ထား ခဲ႔ပါေလေရာ၊ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚ ဟိုေငးဒီေငး လုပ္ေနတဲ႔ က်ေနာ႔မွာ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ႔ ညေနေလာက္မွာ တကၠဆီ ကားတစင္းေတြ႔ၿပီး ကားသမားက ဘယ္သြားမလဲေပါ႔၊ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ညနက္ေတာ႔မယ္ လူၾကည္႔ေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားသားမွန္း သိေတာ႔ အဘိုးႀကီးက မကၠဆီကိုဗီဇာ ပါလားေမးပါတယ္၊ မပါဖူးဆိုေတာ႔ ဟာ … မင္း ခ်ာတူးမာၿမိဳ႕ ထဲကိုဝင္မရဖူး၊ ေရွ႔မွာ ရဲဂိတ္ရွိတယ္ မင္းဂိတ္ကိုေက်ာ္ဖို႔ ၁၀မိုင္ေလာက္ ပတ္ေလွ်ာက္ရမွာ အဲတာမွ ကားဂိတ္ေရာက္မွာလို႔ ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္လဲ ေမွာင္ေနၿပီမို႔ တကၠစီသမား အဘိုးႀကီးကို ငါ႔ကို ေဟာ္တယ္တခုဆီ ပို႔ေပးပါလား? ဆိုေတာ႔ လာလာ … ေဟာ္တယ္ေတာ႔ မရွိဖူး၊ ၂၄နာရီဆိုင္ တခုကို ဟိုင္းေဝးလမ္း ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ၿပီး ေခၚသြားပါေတာ႔တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ႔ သေဘာေကာင္းတဲ႔ တကၠစီသမားအဘိုးႀကီးက အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေတြ ေဘးက ထရပ္ကားေတြ ညအိပ္တတ္တဲ႔ ေနရာက သူ႔သူငယ္ခ်င္ဆိုင္မွာ အပ္ထားေပးေတာ႔ ဆိုင္မွာ ညအိပ္ေစ်းေရာင္း ေပးတဲ႔ မကၠဆီကန္ ေကာင္ေလးက ပစၥည္းေတြေလွာင္တဲ႔ ဂိုေဒါင္ထဲ ေခၚသြားၿပီး သူလဲ အဲဒီမွာပဲ ပုခက္နဲ႔ အိပ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလဲ ဒီမွာပဲအိပ္ဆို ေနရာ ေပးရွာပါတယ္၊ အမွန္ေတာ႔ ဒီမကၠဆီကို ျဖတ္မဲ႔ခရီးကိုလဲ မေလးကေန ဘလိဇ္အထိ ေရာက္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ႔ ပြဲစားလင္မယားပဲ စီစဥ္ေပးခဲ႔တာ မိုက္တြင္းႀကီးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္၊ အဲဒီဆိုင္မွာ ေနခ်ိန္အတြင္း ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ႔ ပြဲစားလင္မယား ဖုန္းလံုးဝ မကိုင္ေတာ႔ ပါဖူး။
ဘလိဇ္က လုမွာ ေၾကာက္လို႔ သံဗန္းေတြ ကာရံကာ ေစ်းေရာင္းတဲ႔ ကုန္စံုဆိုင္
ဒါနဲ႔ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနတဲ႔ ကုလားႀကီးကို သတိရလို႔ ဆက္သြယ္ေတာ႔ သူက မကၠဆီကိုနဲ႔ ဘလိဇ္ၾကားက ဖရီးဇုန္မွာ စီးကရက္ေတြ ဝယ္ၿပီး၊ ဘလိဇ္စီးတီးမွာ ေစ်းလာေရာင္းရင္ ဝယ္အားေပးေနၾက ကုလားႀကီး မိတ္ေဆြ မကၠဆီကန္ဆီ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေတာ႔ ၂ရက္ ၃ရက္အၾကာမွာ လာႀကိဳၿပီး သူ႔အိမ္ေခၚသြားပါတယ္၊ သူ႔အိမ္မွာ အေမရိကားကိုဝင္ဖို႔ ခ်ိတ္ေတာ႔ ၂ပါတ္ေလာက္ၾကာမွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ႔ မကၠဆီကို ေျမပံု ေအာက္ဆံုးပိုင္းက ခ်ာတူးမာၿမိဳ႔က ခရိယာန္မိသားစု အသင္းတဖြဲ႔ကေန မကၠဆီကို တႏိုင္ငံလံုးကို အလည္အပါတ္ခရီးသြားမဲ႔ အဖြဲ႔တဖြဲ႔မွာ လိုက္ပါေပးဖို႔ ကုလားႀကီးသူငယ္ခ်င္း မကၠဆီကန္ အဘိုးႀကီးကေန စီစဥ္ေပးပါတယ္၊ အေမရိကန္ နယ္စပ္အထိ ေဒၚလာ ၄၀၀၀ ေတာင္းပါတယ္၊ ၂၀၀၀ က အခုေပးၿပီး ၂၀၀၀ က နယ္စပ္ေရာက္မွ ေပးရမွာပါ၊ ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရလဲ ဆိုတာကေတာ႔ ရွင္းပါတယ္ မကၠဆီကိုႏိုင္ငံထဲက ၿမိဳ႔အဝင္ အထြက္ဂိတ္ေတြမွာ စပန္ေညာ္ (စပိန္) လို မေျပာတတ္တဲ႔ က်ေနာ႔အဖို႔ အေမရိကန္ နယ္စပ္မေျပာနဲ႔ ေနာက္တၿမိဳ႕ေတာင္ ကူးခြင္႔ မသာပါဖူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဒီဘုရားဖူးယာဥ္ဟာ ၿမိဳ႔ေတြ ရြာေတြျဖတ္ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ဝင္ဖူး ဂိတ္ေတြမွာေတာ႔ အစစ္အေဆးက ဘုရားဖူးကား ျဖစ္တာရယ္၊ က်ေနာ္ထိုင္တဲ႔ ေဂ်ာင္က်က် ေနရာရယ္ ဒီအခ်ိန္ မကၠဆီကိုၿမိဳ႔ေတာ္ မကၠဆီကိုစီးတီးမွာ သူတို႔ ဘာသာေရး ပြဲေတာ္ႀကီး တခု အႀကီးအက်ယ္ ရွိေနတာ ေပါင္းၿပီး ၿမိဳ႔တိုင္းရြာတိုင္းက အစစ္အေဆး ေတြကေန လြတ္လာခဲ႔ပါတယ္၊ အေမရိကန္ နယ္ျခားနဲ႔ တရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ခရီးရွိမဲ႔ ဇကါတက္ကပ္(စ္)ၿမိဳ႕ ( Zacatecas ) ေရာက္ေတာ႔ ခရီးသြား ရက္ၾကာလာတာရယ္၊ ကားမွာ ဝယ္ၾကျခမ္းၾကနဲ႔ ပစၥည္းပိုမ်ားလာတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကားဒရိုင္ဘာက က်ေနာ္ မကၠဆီကန္ မဟုတ္ပဲ ကားေပၚပါလာတာ သတိထားမိေတာ႔ စီစဥ္ေပးလိုက္တဲ႔ မကၠဆီကန္ အဘိုးႀကီး သူငယ္ခ်င္း အခု ခရီးစဥ္ကို စီစဥ္သူ နဲ႔ ကားစပါယ္ယာကို ဒရိုင္ဘာလဲျဖစ္ ပိုင္ရွင္လဲ ျဖစ္တဲ႔သူက ဆူၿပီး အဲဒီၿမိဳ႔မွာပဲ …က်ေနာ္ဟာ၊ ေဟာ႔ဒီ …. ေမာင္ဘုန္း .. Alone ျဖစ္က်န္ခဲ႔ပါတယ္။
ေဟာ္တယ္တခုမွာ တရက္ ေဒၚလာ ၅၀ ေပးၿပီးေနကာ ပြဲစားေတြ ခ်ိတ္ယူေတာ႔၊ ပြဲစားေတြက အဲဒီ ေနရာေတြကေန ေက်ာ္ရင္ အေမရိကားထဲ မူးယစ္ေဆးျဖန္႔ပို႔တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လို႔ အေမရိကန္ DEA က အေထာက္အပံ႔ျပဳထားတဲ႔ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ေတြမ်ားလို႔ စပိန္လို မေျပာတတ္သူကို ေခၚဖို႔အတြက္ ျငင္းၾကပါတယ္ နယ္စပ္အထိသာ လာၾကဖို႔ ပြဲစားေတြက ေျပာပါတယ္၊ ဒီေတာ႔ အေမရိကားထဲက အသိေတြ လွမ္းခ်ိတ္ အကူညီေတာင္းေတာ႔ တလေက်ာ္ေလာက္မွ အေမရိကားက မိတ္ေဆြတေယာက္ လွမ္းခ်ိတ္ေပးလို႔၊ မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ႒ားေနတဲ႔ မကၠဆီကန္ သြားဆရာဝန္တေယာက္ ဇကါတကၠပ္ၿမိဳ႕ ကေန လာေခၚကာ ဘယ္သူမွ မေခၚရဲတဲ႔လမ္းကို ဘတ္(စ္)ကားလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ႔ကို ေခၚခဲ႔ပါေတာ႔တယ္၊ အေမရိကား - အရီဇိုးနား နယ္စပ္က ႏိုဂါးလိ(စ္)ၿမိဳ႔အထိ ပို႔ေပးမယ္ဆိုပါတယ္၊ အဲဒီ ဆရာဝန္က တခုပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္၊ လမ္းမွာ စစ္ေဆးခဲ႔ရင္ သူေခၚတယ္လို႔ မေျပာဖို႔ ဒီအလုပ္ဟာ အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတာပါပဲ။
ဖယ္ဒရယ္ ေအးဂ်င္႔က ခဏ ခဏ ေဖါက္ခံရတဲ႔ သံဗန္းၿခံစည္းရိုးေတြကို ျပေနပံု
လမ္းမွာလား? စစ္တာေပါ႔ … ဘတ္(စ္)ေပၚက အသက္ႀကီးပိုင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ေတြကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက ပိုက္စိပ္တိုက္ပဲ၊ အေမရိကားနားနီးေလ one by one ျဖစ္ေလဘဲေပါ႔၊ တခ်ဳိ႔ အေစာပိုင္းဂိတ္ေတြမွာ က်ေနာ႔ကို ေက်ာ္ၿပီး မေမးတာေတြရွိခဲ႔ၿပီး ႀကံဳခဲ႔ပါတယ္၊ အေမရိကား ၿခံစည္းရိုးနား နီးလာေတာ႔ ကားေတြေပၚက ဆင္းၿပီး အစစ္ခံရတာေတြ ရွိလာပါတယ္၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ အျဖစ္ဆံုးကေတာ႔ မကၠဆီကို ဟိုင္းေဝးအမွတ္ ၁၅ D နဲ႔ အမွတ္၂ လမ္းမႀကီး ခဏေပါင္းသြားတဲ႔ ဆန္တာ အန္နာ (Santa Ana)ဂိတ္မွာပါပဲ၊ ဂိတ္ထဲေခၚစစ္ေတာ႔ က်ေနာ႔ အလွည္႔ေရာက္မွာ စကားေျပာတာနဲ႔ သိေနၿပီ မင္း … ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္မလို႔ မဟုတ္လား? ေမးေတာ႔ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျဖလိုက္ရေတာ႔တယ္၊ အေထာက္အထားဆိုတာနဲ႔ ဒီေတာ႔ Passport စာအုပ္ထုတ္ျပေတာ႔ ဗီဇာမပါတာနဲ႔ သူတို႔ ဗိုလ္ႀကီးဆီ ေခၚသြားတယ္ သူ႔ဗိုလ္ႀကီးက စာအုပ္ေတာင္ မကိုင္ၾကည္႔ဖူး၊ ဆရာႀကီး အထာနဲ႔ မင္း… ခ်ီးနား(China)လားလို႔ ေမးေတာ႔ ေရာေသာ ေပါေသာ လုပ္ၿပီး ဟုတ္တယ္ ေျဖလိုက္တယ္၊ မင္း ဗီဇာမပါတာနဲ႔တင္ ဖမ္းလို႔ ရၿပီ ေျပာေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးရယ္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက အစိမ္း၃၀၀ ထုတ္ေပးေတာ႔၊ အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးက ပိုက္ဆံေတာင္ မကိုင္ၾကည္႔ဖူး အေမရိကားမွာ အမ်ဳိးရွိလား ? လို႔ထပ္ေမးတယ္၊ မိဘေတြရွိတယ္လို႔ ပါးစပ္ထဲ အဆင္ေျပသလို ေျဖေတာ႔ … ေအး…ေအး ၁၅၀ ျပန္ယူသြား ဟိုဖက္ေရာက္ရင္ ကုန္ဦးမွာ ေဟာ္တယ္ စရိတ္ရွိေသးတယ္ ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးခဲ႔တယ္။ ဂိတ္ကထြက္ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ က်လိက်လိ ျဖစ္ၿပီး ႀကိမ္းဝါးလိုက္တယ္ …. ငါလာၿပီ … ေဟ႔ …အေမရိကားလို႔။
အေမရိကန္ မကၠဆီကို နယ္စပ္ႏွင္႔ ၿခံစည္းရိုး
အမွတ္၂ နဲ႔ အမွတ္ ၁၅ D လမ္းမႀကီး ပူးရာကေန ခြာၿပီး ႏိုဂါလစ္ဆီ တိုက္ရိုက္ ဦးခိုက္ေနတဲ႔ အမွတ္ ၁၅D လမ္းမ သတ္သတ္ခြာထြက္သြားတဲ႔ လမ္းဆံု အင္မာရစ္ ( Imuris ) ၿမိဳ႔ စစ္တပ္ဂိတ္မွာလဲ ကားရပ္လို႔ စစ္မလို႔ လုပ္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္ ဘတ္(စ္)ကား ေနာက္က ကားက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ျပန္ေကြ႔ေမာင္းေျပးလို႔ အဲဒီကားလိုက္ဖမ္းဖို႔ အာရုံမ်ားေနၾကတာနဲ႔ ထပ္ၿပီး လြတ္လာခဲ႔ကာ သံတံတိုင္းေတြ ကြန္ကရစ္နံရံ အျမင္႔ႀကီးေတြ ကာရံၿပီး ၿမိဳ႔ေလးကို ၂ျခမ္းခြဲထားသလို ျမင္ရတဲ႔ ႏိုဂါးလစ္ ( Nogales ) ၿမိဳ႔ဆီကို ဆိုက္ေရာက္လာ ခဲ႔ေတာ႔တယ္။ အေမရိကားကို ကူးမဲ႔ညမွာ လိုက္ပို႔ေပးတဲ႔ ဆရာဝန္က ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ၿပီး အေမရိကား အရီဇိုးနားျပည္နယ္ထဲက တပ္ဂ္ဆန္ၿမိဳ႕ အထိလိုက္ပို႔ ေပးမဲ႔ ပြဲစားကို ရွာေပးၿပီး သူျပန္သြားပါတယ္၊ ညၾကေတာ႔ အဲဒီ ႏိုဂါလစ္ၿမိဳ႔ အနီးက ၿခံစည္းရိုး အျမင္႔ႀကီးေတြကေန မေက်ာ္ပဲ ၿမိဳ႔ျပင္ထြက္ၿပီး လူအေတာ္ျပတ္တဲ႔ ေတာစပ္စပ္ေနရာမွာ ၿခံစည္းရိုးၿဖဲ ဝင္မလို႔လုပ္ေနတုန္း မကၠဆီကို နယ္ျခားေစာင္႔တပ္ ျမင္လို႔ ေျပးၾကတာ သူတို႔က ကားနဲ႔လိုက္ေတာ႔ ခဏေလးနဲ႔မိၿပီး ဖမ္းခံထိျပန္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ မကၠဆီကို ေကာင္ေလးတေယာက္ရယ္၊ လမ္ေလွ်ာက္ပြဲစားရယ္ပါ။ ဖမ္းမိျပန္ေတာ႔ စစ္သားေတြက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ က်န္ေနတဲ႔ ေဒၚလာ ၂၀ နဲ႔ ဘလိဇ္ကယူလာတဲ႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေလး ယူၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္၊ ေနာက္သူတို႔က က်ေနာ္ပါလာတဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကို မယူသြားနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္ ဒီေစတနာ ေနာက္မွသိရတာပါ၊ ဒီဖက္လမ္းက သြားလို႔ ပြဲစားကို ထပ္ညႊန္ျပေနတာေတာင္ ေတြ႔လိုက္ရေသး၊ သြပ္ဆူးႀကိဳးေတြ ၿဖဲဝင္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ပြဲစားကို ေမးလိုက္တယ္ ငါတို႔ ဆံုရပ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီေလွ်ာက္ရမလဲ ဆိုေတာ႔ နာရီဝက္၊ ၁နာရီေလာက္ပဲ ေျပာတယ္၊ နားၾကားပဲ လြဲသလားမသိ တညလံုးတေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္းနဲ႔ ျဖတ္ရင္း၊ ေခြးေဟာင္သံေတြၾကားရင္ ခဏခဏ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ ဝပ္လို႔ အေျခအေနေစာင္႔ၾကည္႔ ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒီလိုနဲ႔ မနက္သာ မိုးစင္စင္ လင္းသြားတယ္ တညလံုး ေရေသာက္စရာမရွိပဲ ျဖတ္လာခဲ႔ၾကတာ၊ အေမရိကန္ထဲ ေရာက္ေနၿပီး ခ်ိန္းထားတဲ႔ တကၠစီလာႀကိဳမဲ႔ ဟိုင္းေဝးဆီ ေဇာေတြနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ ေနခဲ႔ေတာ႔တယ္။
ရင္၂ျခမ္းခြဲထား သလို တံတိုင္းေတြ ကာထားတဲ႔ ႏိုဂါးလိ(စ္)ၿမိဳ႔ေလး
မနက္ လင္းခါစမွာ ဟတ္စကီးေတြ ေခါက္တို႔ ေခါက္ျပန္ ကပ္ဝဲၿပီး ပ်ံေနတာေတြ႔ေတာ႔ လူ ခါးတဝက္ေလာက္ ျမင္႔တဲ႔ ကႏၱာရ ဆူးခ်ဳံပုတ္ေတြထဲ အသံၾကားတာနဲ႔ ၂ခါေလာက္ ေျပေးျပးဝင္ပုန္း ခဲ႔ရေသးတယ္၊ ဆူးေတြ ျခစ္ျပဳတာေတာ႔ ရွိတာေပါ႔၊ မနက္ ၁၀နာရီေလာက္ေတာ႔ ဆံုရပ္ဟိုင္းေဝးနား ကပ္လာၿပီ၊ ေရသိပ္ငတ္လြန္းလို႔ အနီးဝန္းက်င္မွာ ေရလိုက္ရွာတယ္၊ ေတာင္ထိပ္မွာ အိမ္တအိမ္သြားေတြ႔တယ္၊ အဲတာနဲ႔ အဲဒီကိုသြားၿပီး အိမ္အစပ္က ေရဘံုဘိုင္မွာ ၃ေယာက္သား ေရသြားေသာက္ အၿပီးမွာပဲ အိမ္ထဲက ေခြးသမင္ႀကီးလိုက္လို႔ ေျပးရေသးတယ္၊ ေတာင္ေျခက ေတာ ခပ္စပ္စပ္ထဲ ေရာက္လို႔ လွည္႔ၾကည္႔ေတာ႔ အိမ္ရွင္က မဂၢနမ္ေသနတ္ႀကီး တကားကားကိုင္လို႔ ထြက္လာတာ ေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ ဟိုင္းေဝးအနားက ၿခံဳပုတ္ အပုေလးေတြနား သြားဝင္ပုန္း ေစာင္႔ေနရေသးတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲစား ကေတာ႔ သူ႔ဟမ္းဖုန္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ေတာ႔ လုပ္ေနတာပဲေလ၊ ဆီေညာ္ … တို႔ … ဟိုးလာ …တို႔ ေျပာတာေတာ႔ မွတ္မိလိုက္တယ္၊ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ႔ တကၠစီသမားလာႀကိဳလို႔ တပ္ဂ္ဆန္ၿမိဳ႔ ဆံုရပ္အိမ္ကို ေရာက္လာမွ ကိုယ္႔လိုပဲ ဘယ္လမ္း … ဘယ္လမ္းေတြက တိုးဝင္လာၾကတဲ႔ သူေတြလဲမသိ၊ အဲဒီအိမ္ကို တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲပဲေလ။
အေမရိကားထဲကို မကၠဆီကန္ နယ္စပ္မွ ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ ေျပးဝင္ ထြက္ေျပးၾကသူမ်ား
ညေနၾကေတာ႔ အေမရိကားထဲက မိတ္ေဆြေတြ အစီစဥ္နဲ႔ပဲ အေမရိကန္- အာဖရိကန္ အမဲေကာင္ ကိုယ္တိုင္လာႀကိဳတဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ ၂ေယာက္သား တပ္ဂ္ဆန္ၿမိဳ႔ ကေန ညေနေစာင္းမွာ ထြက္လာခဲ႔ၿပီး အရီဇိုးနားျပည္နယ္ၿမိဳ႔ေတာ္ ဖီးနစ္ၿမိဳ႔ ေရာက္ေတာ႔ ညအိပ္မယ္ လုပ္ၾကေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ မသိပါဖူး …. အမဲေကာင္က စိတ္ေျပာင္းၿပီး ဆက္သြားမယ္ဆိုကာ တညလံုးေမာင္းလို႔ အကုသိုလ္ၿမိဳ႔ေတာ္လို႔ တင္စားေခၚတဲ႔ လတ္(စ္)ဗီးဂတ္(စ္) ဆီ ဦးတည္ၿပီး လာေနတဲ႔ ခရီးမွာစီးေမွ်ာရင္း စိတ္ကူးနဲ႔ရူးခဲ႔ရတဲ႔ အိပ္မက္တိုင္းျပည္ကိုေတာ႔ ေရာက္ၿပီ၊ ေရွ႔မွာဘဝရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ ကြက္လပ္ေတြကို တကယ္ဖန္တီးႏိုင္ …. မႏိုင္ … ေတြးရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္တာ …
