ကိုရင္ေမာင္ေရ …. ေနာက္တမ်ိဳးက အနီေရာင္။ အနက္ေတြထက္ အေကာင္ေသးတယ္။ လူကို ကိုက္တတ္တယ္။ သြားရင္လာရင္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဣေႁႏၵရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက်ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြလို မဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္းထုတ္ခါထုတ္လည္း ေပတီးေပကတ္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မထြက္ခ်င္ဘူး။ အံမယ္…လူေတာင္ျပန္ကိုက္တဲ့ ဟာေလးေတြဗ်။ တခါတေလ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ လက္နဲ ့ ဖိသတ္ဖ်စ္သတ္မိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြကို “ဖိုက္တာ(Fighter) ပရြက္ဆိတ္” လို ့နံမည္ေပးတယ္ဗ်ာ။ အ႐ူးေတြထဲမွာေရာ ဖိုက္တာေတြထဲမွာေရာ ေခါင္းႀကီးအေကာင္ႀကီးေတြ ရွိတယ္ဗ်ဳိ႕။ အဲဒီေခါင္းႀကီး ပုရြက္ဆိတ္ေတြက အျပင္ထြက္ခဲတယ္။ အထဲမွာ ဘာတာဝန္ေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတယ္ေတာ့မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေကာင္ေတြက တေကာင့္တေကာင္ တည့္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ တေကာင္ခ်င္းထိပ္တိုက္တိုးလို႔ကေတာ့ အ႐ူးေတြက ေရွာင္တယ္၊ ျပန္မခ်ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အရူးေတြက ဖိုက္တာေတြရဲ ့ “အိမ္” (ပုရြက္ဆိတ္အံု)ကို အတင္းဝင္လုၿပီး ေနပစ္လိုက္တာလည္းမေတြ႔ဖူးဘူး။ ဖိုက္တာေတြကသာ အတင္းဝင္စီး၊ ကိုက္ကက္၊ အရူးေတြကို ေမာင္းထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ အတည္ေပါက္နဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ လုပ္ပစ္တာဗ်ိဳ႕။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမ်ားဆိုရင္ အရူးေတြခမ်ာ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ျပန္မကိုက္ႏိုင္အားဘူး။ သူတို႔ဥေလးေတြ အေကာင္မျဖစ္တျဖစ္ေလးေတြကို ရသေလာက္ ႀကံဳးသယ္၊ သူတို႔ဘုရင္မကို အေသခံကာကြယ္ၿပီး ကယ္ထုတ္၊ အိုးျပစ္အိမ္ျပစ္နဲ႔။ အ႐ူးေခါင္းႀကီးေတြလည္း ထြက္လာၿပီးျပန္ေတာ့ ကိုက္ပါတယ္။ ေရရွည္အဆံုးအျဖတ္မွာေတာ့ ဖိုက္တာေတြပဲႏိုင္တာ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ အ႐ူးေခါင္းႀကီးေတြ ၾကည့္ရတာ စစ္ရႈံးတပ္ပ်က္ႀကီးကို မနည္းျပန္စုေနရတဲ့ တမ္မႉးေတြက်ေနတာပဲ၊ ေရာက္ယက္ကိုခတ္လို႔။ ဖိုက္တာေတြက စစ္ပြဲၿပီးတာနဲ႔ ဒဏ္ရာရတဲ့အ႐ူးေတြကိုေရာ သူတို ့ ဖိုက္တာေတြကိုေရာ က်င္းအျပင္ဆြဲထုတ္ၿပီး တေနရာမွာ ပံုထားလိုက္တာမ်ား ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား။ မျမင္ရက္စရာပါဗ်ာ။ စစ္ၿပီးစ စစ္တလင္းႀကီး က်ေနတာပဲ။ ဒီ့ေနာက္ေတာ့ အ႐ူးေတြ အိမ္သစ္ရွာရျပန္ၿပီ။ မေတြ႔ေသးခင္စပ္ၾကား လူ႔အဝတ္စားေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြၾကား ယာယီခိုကပ္ရင္း ေနၾကရရွာတာ။ အဲသလိုအခ်ိန္မွ သူတို႔ေတြဟာ စစ္႐ႈံးစစ္သားေတြထက္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ ပိုတူတယ္။ က်ဳပ္ေလ အရူးေတြဖက္က မခံခ်င္ဘူး။ တခုခု လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လႊတ္ထားလိုက္ရတာပဲ။ သူတို႔သဘာဝကိုး။
တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲ အေတြးေပါက္တယ္။ အရူးေတြက ဖိုက္တာေတြထက္ အေကာင္လည္းႀကီးတယ္၊ ေျခတံလက္တံလည္း ရွည္တယ္၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္လည္းရွိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို တေကာင္ခ်င္းသာ လက္ေဝွ႔ႀကိဳးဝိုင္းထဲကလို “တည္”ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေကာင္ ႏိုင္မလဲေပါ့။ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းတယ္တို႔ မေကာင္းဘူးတို႔ က်ဳပ္အေတြးထဲမရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္ကို တံေတြးေလးဆြတ္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြကို မနာမက်င္ေအာင္ အသာေလး တေကာင္ခ်င္းဖမ္းၿပီး ပိတ္ျဖဴစေလးေပၚတင္ၿပီး “တည္”ေပးၾကည့္တယ္။ ႏွစ္ ေကာင္သား ဦးမွင္ခ်င္းထိကာရွိေသး အရူးကထြက္ေျပးတာဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္နည္းက မဟန္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး နည္းလမ္းရွာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ထြက္ေျပးလို႔မရေအာင္ ႀကိဳးဝိုင္းလုပ္ေပးရရင္ ေကာင္းမလားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သြားေတြ႔တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ပ႐ုပ္ဆီဆို အေသအလဲေၾကာက္တာ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သံမံတလင္းေပၚ ေနရာေလးတခုကိုကြက္ၿပီး ဖုန္ေတြဘာေတြ ေျပာင္ေနေအာင္သုတ္တဲ့ၿပီး ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ ေလာက္ေကာ္၊ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔ က်ပ္ဝိုင္းေလာက္ အဝိုင္းေလးဝိုင္း၊ အ႐ူးနဲ႔ ဖိုက္တာ တေကာင္စီကို သာသာေလးဖမ္း၊ ကြင္းထဲလႊတ္ခ်လိုက္တယ္။ စာၾကည့္မ်က္မွန္ကို မွန္ဘီလူးလိုလုပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြဘာလုပ္ မလဲဆိုတာ။
စစခ်င္းေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သား ဦးမွင္ခ်င္းထိတာနဲ႔ အရူးက ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္လိုက္၊ ပ႐ုပ္ဆီ စည္းဝိုင္းကို ဦးမွင္နဲ႔ထိလိုက္၊ ကြင္းထဲ ျပန္ဝင္လာလိုက္။ ဖိုက္တာကလည္း ဒီပ႐ုပ္ဆီႀကိဳး၀ိုင္းထဲကေန အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ လုပ္လိုက္ ႀကိဳးဝိုင္းအနားသတ္က အနံ႔ကိုရလိုက္၊ ကြင္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္၊ အရူးနဲ ့တိုးလိုက္၊ အရူးကေျပးလိုက္၊ သူကလည္း ေနာက္ကေနေတာ့ အရူးေနာက္ကို လိုက္ေတာ့မကိုက္ရွာပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ႀကိဳးဝိုင္းထဲက ထြက္လမ္းရွာလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေကာင္စလံုးေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနရွာေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္က ႀကိဳးဝိုင္းကို ပ႐ုပ္ဆီနည္းနည္း ထပ္ေကာ္ၿပီး က်ဥ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ေရွာင္မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ထြက္ေပါက္လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ခ်ရံုဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ေရာဆိုပါေတာ့။ ဖိုက္တာက အရူးကို ဝင္ကိုက္တယ္။ အရူးကလည္း ေျပးမလြတ္ေတာ့တဲ့အတူ ေသမထူးေနမထူးဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ဟန္တူတယ္။ မေျပးေတာ့ဘူး။ ျပန္ကိုက္တယ္။ တေကာင့္တေကာင္ လံုးသြားတယ္။ အရူးက ဖိုက္တာကို ဂုတ္ပိုးလို႔ထင္ရတဲ့ ေနရာကို ခဲထားတယ္။ ဖိုက္တာက အရူးရဲ ့ ခါးသိမ္ေနရာကို ျပန္ခဲဖို႔လုပ္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အေကာင္ခ်င္းကြဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လံုးၾကျပန္တယ္။ ဒီတခါ ဖိုက္တာက အရူးရဲ႕ ေနာက္ေျခေထာက္တဖက္ကို အရင္စကိုက္တယ္။ အရူးက ဖိုက္တာရဲ႔အကိုက္ကုိ ႐ုန္းရင္း၊ ဖိုက္တာရဲ႕ခါးသိမ္ကို ျပန္ကိုက္တယ္။ ေနာက္ အေကာင္ခ်င္း ကြဲသြားျပန္တယ္။
အဲသလိုနဲ႔ တေကာင့္တေကာင္ ခါးသိမ္ေနရာကို အမိအရ ကိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ဘယ္ေကာင္မွ ခ်က္ေကာင္းကို အေသမမိေသးဘူး။ မိလိုက္ျပန္လြတ္လိုက္နဲ႔။ ႏွစ္ေကာင္လံုးလည္း ေမာေနၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေႏွးလာတယ္။ အလစ္မွာ တခ်က္တခ်က္ ေနာက္ကေန ဝင္ကိုက္တာကလြဲလို႔ တေကာင့္တေကာင္ အေသလံုးဖို႔ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ပြဲကလည္း အဆံုးအျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ ေနာက္တမ်ိဳးစမ္းမယ္၊ ဒီေကာင္ေတြလည္း ေမာေနၿပီဆိုၿပီး ႀကိဳးဝိုင္းထဲက အျပင္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေကာင္လံုး ဒဏ္ရာေတာ့ အေတာ္ရသြားပံုပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေျခေထာက္ေလးေတြ လက္ေလးေတြနဲ႔ ဟိုနားပြတ္လိုက္ ဒီနားပြတ္လိုက္ လုပ္ေနေသးတယ္။ က်ဳပ္ သနားေတာ့လည္းသနားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့ အေျဖက မရေသးဘူး။
ဒါနဲ႔ ႀကိဳးဝိုင္းထဲကို ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္နဲ႔ အ႐ူးတေကာင္၊ တကယ္သာ ခ်မယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ လက္ရည္ညီေလာက္တယ္လို႔ တြက္ၿပီး ႏွစ္ေကာင့္တေကာင္ပြဲ လုပ္ေပးျပန္တယ္။ ပြဲကစစခ်င္း လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ၾကမ္းေတာ့တာဗ်ိဳ ့။ ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္မွာ တေကာင္က အရူးရဲ႕ ေနာက္ေျခေထာက္ကို ဖ်တ္ကနဲေျပးဆြဲၿပီး ကိုက္လိုက္တယ္။ အရူးက ထြက္ေျပးဖို႔ ႐ုန္းတယ္။ ဖိုက္တာက သံမံတလင္းေပၚေျခစံုကန္ၿပီး အတင္းဆြဲထားတဲ့ၾကားက အရူး႐ုန္းရာေနာက္ ဒရြတ္တိုက္ပါေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ဖိုက္တာက အရူးရဲ႕ ဂုတ္ပိုးေနရာကို ဝင္ခဲတယ္။ အရူးက ဝင္ခဲတဲ့ဖိုက္တာကို ျပန္ကိုက္လို ့အေကာင္ခ်င္းလံုးသြားခ်ိန္မွာ အရူးရဲ ့ေနာက္ေျခေထာက္ကိုဆြဲထားတဲ့ ဖိုက္တာက ႐ုတ္တရက္ လႊတ္လိုက္ၿပီး အရူးဖင္ပိုင္းက ဖုသီးကို ဝင္ကိုက္တယ္။ အရူး ေတာ္ေတာ္ေလး နာသြားဟန္တူတယ္။ အရူးက ဟိုေကာင္ဆီကေန၊ ဖင္ကိုလာကိုက္တဲ့ ဖိုက္တာကို ျပန္ကိုက္ဖို႔ အတင္း႐ုန္းတယ္။ မရဘူး။ ဟိုေကာင္က အေသခဲထားတယ္။ မလႊတ္ဘူး။ ႏွစ္ေကာင့္တေကာင္၊ အရူးခမ်ာ အေပၚေရာက္လိုက္ ေအာက္ေရာက္လိုက္နဲ႔ လူးလိမ့္ေနတာပဲ။
ဒီ့ေနာက္ေတာ့ အရူးကို ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္က ခဲထားရင္း ခဏၿငိမ္ေနတယ္။ အရူး ျပန္မကိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ေနတာပဲ။ အေမာေျပသေလာက္ရွိေတာ့ အရူးရဲ႕ဖင္ဖုသီးကို ကိုက္ထားတဲ့ ဖိုက္တာက၊ သူ႔ကိုယ္ကို ေျပာင္းျပန္လုပ္ထဲ့ၿပီး၊ အရူးရဲ႕ ခါးသိမ္ေနရာကို မိမိရရ ဝင္ကိုက္ခ်လိုက္တယ္။ အရူးခမ်ာ နာတယ္ထင္ရွာရဲ႕။ ဆတ္ဆတ္ကိုလြန္႔ေနတာပဲ။ က်ဳပ္လည္း သေသာေပါက္သြားတယ္။ ဒါဆို ပြဲသိမ္းခဏ္းေရာက္ၿပီ။ ဖိုက္တာေတြႏိုင္ၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ရဲ႕ အားအနည္းဆံုးအပိုင္းက ခါးသိမ္ေလးကိုး။ အဲဒီခါးသိမ္ေလး ျပတ္သြားရင္ သြားၿပီ။ ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဒီေကာင္ေတြကို ပါးစပ္ထဲေရထည့္မႈတ္ၿပီး အေကာင္ခ်င္း ခြဲေပးလိုက္တယ္။ ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ခဏေလာက္ပဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ပြတ္သပ္ၿပီး ထြက္သြားေပမယ့္ အရူးခမ်ာေတာ့ မခ်ိမဆန္႔။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကို ပုလင္းဖံုးေလးထဲ အခ်ိဳေလးပါ နည္းနည္းထည့္ၿပီး အနားေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္တပြဲကေတာ့ ဖိုက္တာတစ္၊ အရူးႏွစ္ ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း စစခ်င္းေတာ့ အရူးေတြက ေလ်ာက္ေျပးေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “တည္”ကုန္က်ေရာ။ အရူးတေကာင္က ဖိုက္တာကို ဝင္ကိုက္တယ္။ ဖိုက္တာက ကိုက္လာတဲ့အရူးကို သဲႀကီးမဲႀကီး ျပန္လံုးၿပီးကိုက္တယ္။ လံုးဝမလႊတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ အရူးတေကာင္က ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာအထိ အျပင္ထြက္ဖို႔ အေပါက္ရွာလိုက္ ပ႐ုပ္ဆီနံ႔ရလိုက္၊ ကြင္းထဲ ျပန္ဝင္လာလိုက္ ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ လုပ္ေနေသးတယ္။ ဟိုေကာင့္ကို ဝင္မကူဘူး။ က်ဳပ္ေတာင္ ဒီအရူးကိုၾကည့္ရင္း ဝင္ကိုက္ပါေတာ့လား… ဝင္ကိုက္ပါေတာ့လားနဲ႔ ပါးစပ္က ထြက္မိေသးတယ္။ မလြတ္ႏိုင္ပံုေပါက္ေတာ့မွ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ ဝင္ကိုက္ေတာ့တာ။ အံမယ္… ငတိက ကိုက္မယ့္ကိုက္ေတာ့ တကယ့္ခ်က္ေကာင္းကို ဝင္ကိုက္တာ။ ခါးသိမ္ေနရာပဲ။ ကြက္တိပဲ။ တခ်က္တည္းနဲ႔ ကိုက္လည္းကိုက္၊ ျဖတ္လည္းျဖစ္ခ်၊ တိကနဲပဲ။ ဖိုက္တာရဲ႕ခါးသိမ္ေလး ျပတ္ထြက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ေတာင္ ဆြဲခ်ိန္လြဲခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း အေကာင္ခ်င္းခြဲလိုက္တယ္။ အရူးေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္တယ္။ ခါးျပတ္သြားတဲ့ ဖိုက္တာကိုေတာ့ သူ႔အိမ္အေပါက္ဝနား အသာျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ထင္မွာပဲေနာ္ က်ဳပ္ဟာ ႏွလံုးသားမရွိတဲ့လူ၊ ရက္စက္တဲ့လူလို႔။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္က သိခ်င္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတႀကိမ္ပါပဲ။ ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒီသံုးပြဲလည္းၿပီးေရာ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေမာသြားတယ္။ ေတြးစရာေတြလည္း တပံုႀကီးက်န္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြလည္း ခုဆို တကြဲတျပားစီ လြင့္စဥ္လို႔။ အိုးတကြဲအိမ္တကြဲနဲ႔။ ဒါေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ေတြးမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ မျဖစ္မေန ပရြက္ဆိတ္ျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ “ဖိုက္တာပုရြက္ဆိတ္” နဲ႔ “အရူးပုရြက္ဆိတ္” ဘယ္ဟာ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ။ ဘယ္ပုရြက္ဆိတ္ရဲ႔ “ဘဝအေနဟာ” လူ႔ေဘာင္ေကာင္းက်ိဳးကို ပိုေဆာင္ႏိုင္မလဲ။ လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပုရြက္ဆိတ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ပေတၱာပိတ္ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ရွိပါေစဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနကို ျပန္ဆင္ျခင္မိတိုင္း ေသာ့အိမ္ရဲ႕ ပ႐ုပ္ဆီႀကိဳးဝိုင္းထဲက “ဖိုက္တာ” နဲ႔ “အရူး” ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြကုိပဲ ျမင္ျမင္ေနမိတယ္။
