က် ကြဲ သြား ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ ၏ ေကာင္း ကင္

( ၁ )

က်ေနာ္ သေဘာေပါက္မိ သေလာက္ကေတာ့ မိမိဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း၊ သိေၾကာင္း၊ (စိတ္သေဘာ) ေကာင္းေၾကာင္း သူမ်ားတကာကိုျပန္လည္ ေျပာျပလွ်င္ "ကိုယ္ရည္ေသြးတီးလံုး" တီးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုတီးလံုးမ်ိဳး က်ေနာ္ သိပ္မတီးဝံ့ေပ။ သို႕ရာတြင္ မိမိ ဘယ္လိုညံ့ေၾကာင္း၊ တံုးေၾကာင္း၊ အသိဥာဏ္ ကင္းမဲ့ေၾကာင္း၊ စိတ္ဓါတ္မခိုင္မာ (weak ျဖစ္) ေၾကာင္း မိမိမိတ္ေဆြေတြ ကို ျပန္လည္ေျပာျပလွ်င္ေတာ့ "ကိုယ့္ေပါင္လွန္ေထာင္း တီးလံုး" တီးျခင္းဟုသာ ဆိုသင့္ ေလသည္။ ထိုတီးလံုးမ်ိဳးတီးျပဖို႕ကေတာ့ က်ေနာ္ အရွက္နည္းလွသည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သိပ္ဝန္မေလးလွေပ။ ယခုလည္း တေယာက္တည္း ၾကိတ္မွိတ္ခံေနရ တာ ( မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းထားရသလို ) ပင္ပန္း ေညာင္းညာလွသည္ႏွင့္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႕တေတြကို "ကိုယ့္ေပါင္လွန္ေထာင္း တီးလံုး" အနည္းငယ္ တီးျပေပဦးအံ့။

( ၂ )

က်ေနာ္ကား ( တခါတုန္းကလည္း က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ http://pyaykaungaung.blogspot.com/ မွာ ေရးဖူးသည့္အတိုင္း ) အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အရက္ တခါေလာက္ ေသာက္မိသြားလွ်င္ ရက္သတၱ ႏွစ္ပါတ္ခန္႕ ေန႕ေန႕ ညည သည္အရည္ကိုသာ ေသာက္ခ်င္ေနတတ္ေသာ alcoholic အစစ္တို႕၏ ဂုဏ္အဂၤါရပ္ႏွင့္ ညီညြတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ျပကၡဒိန္ႏွစ္ တႏွစ္ပတ္လံုးမွာမွ အဲသည္လို ( အလြန္ဆံုး ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ မွ်သာၾကာေသာ ) ေသာက္သံုးမွဳမ်ိဳး ၂-၃ ၾကိမ္ ေလာက္သာ ျပဳမူမိတတ္ေလ့ရွိရာ ျပကၡဒိန္တႏွစ္ ( ၁၂ လ ) မွာ က်ေနာ့္ ေသရည္ေသာက္သံုးမွဳက စုစုေပါင္း ( ၁ လ ) ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ သို႕ရာတြင္ ဤ ရူးရူးႏွမ္းႏွမ္း ေသာက္သံုးမွဳ အတြင္း က်ေနာ့္ဘဝတခုလံုး အေျခအျမစ္ကစ၍ ၾကီးၾကီးမားမား ေျပာင္းလဲသြားတတ္ေလ့ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္ ၁၉၉၆ ေလာက္တုန္း က မႏၱေလးစည္ပင္သာယာရံုးမွာ စာေရးဝန္ထမ္း ရာထူးကေလးတခု ရဖူး၏။ ( ထိုရာထူးမွာ အရာရွိရာထူး မဟုတ္သည့္တိုင္ လူ ၆၀၀ ခန္႕ ေျဖၾကသည့္အနက္ လူ ၅၀-၁၀၀ ၾကား ေလာက္ကိုသာ ခန္႕အပ္ေသာ ရာထူးျဖစ္၍ အတန္ငယ္ အဖိုးတန္ေသာ၊ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ရွိေသာရာထူးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ) ထိုရာထူးကိုရျပီး ေနာက္ ႏွစ္လခန္႕အၾကာတြင္ က်ေနာ္ ၁၀ ရက္ခန္႕ အရက္သမားၾကီး ျဖစ္လိုက္ရာ က်ေနာ့္ဌာနက အလုပ္မျဖဳတ္ခင္ ကိုယ့္ဖာသာ ႏွဳတ္ထြက္စာတင္ျပီး ၁၅ ႏွစ္ ခန္႕ မျပန္ဘဲေနေသာ မိမိဇာတိျမိဳ႕သို႕ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ဇာတိျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ အေစာင့္ဒရဝမ္ ရာထူးျဖင့္ တစ္ကေနျပန္စရျပန္၏။ ေျခာက္လခန္႕ၾကာေတာ့ စာေရးျပန္ျဖစ္၏။ အရက္ကိုလည္း မိဘေတြ ျငဴစူလွသည္ႏွင့္ ၅ ႏွစ္ခန္႕ လံုးဝ မေသာက္ေတာ့ဘဲ ျဖတ္ထားလိုက္၏။ အဟင္းဟင္း.. အရက္မေသာက္ဘဲ ေနျပန္ ေတာ့လည္း "ဖြန္ေၾကာင္" ခ်င္လာေလသည္။ (ကိုယ့္ကိုကိုယ္မို႕သာ ဖြန္ေၾကာင္သည္ဟု သံုးစြဲလိုက္ေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ေယာက္်ားတေယာက္က မိန္းမ တေယာက္အား တကယ္ျမတ္ႏိုးမိသြားသည့္ ကိစၥကို ဖြန္ေၾကာင္သည္ဟု က်ေနာ္ မေခၚရက္ပါ။ ထို႕အျပင္ က်ေနာ္က မိန္းကေလး ဤတေယာက္ကို ခ်စ္ၾကိဳက္ စိတ္ဝင္စားေနမိသည့္ ကာလအတြင္း အျခားမည္သည့္မိန္းကေလး တေယာက္ကိုမွ် စိတ္ဝင္စားလို႕မရသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဖြန္ေၾကာင္သည္ဟု မထင္မိပါ။)

အေသးစိတ္ေျပာျပ ေနလွ်င္ ေပရွည္မည္မို႕ အတိုခ်ံဳ႕၍ ေျပာျပရလွ်င္ ထိုသို႕ "ဖြန္ေၾကာင္" ေကာင္းမိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕ရံုးက မိန္းကေလးတေယာက္၏ ေမြးေန႕မွာ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ကေလး တခုေပးဖို႕ ၾကိဳးစားမိရင္း ျပႆနာတက္၍ က်ေနာ္ ေထာင္တႏွစ္က်ျပီး အလုပ္ျပဳတ္ေလ၏။ ( ဤသည္ကို အမ်ိဳးသမီး မိတ္ေဆြ တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ aggressive ျဖစ္လို႕ ျဖစ္ရမည္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးပါသည္ း) မွန္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုမွ်မက က်ေနာ္က demanding လည္း အလြန္ ျဖစ္သည္ကို ဘာသာသိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဤေနရာတြင္ မိန္းမဝါဒီေတြ သတိမမူမိၾကေသာ အခ်က္တရပ္ကို ေထာက္ျပခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႕၏ႏွမ ျမန္မာအမ်ိဳး သမီးကေလးေတြမွာ ယခုအခါ က်ေနာ္တို႕ေယာက္်ားေတြႏွင့္ တန္းတူ ရင္ေဘာင္တန္း လာႏိုင္ၾကျပီ ျဖစ္၍ ေယာက္်ားေတြႏွင့္ တန္းတူအခြင့္အေရး လိုခ်င္၊ ရွိခ်င္ ရွာၾကမည္ကို နားလည္ပါ၏။ ဤသို႕ က်ား/မ တန္းတူျဖစ္ရမည္ဟု ဆိုျခင္းေၾကာင့္ ၁၉ ရာစုေလာက္တုန္းက မိန္းမေတြရခဲ့ၾကသည့္ "အားႏြဲ႕သူ" ေတြမို႕ "Lady First" ဆိုသည့္ အပိုေဆာင္းအခြင့္အေရးကိုေတာ့ ခုေခတ္ တန္းတူအခြင့္အေရး ရၾကသည့္ (မည့္) မိန္းမေတြ သိပ္ မေတာင္းဆိုထိုက္ေတာ့ေခ်။ ( မိန္းမေတြသည္ ေယာက္်ားေတြထက္ အားႏြဲ႕သည္မွန္လွ်င္ ေယာက္်ားႏွင့္တန္းမတူ၊ ေယာက္်ားေတြထက္ တနည္းနည္းနိမ့္ပါးသည္ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္ေလသည္။ ) သို႕ရာတြင္ က်ေနာ္တို႕၏ ႏွမ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားကား က်ား/မ တန္းတူ ျဖစ္လိုရင္းပင္ "အားႏြဲ႕သူ" ဆိုသည့္ certificate ကိုလည္း အပိုေဆာင္း ကိုင္ထားလိုၾကေသး၏။ က်ေနာ္ ဖြန္ေၾကာင္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမွာလည္း "ရံုးသူရံုးသားေတြေရွ႕ လက္ေဆာင္ေပးဝံ့လွ်င္ လက္ခံပါမည္" ဟုဆိုျပီးမွ က်ေနာ္တကယ္ ရံုးသူရံုးသားေတြေရွ႕ သူမကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ( ယဥ္ေက်းစြာ ) ေပးေသာအခါ လက္ေဆာင္ကို လႊင့္ပစ္ျပီး "ဒီလူၾကီး က်မကို လိုက္လံ ေႏွာက္ယွက္ေနပါသည္" ဟုအထက္လူၾကီး ကို သြားေရာက္တိုင္တန္းရွာေလသည္။ ထိုအခါ အထက္လူၾကီးက "ေနာက္တၾကိမ္ ဤကဲ့သို႕ ေႏွာက္ယွက္လွ်င္ (ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးတာ ေႏွာက္ယွက္တာ တဲ့လား ) အလုပ္မွ ထုတ္ပယ္သည္အထိ အေရးယူခံရမည္ကို သိရွိပါေၾကာင္း" က်ေနာ့္ကို ဝန္ခံကတိ လက္မွတ္ ေရးထိုးခိုင္း၏။ ဤတြင္က်ေနာ္လည္း ရွက္ရမ္းရမ္း ျပီး ရံုးထဲမွာ ေပါက္ကြဲေသာင္းက်န္းမိ၏။ သည္လိုႏွင့္ ဆဲဆိုမွဳ၊ ျခိမ္းေျခာက္မွဳ၊ လက္ေရာက္မွဳ သံုးမွဳကို သီးျခားစီ ျပစ္ဒါဏ္ခ်မွတ္၍ ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ေထာင္ တႏွစ္က်ေလသည္။ ( ေယာက္်ားခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကတာဆိုလွ်င္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ တညေလာက္သာ သြားအိပ္ရမည့္ အမွဳမ်ိဳးတည္း။ ခုေတာ့ သူတို႕က "အားႏြဲ႕သူ" ေတြေပမို႕ ကိုယ့္ကိုေပးသည့္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ကို ေပးသူေရွ႕ လႊင့္ပစ္လွ်င္လည္း မရိုင္းျပေလ။ လက္ေဆာင္ေပးသူကသာ ေထာင္က်ရေခ်သည္တမံု႕.. း)

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဘဝတေကြ႕မွာက်ေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာၾကီးမင္းသိခၤ ႏွင့္ ဆရာရန္ေအာင္ဟိန္း ( B. Sc) တို႕ထံတြင္ ေဗဒင္သင္တန္း အနည္းငယ္တက္ျပီး ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖံုး တေနရာမွာ ေဗဒင္ဆရာကေလး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ေဗဒင္မွာ ဖိန္႕လံုး၊ လွိမ့္လံုးကေလးေတြရွိရာ က်ေနာ္က အဲဒါေတြ သိပ္မလုပ္တတ္ လွသည္ႏွင့္ ေဗဒင္ဆရာအျဖစ္ျဖင့္ မေအာင္ျမင္ပါ။ ( က်ေနာ္လည္း ေဗဒင္သင္တန္းေတြတက္ျပီးေတာ့မွ ေဗဒင္ကို အေတာ္ အယံုအၾကည္နည္းပါး သြားေတာ့၏။ ဥပမာ၊ ျမန္မာသံုးတန္ေပၚနိစ္ေဗဒင္ အလိုအရ တကမၻာလံုးမွာ အေျခခံအားျဖင့္ လူ (၈)မ်ိဳးသာ ရွိသတည္း။ ) သည္လိုဆို ရုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းေရး စားမည္ဟုဆိုကာ ရုပ္ရွင္မင္းသားတေယာက္အိမ္သို႕ ေရာက္သြားျပန္ေလသည္။ ေအာင္မယ္.. အဲသည္ကို ေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာမွာ ရွဳတင္မန္ေနဂ်ာ တန္းျဖစ္ေလ၏။ ( က်ေနာ္ ေတာ္လို႕မဟုတ္ဘဲ ရွဳတင္မန္ေနဂ်ာ အေဟာင္းက ရွဳတင္ထမင္းေကြ်းရသူ ( ၂၅ ) ဦးေလာက္ရွိတာကို ( ၃၀ ) ဦး ဟုစရိတ္ပိုတင္ တတ္ေသာေၾကာင့္သာ က်ေနာ့္ကို ေျပာင္းခန္႕ ၾကည့္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ) ဤသို႕ျဖင့္ ထိုမင္းသားႏွင့္ နဝရတ္၊ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္၊ ဆုရႊန္းလဲ့ တို႕ႏွင့္ရိုက္ကူးသည့္ ဗီဒီယို သံုးေလးေခြေလာက္ တြင္ "ရိုက္ကြင္းတာဝန္ခံ" ( ရွဳတင္မန္ေနဂ်ာ ) ေနရာ၌ က်ေနာ့္နာမည္ ပါဖူးေလသည္။ က်ေနာ္အဲသည္မွာ ဇာတ္ညႊန္းေရးနည္း အေျခခံ သေဘာသဘာဝေလာက္ ကို နားလည္ခဲ့ပါသည္။ ဒါရိုက္တာ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ၊ မင္းသား၊ မင္းသမီးတို႕ႏွင့္ အဆင္ေျပပါသည္။ ဒါေပမဲ့ မင္းသား၏မိခင္ျဖစ္သူမွာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား မ်ားထဲက သူေဌးမတို႕၏ဟန္ပန္အတိုင္း အေတာ္ၾကီးကို ေမာက္မာရိုင္းျပလွေလရာ sensitive ျဖစ္လြယ္သည့္ဓါတ္ခံရွိေသာ က်ေနာ္ အဲသည္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္မိေပ။ သည္လိုႏွင့္ အဲသည္အလုပ္က ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ကဲ.. အခု ဘာလုပ္မည္နည္း။ ထိုင္းႏိုင္ငံသြားျပီး refugee အျဖစ္ ခံယူမည္၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အေမရိကသို႕သြားမည္၊ အဲသည္ႏိုင္ငံမွာ liberal journalism ကို ေလ့လာသင္ယူျပီး အခြင့္သာသည့္တေန႕ ျမန္မာျပည္ျပန္လာမည္ ဟူေသာအေျဖရ၏။

ဤေနရာတြင္ ဝန္ခံရဦးမည္။ က်ေနာ္သည္ ျမန္မာျပည္ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္ၾကီးထဲတြင္ ဘယ္တုန္းကမွ်၊ ဘယ္ေထာင့္၊ ဘယ္ေနရာ ကမွ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မပါဝင္ခဲ့ဖူးသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ အနစ္နာက်ေတာ့ မခံဖူးဘဲ ဤႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္လာခ်င္သည့္ အဓိကအေၾကာင္းရွိပါသည္။ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ "သူလိုလူ" ကို အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္ကပင္ ရင္သို႕တိုးေဝွ႕သြားသည္အထိ စြဲလန္း ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေလရာ သတင္းစာ သမားအစစ္တို႕သည္ ျပည့္ဝန္ကို ထမ္းသေသာသူဟု ယံုၾကည္၏။ အက်င့္ပ်က္ ျခစားေနေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုကို သတင္းစာျဖင့္ တည့္မတ္ေပးႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္၏။ က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ အက်င့္ ( morality ) ႏွင့္ တန္ဖိုးထားမွဳေတြ ( values ) ျပင္ရမွာ တပံုၾကီးရွိေလရာ တေန႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္တို႕လို ရိုးသား အေျမာ္အျမင္ၾကီးေသာ သတင္းစာသမား တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္၏။ လူထုဦးလွ - လူထုေဒၚအမာတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံကို အားက်၏။ သို႕ျဖစ္၍ သတင္းစာပညာ ( journalism ) ကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ တတ္ေျမာက္ခ်င္၏။ liberal journalism ကိုအစစ္မွန္ဆံုး ေလ့လာဆည္းပူးႏိုင္မည့္ေနရာသည္ U.S ျဖစ္မည္ဟုလည္းထင္မိ၏။ တတ္ေျမာက္ျပီးေသာ္ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ျပီး သတင္းစာ(အစစ္) တေစာင္ ထုတ္ေဝခ်င္၏။ ထိုသို႕ျဖစ္ရဖို႕အတြက္ ဒုကၡသည္ေဘာင္ဝင္ေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး လိမ္ရလွ်င္လည္း မိမိအလြန္မဟုတ္၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ယြင္းမွဳ မဟုတ္ဟု ယူဆေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတာတခုတည္းႏွင့္ပင္ ဒုကၡသည္လကၡဏာ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ညီညြတ္ျပီး ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ၏။ ဤသို႕ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဇာတ္ညႊန္းတခုေရးျပီး "အာခ်ေလာင္း" လုပ္လိုက္ရာ ( ေလးႏွစ္ခန္႕ေတာ့ ၾကာပါသည္ ) "ေဩာ္ .. ငါသည္ကား U.S ေရာက္ေနေတာ့သကိုး" ဆိုသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ စင္စစ္ သတင္းစာတေစာင္ ထုတ္ေဝဖို႕ဆိုေသာကိစၥသည္ အရင္းအႏွီး ၾကီးမား လွသည္ျဖစ္၍ မီလ်ံနာမဟုတ္ေသာ က်ေနာ့္အဖို႕ ေကာင္းကင္ေလာက္ ျမင့္မားေဝးလံလွေသးေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုေကာင္းကင္သည္ က်ေနာ္ ေန႕တိုင္း ေမာ့ၾကည့္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းကင္ ျဖစ္ေလ၏။ ( laptop တလံုးေလာက္ႏွင့္ တဲကုတ္ကေလး တခုထဲကေန citizen journalism ကို online version ႏွင့္ စတင္မည္။ ကဲ.. ဘာျဖစ္ေသးသနည္း။ )

( ၃ )

ယခုေတာ့ ထိုေကာင္းကင္သည္ fragile ( ကြဲရွလြယ္သည္ ) ဟု တံဆိပ္ကပ္ထားေသာ ဖန္ထည္ ပစၥည္းတခုလို မေတာ္တဆ က်ကြဲသြားခဲ့ျပီဟု ခံစားရသည္။ ျပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ က်ေနာ့္ေမြးေန႕ ( ၂၂ / ၆ / ၁၀ ) ကတည္းက တသက္လံုး အတြက္ဟု ဆိုကာ အရက္ျဖတ္ထားရာ ဒီဇင္ဘာလေလာက္မွာ ေရာဂါေဟာင္းတခု ေပၚလာ၍ အရက္အနည္းငယ္ ျပန္ေသာက္ျဖစ္ေလသည္။ တဖန္ အလြန္အကြ်ံ မျဖစ္ခင္ ၁/၁/၁၁ ရက္ေန႕မွ စ၍ ထပ္မံ ေရွာင္ၾကဥ္ျပန္ရာ မတ္လအထိေတာ့ ဟုတ္ေနပါေသး၏။ သို႕ရာတြင္ အဂၤလိပ္စာ မႊတ္ေနေအာင္မေတာ္ဘဲ နယူးေယာက္ျမိဳ႕၊ ကိုလံဘီယာတကၠသိုလ္ရွိ Graduate School of Journalism ကိုေလွ်ာက္ ထားမိရာ မတ္လလယ္ေလာက္တြင္ "ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ျငင္းပယ္လိုက္ရပါေၾကာင္း" ဆိုေသာ စာတေစာင္ကို ရရွိခဲ့ေလသည္။ ေနာင္ႏွစ္ ဆက္ေျဖဖို႕ အားေပးထားေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အဂၤလိပ္စာက ခ်ာတူးလန္လွသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ( သည္ေက်ာင္းက TOEFL: paper-based: 650/677; computer-based: 280/300; internet-based: 114/120 ေလာက္ထိလိုခ်င္တာ ျဖစ္ပါသည္။ M.S အတြက္ေရာ၊ M.A အတြက္ ပါ GRE test ေတာ့ မလိုပါ။ စကားခ်ပ္။ ) ဤေက်ာင္း ( Graduate School of Journalism ) ကို အေမရိကန္ ပူလစ္ဇာဆု၏ဖခင္ မစၥတာပူလစ္ဇာ က ေဒၚလာ ၂ သန္းျဖင့္ မတည္ ေပးျပီး ၁၉၁၂ ခုတြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ လာမည့္ႏွစ္ ( ၂၀၁၂ ) ဆိုလွ်င္ ႏွစ္တရာ ျပည့္ပါေတာ့မည္။ အိုးေဝဦးညိုျမ ( ငရဲေခြးၾကီး လြတ္ေန သည္ ) သည္လည္း ဤေက်ာင္းမွပင္ သတင္းစာပညာ မဟာဘြဲ႕ ရခဲ့သည္ဟု သိရပါသည္။ ဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ လည္း ဤတကၠသိုလ္မွ စိတ္ပညာ မဟာဘြဲ႕ ရခဲ့တာဟု ၾကားဖူးပါသည္။ America's Top-10 စာရင္းဝင္ တကၠသိုလ္တခု ျဖစ္ျပီး Journalism School ကေတာ့ တကမၻာလံံံုးမွာပင္ ranked 2 ေလာက္စြဲသည္ဟု အဆိုရွိပါသည္။ သို႕ျဖစ္၍ က်ေနာ္လည္း ဤေက်ာင္းဆင္း အလြန္ ျဖစ္ခ်င္၏။ ယခု ဤ ေက်ာင္းဆင္း ျဖစ္ႏိုင္မည့္ အလားအလာ လြန္စြာနည္းပါး ေၾကာင္းသိရေလျပီ။ ( သည္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား အစစ္ေတြပင္ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္သူတိုင္း ဝင္ခြင့္မရၾကေလ။ )

ဤေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ျငင္းပယ္စာကို ရျပီးေနာက္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ မည္သူကမွ် မိမိကိုတမင္မႏွိပ္စက္ပါဘဲႏွင့္ မိမိဖာသာမိမိ နာက်င္ေနေသာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥတရပ္ေၾကာင့္ အရက္တျပားေလာက္ စေသာက္မိရာက တျဖည္းျဖည္း ရက္သတၱႏွစ္ပါတ္ေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွဳကင္းမဲ့စြာ စိတ္လြတ္ကိုယ္ လြတ္ အရက္စြဲတတ္ေသာ ေရာဂါေဟာင္းသည္ ျပန္၍ ေပၚလာေလေတာ့၏။ မိမိတက္ေနသည့္ ေက်ာင္းဖက္သို႕ ေန႕စဥ္သြားပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ေက်ာင္းေရာက္ခါနီး ၌ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက စေရာင္းေသာ ဘားဆိုင္ရွိသည့္ မွတ္တိုင္တခုမွာဆင္းကာ ေမာနင္းပက္ဆိုျပီးတခြက္တဖလား ဝင္ေမာ့မိရာ မနက္ေစာေစာ စီးစီး အရက္နံ႕ တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ေက်ာင္းမသြားလိုေတာ့သည္ႏွင့္ စာရင္းခ်ဳပ္ေသာ္ တပါတ္လံုး ေက်ာင္းပ်က္ေလသည္။ ဤရက္ပိုင္းအတြင္း အေရးၾကီးသည့္ လပါတ္စာေမးပြဲ ႏွစ္ခုေလာက္လည္း လြတ္သြား၏။ ဆရာဆရာမေတြက makeup (မိမိ တေယာက္တည္း ထပ္ေျဖျခင္း) လုပ္လို႕ ရေသးသည္ဟု ေျပာၾကပါ၏။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္အပါတ္ ဘယ္ေန႕မွာ လုပ္ပါမည္ဟု ေျပာခဲ့၏။ သို႕ရာတြင္ ထိုအခ်ိန္၌ က်ေနာ္ကား ဘာ solid food မွ မစားခ်င္ဘဲ အရက္ခ်ည္း အဝင္ရွိ သျဖင့္ ဘာစာၾကည့္လို႕မွ ေခါင္းထဲမဝင္၊ တံတားျမင့္ျမင့္၊ အေဆာက္အဦ ျမင့္ျမင့္ ျမင္တိုင္း ခုန္ခ်ခ်င္ စိတ္ခ်ည္းသာ ေပါက္ေနမိေလသည္။ ( မစိုးရိမ္ၾကပါကုန္လင့္။ က်ေနာ္ကား အျမင့္ေၾကာက္သူ ( acro-phobist ?) ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိ၏ "အဖိုးတန္သည္ဟု မခံစားရေသာ" (ဘယ္အရာမွ ျပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ ႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ) ဘဝကို အဆံုးသတ္ပစ္လိုေသာစိတ္ ရာႏွဳန္းျပည့္ ေပၚေပါက္ေနေသာ္ျငား "ကဲ.. ေဟာသည္မွာ လာေလေရာ့ဟဲ့..ရြာစား" ဆိုျပီး တကယ္ခုန္မခ် ဝံ့ေပ။ ေျခာက္လံုးျပဴးကေလး တလက္ေလာက္ရွိလွ်င္ေတာ့ "တစ္-ႏွစ္-သံုး၊ ကဲ.သြားေပေရာ့ ေမာင္မင္း" လို႕ လုပ္ဝံ့မည္ ထင္မိပါ၏။ )

သည္လိုႏွင့္ အျပင္မွာရွိေနလွ်င္ အႏၱရာယ္ရွိသည္ဟု ခံစားမိသျဖင့္၎၊ သည္အရက္ကိုျဖတ္ျပီး အစာဝင္ခ်င္လွျပီ ျဖစ္သျဖင့္၎ Johns Hopkins University ေဆးရံုသို႕ ကိုယ္တိုင္သြား၍ တက္လိုက္ရာ ဒရစ္ပ္ႏွစ္ပုလင္းတျပိဳင္တည္း ႏွစ္ၾကိမ္(ေလးလံုး) ေလာက္သြင္းျပီး၊ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ေကာ္စကၠဴႏွင့္ ဝါယာၾကိဳးေတြ အမ်ားၾကီးကိုကပ္ကာ ယင္းၾကိဳးေတြႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသည့္ ကရိယာတခု မိမိအိတ္ကပ္ထဲမွာ ထည့္ထားေပးလွ်က္ ( ႏွလံုးအေျခအေန မေကာင္းလွ်င္ သူတို႕ monitor screen မွာ သြားေပၚမည္ဆိုလားမသိ) ဝန္ထမ္းေတြက တနာရီလွ်င္ တခါႏွဳန္းေလာက္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္လာလာ တိုင္းေနၾကေလသည္။ ေတာ္ၾကာေန X- ray၊ ေတာ္ၾကာေန Ultrasound သြားအရိုက္ခံရေသးသည္။ Johns Hopkins တကၠသိုလ္က ေဆးေက်ာင္းသားေတြ၊ social workers ကလည္း ဟိုဟာလာေမး၊ သည္ဟာ လာေမးႏွင့္မို႕ "ေဩာ္.. ငါေသခ်င္ေနတာ အခု တကယ္ေသခါနီးျပီလား မသိ" ဟုေတြးျပီး ျပံဳးမိေသး၏။ ဟုတ္ခဲ့လွ်င္ တေလာကလံုးကိုထားခဲ့ျပီး ကိုယ္ တေယာက္တည္း တကယ္ထြက္သြားရမွာ ဝမ္းေတာ့နည္းမိသလိုလို။ (ရင္ကိုအနာက်င္ေစဆံုးကား မိမိ ေလာကထဲမွ အျပီးထြက္သြားတာကို ငိုက်န္ရစ္ ခဲ့မည့္သူ မရွိျခင္းတည္း။ း) က်ေနာ္ demanding ျဖစ္လိုက္ပံုမွာ က်ေနာ္ေသျပီးေနာက္ေတာင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ လူေတြကို ငိုသူကငို၊ ႏွေျမွာသူက ႏွေျမာႏွင့္ အနည္းဆံုး (၇) ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ေစခ်င္ေလ၏။ အဲသည္ေဆးရံုမွာ "က်ေနာ့္မွာ စာေမးပြဲေျဖဖို႕ ရွိပါသည္။ အျခားဆရာဝန္ တေယာက္ႏွင့္ လည္း appointment တခု ရွိပါသည္" ေျပာလို႕လည္းမရဘဲ သံုးရက္ခန္႕ တက္ေနရပါသည္။ သူတို႕ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုလွ်င္ က်ေနာ့္ကို rehabitation center ကို ပို႕ျပီး (၁၄)ရက္ခန္႕ ေနေစရမည္ဆို၏။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ စာေမးပြဲေတြကရက္လြန္သြားျပီ ျဖစ္သျဖင့္ "က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာမို႕ပါ" ဟု အာေပါက္ ေအာင္ေျပာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆးရံုကဆင္းခြင့္၊ အိမ္ျပန္ခြင့္ ရပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသြားရင္း အရက္ဆိုင္မွာ ျပန္အရက္ဝင္ေသာက္မိျပီး လဲသြားတာလား၊ ဒီတိုင္းပဲအားနည္းျပီး လမ္းေဘးမွာ လဲက်သြားသလားေတာ့မသိ ( တေယာက္ေယာက္က အေၾကာင္းၾကား လိုက္လို႕ ၉၁၁ က လာပို႕သြားတာ ျဖစ္မည္ ) က်ေနာ္တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းေဘးနားက ေဆးရံုေပၚ ျပန္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ အေတာ္စက္ဆုတ္သြားမိသည္။ အဲသည္ေဆးရံုမွာ တရက္ခန္႕ ၾကာသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေဆးရံုက ဆင္းျပီးသည္ႏွင့္ က်ေနာ့္ေက်ာင္းကိုသြားျပီး တက္ေနသည့္ အတန္းေတြအားလံုးကို ျပန္ရုပ္သိမ္း ( withdraw ) လိုက္ပါသည္။

( ၄ )

Oregon ျပည္နယ္၊ Portland ျမိဳ႕မွာ မၾကာေသးမီက ထိုင္းႏိုင္ငံက ေရာက္လာေသာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိ၏။ သူ႕လိပ္စာကိုေတာ့ မသိေပ။ သူ႕အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကေသာ သူ႕မိဘမ်ား၏ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေတာ့ သိ၏။ အဲသည္ဖုန္းနံပါတ္က က်ေနာ့္ ဆဲလ္ဖုန္းထဲမွာ ရွိသည္။ က်ေနာ္ တကယ္ေသဖို႕ေလာက္ထိလည္း သတၱိဗ်တၱိႏွင့္ မျပည့္စံုလွသျဖင့္ "ဘဝကို တစ္ကေန တေခါက္ျပန္စရဦးအံ့" ဟုဆိုကာ အတၱလန္တိတ္သမုဒၵရာ ကမ္းေျခရွိ Maryland ျပည္နယ္မွသည္ အေနာက္ ဖက္သို႕ မိုင္ ၃၀၀၀ ခန္႕ေဝး ( စံေတာ္ခ်ိန္ ၃ နာရီတိတိေနာက္က်သျဖင့္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ပင္ ေဝးဟန္ရွိ ) ေသာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ ကမ္းေျခရွိ Oregon ျပည္နယ္သို႕ Greyhound Bus စီး၍ ဧျပီလ (၁၁) ရက္ေန႕က ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႕ဘတ္စ္ကား ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္၊ ျမိဳ႕တျမိဳ႕အေရာက္တြင္ သည္ကားမွဟိုကား ေျပာင္းစီးရရာ က်ေနာ့္ ဘီးတပ္ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီးကို ကားဝမ္းေခါင္းထဲမွ ဆြဲထုတ္ယူလာျပီး အိမ္သာတက္ဦးမည္ဆိုကာ နီးစပ္ရာ restroom ( အိမ္သာ ) တခုသို႕သြားပါသည္။ အိမ္သာခန္းထဲ အေရာက္တြင္ ဘီးတပ္အိတ္ၾကီးကို မိမိတက္မည့္ အိမ္သာခန္း၏ အျပင္ဖက္မွာခ်ထားျပီး လူရွင္းေနသျဖင့္ မိမိ ခါးမွာပတ္ထားေသာ ခါးပတ္အိတ္ကိုပါ ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီး၏ အေပၚဆံုးမွာ ဇစ္ဖြင့္၍ ထည့္ထားလိုက္ပါသည္။ အဲသည္ခါးပတ္အိတ္ထဲမွာ က်ေနာ့္ cell-phone ႏွင့္ Bank of America ATM Card ၊ Credit Card ႏွစ္ခု ၊ Medical Insurance Card ၊ Maryland State ID စသည္တို႕ပါသည့္ Wallet ကေလးတခု ပါရွိပါသည္။ က်ေနာ္က အေႏြးထည္ ဖိုးယိုးဖားယား၊ ေက်ာမွာ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုး လြယ္ထားျပီး လူကလည္း အရက္ခိုးရိုက္၍ ေခြ်းတလံုးလံုးႏွင့္၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္လည္းျဖစ္ ေနေသးတုန္းရွိရာ ဒီခါးပတ္အိတ္ကို အိမ္သာထဲမွာ ခြ်တ္ျပီး ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့မည္ စိုး၍ ပိုစိတ္ခ်ရေအာင္ ဒီခါးပတ္အိတ္ကို ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီးထဲ ထိုးထည့္လိုက္ျခင္း ပါ။ ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီးထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္၏ laptop ႏွင့္ Oregon မွာ Bank of America ရွိခ်င္မွရွိမည္ဟု တြက္မိကာ ဘဏ္သြားျပီး ရွိသမွ်ေငြ အားလံုးနီးပါး ထုတ္ယူလာသည့္ က်ေနာ့္ရွိစုမဲ့စုေငြ ပါရွိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ အသိဥာဏ္မဲ့ျခင္းတည္း။ ပိုက္ဆံႏွင့္ ATM Card စသည္တို႕ပါေသာအိတ္ၾကီးကို မျဖစ္ မေန အိမ္သာခန္းအတြင္းသို႕ ဆြဲသြင္းသင့္ေပသည္။

က်ေနာ္ အိမ္သာခန္းထဲ ဝင္သြားျပီး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ထြက္လာေသာအခါ အိမ္သာခန္းျပင္ပမွာ ထားခဲ့သည့္ခရီးေဆာင္အိတ္ ၾကီး မရွိေတာ့ပါ။ ယခုအခါ က်ေနာ့္မွာ ခရီးသြားစဥ္ ေရ၊ မုန္႕ဝယ္စားဖို႕ က်ေနာ့္ အကၤ်ီအိတ္ကတ္ထဲ ထည့္ထားမိသည့္ ေငြ ၁၅၀ ခန္႕ပဲ ရွိပါေတာ့သည္။ "ကံဆိုးေမာင္ သြားေလရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာ" ေနပါပေကာဟု က်ေနာ္ ေယာက္်ားတန္မဲ့ႏွင့္ မ်က္ရည္အနည္းငယ္ စို႕မိ၏။ ( ထို႕ျပင္ ဖြန္ေၾကာင္ခ်င္တတ္သည့္ အက်င့္ မေပ်ာက္ေသးပံုမွာ ဤ အေၾကာင္းကို တစံုတေယာက္ေသာမိန္းမကို တိုင္တည္ေျပာျပခ်င္ ေနေလသတည္း။ ဒါေပမဲ့ သူမ၏ ဖုန္းနံပါတ္ကိုမွ် က်ေနာ္ မသိရေလ။ ) ထို႕ေနာက္ ေက်ာမွာ ပိုးထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ကမန္းကတန္း ဖြင့္ၾကည့္ရာ အဲသည္အိတ္ထဲမွာေတာ့ Green Card, Social Security, သည္မွာ တခါတရံေတာ့ အသံုးဝင္ေနေသး သည့္ ျမန္မာျပည္က ဘြဲ႕လက္မွတ္မူရင္းႏွင့္ အမွတ္စာရင္းမ်ားစသည့္ အေရးၾကီးစာရြက္စာတမ္းအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ပါ၏။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ခန္႕ၾကာသည့္ အခါ Oregon ျပည္နယ္၊ Portland ျမိဳ႕ သို႕ ေရာက္ပါသည္။ ( ၾကံဳတုန္း သည္ျမိဳ႕အေၾကာင္း ေျပာရလွ်င္ Portland ျမိဳ႕မွာ လူဦးေရ ၅သိန္းခြဲ ခန္႕ ေနထိုင္ျပီး Portland Metro Area မွာေတာ့ လူ ၂ သန္း ခန္႕ ေနထိုင္သည္ဟု သိရပါသည္။ ပန္းေတြႏွင့္ေဝေနေသာ ေအးခ်မ္းသာယာသည့္ျမိဳ႕တျမိဳ႕ ျဖစ္ျပီး တႏွစ္မွာ ၉ လ ေလာက္ မိုးရြာ/အံု႕ ေနတတ္သည္ ဟုဆိုပါသည္။ www.burmeseclassic.com မွာ Portland သၾကၤန္ယိမ္းအဖြဲ႕ ဘာညာႏွင့္ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ဧျပီလ (၃၀) ရက္ေန႕ကလည္း သည္မွာ သၾကၤန္ထပ္က်ၾကလိုက္ၾကေသးသည္။ သည္ျပည္နယ္က ထူးထူးျခားျခား ေရာင္းခြန္/ဝယ္ခြန္မေပးရေသာ ျပည္နယ္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမရီလင္းမွာဆိုလွ်င္ တက်ပ္တန္ မုန္႕တခု ဝယ္စားပါက ဝယ္သူက ၁ က်ပ္ ၆ ျပား ေပးရပါသည္။ သည္မွာ ၅ ေသာင္းတန္ ကားတစီးလံုး ဝယ္လည္း အခြန္တျပားမွ မေဆာင္ရပါတဲ့။ ထို႕ျပင္ ဤ ျပည္နယ္၏ အနိမ့္ဆံုးလုပ္အားခမွာ တနာရီလွ်င္ ၈ ေဒၚလာ ၄၀ ျပား ေလာက္ထိျမင့္ပါသတဲ့။ ) က်ေနာ္ ဤျမိဳ႕သို႕ ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာ ည (၁၁) နာရီခန္႕ျဖစ္ရာ taxi-cab တစီး စီးသြားျပီး တည္းခိုခန္းတခုမွာ တည္းခိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မခ်မ္းသာေတာ့သျဖင့္ Bus Station မွာပင္ လံုျခံဳေရးဝန္ထမ္းကို ေတာင္းပန္ျပီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႏွင့္ တညကုန္ဆံုး ေစရေလသည္။

ေနာက္တေန႕မနက္တြင္ Information Desk မွာ အင္တာနက္ ခဏသံုးလို႕ ရမလားဟု သြားေမးၾကည့္ရာ သူတို႕ကြန္ျပဴတာေတြမွာ အင္တာနက္မခ်ိတ္ထားပါဟု ေျဖၾကေလသည္။ ( စကားၾကြင္း။ ။ က်ေနာ္ ဤျမိဳ႕သို႕လာခ်င္ေၾကာင္း ( သို႕မဟုတ္ ) လာေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ ဖုန္းမေပ်ာက္ခင္အထိ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းထံ မေျပာျဖစ္ေသးပါ။ ဘတ္စ္ကား အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရပ္နားမည့္ Station တခုေရာက္ေတာ့မွ၊ ေန႕ခင္းပိုင္းလည္း ျဖစ္ေနမွ သူတို႕ဆီ ဖုန္းေခၚ၊ အီးေမလ္း ေရးတာေတြ လုပ္ေတာ့မည္ဟု ေတြးထားခဲ့ပါသည္။ ( က်ေနာ့္အင္တာနက္က USB ေပါက္ထဲ wireless router ေသးတခုကို ထိုးထည့္လိုက္လွ်င္ အင္တာနက္ျဖစ္ သြားေသာ "Clear" Mobile Internet အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါသည္။ ) သို႕ေသာ္ ယခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဆဲလ္ဖုန္းမရွိေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိႏိုင္ေတာ့၊ သူ႕ကို ဖုန္းေခၚဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ကြန္ျပဴတာမရွိေတာ့သျဖင့္ email ေရးဖို႕လည္းမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႕ေၾကာင့္ google.com မွာ သည္ျမိဳ႕က refugee offices ေတြရဲ႕ လိပ္စာကို ရွာၾကည့္ခ်င္လို႕ အင္တာနက္ သံုးခ်င္တာ ျဖစ္၏။ ) ဒါကို က်ေနာ့္ေနာက္က တန္းစီေနသူကၾကား၍ "က်ေနာ့္ဖုန္းက အင္တာနက္ ရပါတယ္ဗ်ာ။ ခဏေစာင့္ပါ။ က်ေနာ္ ကူညီပါ့မယ္" ဟု ဆိုလာေလသည္။ ဤသို႕ႏွင့္ သူ႕ကို google.com မွာ "refugee offices in portland" ဟု ရိုက္ရွာခိုင္းရသည္။ ေပၚလာ သည့္ လိပ္စာမ်ားကို စာရြက္ေပၚ မွတ္သားျပီး taxi-cab တစီးျဖင့္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးရုံးတရံုးသို႕ စသြားသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ္ ျမန္မာ case worker အမ်ိဳးသမီး တဦးကို ထိုသူငယ္ခ်င္း၏ လိပ္စာ/ ဖုန္းနံပါတ္ သိလိုပါေၾကာင္း အကူအညီေတာင္းေနစဥ္ ထိုရံုးမွာပင္ new arrivals ေတြကိုေပးသည့္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတက္ ဖို႕ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ဆံုေတြ႕ၾကျပီး က်ေနာ္ ထိုေန႕က သူတို႕ေနအိမ္သို႕ ေရာက္သြားေလသည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္း၏ မိခင္မွာ ဟင္းခ်က္ အလြန္ေတာ္ျပီး ေတာ္ၾကာ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ လုပ္ေက်ြးလိုက္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္/ ထမင္းေၾကာ္ ေၾကာ္ေကြ်းလိုက္ႏွင့္မို႕ မိဘအိမ္ ေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္။ က်ေနာ္လည္း အရက္ ျဖတ္ျပီးေနာက္ ပထမ ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ခံတြင္းလိုက္လာေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕ 2 bedrooms apartment တြင္ သူတို႕သမက္မိသားစုပါ ေပါင္းေနထိုင္ၾကသျဖင့္ ကေလးေရာ လူၾကီးပါေပါင္း လိုက္လွ်င္ လူဦးေရ (၈) ေယာက္ေလာက္ထိ ျဖစ္ေန၍ က်ေနာ္ပါ ေပါင္းေနဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ရာ သူတို႕ပဲ အျခားအခန္းတခန္း ဝိုင္းဝန္း ရွာေပးၾကေလသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လင္ကိုယ္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္း 2 bedrooms ျဖစ္ေနေသာ apartment တခုေတြ႕၍ အဲသည္မွာ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ခန္းငွါးခ/ စားစရိတ္ တျပားမွမေပးႏိုင္ေသးဘဲ ေနာက္လမွ ေပါင္းေပးပါမည္ဟုဆိုကာ ေနရသည္။ က်ေနာ္ အိမ္ရွင္ေကာင္းႏွင့္ေတြ႕သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ က်ေနာ္တို႕ အင္တာနက္ယူၾကမည္ဟု တိုင္ပင္ၾကျပီးေနာက္ က်ေနာ့္အိမ္ရွင္က ( သူ႕မွာ မၾကာ ေသးခင္က ဝယ္ထားေသာ ကြန္ျပဴတာသစ္ တလံုးရွိျပီးျဖစ္၍ ) က်ေနာ့္ကိုသူတို႕ အရင္ သီခ်င္းေတြဘာေတြ နားေထာင္ေနက် Windows XP Desktop ကြန္ျပဴတာ တလံုးကို အလကားစြန္႕ၾကဲရွာေလသည္။ သူတို႕က အရင္တခါတုန္းက အင္တာနက္ယူဖူးရာ Connection သိပ္အဆင္မေျပလွ၍ ျပန္အပ္ခဲ့ၾကျပီး၊ ထိုကတည္းက သူတို႕စကားလည္း သိပ္မေပါက္၍ အင္တာနက္မယူျဖစ္ဘဲ ေနၾကရာက ယခု က်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့မွ အင္တာနက္ ျပန္ယူျဖစ္ၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ သည္သို႕ျဖင့္ ဧျပီ ၂၉ ရက္ေန႕က Internet Service တခုက အင္တာနက္ လာတပ္ဆင္ေပးသြားေသာ္လည္း က်ေနာ့္ ေခတ္ေဆြး mother-board (?) ၾကီးမွာ Ethernet port မပါ၍ က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာကေတာ့ ယခုထိ အင္တာနက္မရေသးေပ။ ဒါေပမဲ့ ဤ post ကို အဲသည္ကြန္ျပဴတာမွာ ( microsoft word မရွိသည္ႏွင့္) notepad ေပၚမွာ ၾကိဳေရးထားႏိုင္ေသာ အက်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါသည္။ ျပီးလွ်င္ USB ထဲသြင္းျပီး Public Library တခုကိုသြားကာ post တင္လိုက တင္ႏိုင္ေပသည္။ က်ေနာ့္ အိမ္ရွင္တို႕၏ ကြန္ျပဴတာကို သံုးဖို႕သိပ္အခြင့္မသာတာက အဲသည္ကြန္ျပဴတာသည္ သူတို႕ အိပ္ခန္းထဲတြင္သာ ရွိေလ၏။

သည္ျမိဳ႕ကို စေရာက္သည့္ေန႕က သူငယ္ခ်င္း၏ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ က်ေနာ့္ credit cards ေတြကို lost or stolen report လုပ္ရင္း ယင္းတို႕၏ balance ေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္ရာ အိတ္ခိုးသြားသည့္ သူေကာင္းသားက ေဒၚလာ ၅၀၀ သံုးလို႕ရတာ ၅၀၀ အထိ၊ ၃၀၀ သံုးလို႕ရတာ ၃၀၀ အထိ အကုန္သံုးထားသည္ကို ေတြ႕ရ ေလသည္။ က်ေနာ္ဆိုလွ်င္ ပံုမွန္အားျဖင့္ credit card ကို သံုးခြင့္ရွိတာရဲ႕ တဝက္ေလာက္ထိသာ သံုးစြဲေလ့ရွိပါသည္။ Bank of America မွာလည္း ေငြသားမရွိဘဲ သံုးစြဲထားေငြ ( overdraft ) - $500 ခန္႕ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ က်ေနာ္ သံုးခဲ့တာတခ်ိဳ႕ရွိပါမည္။ သို႕ေပမဲ့ အဲဒီလူက credit ရယ္လို႕ဆိုကာ ပစၥည္းဝယ္ခဲ့တာ လည္းရွိဟန္တူသည္။ ( ဥပမာ၊ ေဒၚလာ ၆၀ စီ ၃ခါ သံုးခဲ့တာမ်ိဳး က်ေနာ္ မလုပ္မိေခ်။ ) ခက္တာက က်ေနာ္လည္း မူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ျဖစ္ေနတုန္းကကိစၥကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပန္သတိမရတတ္ေပ။ ျပီးခဲ့သည့္လက ေငြရွိလွ်က္ မူးမူးႏွင့္ AT&T ဖုန္းခမေပးမိသျဖင့္ ယခုလ ႏွစ္လစာေပါင္းေပးရမည့္ေၾကြး၊ အိပ္ခန္းငွားခ ေၾကြး စသည္စသည္ အေၾကြးတို႕လည္းရွိေသး၏။ ဘဝကို တစ္ကေနစသည္ဟု ဆိုရိုးရွိ၏။ ယခု က်ေနာ္ကေတာ့ တစ္ကေန မစႏိုင္။ သုညကေနလည္း မစႏိုင္။ ဘဝကို Oregon မွာ - ၁၅၀၀ ေလာက္က စရမည့္ သေဘာေပတည္း။ း(

( ၅ )

ဟိုတေန႕ကေတာ့ က်ကြဲသြားေသာ က်ေနာ့္၏ ေကာင္းကင္ကို တစစီ ျပန္လည္ ဆက္စပ္သည့္အေနျဖင့္ Portland Community College သို႕ သြားပါသည္။ Academic Advisors ေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာၾကည့္ရာ Maryland က official transcript ေရာက္လာတာႏွင့္ ဤေကာလိပ္မွာ enrollment လုပ္ႏိုင္ျပီဟု ဆိုပါသည္။ Admission Application တင္ထားခဲ့သျဖင့္ ေက်ာင္းသားနံပါတ္လည္း ရလာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္က မစြမ္းမသန္သူတဦး ျဖစ္၍ ဖက္ဒရယ္အစိုးရထံမွ လစဥ္ေနထိုင္စရိတ္ ၆၇၄ ေဒၚလာ၊ ျပည္နယ္ အစိုးရထံမွ စားစရိတ္ ( food stamp ) ၁၈၄ ေဒၚလာ၊ ထို႕ေၾကာင့္တလလွ်င္ စုစုေပါင္း ၈၅၈ ေဒၚလာဝင္ေငြမွ်သာ ရွိပါမည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္္ေစ က်ေနာ္သာ ေနာက္ထပ္ အရက္ေသစာ မေသာက္စားဘူး ဆိုလွ်င္ ဤအေၾကြးေလာက္က ငိုခ်င္းခ်စရာ မဟုတ္။ ေနာက္ထပ္ ၄-၅ လ ေလာက္ အတြင္း ေျပလည္သြားႏိုင္သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ခုေနခါမွာ ထိုအေၾကြးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ဘဝကို အႏွဳတ္ ကေန၊ သုညကေန၊ တစ္ကေနခ်ည္း ျပန္ျပန္စလာခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ကို ဆရာမ( ေဒၚ) မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ေရးဖူးသလို "ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတဝါး" ျဖစ္ေနသူလို ရင္ထဲမွာ ခံစားမိသည္။ (ေပ်ာက္တာမွ မိမိ၏ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ေနသလို ခံစားရေလသည္။) က်ေနာ္ မၾကာခင္ ၄၇ ႏွစ္ပဲျပည့္ေတာ့မည္။ သည္အသက္အရြယ္က Community College တက္ေနရမည့္အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့၊ M.A သို႕မဟုတ္ Ph.D တခုေလာက္လုပ္ေနရမည့္ အသက္အရြယ္ ျဖစ္သည္။ သို႕တည္းမဟုတ္ "ဒါ ငါ လုပ္ထားတာ" ဟု တစံုတရာ ျပႏိုင္သင့္သည့္ အသက္အရြယ္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကား ယခုထိ ဘယ္ခရီးကိုမွ် မေပါက္ေသးပါတကား။ ဘာတခုကိုမွ် မလုပ္ရေသး ပါတကား။ က်ေနာ္ အဲသလိုေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ က်ဥ္ေနေအာင္ နာက်င္မိေလသည္။

သည္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ပို႕ေပး၍ FB မိတ္ေဆြ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဘေလာ့ဂါ ကိုေအာင္သာငယ္ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕ၾကရ ပါသည္။ သူ႕ကို သည္ျမိဳ႕ ေရာက္လာျဖစ္ပံုကို ေျပာျပ ျဖစ္ရာ သူက "ဆက္လုပ္ပါဗ်ာ။ You know nothing is cheap." ဟုေျပာျပီး အားေပးရွာပါသည္။ က်ေနာ္ သူေျပာတာကို သေဘာတူပါသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က ေမာ့ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အားရွိေလာက္စရာ ၾကည္လင္ ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္တခု၊ ေကြ႕ေကာက္ေကာင္း ေကြ႕ေကာက္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ခရီးအဆံုးကို ျမင္ေနရသည့္ ျပန္႕ျပဴးေသာ ေျမနီလမ္းကေလးတခု ႏွင့္ ခိုင္မာအားေကာင္းေသာ မိမိ၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို လိုခ်င္တာ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုေတာ့ က်ေနာ့္၏ေကာင္းကင္သည္ မေတာ္တဆက်ကြြဲက်ိဳးေၾကသြားကာ ထိုေပါက္ျပဲေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္ တြင္ (တခါတုန္းက ကာတြန္းပံု တပံုထဲတြင္ ျမင္ဖူးသလို) မိမိသည္ အုန္းပင္တပင္တည္းသာရွိေသာ ကြ်န္းကေလးေပၚေရာက္ေနျပီး တေယာက္တည္း ဘယ္ကိုမွ် ခရီးမေပါက္ႏိုင္ဘဲရွိသည္ဟု ခံံစားမိသည္။ က်ေနာ္က self-control အင္မတန္ညံ့ဖ်င္းႏံုခ်ာလွျပီး ဘာမဟုတ္တာကေလးႏွင့္လည္္း sensitive ျဖစ္လြယ္တတ္ေသး ရာ မိမိကိုယ္မိမိ ( တခ်က္တြန္းလိုက္လွ်င္ လဲျပိဳသြားမည့္ ) ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႕ တဲအိမ္ငယ္ကေလးတလံုးလို လည္းခံစားမိသည္။ ( အဲသလိုလူကိုမွ က်ေနာ္တက္ခဲ့ သည့္ေက်ာင္းက ေကာင္ေလးတေယာက္က တခါတုန္းက က်ေနာ့္ေနာက္ကေန "Sir, Sir" ဟုေခၚကာ လိုက္လာျပီး "Sir, you're so strong; you inspire me. Can I shake hand with you?" ဟုဆိုလာသျဖင့္ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ ခဲ့ရေသးသည္ း) သူတို႕အေမရိကန္ေတြက မသန္ေတာ့လွ်င္ wheel-chair သံုးတတ္ၾကရာ ျမန္မာအက်ိဳးတို႕ထံုးစံ ခ်ိဳင္းေထာက္တေခ်ာင္းတည္းျဖင့္ သြားလာတတ္ေလ့ရွိသည့္ က်ေနာ့္ကို အထင္ၾကီးသြားဟန္တူေပ၏။ း)

ထို႕ေၾကာင့္ က်ေနာ္သာ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ဆိုပါက ဤသို႕ ဆုေတာင္းမိမည္ထင္သည္။ "အကြ်ႏ္ုပ္ကို ေရွ႕သို႕ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခြင့္ျပဳပါ အဖ ဘုရားသခင္။ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ခ်ိနဲ႕၊ ပင္ပန္း၊ ႏြမ္းရိလွ်က္ရွိပါ၏။ အားနည္းေသာ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ သြားလိုရာခရီးအဆံုးသို႕ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ရွိမည္ကို စိုးရိမ္မိပါ၏။ အကြ်ႏ္ုပ္ ေသခါနီးဆဲဆဲ၌ "ငါ၏ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ဘဝသည္ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ခဲ့။ ငါသည္ လူတေယာက္ ျပဳထိုက္ေသာကိစၥတို႕ကို ေက်နပ္ေလာက္ဖြယ္ ျပဳခဲ့ျပီးျပီ။ လူတေယာက္ရထိုက္ေသာ ကိစၥတို႕ကို ေက်နပ္ေလာက္ဖြယ္ ရခဲ့ျပီးျပီ။ ဤသို႕ျဖင့္ ငါသည္ လူ႕ဘဝ၌ ငါေရာက္လိုေသာခရီးအဆံုးသို႕ေရာက္ခဲ့၏" ဟုေက်နပ္ ေသာစိတ္ျဖင့္သာ အနားယူေသာသူကဲ့သို႕ ေသလိုပါ၏။ အကြ်ႏ္ုပ္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္လွျပီျဖစ္၍ အကြ်ႏ္ုပ္ကို အသက္ရွင္လွ်က္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အသက္ေသလွ်က္ႏွင့္ ျဖစ္ေစ၊ ေခတၱမွ် အနားယူ၊ အပန္းေျဖခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ အဖဘ�<><>

By Aung Zan