လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိလက္သီးနဲ႔ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္႔မွာေမးရုိးရွိရတယ္
Sunday, December 12, 2010
လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိလက္သီးနဲ႔ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ
ကုိယ္႔မွာေမးရုိးရွိရတယ္တဲ႔၊
ငါ႔လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖုိ႔ ၊ ငါ႔မွာေမးရုိးရွိတယ္။
ခုေတာ႔မင္းမွာေမးရုိးမရွိပဲ မင္းလက္သီးေတြ ငါ႔အေပၚ လာလာသက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ မင္းတရားလြန္လြန္းၿပီ၊
( ကဗ်ာဆရာ-ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ )
အန္တီစုေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကလြတ္လာေတာ႔ႀကားလုိက္ရတဲ႔စကားေတြကႀကက္သီးေမြးညွင္းထေလာက္စရာ၊ “ က်မကုိ ထိန္းသိမ္းထားတဲ႔သူေတြကုိက်မအာဃာတမထားပါဘူး ”တဲ႔ ၊ ကုိယ္႔အေပၚရက္ရက္စက္စက္လုပ္ထားတဲ႔သူေတြအေပၚက်ေနာ္တုိ႔သာဆုိရင္ဒီလုိစကားမ်ိဳးေၿပာထြက္ႏုိင္ပါ႔မလား စဥ္းစားႀကည္႔မိတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္ေၿပာမထြက္ဘူး ဘာၿဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ က်ေနာ္ အန္တီစုေလာက္ စိတ္ထားမႀကီးက်ယ္ မၿမင္႔ၿမတ္လုိ႔ဆုိတာေသခ်ာတယ္၊ အာဃာတ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ မေက်နပ္မႈ႔ေလာက္ေတာ႔ရင္ထဲက်န္ေနဆဲပဲ။ စိတ္ရဲ႕ၿဖစ္စဥ္ေတြမွာ အာဃာတတုိ႔၊ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း၊၀မ္းနည္းၿခင္း၊ေႀကာက္ရႊံ႕ၿခင္းဆုိတာေတြဟာေဒါသစိတ္ေတြပဲလုိ႔မွတ္သားဘူးတယ္။
ေဒါသႀကီးေလ အေႀကာက္တရားႀကီးေလပဲတဲ႔..ထုိ႔နည္းတူ အေႀကာက္ႀကီးေလ.. ေဒါသႀကီးေလပဲတဲ႔။
ဒီလုိခံႏုိင္ရည္နဲ႔ မိမိရဲ႕ အာဃာတ တရားေတြကုိပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး မိမိကုိရက္စက္ခဲ႔တဲ႔ သူေတြကုိေတာင္မွ အေကာင္းမြန္ဆုံးၿပန္လည္ဆက္ဆံတတ္တဲ႔လူေတြထဲမွာေတာင္ကုိးရီးယားႏုိင္ငံမွာ သမၼတၿဖစ္ခဲ႔တဲ႔ကင္ေဒးဂ်ဳံရယ္အန္တီစုရယ္ကုိေတာ႔က်ေနာ္႔ဘ၀မွာအေလးစားဆုံးနဲ႔စံနမူနာအယူ ထုိက္ဆုံးသူမ်ားအၿဖစ္မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။ ကင္ေဒးဂ်ဳံဆုိတာ ေတာင္ကုိးရီးယားနုိင္ငံမွာ တခ်ိန္က အတုိက္ခံေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ပါ ( အခု အန္တီစုလုိေပါ႔ )။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပတ္ခ်ဳံဟီးဆုိတာ ေတာင္ကုိးရီးယားနုိင္ငံရဲ႕ရွန္းရွန္းေတာက္ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ( အခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊလုိ)၊ပတ္ခ်ဳံဟီးအာဏာရွိေနစဥ္မွာအတုိက္အခံကေတြကုိရက္ရက္စက္စက္ႏွိပ္ကြပ္ခဲ႔တာ၊ ဒီအထဲမွာကင္ေဒးဂ်ဳံဆုိဘယ္ေလာက္ခံရသလည္းဆုိေတာ႔သူ႔ကုိအလုံပိတ္ေသတၱာထဲႀကိဳး ေတြနဲ႔တုတ္ထဲ႔ၿပီး ပင္လယ္ထဲကုိေတာင္ ၿမဳတ္သတ္ခါနီးဆဲဆဲ အေမရိကံ ေထာက္လွမ္းေရး စီအုိင္ေအ ကတဆင္႔ အေမရိကံအစုိးရကသိသြားတယ္။ ခ်က္ၿခင္းပဲ လွမ္းၿပီး အေႀကာင္းႀကားလုိက္တယ္ ကင္ေဒးဂ်ဳံကုိသာသတ္ၿဖတ္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္အေမရိကံနဲ႔ေတာင္ကုိရီးယားရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာထိခုိက္ႏုိင္ စရာရွိပါတယ္ဆုိမွ မသတ္ေတာ႔ပဲ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ဲၿပန္ထဲ႔ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ဒီထက္ဆုိးတဲ႔ အၿဖစ္တခုကေတာ႔ကင္ေဒးဂ်ဳံကုိကားနဲ႔တုိက္သတ္တာ၊ဒါလည္းမေသဘူးဒါေပမဲ႔ေၿခေထာက္ၿပင္းၿပင္းထံထံက်ိဳးသြားတယ္။သမၼတၿဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာသူလမ္းေလွ်ာက္တာသတိထားႀကည္႔မိေတာ႔နည္းနည္းေထာ႔နင္းေထာ႔နင္းၿဖစ္ေနတယ္။အဲဒါစစ္အာဏာရွင္ႀကီးဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပတ္ခ်ဳံဟီးလက္ခ်က္ ေတြေပါ႔၊ဘယ္ေလာက္ရက္စက္ခဲ႔သလည္းစဥ္းစားသာႀကည္႔ႀကပါ၊ေႀကာက္စရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ကုိရက္စက္ခဲ႔တာပါ၊ပတ္ခ်ဳံဟီးလည္းသူၿပဳသမွ်သူခံဆုိသလိုသူ႔လက္ေအာက္ကအားအကုိးရ ဆုံး အရင္းႏွီးဆုံး ေထာက္လွမ္းေရးမႈးခ်ဳပ္က ဧည္႔ခံပြဲမွာ ေသနပ္နဲ႔ပစ္သတ္ပစ္လုိက္တယ္၊ အဲဒီမွာတင္ေတာင္ကုိရီးယားနုိင္ငံရဲ႕စစ္အာဏာရွင္ႀကီးဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပတ္ခ်ဳံဟီးဘ၀နိဌိတံအဆုံးသတ္ သြားေတာ႔တာပါပဲ။ကင္ေဒးဂ်ဳံႏုိင္ငံေရးဘ၀စာမ်က္ႏွာေတြမွာေသဒဏ္အထိၿပင္းထံတဲ႔ၿပစ္ဒဏ္ေတြ၊ တၿခားႏုိင္ငံထိသြားေရာက္ေနထုိင္ေနရတဲ႔ၿပည္ႏွင္ဒဏ္ေတြ၊လုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္ခံရမႈ႔ေတြ၊အနိမ္႔ဆုံးအိမ္ တြင္းေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀ေတြနဲ႔ခါးသီးဖြယ္ရာေက်ာ္ၿဖတ္လာခဲ႔ရတာပါ၊
သို႔ေသာ္ ကင္ေဒးဂ်ဳံဟာ ေတာင္ကုိးရီးယားနုိင္ငံရဲ႕ သမၼတႀကီးၿဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္ တေန႔မွာ ပတ္ခ်ဳံဟီးရဲ႕ဂူဗိမာန္ကုိသြားေရာက္ဂါရ၀ၿပဳတယ္၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပတ္ခ်ဳံဟီးရဲ႕တုိင္းၿပည္အေပၚစြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြထဲက ေကာင္းတဲ႔အခ်က္ေတြကုိထုတ္ႏႈတ္ခ်ီးမြန္းခဲ႔တယ္၊သူဟာ အဆက္ဆက္ေသာ ေတာင္ကုိးရီးယားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕တုိင္းၿပည္အေပၚတုိးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ထားခ်က္မ်ားကုိ လက္ဆင္႔ကမ္းေဆာင္ရႊက္ေနသူတစ္ေယာက္ပါတဲ႔၊
(စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ရက္ရက္စက္စက္သတ္ၿဖတ္ညွင္းစဲမႈ႔ေတြကုိတလုံးတပါဒမွ်ဖြင္႔ဟမသြားခဲ႔ဘူး)၊ ၿပီးေတာ႔ အေလးၿပဳတယ္၊ ပတ္ခ်ဳံဟီးရဲ႕ ဂူဗိမာန္ လုိအပ္ခ်က္အတြက္ အလႈေငြထဲ႔၀င္ေပးခဲ႔တယ္၊ ၿပန္အထြက္ သတင္းေထာက္ေတြက သူ႔ကုိေမးတဲ႔အခါ…………..
“ သမၼတႀကီးခင္ဗ်ား.. သမၼတႀကီးကုိ အခုလုိရက္ရက္စက္စက္ႏွိပ္ကြပ္ခဲ႔သူတစ္ေယာက္အေပၚ ကလဲ႔စားေခ်ၿခင္စိတ္၊ အဃာတ တရားေတြမရွိပဲ သေဘာထားႏုိင္တာဟာ ဘာ႔ေႀကာင္႔ပါလဲ” ဆုိေတာ႔
“ က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာ.. ကလဲ႔စားေခ်ဘုိ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာမဟုတ္ဘူး… တုိင္းၿပည္တုိးတက္ဘုိ္႕လုပ္တာ ကလဲ႔စားအၿပန္အလွန္ေခ်မႈန္းေနၿခင္းၿဖင္႔ တုိင္းၿပည္တုိးတက္မလာဘူး.. ဆုတ္ယုတ္သြားဘုိ႔ပဲရွိတယ္. ေနာက္ၿပီး .. ဒီကိစၥေတြဟာဘယ္ေတာ႔မွၿပီးဆုံးသြားမွာမဟုတ္ဘူး သံသရာလည္ေနမွာပဲ”ဆုိၿပီးေၿပာအၿပီးမွာေတာ႔သမၼတႀကီးကင္ေဒးဂ်ဳံဟာေၿခေထာက္ေထာ႔နင္းေထာ႔နင္းနဲ႔ ပရိတ္သပ္ႀကီးကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ႔တယ္။ က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ပရိတ္သပ္ေတြအထဲမွာ ပတ္ခ်ဳံဟီးရဲ႕ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား ပါရွိတယ္၊ အားလုံး အားလုံးဟာ တုိင္ပင္မထားပဲ မ်က္ရည္ေတြ ပါးၿပင္ေပၚစီးက်လာႀကတယ္၊ ပရိတ္သပ္ႀကီးလည္းထုိနည္းတူစြာပါပဲ။ ခ်က္ၿခင္းဆုိသလုိ အဲဒီသတင္းကုိ ထုတ္လႊင္႔လုိက္ေတာ႔ တႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ႔ၿပည္သူေတြဟာ သမၼတႀကီးအေပၚ ကရုဏာေတြသက္၀င္သြားၿပီး ၿပည္သူတေယာက္ကဆုိရင္ “ က်မ သမၼတႀကီးကုိ အရင္ကထက္ကုိပုိလုိ႔ေလးစားသြားပါၿပီရွင္သူဟာက်မတုိ႔ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံႀကီးတုိးတက္ဘုိ႔ကလြဲလုိ႔ က်န္တဲ႔မေကာင္းစိတ္ဆုိတာ လုံးလုံးကုိမရွိတဲ႔ သူတစ္ေယာက္လုိ႔ ေၿပာၿခင္ပါတယ္.. အၿငိဳးေတြ၊ အာဃာတေတြနဲ႔တန္ၿပန္ေနမယ္ဆုိရင္..အဆုိးသံသရာႀကီးထဲကက်မတုိ႔ဘယ္လုိ ရုန္းထြက္ႀကေတာ႔မွာလည္း ”ဒါ႔ေႀကာင္႔ ထူးၿခားတဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ထူးၿခားတဲ႔ အမူအက်င္႔ေတြရွိတယ္၊ သာမာန္ လူပုဂၢိဳတုိ႔က်င္႔နိုင္ခဲတဲ႔ ကိစၥေတြပါ။ အန္တီစုဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံသားအားလုံးသိႀကတဲ႔အတုိင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ႀကံမႈ႔ေတြနဲ႔ ေသမင္းထံက အေခါက္ေခါက္ၿပန္လာခဲ႔ရၿပီ၊ ( မေၿပာေကာင္းမဆုိေကာင္း ) ေနာက္ေရာဘယ္လုိမ်ားႀကဳံေတြ႔ရပါဦးမလည္း၊ စုိးရိမ္စရာပါ၊ လက္ရွိ စစ္ေခါင္းေဆာင္အပါ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕စိတ္ကဆတ္ဆတ္ထိမခံ၊ကုိယ္စိတ္ႏွလုံးနဲ႔အႀကမ္းဖက္တုန္႔ၿပန္မႈ႔ ကုိ၀န္မေလးတတ္ႀကသူေတြပါ၊ က်ေနာ္ႀကဳံခဲ႔ရတာေလးေဖာက္သည္ခ်ၿခင္ေသးတယ္…. ဒီလုိပါ…………
က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဘ၀နဲ႔ ေထာင္တေထာင္မွာေနေနရတဲ႔ အခ်ိန္၊ စစ္တပ္က အရာရွိႀကီး တခ်ိဳ႕ေထာင္က်လာတယ္။ သူတုိ႔ကုိ သာမာန္ ရာဇ၀တ္သားေတြထားတဲ႔ေနရာမွာလည္း ထားလုိ႔ကမရ ( အရာရွိႀကီးေႀကာင္႔ဆုိၿပီးေတာ႔ ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ရာဇ၀တ္သားမ်ားက ရုိက္သတ္ပစ္မွာဆုိးလုိ႔ပါ ) အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားထားရာေနရာမွာလာထားတယ္။ ေထာင္ကလည္းအရမ္းေသးဆုိေတာ႔ တၿခားေနရာလည္းသြားထားစရာက မရွိဘူးေလ၊ က်ေနာ္တုိ႔ဆီလာထားေပမဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ကမဖြယ္မရာမဆက္ဆံပါဘူးတေယာက္နဲ႔တေယာက္အၿပန္
အလွန္ေလးစားမႈ႔ေတြနဲ႔ဆက္ဆံႀကပါတယ္။တေန႔ ေထာင္ပုိင္လွည္႔လည္စစ္ေဆးေတာ႔ အရာရွိႀကီးတေယာက္ကုိ ေထာင္ပုိင္က ေၿပာတယ္…
“ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီေနရာ နယ္နမိတ္ကေနေက်ာ္ၿပီး အၿပင္မထြက္ပါနဲ႔.. အႏၱယာယ္ရွိလုိ႔ပါတဲ႔ ” ေၿပာသြားတာဒါေလးပါပဲ၊ တကယ္ေတာ႔ ေထာင္ပုိင္အေနနဲ႔ေၿပာသင္႔တဲ႔စကားပါ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ေနရတဲ႔ ပရ၀ဏ္ အၿပင္ဘက္ကုိထြက္ထြက္ၿပီး စကားေတြေၿပာ၊ ပစၥည္းအေပးယူေတြလုပ္နဲ႔ဆုိေတာ႔ ၊ သူတုိ႔ကုိ မုန္းတဲ႔သူတေယာက္ေယာက္က တခုခုလုပ္လုိက္ရင္ ေထာင္ပုိင္မွာပါ လာၿပသနာတက္မွာေလ……ေထာင္ပုိင္ေၿပာသြားတာကလည္း လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေၿပာသြားတာပါ.. ေထာင္ပုိင္လည္းၿပန္သြားေရာ..
“ ဒီေကာင္လူပါး၀ါးတယ္… ငါတုိ႔ ဘာရာထူးအာဏာမွမရွိေတာ႔လုိ႔ ေစာ္ကားတာ.. ေတြ႔မယ္..ငါတုိ႔မွာရာထူးအာဏာမရွိေတာ႔ေပမဲ႔လုိ႔.. အစြယ္ေတာ႔က်န္ေသးတယ္..ေတြ႔မယ္ ” အသားေတြေတာင္တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔.. ႀကိမ္းလုိက္၀ါးလုိက္တာ ေန႔စဥ္ အစားေသာက္ေတာင္မစားနုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိၿဖစ္သြားတာ.. ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခုိက္သြားပုံရတယ္။ မေတာ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔လာေၿပာႀကည္႔ပါ႔လား.. မသြားနဲ႔ဆုိ မသြားဘူးေပါ႔ ဒါစည္းကမ္းပဲ၊ ေထာင္ပုိင္ၿပန္မသြားခင္ေတာင္ သူေၿပာတာ သတိရမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး.. စိတ္ထဲကေပ်ာက္သြားမွာအေသအခ်ာပဲ၊ဘာမွခံစားေနရမဲ႔အရာလည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါမ်ိဳးအၿဖစ္ပ်က္က ဒီတစ္ႀကိမ္းလားဆုိေတာ႔ — မဟုတ္ဘူး ခနခနကုိေတြ႔ဘူးတာ အၿပင္ေလာကေရာက္ၿပန္ေတာ႔လည္းေတြ႔ဘူးတာပဲ၊ သူတုိ႔က သူတုိ႔ အလွည္႔ေရာက္ရင္ မခံႏုိင္ဘူး အားလုံးက ပုံစံခြက္ထဲက ထုတ္လုိက္တဲ႔ ကုန္ပစၥည္းမ်ားလုိ.. အတူတူပဲ၊ သူတုိ႔ရဲ႕စိတ္ေတြက အရမ္းထိခုိက္ရွနာလြယ္တယ္၊ ေစာေစာကေၿပာခဲ႔တဲ႔ အရာရွိႀကီးဆုိ သူတာ၀န္ခဲ႔ယူခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္က လူေတြအေပၚေတာ္ေတာ္ကုိ အႏုိင္က်င္႔ခဲ႔တယ္ဆုိတယ္႔ အသံေတြလည္းၿပန္ႀကားရပါတယ္။
ေဒါသႀကီးရင္.. အေႀကာက္လည္းသိပ္ႀကီးတယ္တဲ႔.. စုိးရိမ္စိတ္လည္းသိပ္ႀကီးတယ္၊ ဒီလုိလူေတြက စိတ္အတက္အက်လည္းသိပ္ၿမန္တတ္တယ္၊
တခါ တေလာက ေဖ႔ဘြတ္ကေနတဆင္႔ အုတ္အုတ္ႀကြက္ႀကြက္ၿဖစ္သြားတဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ဗြီဒီယုိေခြ ၿပန္႔ႏွံ႕သြားေတာ႔ က်ေနာ္ႀကည္႔လုိက္ပါတယ္။ အားလုံးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိေနၿပီးသားပါ၊ သူ႔ပုံက စိတ္က်ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ႔ လကၡဏာသြယ္ၿပင္ပုံသ႑န္ေတြေတြ႔ေနရပါတယ္။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သူ႔ညႊန္ႀကားခ်က္နဲ႔ ႏွိပ္စက္ခုိင္းခဲ႔ပါတယ္ဆုိတဲ႔အာဃာတရားကုိေဘးဖယ္ၿပီးလူသားတစ္ေယာက္အၿမင္နဲ႔ႀကည္႔မယ္ဆုိ ရင္ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းတဲ႔ၿမင္ကြင္းပါ၊တၿခားဟာသနားတာထက္စိတ္က်ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ႔သူ႔ပုံစံကုိပါ၊ တဘက္ကုိလွည္႔ႀကည္႔ရေအာင္ အန္တီစုလည္း သူ႔လုိ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေနေနရတာ သက္တမ္းအားၿဖင္႔ သူ႔ထက္ႀကာပါတယ္၊ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ၿခင္း အတူတူ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ဒီလုိကြာၿခားသြားတာပါလိမ္႔ စဥ္းစားႀကည္႔ရေအာင္…. ေစတနာနဲ႔ ယုံႀကည္ခ်က္ေတြ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ႔ေတြက ကြာသြားလုိ႔ပါ၊ အရာရာကုိေပးဆပ္ဘုိ႔ဆုံးၿဖတ္ထားတဲ႔ အန္တီစုအေနနဲ႔က စြန္႔လႊတ္ရတယ္ဆုိတာ ေသးဖြဲတဲ႔ကိစၥၿဖစ္သြားပါၿပီေလ၊ စိတ္ၿဖစ္စဥ္နဲ႔သုံးသပ္မယ္ဆုိရင္ကုိက… ေလာဘနည္းသြားၿပီ… ေလာဘနဲေတာ႔ ေဒါသလည္းနဲသြားၿပီ..အဲဒီဆင္႔ကဲၿဖစ္စဥ္ေတြအရ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းၿခင္းေတြ၊၀မ္းနည္းၿခင္းေတြ၊ပူေဆြးၿခင္းေတြ၊ အာဃာတ အမုန္းတရားေတြဆုိတာ နဲသြားတာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသြားၿပီေပါ႔ဗ်ာ၊
ဒီပဲယင္းခရီးစဥ္မွာ မလုိသူေတြက ၀ုိင္းရုိက္ႀကေတာ႔ အန္တီက ၿပန္တုန္႔ၿပန္ဘုိ႔ ညြန္ႀကားခဲ႔တာမွမဟုတ္တာ၊လုပ္သမွ်ခါးစည္းခံဘုိ႔ပဲေၿပာခဲ႔တယ္၊အဲဒါအႀကမ္းမဖက္လမ္းစဥ္ေပါ႔၊ အႀကမ္းမဖက္လမ္းစဥ္ဆုိတာ ခရီးရွည္ေကာင္းရွည္နုိင္တယ္ ဒါေပမဲ႔ တုိင္းၿပည္အထိနည္းတယ္၊ ကမၻာနဲ႔လူထုကေထာက္ခံတယ္၊အႀကမ္းမဖက္လမ္းစဥ္က်င္႔သုံးဘုိ႔ဆုိတာေတာ္ရုံလြယ္ကူတဲ႔ကိစၥေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး၊
တေလာက ငါးမင္းေဆြက အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရုံးကုိလာေရာက္ၿပီး အန္တီစုကုိ စြပ္ဆြဲတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၿပီးသားကိစၥတခုပါ၊ ႏုိင္ငံတကာက ၿမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ စီးပြားပိတ္စုိ႔မႈ႔ လုပ္တဲ႔ အရာေပၚမွာ အႀကမ္းဖက္မႈ႔လုိ႔သူက တဘက္သတ္ေၿပာဆုိထားတယ္
က်ေနာ္႔အၿမင္ေလးတခုတင္ၿပၿခင္တယ္၊ sanction ဆုိတာ အေရးယူပိတ္ဆုိ႔ေဆာင္ရြက္မႈ႔လုိ႔ အႀကမ္းအားၿဖင္႔မွတ္ထားလုိ႔ရပါတယ္ ( sanction ) ကုိအမွန္တကယ္ရုတ္သိမ္းလုိတယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ဘက္လုံးကတၿပိဳင္နက္ထဲလုပ္မွတရားမွ်တမွာေပါ႔ေနာ၊sanctionကုိတဘက္သတ္ရုတ္သိမ္းခုိင္း မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ဘယ္တရားမွ်တပါ႔မလည္း၊ တကယ္ေတာ႔ sanction ကုိ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကလည္း အတုိက္အခံအင္အားစုနဲ႔ၿပည္သူလူထုအေပၚခ်မွတ္ထားတာပါပဲ။ၿပည္သူေတြကုိနုိင္ငံေရးနဲ႔ကင္း
ရွင္းခုိင္းတာတုိ႔၊ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ဆက္ႏြယ္ေနသူမ်ားကုိအေရးယူတာတုိ႔၊အဘက္ဘက္ကဖိအားေပးေဆာင္ရႊက္တာ
တုိ႔ဆုိတာေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္အစုိးရက ၿပည္သူေတြအေပၚခ်မွတ္ထားတဲ႔sanctionေတြမဟုတ္ဘူးလား ၊ ပမာေၿပာရရင္ အန္တီစု အင္တာနက္ေလွ်ာက္တာကုိေတာင္မွ ပိတ္ဆုိ႔ထားတာဟာ အဲဒါ sanction ေပါ႔ ဗ်ာ၊ အဲဒီေတာ႔ တုိးတက္တဲ႔ဖြံၿဖိဳးတဲ႔ ႏုိင္ငံတခုဆီကုိ ဦးတည္မယ္ဆုိရင္ sanction ကုိတဘက္သတ္ မဟုတ္ပဲ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္ကေရာ ဖြင္႔ေပးဘုိ႔လုိလိမ္႔ေလ၊ အဲဒါကုိ အတုိက္အခံဘက္က လုိက္မလုပ္ဘူးဆုိရင္ေတာ႔အတုိက္အခံဘက္ကအဆုိးေပါ႔၊တဘက္သတ္ႀကီးကေတာ႔မသင္႔ေတာ္ပါ ဘူး၊ ဒီလုိလုပ္ေဆာင္ၿခင္းဟာတရားမွ်တတဲ႔ကိစၥတခုပါဒါအႀကမ္းဖက္မႈ႔လည္းမဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ားကုိႀက လက္သီးနဲ႔ထုိးၿခင္ၿပီး မိမိကုိယ္တုိင္ႀကေမးရုိးမဲ႔ၿဖစ္ေနတာ ေလာကဓမၼတာနဲ႔ႀကည္႔ရင္.. မသင္႔ေတာ္ပါဘူး၊
က်ေနာ္ေၿပာႏုိင္တာတခုရွိပါတယ္၊ၿမန္မာလူထုရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေတြဟာရုတ္ရင္းႀကမ္းတမ္းခပ္ထန္တတ္တဲ႔လူမ်ိဳးေတြ
မဟုတ္ဘူးဆုိတာေသခ်ာပါတယ္။ခြင္႔လြတ္သီးခံ၊စိတ္ရွည္တတ္တဲ႔သူေတြၿဖစ္တယ္၊တကယ္လုိ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက
လည္းတုိင္းၿပည္မ်က္ႏွာကုိႀကည္႔ၿပီးအန္တီစုနဲ႔အမွန္တကယ္ လက္တြဲေဆာင္ရြက္သြားဘုိ႔ အခ်ိန္ေလးက သာသာယာယာရွိေနဆဲပါ၊လူထုကေရာႏုိင္ငံတကာကေရာ ေမွ်ာ္လင္႔ေနဆဲပါ၊အဲသလုိမဟုတ္ပဲမုန္တုိင္းထံတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္မွဆုိလွ်င္ေတာ႔မၿဖစ္သင္႔တာေတြၿဖစ္ ကုန္မွာအမွန္ပဲဘယ္သူကမွလည္းအၿပန္အလွန္ခြင္႔လႊတ္ၿခင္ေတာ႔မွမဟုတ္ဘူးက်ေနာ္တုိ႔ လူထုကလည္းနားလည္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာကုိလက္ဆုတ္လက္ကုိင္ ယူထားတာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားပါ၊ တခ်ိဳ႕အခြင္႔အလမ္းမ်ားက တၿပိဳင္နက္ထဲ ေတာင္းဆုိလုိ႔ ယူလုိ႔မရတာရွိတယ္ ( ဆရာေအာင္သင္း အဆုိအမိန္႔ေပါ႔ ) ဥပမာ.. ေကာ္ဖီေသာက္မလား မုန္႔စားမလားဆုိရင္ ေကာ္ဖီလည္းေသာက္မယ္မုန္႔လည္းစားမယ္ ႏွစ္ခုလုံးသုံးလုိ႔ရတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အုိၿခင္းနဲ႔ ရွင္သန္ၿခင္းတစ္ခုခုကုိေရႊးပါဆုိရင္ေတာ႔ ႏွစ္ခုလုံးတၿပိဳင္နက္ထဲ ေရႊးလုိ႔မရေတာ႔ဘူး၊ မအုိၿခင္ရင္ေသ ( အု၀ဲဆုိကထဲကေသလုိက္ရင္.. မအုိေတာ႔ဘူး )၊ မေသၿခင္ရင္ အုိကုိအုိရမယ္၊ ဒီလုိပါပဲ၊ တုိင္းၿပည္ကုိ အမ်ိဳးသားၿပန္လည္သင္႔ၿမတ္ေရးနဲ႔တုိးတက္ေအာင္လုပ္သြားမလား၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕က်ဴးလြန္ခဲ႔တဲ႔အရာေတြအတြက္ တုန္႔ၿပန္မလားဆုိတာမွာ တခုခုကုိပဲေရႊးခ်ယ္ရေတာ႔မွာဆုိတာကုိ လူထုက သေဘာေပါက္ပါတယ္။ဒီအဆင္႔ေတြမွာအခ်ိန္ေလးရေနပါေသးတယ္။ဒီထက္ေက်ာ္လြန္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္
ႀကီးမ်ားအတြက္ရသင္႔တဲ႔အခြင္႔ေရးမ်ားကုိလူထုကအၿပီးတုိင္သိမ္းပုိက္ယူသြားပါလိမ္႔မယ္
တကယ္လုိ႔ေခါင္းမာစြာနဲ႔၂၀၀၈အေၿခခံဥပေဒအတုိင္းဆက္သြားမယ္၊ပုံစံမေၿပာင္းဆက္လက္ခ်ီတက္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ တုိင္းၿပည္စီးပြားေရးဟာေအာက္ဆုံးအထိက်ဆင္းသြားၿပီးအငတ္ဆုိက္ၿပသနာ ေတြနဲ႔ႀကဳံလာပါလိမ္႔မယ္ အခုလည္းႀကဳံေနရပါၿပီဒါဆုိရင္လူထုကသီးခံႏုိင္ေတာ႔မွာမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး၊ အဆုံးစြန္အထိေပါက္ကြဲထြက္လာရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအတြက္ ထြက္လမ္းပိတ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမႀကည္ညိဳေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၊ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္အားနည္းေသာႏုိင္ငံ၊ လာဒ္ေပးလာဒ္ယူႀကီးထြားေနေသာယဥ္ေက်းမႈ႔ရဲ႕ေအာက္မွာရွိေနတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔လက္ရွိႏုိင္ငံအခင္အက်င္းကုိဘယ္ႏုိင္ငံ
တကာကမွလာေရာက္စီးပြားၿမဳတ္ႏွံမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိေသေသခ်ာခ်ာေၿပာႏုိင္ပါတယ္။အခုၿမန္မာၿပည္ကုိလာေရာက္
ရင္းႏွီးၿမဳတ္ႏွံေနတဲ႔ႏုိင္ငံတကာဆုိတဲ႔သူေတြကအေသးစားေလး ေတြပါ၊ တုိင္းၿပည္စီးပြားဦးေမာ႔လာေအာင္မစြမ္းေဆာင္နုိင္ပါဘူး၊ တုိင္းၿပည္စီးပြားဦးေမာ႔လာဘုိ႔ တရုတ္ ေလာက္အားကုိးေနရုံနဲ႔ မၿဖစ္ဘူးဆုိတာ ေၿပာပရေစ၊ အေမရိကံနဲ႔အေနာက္အုပ္စုမပါပဲတုိင္းၿပည္စီးပြား ဦးေမာ႔လာဘုိ႔ဆုိတာ စိတ္ကူးယဥ္မွ်သာၿဖစ္ပါလိမ္႔မယ္၊ နအဖ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားဟစ္ေႀကြးေနသလုိ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံဟာသယံဇာတေပါႀကြယ္၀တယ္ဆုိတာတကယ္ေတာ႔တုိင္းၿပည္တၿပည္ကိုစီးပြား တုိးတက္ေလာက္ေအာင္အထိ ေပါႀကြယ္၀တာမဟုတ္ပါဘူး၊ အေရးႀကီးဆုံးက လူသားအရင္းၿမစ္ပါ ၊ စကၤာပူနုိင္ငံဟာ ဘာသယံဇာတမွမရွိပဲ ႏုိင္ငံတုိးတက္ေအာင္ထူေထာင္သြားနုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ စနစ္ေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းနဲ႔၊ လူသားအရင္းၿမစ္မ်ားေႀကာင္႔ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာဆုိး၀ါးလွတဲ႔စစ္အာဏာရွင္မ်ားရဲ႕စနစ္ဆုိးဒဏ္ကုိၿပည္သူေတြတြင္မဟုတ္ပါဘူး၊ တပ္မေတာ္သားမ်ားလည္းခါးစည္းခံေနရတာပါ၊ တကယ္ေတာ႔ နအဖစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႀကီးဟာ ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္ကုိ ကၽႊန္ၿပဳၿပီး ထင္ရာက်ဲေနတဲ႔ သူေတြဆုိရင္ၿငင္းႀကဦးမွာလား၊ ဒီသေဘာတရားကုိ တပ္မေတာ္ဟာနားလည္သေဘာေပါက္ၿပီးၿပည္သူနဲ႔ပူးေပါင္းလာတဲ႔တေန႔စစ္အာဏာရွင္ႀကီးမ်ားအ တြက္ မ်ားစြာေသာ ေပးဆပ္မႈ႔မ်ားနဲ႔ႀကဳံလာရႏုိင္ပါတယ္။အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္အပါ၀င္ဒီမုိကရက္တစ္အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ေတြရယ္၊တုိင္းရင္းသားကုိယ္စားၿပဳ၊ေၿမေပၚေၿမ
ေအာက္ေခါင္းေဆာင္ေတြရယ္၊ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရယ္တုိင္းၿပည္ၿပသနာမ်ားကုိေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးအေၿဖရွာၿခင္းၿဖင္႔အမ်ိဳးသားၿပန္လည္သင္႔ၿမတ္ေရးဆီသုိ႔ဦးတည္သြားသင္႔ေသာအခ်ိန္ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။
လူတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိလက္သီးနဲ႔ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္႔မွာေမးရုိးရွိရတယ္
အတုိင္းတာတခုထိအခ်ိန္ေလးရေနေသးတုန္းပါပဲ။
အားလုံးကုိေလးစားစြာၿဖင္႔
(ေမာင္ေမာင္၀မ္း )
http://www.yeyintnge.com/2010/12/blog-post_3693.html
China loans Burma 2.4 billion dollars for gas pipeline project
DECEMBER 13, 2010
tags: Burma, China Loan, gas pipeline project, Human Rights,Junta, Myanmar, world focus on Burma
by peacerunning
Rangoon – China has signed a 2.4-billion-dollar loan agreemen twith Burma to finance the construction of a natural gas pipeline between the countries, media reports said Sunday.
The loan was inked between the China Develoment Bank Cooperation and Burma Foreign Investment Bank on November 30 in Napyitaw, the new capital, the Myanmar Times reported.
The pipeline is to run from Rakhine State on the Burmese coast, site of the Kyauk Phyu national gas project, to Yunnan province in southern China.
“The loan will be mainly for the natural gas project in Kyauk Phyu, which involves Myanmar, China, Korea and India, where Burma has 7.3 per cent of the shares,” said Jin Honggen, economic and commercial counselor of the Chinese embassy in Rangoon.
He said the loan would help bring speed up construction of the project. Under the Burmar-China gas scheme, India is to help build a new port in Sithwe, Rakhine, to handle gas from offshore reserves and China will construct a 1,000-kilometre pipeline to deliver the gas overland to Yunnan.
“The natural gas from Burma will be used for Yunnan province’s industrial requirements and for residential use,” Jin told the MyanmarTimes.
Military-run Burma currently exports more than 1 billion cubic feet of gas (28 million cubic metres) a day of natural gas from its two offshore projects in the Gulf of Marthaban to neighbouring Thailand via an underwater and overland pipeline network.
Thailand pays a estimated 2 billion dollars a year for the gas imports.//DPA
http://www.nationmultimedia.com/home/China-loans-Burma-2-4-billion-dollars-for-gas-pipe-30144255.html?
ဘာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေခတ္က ေအာင္ပြဲ ခံႏိုင္ခဲ့ၾကတာလဲ?
-ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း-
က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြဟာ သူရဲေကာင္း ကိုးကြယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႕သူရဲေကာင္းေမွ်ာ္တဲ့ (မင္း)ေလာင္းေမွ်ာ္တဲ့ အက်င္႕ကေလးဟာလဲ တြယ္ကပ္ပါလာၾကျပန္တယ္။ ဒီ (စိတ္) ဒီအက်င္႕စ႐ိုက္ေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားဟာ ကိုယ္႕အားကိုယ္ကိုးခ်င္တဲ႕ စိတ္ေတြနည္းပါးလာၾကၿပီး စၾကာဝေတးမင္း ျမင္းပ်ံၾကီးစီးၿပီး လာကယ္မယ့္ေန႔ကိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတယ္လို႔ ခံစားရမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ကမၻာတဝွမ္း ဧည့္သည္ေတာ္ၾကီးေတြကိုဖိတ္၊ ထမင္းစားပြဲၾကီးေတြ က်င္းပၾက၊ ဓာတ္ပံုစံုစံု ႐ိုက္ၿပီး အင္တာနက္ေပၚ အၿပိဳင္အဆိုင္ တင္ၾက၊ အန္တီစု ..အေမစုရဲ႕… ဆိုၿပီး ငိုၾကယိုၾက၊ ကဗ်ာေတြသီကံုးဖြဲ႕ဆိုၾကေပါ့။ အဲ အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္ျပန္ရင္တခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လြမ္းၾကျပန္ေရာ။ အို…..ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕… အာဇာနည္ၾကီးရဲ႕ …. ကယ္တင္ရွင္ၾကီးရဲ႕….. ဆိုၿပီး တခါ ငိုၾက..ယိုၾက..တမ္းတ ၾကျပန္ေရာ။ အဲၿပီးသြားရင္ ကိုယ္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကၿပီး ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ေလွ်ာက္ၾက၊ ၾကံဳရင္ ၾကည္႕မရတဲ့သူ ကိုခလုတ္တိုက္သြားၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ နာမည္ရေအာင္ စစ္တပ္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အင္တာနက္ေပၚ တက္ဆဲလိုက္ၾကနဲ႔ တႏွစ္ကုန္သြားျပန္ေပါ့။ စစ္အာဏာရွင္ စံနစ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ (ငါ) တို႔ဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘာေတြလုိအပ္တယ္၊ ဘာေတြျပင္ဆင္ရမယ္၊ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မယ္၊ ဘယ္လိုဗ်ဴဟာနဲ႔ အႏိုင္တိုက္မယ္္ ဆိုတာ ေတြကို စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။
ေဒၚစု အိမ္တြင္း အထိန္းသိမ္းခံဘဝက လြတ္ေျမာက္တဲ့ေန႔ရယ္၊ ေနာက္တေန႔ လူထုနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့ေန႔မွာ လူထုက ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ၾကိဳဆိုတာဟာ လူထုရဲ႕ အသည္းၾကားမွာ ေဒၚစုရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာကို ျပလိုက္တာပဲ။ မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္ အားရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေဒၚစုရဲ႕ ဖခင္ က်ဳပ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေရႊတိဂံုမွာ မိန္႔ခြန္းေျခြတဲ့ေန႔နဲ႔ ေနသူရိန္ အစည္းအေဝးပြဲေတြကို ေျပးသတိရမိတယ္။ လူထုေထာက္ခံမႈရတာဟာ ပထမအပိုင္းပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ဒုတိယအပိုင္းက ဒီေထာက္ခံမႈကို အေျခခံ (အား)ယူၿပီး ဒုတိယ လြတ္လပ္ေရးကို ဆြတ္ခူးႏို္င္ဖို႔က်န္ေသးတယ္။ ေဒၚစုကိုယ္တိုင္က အားလံုးပါဝင္ၾကရမယ္ က်မတေယာက္ထဲနဲ႔မျဖစ္ဖူးလုိ႔ ဆိုခဲ့ၿပီ။ ေတြးတတ္ရင္ အလံုးစံုကို ေဒၚစုပုခံုးေပၚ ဝိုင္းတင္ၾကတာ မတရားပါဘူး။ သမၼတကေနဒီ ေျပာခဲ့တဲ့ နာမည္ၾကီး စကားစု ရွိပါတယ္။ “တိုင္းျပည္ကငါ့အတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတာကိုမေမးပါနဲ႔၊ ငါကတိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ ဆိုတာကိုသာ ေမးပါတဲ႕”။ မွတ္သားစရာေလးပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တိုင္းျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလးစားတာ ခ်စ္ခင္တာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လြတ္လပ္ေရးကို ရေအာင္ ဦးေဆာင္ တိုက္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ႕ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ လြတ္လပ္္ေရး ဗိသုကာ ႏိုင္ငံ့သူရဲေကာင္းဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူရဲေကာင္းအျပင္ တေခတ္မွာ တေယာက္သာ ေပၚေပါက္တတ္တဲ့ တကယ့္ လူေတာ္လူေကာင္း ထူးျခားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတဦးျဖစ္ျပန္တယ္။
ေလာကမွာ အက်ိဳးတရားနဲ႔ အေၾကာင္းတရား ဆိုတာ ဒြန္တြဲေနတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဖဆပလ အဖြဲ႕ၾကီး အဂၤလိပ္လက္က လြတ္လပ္ေရးကို ရေအာင္ တိုက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ (အက်ိဳးတရား) အေနာက္မွာ (အေၾကာင္းတရား)ေတြ အမ်ားၾကီးရွိသလုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ဆီက အတုယူစရာ အက်င့္အၾကံ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ – (စံ) နဲ႔ စနစ္ – နည္းပရိယာယ္ – အေျမာက္အျမားရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ သူရဲေကာင္း ကိုးကြယ္ခ်င္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခ်ီးက်ဴးေတး ေတြကိုသာ ဖြဲ႕ဆိုက်ဳးရင့္လိုၾကတယ္။ အတြင္းက်က် ဆည္းပူးၿပီး ေလ႕လာသံုးသပ္မႈ Analysis မွာ အားနည္းတာကို ဉာဏ္ရွိသူေတြ သတိျပဳမိၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္သစ္ ႏုိင္ငံေရး စာေရးသူ အမ်ားစုကို ေလ႕လာၾကည္႕ရင္ Objective Analysis လို႔ေခၚရမယ့္ ဓမၼဒိ႒ာန္က်က် သံုးသပ္မႈဟာ ရွားပါးလွ တယ္လို႔ထင္မိျပန္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေခတ္က မ်ိဳးခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ဘာေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကို ေလ႕လာသံုးသပ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ တိုက္နည္း တိုက္ဟန္ တိုက္ကြက္ နည္းဗ်ဴဟာ မဟာဗ်ဴဟာေတြကို ေလ့လာ သေဘာေပါက္ၿပီး အတုယူ ႏိုင္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္ကလို ေအာင္ပြဲခံႏုိင္လိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ျမင္ ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရတာပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အခ်ိန္ (Time) နဲ႔ယွဥ္ၿပီး မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံႏိုင္တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာကို အရင္ အသိအမွတ္ျပဳပါရေစ။
က်ေနာ္ဘာကို ဆိုလိုတာဘာလဲ။
ဥပမာ ေမာ္စီတံုး ဟာ အသက္ရွိစဥ္ ကာလမွာ တ႐ုတ္ျပည္ၾကီးမွာ ဘုရားတဆူတမွ် တန္ခိုးၾကီးထြားခဲ႕ပါတယ္ ဒါေပမဲ႕ ယေန႔တ႐ုတ္စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေမာ္စီတံုး အေၾကာင္း စာတပိုဒ္ပဲ သင္ၾကရေတာ့တယ္။ အာဏာနဲ႔ ရမ္းခဲ႕တာေတြ သတ္ခဲ့တာေတြ ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာ္ဟာ ဘုရားမဟုတ္ဖူးဆိုတာ တ႐ုတ္ေတြ သိသြားၾကရၿပီ။ သို႔ေသာ္လဲ ေမာ္ဟာ တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေရးပါတဲ႕ေနရာက ပါခဲ႕တယ္ဆိုတာ ဟာျငင္းမရတဲ႕အခ်က္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရာဇဝင္မွာ ေနရာမွန္ ျပန္ေရာက္သြားရတာပါ။ ထို႔နည္းအတူ စတာလင္ဟာ သက္ရွိ အထင္အရွားရွိစဥ္က ေမာ္ကိုပင္ ၾကိဳးဆြဲႏိုင္ခဲ႕တဲ႕ ဘုရားတဆူပါပဲ။ ႐ုရွားေတြသာမက ကမၻာ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ ဘုရားတဆူေပါ့။ ဒါေပမဲ႕ ေသၿပီးမၾကာမီမွာပဲ ကရူး႐ွက္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒို႔ဘုရားဟာ လူသတ္သမား (mass murderer) ၾကီးဆိုတာ ကမၻာက သိခြင့္ရခဲ့ၾကရတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းကို ၾကိဳက္တဲ႕(အခ်ိန္) ၾကိဳက္တဲ႕ေခတ္မွာ ေလ႕လာၾကပါ စံတင္ၾကည့္ပါ။ မေျပာင္းလဲေစရပါဘူး။ ေခါင္းေထာင္လ်က္ပဲ….ေလးစားလ်က္ပဲ။ ရဲရဲေျပာရဲပါတယ္၊ လက္ရွိစစ္အစိုးရဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေဒၚစုရဲ႕ ဖခင္ဆိုၿပီး အေလးမေပးခ်င္ဘူးလုိ႔ထင္မိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုျပည္သူေတြရဲ႕ အသည္းၾကားက ဆြဲႏႈတ္လို႔မရပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕အဓိက လက္နက္ဟာ အမွန္တရားကို လက္ကိုင္ထားတဲ့ မလိမ္မညာတဲ့ ႐ိုးသားျဖဴစင္မႈ (Honesty)၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး အေပၚထားတဲ့ ေစတနာနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ပဲဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဒီ ႐ိုးသားျဖဴစင္မႈ (Honesty) နဲ႔ သူရဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြအျပင္ ၿပိဳင္ဖက္ေတြကိုပါ အႏိုင္ယူ စည္း႐ုံး ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အားလံုးကို ေျဗာင္ေျဗာင္တင္းတင္း.. ခုေခတ္ အၾကိဳက္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဖံုးကြယ္ျခင္း အလ်င္းမရွိတဲ့ Transparency အျပည့္နဲ႔ တိုင္းျပည္တာဝန္ ကိုထမ္းေဆာင္ခဲ႕တယ္၊ တာဝန္ခံရဲတယ္။
အားရစရာ ရွိတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးဟာလဲ ဖခင္နည္းတူ ႐ိုးသားျဖဴစင္ (Honest) ျဖစ္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဘဝ ကို ေလ႕လာရင္ (၂) ပိုင္းေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ပထမအပိုင္းက ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေခါင္းေဆာင္ဘဝစၿပီး ဖဆပလအဖြဲ႕ၾကီးကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ႕တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ တည္ေဆာက္မႈဘဝ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယဘဝမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီးမွ မိမိရရွိလာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ေနရာ၊ ျပည္သူရဲ႕ေထာက္ခံမႈ (ျပည္သူ႔အာဏာ)ကို အရင္းျပဳၿပီး မိမိရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚတဲ့ ဘဝ၊ လြတ္လပ္ေရးကို အရတိုက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဘဝလို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ပထမႏိုင္ငံေရးဘဝ – ေက်ာင္းသားသမဂၢ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘဝမွာ ေက်ာက္႐ို္င္းသာသာ ရွိေသးခ်ိန္မွာေတာင္ ပင္ရင္းဇာတိက ေပၚလြင္ခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ေရွ႕တန္းကေနရာယူၿပီး တာဝန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ခ်င္တဲ့လူမ်ိဳးုျဖစ္တယ္ ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေကာလိပ္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာ အဂၤလိပ္ အလိုေတာ္ရိ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ က်ေရာက္လ်က္ ရွိပါတယ္။ ၁၉၃၄-၃၅ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ိဳးသားေရး ႏိုးၾကားမႈရွိ၍ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစု ဝင္အေရြးခံၾကတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း ကိုသီဟန္ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း ကိုသိန္းေဖ တို႔ျဖစ္ၾကတယ္ (ဦးသိန္းေဖျမင္႕၏ေက်ာ္ၿငိမ္း စာမ်က္ႏွာ(၂၅))
အေရြးမခံရခင္ကထဲက ကိုေအာင္ဆန္းက ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းကို ငါအတြင္းေရးမႉး လုပ္မယ္လို႔ ၾကဳိ အသိေပးထားတယ္။ (ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းမွ) ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ကိုသိန္းေဖတို႔ပဲ အေရြးခံရခဲ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဒုဥကၠ႒ ေနရာလစ္လပ္သြားေတာ့ ၅ဦးအဖြဲ႕ (ကိုႏု-ကိုေအာင္ဆန္း-ကိုအုန္း-ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း-ကိုသိန္းေဖ) တိုက္တြန္းခ်က္အရ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ကိုႏု ဝင္ၿပိဳင္ရာ ယွဥ္ၿပိဳင္သူမရွိ အေရြးခံခဲ့ရပါတယ္။ (ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္း (ေအာင္ထြန္း) -စာမ်က္ႏွာ(၆၁))
၁၉၃၅-၁၉၃၆ တကသ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕မွာေတာ့ ႏို္င္ငံေရး ေက်ာင္းသားမ်ားက ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏို္င္ရ အုပ္စိုးထားႏိုင္ခဲ႕ၾကေပၿပီ။ ၁၉၃၅-၃၆ တကသ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ကို ရာဇဝင္ အမွတ္တရျဖစ္ေစရန္ တင္ျပပါရေစ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္သမဂၢဟာ ေနာင္ တိုင္းျပည္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာၾကမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေမြးဖြားေပးရာဌာန ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ပါ။
၁။ ကိုႏု ဥကၠ႒ (ေနာင္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္)
၂။ ကိုရာရွစ္ ဒုဥကၠ႒ (ေနာင္ဝန္ၾကီး)
၃၊ ကိုသီဟန္ အတြင္းေရးမႉး (ေနာင္ဝန္ၾကီး)
၄။ ကိုေအာင္ဆန္း အိုးေဝစာတည္းအယ္ဒီတာ (ေနာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)
၅။ ကိုအုန္း ေငြထိန္း (ေနာင္သံအမတ္)
၆။ ကိုထြန္းအံု စာၾကည္႕တိုက္မႉး (ေနာင္ ရန္ကုန္ျမဴနီစပယ္မင္းၾကီး)
ရ။ ကိုသာလွ ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရး (ေနာင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္)
ဂ။ ကိုဘဆက္ အားကစားမႉး (ေနာင္ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန)
၉။ ကိုထြန္းတင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမႉး (ေနာင္ လွ်ပ္စစ္ဘုတ္ဥကၠ႒)
တို႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ( ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္း – စာမ်က္ႏွာ (၆၂))
၁၉၃၆ မွာ ဥကၠ႒ ကိုႏု ေက်ာင္းထုတ္ခံရျခင္း နဲ႔ အိုးေဝမဂၢဇင္းတြင္ ငရဲေခြးၾကီး လြတ္ေနၿပီ (Hell Hound at large) ေဆာင္းပါးရွင္ နာမည္ကို မေဖၚႏိုင္ဆိုတဲ့အမႈနဲ႔ အိုးေဝ အယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္းပါ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမႈေၾကာင့္ သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ား ဦးေဆာင္ၿပီး ၁၉၃၆ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဤသပိတ္ဟာ ၁၉၂ဝခု ေက်ာင္းသားသပိတ္ေနာက္ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္ၿပီး ဗမာႏိုင္ငံရဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးေဆာင္မယ့္္ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေမြးဖြား စုစည္းေပးခဲ့တဲ့့ မွတ္ေက်ာက္ ဆိုရင္လဲ မမွားပါ။
ဤေက်ာင္းသားသပိတ္ရဲ့ထူးျခားခ်က္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္သာ (ဝ)ကြက္၍ အံုၾကြခဲ့ၾကတာမဟုတ္၊ တႏိုင္ငံလံုး ျပန္႔ႏွံ႔ကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မ်ားနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား အဆက္အသြယ္ရၾကကာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္မႈ ကြန္ယက္ ( Communication Network ) ကုိေဖၚထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဤဆက္သြယ္မႈမွ ဗမာျပည္လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ) ကို ေဖၚထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဗ်ဴဟာအျမင္က ၾကည့္ရင္္ ေနာင္လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာၾကမယ့္္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ လူငယ္မ်ား ဤေက်ာင္းသားသပိတ္မွာ လူထုစည္း႐ုံးေရး – အဖြဲ႕အစည္းထူေထာင္ေရး – လူထုႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရး – ေခါင္းေဆာင္မႈပညာတို႔ကို စစ္္ေျမျပင္မွာ လက္ေတြ႔သင္ၾကားရသလို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ တတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကရတယ္။
အဖြဲ႕အစည္းတခုကို တည္ေထာင္႐ုံသာမက အဖြဲ႕စည္းအတြင္း အားၿပိဳင္မႈ (Factional Politics) ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အခြင့္အေရးအသံုးခ်တတ္မႈ (Political Manipulations) ေတြကိုပါ ေကာင္းေကာင္းနားလည္လာၾကတယ္။
အေရးၾကီးတဲ့ ေနာက္တခ်က္က ႏုိင္ငံေရးလုပ္ၾကရင္း တဦးကိုတဦး ယံုၾကည္ေလးစားမႈ တည္ေဆာက္ေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ဓာတ္ကို အလုပ္ကေမြးဖြားေပးလိုက္တယ္္။
စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈ
အုပ္စုအလိုက္ဦးေဆာင္မႈကိုလဲပဲ ဒီေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစု ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ (အတြင္းအုပ္စု) ဆိုတာကို ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအတြင္းအုပ္စုကပဲ သမဂၢၾကီးထြားေရး ကို ေခါင္းေဆာင္မႈေပးခဲ့တယ္။
ဥပမာ ၁၉၃၅ စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ အုိုင္စီအက္ ျဖစ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းထားေပးတဲ႕ ဦးေလးအလိုက် တတိယႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းအတြက္ စာၾကိဳးစားေနရတယ္။ သမဂၢ အလုပ္အမႈေဆာင္ပင္ ဝင္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကိုသာလွကို သမဂၢမွာ ဝင္လုပ္ဖို႔ စည္း႐ုံးၾကေတာ့ ကိုသာလွက အ့့ံအားသင့္ေနတယ္။ ဒါ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းေနရာလို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း က အဆိုျပဳတာဗ်လုိ႔ေျပာမွ လက္ခံခဲ့တယ္။ (ေဒါက္တာသာလွ ကိုယ္တိုင္ေရး မွတ္တမ္းမွ) – အလားအလာရွိေသာ လူေတာ္မ်ားကို ေရြးစုၿပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကတယ္။ ထို႔နည္းတူစြာ ႏုိင္ငံေရး အကြက္မ်ား အုပ္စုတိုက္ပြဲပညာမ်ားကို ကိုေအာင္ဆန္း – ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ကိုရာရွစ္ထံမွ ပညာရခဲ့ၾကတယ္ (ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကိုယ္တိုင္ေျပာျပခ်က္) (မွတ္ခ်က္။ ကိုရာရွစ္ဟာ တကသရဲ့ ပထမဦးဆံုး အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္ၿပီး ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ထက္ (၃) ႏွစ္ၾကီးတယ္၊ (ေက်ာင္းသားသမဂၢသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၅၁ ) ၁၉၃၁ ခု ေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚေပါက္လာအၿပီး သၡင္ဗစိန္ႏွင့္ ကိုရာရွစ္တို႔ အထင္ေပၚဆံုး ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကတယ္)
၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ မွ ေနာင္တေန႔ေခါင္းေဆာင္္ျဖစ္မယ့္ လူငယ္္မ်ား အတုယူႏိုင္ရန္ ျဖစ္စဥ္ (၂)ခု ကို ေဆြးေႏြးပါရေစ။ Mr Butwell ရဲ့စာအုပ္ U Nu of Burma – Chapter 3 – The 1936 Student Strike ကို ကိုးကားပါတယ္။ မစၥတာဘတ္ဝဲလ္ က ကိုရာရွစ္ကို ကိုးကားၿပီးေရးခဲ့တာက
“ကိုႏုဟာ အေသးစိပ္ကိစၥေတြကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာေကာင္း၍ လူထု စိတ္ပါလာေအာင္ ေထာက္ခံလာေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ (မွတ္ခ်က္ ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ႕ ဒါကို Charisma ဟု ေခၚၾကတယ၊္ စာေရးသူကေတာ႕ (ဘုန္း) လုိ႔ုေခၚခ်င္တယ္္) ဒါေၾကာင္႕ ေဆြးေႏြးမႈတာဝန္ နဲ႔ ေန႔တဓူဝ အဖြဲ႕အစည္း ေဆာင္ရြက္္မႈတာဝန္တို႔ဟာ ေအာင္ဆန္း၊ ေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ က်ေနာ့ထံ က်ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ အားသာခ်က္ အားနဲခ်က္ဆိုတာရွိၾကစၿမဲပဲ။ တဦးရဲ႕အားနဲခ်က္ကို တဦးရဲ႕ အားသာခ်က္နဲ႔ ျဖည္႕ဆည္းလိုက္တဲ႕အခါ (အုပ္စုအား) (အုပ္စုေခါင္းေဆာင္မႈ) ဆိုတာ ေပၚလာရပါတယ္။ ေနာက္သတိျပဳရန္ အခ်က္မွာ သူသာသည္ ငါနာသည္ စိတ္မထားၾက မနာလို စိတ္္မျဖစ္ၾက ။
က်ေနာ့ အျမင္အရေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဟာ ဦးႏုရဲ႕ Charisma ကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင္႕ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးကိုဝင္ဖို႔ အတင္းဆြဲေခၚလာသလို ဖဆပလ အမတ္ဝင္ေရြးဖို႔ ဦးႏုက အေၾကာက္အကန္ျငင္းေနေတာ့ “The country is doomed” တိုင္းျပည္ေတာ႕ (ဒုကၡျဖစ္ပီ) ဆိုၿပီးညည္းတြားလိုက္တာပဲ ။”
ေနာက္ျဖစ္စဥ္ေလးတခုမွာ ကိုႏုနဲ႔ ကိုရာရွစ္တို႔ ဟသၤာတမွာ စည္း႐ုံးေရးထြက္ၾကေတာ့ ကိုရာရွစ္က အိပ္ရာဝင္သြားၿပီ။ ကိုႏုတေယာက္ပဲ ပရိသတ္နဲ႔က်န္ခဲ႕တယ္။ ေျပာရင္း ေဆြးေႏြးရင္း တကၠသိုလ္ထံုးကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ တကၠသိုလ္ထံုး မွာ ဘာေတြမ်ား မွားေနသလဲ၊ ဘာေတြ ျပင္ရမွာလဲလို႔ အေမးခံရေတာ့ ကိုႏု မေျဖႏုိင္ဘူး။ ကိုႏုက ပရိသတ္္ကို မညာဘူး၊ မလွည့္စားဘူး၊ က်ေနာ္ မသိဘူး အားလံုးကိုသိတဲ႕ ကိုရာရွစ္ကိုေခၚေပးမယ္ ဆိုၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ ကိုႏု ဒီေလာက္အထိပြင့္လင္းတာကို ကိုရာရွစ္က အံ႕အားသင့္မယံုႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ကိုႏုက ငါတို႔အမွန္အတိုင္း ႐ိုးသား ရမယ္ (we must be honest) လို႔ေျဖခဲ႕တယ္။ ဒါဟာ လူေကာင္း – ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္း ျဖစ္တာကို သက္ေသျပလိုက္တာပဲ။ ယၡဳေခတ္ ကိုယ္မသိတာကို ဝန္္မခံခ်င္တဲ့ တတ္ေယာင္ကား ေတြနဲ႔ ကြာလိုက္ပါၿပီ။ လူငယ္ေလးေတြကို သတိျပဳ အတုယူ ေစခ်င္တာပါ။ ေခါင္းေဆာင္မႈမွာ (မူ) ဆိုတာ အေရးၾကီးလွပါတယ္။
ကိုေအာင္ဆန္းဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ထဲမွာ တကသ ေရာ ဗကသ မွာပါ ဥကၠ႒ အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးခဲ႕တာေၾကာင့္ ေရွ႕မီေနာက္မီ ေက်ာင္းသား ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရင္းႏွီး အကြ်မ္းဝင္ခြင့္ရခဲ့ရတယ္၊၊ ၁၉၃၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ ကိုႏု ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း ကိုသိန္းေဖ ကိုရာရွစ္ ကိုလွေဖ (ဗိုလ္လက်္ာ) ကိုခင္ေမာင္ကေလး တို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရတယ္။ ထို႔ျပင္ ေနာင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ မယားညီအကို ျဖစ္လာမယ့္ ကိုသန္းထြန္း (သၡင္သန္းထြန္း) ကို ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း ရဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ သိကြ်မ္းခဲ႕ရျပန္တယ္။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ကိုသန္းထြန္းတို႔က ပ်ဥ္းမနားသား အခ်င္းခ်င္း မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ကထဲက သိခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၃ဝဝျပည္႕အေရးေတာ္ပံုမွာ နာမည္ၾကီးလာၾကမယ့္ ကိုဗဟိန္း (ေနာင္ကြန္ျမဴနစ္ ေခါင္းေဆာင္)၊ ကိုဗေဆြ (ေနာင္ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္) တို႔နဲ႔လဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဘဝမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရျပန္တယ္။ ဗိုလ္ရန္ႏုိင္ ဗိုလ္ေဇယ်တို႔ဟာလဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢက တက္လာၾကသူေတြပါပဲ။
မွတ္သားစရာ နဲ႔ သံုးသပ္မႈ
အဂၤလိပ္ဟာ ကိုလိုနီ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားသူေတြ ျဖစ္လင့္ကစား သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီမီုကေရစီ က်င့္သံုးတာေၾကာင္႕ civil society လို႔ေခၚတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြကို တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္က လူငယ္ေတြဟာ သမဂၢေတြေထာင္ၿပီး ဦးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ သိုင္းသိုင္းသိုင္းဝိုင္းဝိုင္း လုပ္ေဆာင္္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတယ္။ အတြင္းအုပ္စုကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
၁၉၆၂ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးကထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ႏွိမ္ႏွင္း၊ စစ္တပ္ကလြဲလို႔ civil society လို႔ ေခၚႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမွန္သမွ်ကို စံနစ္တက် ႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္စီးခဲ့တာ ၁၉၆၂ ေနာက္ ဗမာျပည္မွာ လူလုပ္ရသူတိုင္း စစ္တပ္နဲ႔ မဆလကလြဲလို႔ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လုပ္ခြင့္ကိုမရၾကေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဖြဲ႕အစည္းေထာင္ၿပီး အင္အားယူရမည္ကိုမသိၾကသလို အဖြဲ႕အစည္း ဘယ္လို ေထာင္ၿပီး ဘယ္လိုၾကီးထြားေအာင္ လုပ္ရမွာကုိ မသိၾကလုိ႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီး အတြင္းက မင္းကိုႏုိင္ ကိုကိုၾကီး မိုးသီးဇြန္ ဝင္းမိုး ေအာင္ႏုိင္ စတဲ့ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထြန္းေပၚလာၾကေသာ္လဲ ဗို္လ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္ကလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေရရွည္ မရခဲ့ၾကပါ။ ထို႔ျပင္ ရွစ္ေလးလံုး အံုၾကြမႈၾကီးကို ေဖၚထုတ္ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၊ ေဒၚစုတုိ႔နဲ႔ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ခြင့္ အခ်ိန္မရခဲ့ၾက။ စစ္တပ္က ေပါင္းစည္းခြင့္ႏွင့္ေပါင္းစည္းခ်ိန္မေပးခဲ့။ အတိုက္အခံဆိုတာက ဦးေနဝင္း (၂၆) ႏွစ္ အုပ္စိုးၿပီးခ်ိန္မွာ ယဲ့ယဲ့သာ က်န္တာမို႔ ရွစ္ေလးလံုး ျဗဳန္းစားၾကီးေပၚလာၿပီး အခြင့္အေရး အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မွာ အာဏာကို (လု) ယူလိုက္သင္႕တယ္၊ မ(လု)ယူ ႏိုင္ခဲ႕ၾက ။ စစ္အစိုးရက ဒုတိယအၾကိမ္ အာဏာသိမ္းအၿပီး ဖိႏွိပ္ၿဖိဳခြဲခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီမို႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု အေဝးေရာက္ကုန္ၾကၿပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္လဲ ႏွစ္ျခမ္းကြဲ၊ အမ်ားစု တကမၻာလံုးျပန္႔ၾကဲ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ အဖြဲ႕အစည္း တည္ေထာင္ၿပီး အင္အားကို ျပန္မတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔တိုက္မွ အင္အားရွိမည္ကိုမသိၾက၊ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္မလုပ္တတ္တာေတြ ပါပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာအင္မတန္ ရႈပ္ေထြးသလို သိမ္ေမြ႔ နက္နဲလွပါတယ္ ။
မဆလ စံနစ္ၾကီးၿပိဳကြဲသြားေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕အေမြဆိုးျဖစ္တဲ႕ “ မဆလစိတ္ဓာတ္ဆိုး“ ၾကီးဟာ ဗမာေတြအၾကားမွာ ယေန႔အထိ စစ္တပ္အတြင္းမွာေရာ အတိုက္ခံေတြ အၾကားမွာပါ ရွင္သန္လ်က္ပါပဲ။
အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး အေတြ႔အၾကံဳ မရွိတဲ့အေပၚမွာ မဆလစိတ္ဓာတ္က ဖိစီးလိုက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးလူငယ္ ေတြခမ်ာ ရွင္သန္တိုးတက္ခြင့္မရေတာ့ဘူးလို႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သံုးသပ္ ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္သိသာထင္ရွားတဲ႕ အခ်က္က capacity လိုေခၚႏုိင္တဲ႕ (အသိစြမ္းအား) ပါပဲ
ရင္နာဖို႔ေကာင္းတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေခတ္က ကိုလိုနီ(ကၽြန္) ပညာေရးျဖစ္ေပမယ့္ အဆင့္အတန္းရွိတယ္။ ဟိုေခတ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာကို ပိုင္ပိုင္နင္းနင္း ေရးႏိုင္ေျပာႏိုင္ၿပီ။ ဆရာေတြက ဖိဖိစီးစီး သင္တာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာ ႏိုင္နင္းတာေၾကာင့္တေၾကာင္း စာဖတ္အားေကာင္းၾကတယ္ ဗဟုသုတၾကြြယ္ၾကျပန္တယ္ ။ အေတြးအေခၚ (အသိစြမ္းအား) capacity ျမင့္ၾကတယ္ လို႔ဆိုႏိုင္တယ္ ။
ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ေက်ာ္ၿပီးသည့္တိုင္ ဗမာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရးဟာျမင့္မားခဲ့ပါေသးတယ္။ စစ္အစိုးရတက္ကာစ ကာလအထိ ရွင္သန္လ်က္ရွိပါတယ္။ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ရာဇဝင္ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ အဂၤလိပ္လုိ သင္ၾကားပို႔ခ်ေနတာကို (YouTube) မွာရွာေဖြၾကည့္႐ႈႏိုင္္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ (၁၉၆၈ခု) ဆရာေတြဟာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ ေက်ာင္းေကာင္းေတြျဖစ္တဲ႕ MIT- Harvardမွ ဘြဲ႔ရသူေတြနဲ႔ ျပည့္လ်က္ပါ။ ဖဆပလ အစိုးရဟာ ရသမွ် အခြင္႕ေရးေတြကို ယူၿပီး ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ေတြ လႊတ္ ခဲ့တာကိုး။
စစ္အစိုးရတက္အၿပီး တကသ တပ္ဦးေက်ာင္းသားေဟာင္း ေဒါက္တာညီညီ ဒုဝန္ၾကီးအျဖစ္မွာ စနစ္သစ္ပညာေရး ဆိုၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ ပညာေရးစံနစ္သစ္ကို စတင္အေကာင္ အထည္ေဖာ္ခ်ိန္ကစၿပီး ဗမာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစံနစ္ဟာ ထိုးက်ခဲ႕ရတယ္။ အရင္က အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ ရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း Liberal arts ပညာေရးကို ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ဘီေအ ဘီအက္စ္စီ အဆင့္မွာ အေျခခံပညာရပ္ေတြကို ဖက္စံုကသင္ေပးတာေပါ့။ ေဒါက္တာ ညီညီတို႔ေခတ္မွာေတာ႕ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရးအတိုင္း (အထူးျပဳ) Specialization ကို ဦးစားေပးရမယ္ဆိုၿပီး စံနစ္တခုလံုး ေျပာင္းလဲခဲ႕ၾကပါတယ္။ အဓိက ထိခိုက္တာကေတာ့ critical thinking လို႔ေခၚတဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်င့္ခ်ိန္ ေတြးေခၚျခင္းပညာရပ္ဟာ တိမ္ေကာခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ဇူလိုင္ (၇) ရက္ ေက်ာင္းသားထုနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ အၿပီးမွာ စစ္အစိုးရဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို မရွိမျဖစ္တဲ့ တိုင္းျပည္ ရတနာေတြလို႔ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ျပႆနာေကာင္ေတြလို႔ ျမင္စျပဳလာၿပီ။ ဒါေၾကာင္႕ ေနာင္ေခတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပညာတတ္ေတြ ေမြးဖို႔ထက္ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္ဖို႔ အားသန္ၾကိဳးစားလာေတာ့တယ္။
ထို႔ျပင္ ဦးေနဝင္းဟာသူ႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သက္တမ္း (၂၆) ႏွစ္မွာ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ စစ္ေအး တိုက္ပြဲကိုအခြင္႕ေကာင္းယူၿပီး isolation policy လို႔ေခၚတဲ႕ တကိုယ္တည္းသီးျခားေနတဲ႕ ေပၚလစီ ကိုက်င့္သံုးခဲ့ၿပီး တတိုင္းျပည္လံုးကိုလဲ သတင္းေမွာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ (အသိဉာဏ္) ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဟာ ထိုးက် လာခဲ႕ရတယ္။
ကြယ္လြန္သူ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းေျပာျပလို႔ သိရတာပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအံုၾကြမႈၾကီးအၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြစုျပံဳျပီး ထြက္လာၾကေတာ႕ လူငယ္ေက်ာင္းသားတစုက စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္စြာနဲ႔ ဦးတြတ္…. က်ေနာ္တို႔ကို အက္(၁၅) (F-15) ေလယာဥ္ရွာေပးပါ၊ စစ္တပ္ကိုအေသခံ ဗံုးၾကဲမယ္ လို႔ေတာင္းဆိုခဲ႕ၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္ကိုခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းလွေပမယ့္ ဒီလိို စစ္ေလယာဥ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေစ်းၾကီးတယ္၊ ဒီေလယာဥ္ေတြ ပ်ံႏိုင္ဖို႔ ေနာက္က ဘယ္ေလာက္ပံ့ပိုးရတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို မစဥ္းစားမိတာဟာ (အသိဉာဏ္စြမ္းအား) မျပည္႕စံုေသးေသာေၾကာင့္လို႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္ႏို္င္ပါတယ္။ (အသိဉာဏ္စြမ္းအား) နဲရင္ ႐ိုး႐ိုးအအ ေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
ဗုဒၶတရားေတာ္မွာ အဝိဇၨာ လႊမ္းေနရင္ တဏွာကိုလဲမပယ္ႏုိင္၊ တြယ္တာမႈကိုလဲ မေက်ာ္ႏုိင္ပဲ သံသရာကမထြက္ႏုိင္သလို အသိဉာဏ္စြမ္းအားသည္လဲ ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးပါလွပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အဝိဇၨာလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒီ (အသိဉာဏ္စြမ္းအား) အေပၚ အမ်ားၾကီး မူတည္ပါတယ္။ ဒိအျပင္ (အသိဉာဏ္စြမ္းအာား) ရွိတဲ့သူေတြဟာ အသိပညာရဲ႕ ထိန္းသိမ္းမႈေၾကာင့္ ရမ္းရမ္းကားကားဆဲဆိုျခင္း တဖက္သတ္ တိုက္ခိုက္ျခင္း မတရား စြပ္စြဲေစာ္ကားျခင္းတို႔ကုိ ေရွာင္ရွားၾကပါတယ္။ မိမိရဲ့ဂုဏ္သိကၡာ မိမိအေပၚယံုၾကည္မႈ (credibility) ထိိခိုက္မွာကို ေၾကာက္ရြံ႕သတိရွိၾကပါတယ္။ မိမိရဲ့ (မူ) principle မွေသြဖည္မွာကို စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေျပာအဆို အေရးအသားမွအစ (သတိ) ရွိၾက၊ (မူ) ရွိၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ဥပမာေလး တခုကိုတင္ျပပါရေစ။
၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ မွာ အတူတူပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ေနာင္လူထုေဒၚအမာျဖစ္လာၾကမယ့္ မအမာ တို႔ဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးသက္သက္ပဲလား ဝါဒေရးေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ တေယာက္ကိုတေယာက္ ၾကည့္မရခဲ့ၾကပါ။ ဒါေပမဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ၁၉၃၆ ခုေက်ာင္းသားသပိတ္ အေၾကာင္းေရးျပေတာ့ ရာဇဝင္ကို အမွန္အတိုင္း (မူ) Principle အရ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ေရးျပခဲ့ပါတယ္။
“လူထုတရားပြဲတြင္ ေယာက်္ား မ်ားႏွင္႕ ယွဥ္၍ ရဲရဲေတာက္ ရင္ေဘာင္တန္း တရားေဟာ ေကာင္းသူ ေက်ာင္းသူ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ မအမာ-ဘီေအေအာက္တန္း (ယၡဳလူထုဦးလွဇနီး)၊ မမၾကီး (ယၡဳအထက္တန္းေက်ာင္းဆရာမၾကီး-ျမဴမင္းၾကီးေဟာင္း ဦးထြန္းအံု၏ဇနီး)၊ မခင္ျမ (ယၡဳ ေဒါက္တာေဒၚခင္ျမ-ပညာေရးတကၠသိုလ္) ၊ မအံုး (ယၡဳ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ပါဠိ ဌာန ပင္စင္စား ပါေမာကၡ – အမ္ေအေဒၚအံုး) တို႔ပါဝင္သည္။ က်န္သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ စင္ျမင္႕ေပၚ၌ တရားေဟာမေကာင္းေသာ္လည္း ရဲရဲေတာက္ေတြခ်ည္းျဖစ္ၾကပါသည္။”
(ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းမွ )
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ လူထုေဒၚအမာႏွင့္ ႏို္င္ငံေရးအရ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လဲ ရာဇဝင္ အခ်က္အလက္ ကိုေရးရာမွာ အာဃာတမရွိ အမွန္အတိုင္း ေရးျပခဲ့တယ္။ (မူ) Principle ကိုအေလးထားတာကတေၾကာင္း ၊ self-respect ဟုေခၚေသာ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေလးစားတာေၾကာင့္လဲျဖစ္တယ္။
သို႔ေသာ္ အသိဉာဏ္စြမ္းအားနဲေသာ လက္ဝဲ တယူသန္အခ်ဳိ႔သည္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို မုန္းတာနဲ႔ ရာဇဝင္ အခ်က္ေတြကိုပါ ျပင္ခ်င္ၾကတယ္။
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ တိုင္းေတြခြဲၾကေတာ့ တိုင္း (၆)မွာ ဗိုလ္ရဲထြဋ္က စစ္တိုင္းမႉး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ႏိုင္ငံေရးမႉးအျဖစ္ တာဝန္ခြဲေဝခဲ႕ၾကပါတယ္ (သၡင္ တင္ျမ၏ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ႏွင္႕တိုင္း(၁ဝ)တိုင္း – စာမ်က္ႏွာ ၄၄) ဒါလူတိုင္းအသိပါ။
သို႔ေသာ္ ဝင္းတင့္ထြန္းရဲ့ အေမွာင္ၾကားကဗမာျပည္စာအုပ္မွာ “ဦးဗေဆြ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ရန္ကုန္တာဝန္ခံ ျဖစ္္သည္ ”လုိ႔ သမိုင္းကိုလိမ္ညာေရးခဲ့တယ္ (စာမ်က္ႏွာ ၃၅)။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ျပဳစုထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ (လြတ္လပ္ေရး ေရႊရတုသဘင္) စာအုပ္မွာလည္း ဤနည္းတူေရးသားခဲ့ၾကတယ္။
ပုိဆိုးတာက ဝင္းတင့္ထြန္းက (စာမ်က္ႏွာ ၃၅မွာပဲ) “စစ္တိုင္းမ်ား ၏ ႏိုင္ငံေရးမႉးမ်ားမွာ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီမွခ်ည္းျဖစ္သည္” လုိ႔ လိုရာဆြဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ျပန္တယ္။ ဒီတုန္းက သၡင္ခ်စ္ဟာ ျပည္သူ႔အေရး ေတာ္ပံုပါတီ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္။ စစ္ၿပီး ေနာင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေထာင္မွ ကြန္ျမဴနစ္ဘက္ ပါသြားသူျဖစ္တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလဲ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီကျဖစ္တယ္။ ဒီလုိရာဇဝင္ အခ်က္အလက္ကိုလိမ္ၿပီး ကိုယ္လိုရာဆြဲ ေကာက္ခ်က္ခ်တာ တာဝန္မဲ့ ေရးသားခ်က္သာျဖစ္တယ္။
ဝင္းတင့္ထြန္းက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း တေယာက္ကိုသာ ကြန္ျမဴနစ္ အမ်က္ ကြန္ျမဴနစ္ အၿငိဳးနဲ႔ ရာဇဝင္ အခ်က္အလက္ ကို ျပင္ဆင္တင္ျပခဲ့တာမဟုတ္။
ဖတပလ (ဖက္စစ္တိုက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး) အဖြဲ႕ၾကီးကိုဖြဲ႕ၾကေတာ့ အဓိကအင္အားျဖစ္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီနဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္ ေခါင္းေဆာင္ (၃) ဦးစီ – ေပါင္း(၉)ဦးပါတဲ့ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႕နဲ႔စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့တာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ သၡင္စိုး – သၡင္သန္းထြန္း – သၡင္တင္ျမ၊ ျပည္သူ႔ေရးေတာ္ပံုပါတီမွ ဦိးေက်ာ္ၿငိမ္း – ဦးဗေဆြ – သၡင္ခ်စ္၊ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း – ဗိုလ္လက်္ာ – ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ (သၡင္တင္ျမရဲ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ တိုင္း (၁ဝ)တိုင္း – စာမ်က္ႏွာ ၄ဝ)
ဤအခ်က္ကို ရာဇဝင္စိတ္ဝင္စားသူတိုင္း သိၾကပါသည္၊ သိသင့္ပါသည္။ စာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတြင္လည္း ေဖၚျပထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အေရးပါေသာ ရာဇဝင္ အခ်က္တခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ ဝင္းတင့္ထြန္းဟာ သၡင္တင္ျမကို ၾကည္႕မရ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သၡင္ဗဟိန္းကို ၾကည္ညိဳစိတ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း သၡင္တင္ျမအစား သၡင္ဗဟိန္းကို ကြန္ျမဴနစ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္ခဲ့ပါတယ္ (ဝင္းတင့္ထြန္း စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၃၂ ကိုၾကည့္ပါ)။ ဒီလုိရာဇဝင္ကိုေရးရာမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာကို တကယ့္အျဖစ္မွန္နဲ႔ အစားထိုးလုိ႔ မရသလို လိုရာကို ျဖစ္သလို မေရးေကာင္းပါ။ (မွတ္ခ်က္။ ကိုဗဟိန္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေဆြးေႏြးပြဲစဖိတ္ေသာ္လဲ ေနမေကာင္းလုိ႔မပါႏိုင္လုိ႔ သၡင္တင္ျမက အမွတ္ (၆ဝ) – ဧၿပီလ (၁) ရက္ -၂ဝ၁ဝ ထုတ္ Northern Star ဂ်ာနယ္မွာ ေရးျပမွ ဇာတ္ရည္လည္ရပါတယ္)
ေနာက္ ဥပမာတခု ထပ္တင္ျပပါရေစ။
ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေထာင္ကာစက အေရးပါခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးက ဦးကိုကိုၾကီးပါ။ ဆိုရယ္လစ္ပါတီမွာ ဦးကိုကိုၾကီးတို႔က မာ့က္(စ္)ဆစ္ Marxists မ်ားျဖစ္၍ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြ တို႔က ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ကို ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ထူေထာင္လိုတဲ့ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ (Social Democrat) မ်ားျဖစ္ၾကတယ္။ အုပ္စု တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ကာ ဦးကိုကိုၾကီးတို႔အုပ္စု ဆိုရွယ္လစ္ပါတီမွ ထြက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ နာမယ္ဆိုရင္ နာစရာေတြ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဦးကိုကိုၾကီးရဲ့ ေျမးျဖစ္သူ ေဒါက္တာေက်ာ္ေဇာ္ဝင္း ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ျပဳစုေရးသားတဲ့ ဗမာျပည္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီသမိုင္း (A History of Burma Socialist Party 1930-1964) စာတန္းကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ လူပုဂၢိဳလ္တိုက္ခိုက္ျခင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရာဇဝင္ အခ်က္အလက္ကို လိမ္ညာရန္ ၾကိဳးစားျခင္းေသာ္လည္းေကာင္း မေတြ႔ရပါ။
ေမာ္စီတံုးကြယ္လြန္အၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ၾကီးတြင္ အသိဉာဏ္စြမ္းအားနည္းတဲ့ ေမာ္ရဲ့ဇနီး ခ်န္ခ်င္းဦးေဆာင္တဲ့ (၄)ဦးဂိုဏ္းသာ အာဏာရခဲ့ရင္ တ႐ုတ္ေတြ ေျမာက္ကိုရီးယားျပည္သူေတြလုိ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနႏုိင္တယ္။ အသိဉာဏ္ျမင့္မားလွတဲ့ တိန္ေလ်ာက္ပိန္လုိ ေခါင္းေဆာင္ေၾကာင့္သာ ယေန႔တ႐ုတ္ေတြ ကမၻာမွာ ေခါင္းေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကရတာကို မေမ့သင့္ပါ။
တခ်ိန္က ဗမာေတြဟာလဲ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ဗမာကြလုိ႔ ေမာ္ၾကြားႏို္င္ခဲ႕ဖူးပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္သူမ်ားရဲ့ ေစတနာနဲ႔ အသိဉာဏ္စြမ္းအား ကြာျခားမႈပဲ မဟုတ္ပါလား။
ယၡဳေဒၚစုရဲ့ မိန္႔ခြန္းမ်ား – မီဒီယာေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခန္းေတြကို နားဆင္ၾကည့္ၾကပါ။ ေစတနာနဲ႔ အသိဉာဏ္စြမ္းအား ရဲ့ အက်ိဳးတရား ထင္ေပၚလွပါတယ္။
ေနာက္ အသိဉာဏ္စြမ္းအား (capacity) နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ သတိျပဳေစခ်င္တာက အသိဉာဏ္စြမ္းအားဆိုတာ ေက်ာင္းစာသက္သက္ေသာ္လည္းေကာင္း စင္မီနာမ်ား တက္႐ုံနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း အဆင့္အတန္းတက္ မလာႏိုင္ပါ။ ေလ႕လာမႈအားလို႐ုံမက လက္ေတြ႔ အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳ၊ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳမ်ားနဲ႔ ေပါင္းစပ္မွသာ ၿပီးျပည္႕စံုလာၿပီး အဆင္႕အတန္းျမင္႕မားလာႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လူတစုကိုၾကည့္ရင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ၿပီးမွ သၡင္ေခါင္းေဆာင္ (သို႔) ယူဂ်ီေခါင္းေဆာင္၊ ထိုမွတဆင့္ ဂ်ပန္ေခတ္္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (သို႔) ဝန္ၾကီး ။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ တဆင့္ထက္တဆင့္ျမင့္တက္ကာ ေနာက္ဆံုး ဖဆပလ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာၾကရတယ္။
ထိုနည္းတူစြာ တ႐ုတ္္ျပည္သမိုင္းကိုၾကည့္ရင္လဲ ခ်ဴအင္လုိင္းသည္လည္းေကာင္း၊ တိန္ေလ်ာက္ပိန္ သည္လည္းေကာင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္ဘဝမွာ ျပင္သစ္ျပည္ကုိ ပညာေတာ္သင္ ထြက္ခဲ့ၾကေသာ္လဲ စာကိုေျဖာင့္ေအာင္ မသင္ၾကရ၊ ပါတီအက်ိဳးအတြက္ေဆာင္ရြက္ၾကရင္း တ႐ုတ္ျပည္ ျပန္ေခၚခံရကာ ပါတီ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ရင္း တာဝန္အဆင့္မ်ား ျမင့္သထက္ျမင့္လာကာ ေနာက္ဆံုးဝန္ၾကီးခ်ဳပ္/ဒုဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဘဝေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ (မွတ္ခ်က္- The eldest son by Han Su Ying ႏွင္႕My father Deng Xiaoping – The war years by Deng Rong တို႔ကိုဖတ္ၾကည့္ၾကပါ)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္က ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္ဆန္း ကိုႏု သၡင္စိုး သၡင္သန္းထြန္း ဂိုရွယ္ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း သၡင္သိန္းေဖ ကိုရာရွစ္ ကိုဗဟိန္း ကိုဗေဆြတုိ႔ဟာ စာဖတ္အားေကာင္းၿပီး စာတန္းတခုကို လက္တန္းေရးႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းျပည္႔ (အသိဉာဏ္စြမ္းအား) ျမင့္မားတဲ့ ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ၾက႐ုံမက ေအာက္ေျခစည္း႐ုံးေရးကို ေကာင္းေကာင္းေနာေၾကတဲ့ အေရြးေကာက္ခံေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ပါတီထူေထာင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကတယ္ ။
ကေန႔အျဖစ္ကို ၾကည္႕ၾကရင္ (အထူးသျဖင့္ ျပင္ပတြင္) ႏိုင္ငံေရးအရ မူလတန္း သာသာ ရွိေသာ သူမ်ားကလဲ မိမိကိုယ္မိမိ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးလုိ႔ထင္သူကထင္၊ ၈၈၈၈ မွာ ငါတို႔ကမွေခါင္းေဆာင္အစစ္ဟု ေၾကြးေၾကာ္သူကေၾကြးေၾကာ္၊ စာအုပ္ေလးအုပ္ႏွစ္ဆယ္္သာသာေလာက္ ဖတ္ၿပီးတာႏွင့္ မိမိအထင္ကို ရာဇဝင္ အျဖစ္ ေရးသူကေရး၊ ေျမႇာက္ေပး သူမ်ားက ေျမႇာက္ေပး။
ပည္တြင္းမွာလဲ ႏိုင္ငံေရးနားမလည္တဲ့ အင္ဂ်ီအို နဲ႔ စီ္းပြားေရးသမားမ်ားက ေန႔တြင္းညတြင္းခ်င္း ႏိုင္ငံေရးသမား အမတ္ေလာင္းမ်ား ျဖစ္လုိျဖစ္၊ မေန႔ကမွ ပုခုံးအေပၚက အပြင့္ေတြနဲ႔ စစ္ယူနီေဖါင္း ဝတ္ထားသူမ်ားကလဲ ေမာင္႕က်က္သေရေခါင္းေပါင္းတလူလူႏွင့္ အရပ္သားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြျဖစ္၊ လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္နဲ႔ အလီဘာဘာ လူမိုက္အုပ္စု ဖြတ္ၾကီးအဖြဲ႕ကလဲ ႐ုတ္တရက္ တရားဝင္ ႏို္င္ငံေရး ေပၚပင္ ပါတီဝင္မ်ား ျဖစ္လိုျဖစ္ နဲ႔ ပလုိ႔ဂ်ိ ဆိုၿပီး ၾကိမ္တို႔ကာ ေပၚလာလိုက္တဲ့့ ေခတ္ေပၚ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ….ဒုနဲ႔ေဒး။
ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ တံဆိပ္တပ္..အလံေထာင္..ေၾကြးေက်ာ္႐ုံနဲ႔ ႏို္င္ငံေရးသမား စစ္စစ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္း ျဖစ္မလာပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရးသမား စစ္စစ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ႏွင္႕လူမ်ိဳးကို ခ်စ္သည့္စိတ္ကို အေျခခံကာ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္္ ရွိရပါမယ္။ အတြင္း စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာရပါမယ္။ မိမိေလွ်ာက္လိုတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ – လမ္းစဥ္ – ရည္မွန္းခ်က္ – ေဖၚေဆာင္လိုတဲ့ ေပၚလစီ – ေတြကို မိမိကိုယ္တိုင္သိမွ – လူထုကိုခ်ျပ ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ပါမယ္။ ဒါေတြျပည့္စံုဖို႔- အသိဉာဏ္စြမ္းအား – လိုလာျပန္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူအထင္ၾကီးတဲ့ ေဒါက္တာဗေမာ္ ေလသံနဲ႔ ဌာန္က႐ုိဏ္း က်က် အဂၤလိပ္ စကား ေျပာက်င့္ခဲ့ရတယ္ (ဦးသိန္းေဖျမင္႕၏ေက်ာ္ၿငိမ္း စာမ်က္ႏွာ ၃၉)။ အဂၤလိပ္ကို အထင္ၾကီးလုိ႔မဟုတ္၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မိမိအေတြး မိမိအျမင္ မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အမ်ားလူထုသိေအာင္ ခ်ျပဖို႔လိုတယ္။ ပရိသတ္အလယ္မွာ ရဲရဲေျပာတတ္ဖို႔လုိတယ္။ အဂၤလိပ္စာဟာ ကမၻာသိစာျဖစ္ေနလုိ႔ အဂၤလိပ္စာကို လက္နက္အျဖစ္သံုးရမွာကို သိလုိ႔ ျဖစ္တယ္။
တခါ ေက်ာင္းသားတဦးက ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းကုိအျပစ္တင္စကားေျပာလာတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္းက မခံ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းအခန္းေခၚသြားၿပီး စာအုပ္ပံုအၾကားငံု႔ဖတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီး အဲဒါ ေက်ာ္ၿငိမ္း တို္င္းျပည္အတြက္ ကုန္းဖတ္ေနတာကြလုိ႔ ကာကြယ္ခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ တိုင္းျပည္အတြက္လုိ႔ု စိတ္ထဲမွာ ရွိခဲ႕ၾကတယ္။ ဗဟုသုတ ၾကြယ္ရန္စာဖတ္ၾကတယ္၊ သေဘာတရားေရးေတြ ေလ့လာေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ တရားေဟာစည္း႐ုံးေရးဆင္းၾကတယ္၊ အားလံုးတိုင္းျပည္အတြက္ သူ႔ကြ်န္ဘဝက လြတ္ဖို႔။
ယၡဳေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္သူမ်ား (ျပည္ပ) ၊ႏိုင္င့ံံအာဏာ ယူထားသူမ်ား နဲ႔ကြာျခားလွပါၿပီ။
ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ – တိုင္းျပည္ ႏွင္႕လူမ်ိုဳးအေပၚ ထားတဲ့႕ ေစတနာကြာျခားပါၿပီ။
ေစတနာ နဲ႔ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ တို႔ဟာ ဗီဇ လုိ႔ုေျပာႏိုင္တယ္၊ ႏွလံုးသားမွစီးဆင္းလာတယ္။
(မူ) ႏွင္႕ (ယံုၾကည္ခ်က္) တို႔ ဟာ (အသိဉာဏ္စြမ္းအား) အေပၚ မူတည္ျပန္တယ္။
အတိုခ်ဳပ္ရေသာ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ သၡင္ေပါက္စမ်ားဟာ သူ႔ကၽြန္မခံလိုစိတ္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ အရင္းတည္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတြင္း စနစ္တက် စည္းကမ္းတက် လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရွိခဲ့ၾက႐ုံမက မဲနဲ႔အေရြးေကာက္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရပ္တည္ၾကရလုိ႔ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားကို နားလည္သလို အဖြဲ႕အစည္းတြင္း အုပ္စုအားၿပိဳင္မႈအေၾကာင္းကို လက္ေတြ႔ ေျဖရွင္းၾကရလုိ႔ အေပးအယူ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ တျပည္လံုး ျပန္႔သြားတဲ့ေက်ာင္းသားသပိတ္ၾကီးကို ေဖၚထုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိလုိ႔ ေက်ာင္းသားကြန္ယက္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾက႐ုံမက ထိုေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာ ေနာင္တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူေပးမယ့့္္္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးရာ ဘူမိလက္သံ မွန္ေသာ မ႑ိဳင္ တခု ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကလဲ အစြမ္းအစ ရွိတဲ့ စာဖတ္အား ေလ့လာအား ေကာင္းတဲ့ အသိိဉာဏ္ (capacity) ျမင့္မားၿပီး (မူ) ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။
လူငယ္အေပါင္း အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ တိုးပြား၍ အသိိဉာဏ္စြမ္းအားျမင့္မားၾကပါေစေသာဝ္္။
ဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
ဇင္းမယ္ (ခ်င္းမိုင္)
ကိုးကားစာအုပ္စာတမ္းမ်ား
ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္း (ေအာင္ထြန္း)
ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ့ ေက်ာ္ၿငိမ္း
ဦးႏုရဲ့ တာေတစေနသား
U Nu of Burma by Mr Butwell
Aung San of Burma by Aung San Suu Kyi
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း
ေဒါက္တာသာလွ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း
သၡင္တင္ျမရဲ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ တိုင္း(၁ဝ)တိုင္း
A History of Burma Socialist Party 1930-1964 by Dr Kyaw Zaw Win
ဝင္းတင္႕ထြန္းရဲ့ အေမွာင္ၾကားကဗမာျပည္
The eldest son by Han Su Ying
My father Deng Xiaoping – The war years by Deng Rong
ေနာက္ဆက္တြဲ
ဒုတိယပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘဝက ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝ သို႔ ကူးေျပာင္းသြားပံု ကုိ ဆက္လက္ ေဖၚျပသြားၿပီး အတိုက္အခိုက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ မ်ားၾကားက ၿပိဳင္ဘက္မရွိ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ဘဝ သို႔ ေရာက္လာပံု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေလ့လာစရာ ႏိုင္ငံေရးအကြက္ေတြကို ဆည္းပူး ေဖၚထုတ္ရင္း..
တတိယအပိုင္းမွာ…. အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ အဆင္႕ေရာက္မွ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီတို႔နဲ႔ ဉာဏ္္ခ်င္းယွဥ္ၿပီး လြပ္လပ္ေရးကို မည္သို႔ အကြက္က်က် တိုက္ယူႏိုင္ခဲ့ပံုတို႔ကိုတင္ျပေဆြးေႏြးပါရေစ။
****************
ရာဇဝင္ မွတ္တမ္းအတြက္ ၁၉၃၆ သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီ စာရင္းကို တင္ျပပါရေစ။
ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္း (စာမ်က္ႏွာ ၇၈) ကိုညႊန္းပါတယ္။
၁။ ကိုရာရွစ္ ဥကၠ႒
၂။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း အတြင္းေရးမႈး
၃။ ကိုအုန္း
၄။ ကိုသီဟန္
၅။ ကိုလွေဖ (ဗိုလ္လက်္ာ)
၆။ ကိုထြန္းအံု
၇။ ကိုထြန္းတင္
၈။ ကိုတီေကဘြန္း
၉။ ကိုေအးခ်ိဳ
၁ဝ။ကိုညိဳျမ (ကိုသိန္းတင္)
၁၁။ကိုသာလွ
၁၂။သရဲကိုဘေအး
၁၃။ကိုညိဳထြန္း
၁၄။မအမာ (လူထုေဒၚအမာ)
၁၅။ကိုစိုးေမာင္
၁၆။မအုန္း
၁၇။မမၾကီး
၁၈။မခင္ျမ
၁၉။ကိုလွေမာင္ (ရမည္းသင္း)
၂ဝ။ကိုညြန္႔
၂၁။ကိုခင္ေမာင္
၂၂။ကိုသိန္းေဖ
၂၃။ကိုေအာင္ဆန္း
၂၄။ကိုႏု
၂၅။မခင္ၾကီး အပါအဝင္ (၂၉)ဦး
(မွတ္ခ်က္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢသမိုင္း စာအုပ္အရ ကိုရာရွစ္ဟာ သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္တယ္္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ေဒါက္တာသာလွတို႔ရဲ့ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းအရ ကိုႏု ဥကၠ႒၊ ကိုရာရွစ္ ဒုဥကၠ႒၊ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ အေရြးခံရတယ္လုိ႔ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ခဲ႕ၾကတယ္)
http://komoethee.blogspot.com/2010/12/blog-post_111.html
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း သို႔ တုန္႔ျပန္ခ်က္
၂ဝ၁ဝ ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ စေနေန ့ “မဇၩိမ” ထဲမွာ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ “ဘာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း တို ့ေခတ္က ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ၾကတာလဲ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရ ပါတယ္။ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ေသာၾကာေန႔၊ ဒီဇင္ဘာ (၁ဝ) ရက္ေန႔ ေန႔စြဲနဲ႔ ေရးထား တာပါ။
“က်ေနာ္တို ့ဗမာလူမ်ဳိးေတြဟာ သူရဲေကာင္းကိုးကြယ္ခ်င္စိတ္ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းေမွ်ာ္တဲ့ (မင္း) ေလာင္းေမွ်ာ္တဲ့အက်င့္ကေလးဟာလဲ တြယ္ကပ္ပါလာၾက ျပန္တယ္။ ဒီ (စိတ္) ဒီအက်င့္စ႐ိုက္ေတြေၾကာင့္ လူအမ်ားဟာ ကိုယ့္အားကိုယ့္ကိုးခ်င္ တဲ့စိတ္ေတြ နည္းပါးလာၾကၿပီး၊ စၾကာဝေတးမင္း ျမင္းပ်ံစီးၿပီး လာကယ္မယ့္ေန႔ကိုပဲ စိတ္ ကူးယဥ္ေနၾကတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။
……………………………….
စစ္အာဏာရွင္စနစ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ (ငါ) တို႔ ဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘာေတြ လိုအပ္ တယ္၊ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ရမယ္၊ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရမယ္၊ ဘယ္လိုဗ်ဴဟာနဲ႔ အႏိုင္တိုက္ မယ္ ဆိုတာေတြကို စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။” လို႔ အစခ်ီၿပီး ေရးထားရင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္ က မ်ဳိးခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ဘာ့ေၾကာင့္လြတ္လပ္ေရးကို အႏိုင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾက သလဲ ဆိုတာကို သုံးသပ္ျပရင္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ိုးသားျဖဴစင္မႈ” တို႔ “ေက်ာင္းသားသမဂၢ”၊ “စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈ” ၊ “မွတ္သားစရာနဲ ့သုံးသပ္မႈ” – စတဲ့စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေတြနဲ႔ ေရးသားေဖၚျပသြားရာမွာ၊ ဒီ ေဆာင္းပါးထဲမွာ “ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း” ရဲ႕ အခန္းက႑ေတြကိုလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏု၊ ဦးရာရွစ္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဂိုရွယ္-စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ အလ်ဥ္း သင့္သလို တြဲဆက္ယွဥ္စပ္ျပသြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
“ဦးေပၚဦးေလွ်ာက္ထုံး” ေတြထဲက ဘိုးေတာ္ဘုရားနန္းေတာ္တည္ဖို ့မွာ “ကၽြန္းသစ္”ကို ပါ ေစခ်င္တဲ့ ဦးေပၚဦးက၊ ဘိုးေတာ္ ဘုရားရဲ ့ “ပိေတာက္နဲ ့မေကာင္းဘူးလား” “ပ်ဥ္းကတိုး နဲ႔ မေကာင္းဘူးလား” ဆိုတဲ့ အေမးေတြကို “ပိေတာက္နဲ႔လဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ကၽြန္းလဲ ေကာင္းပါတယ္” “ပ်ဥ္းကတိုးလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ကၽြန္းလဲ ေကာင္းပါတယ္” လို ့၊ အျမဲလို လို သူပါေစခ်င္တဲ့ “ကၽြန္း” ကို တြဲတြဲ ေျပာသြားေလ့ရွိတဲ့ ဦးေပၚဦးေလွ်ာက္ထုံးကို သြားၿပီး အမွတ္ရမိခ်င္စရာပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာလဲ ေခသူမဟုတ္ဆိုတာ၊ မူကိုအေလးထား တတ္ မိမိကိုယ္ကို မိမိေလးစားတတ္၊ စာအင္မတန္ဖတ္၊ အသိဥာဏ္အား ျမင့္မားသူတ ေယာက္ဆိုတာကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားျပသြားတာ လက္ကနဲလက္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္။
သူ႔ေဆာင္းပါးအေပၚ လက္ခံႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့လူလဲ ရွိမယ္။ မႀကိဳက္တဲ့သူ လက္မခံတဲ့ လူလဲ ရွိမယ္။ ဒါ သဘာဝပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ခံယူႏွစ္သက္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ စြာ သေဘာကြဲလြဲပိုင္ခြင့္အရ ၊ ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး။ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္လိမ့္မယ္လို႔ ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေန႔လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ ့အျပန္အ လွန္ေျပာဆိုေနရမွာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ “အဓိက ေပ်ာက္” “ပစ္ကြင္းေပ်ာက္” ၿပီး “အျမႇဳပ္ ထ ပလုံစီရမယ့္ကိစၥမ်ဳိးေတြ” မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ …
သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့အခ်က္ေတြ ပါဝင္ေနေလေတာ့၊ ျပန္လည္ရွင္းလင္းျပမႈမလုပ္ရင္ အဓိပၸါယ္တမ်ဳိးေပါက္ေစႏိုင္တဲ့အတြက္ လိုအပ္သ ေလာက္ပဲ က်ေနာ္ျပန္လည္ရွင္းလင္းခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပဲ ေဖၚျပရွင္းလင္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ ့ ႀကိဳက္ႏွစ္ သက္သလို လက္ခံသုံးသပ္သြားၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ ့ပတ္သက္ေနတဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့၊ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေဟာဒီလို ေဖၚျပထားပါတယ္…
[ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ လူထုေဒၚအမာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လဲ ရာဇဝင္ အခ်က္အလက္ကိုေရးရာမွာ အာဃာတမရွိ အမွန္အတိုင္းေရးျပခဲ့တယ္။ (မူ) principle ကို အေလးထားတာကတေၾကာင္း၊ self-respect ဟုေခၚေသာ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ေလး စားတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ အသိဥာဏ္စြမ္းအားနဲေသာ လက္ဝဲတယူသန္အခ်ဳိ႕သည္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို မုန္း တာနဲ ့ ရာဇဝင္အခ်က္ေတြကိုပါ ျပင္ခ်င္ၾကတယ္။
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ တိုင္းေတြခြဲၾကေတာ့၊ တိုင္း (၆) မွာ ဗိုလ္ရဲထြတ္က စစ္တိုင္းမွဴး၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ႏိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ခြဲေဝခဲ့ၾကပါတယ္။ ( သခင္တင္ျမ ၏ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ တိုင္း (၁ဝ) တိုင္း - စာမ်က္ႏွာ ၄၄ )
သို႔ေသာ္ ဝင္းတင့္ထြန္းရဲ႕ “အေမွာင္ၾကားက ဗမာျပည္” စာအုပ္မွာ “ဦးဗေဆြ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း သည္ ရန္ကုန္တာဝန္ခံျဖစ္သည္” လို႔ သမိုင္းကို လိမ္ညာေရးခဲ့တယ္၊ (စာမ်က္ႏွာ ၃၅)။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ျပဳစုထုတ္ေဝတဲ့ (လြတ္လပ္ေရးေရႊရတုသ ဘင္) စာအုပ္မွာလည္း ဤနည္းတူ ေရးသားခဲ့ၾကတယ္။
ပိုဆိုးတာက ဝင္းတင့္ထြန္းက (စာမ်က္ႏွာ ၃၅ မွာပဲ) “စစ္တိုင္းမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးမွဴးမ်ား ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွခ်ည္း ျဖစ္သည္” လို႔လိုရာဆြဲေကာက္ခ်က္ခ် ျပန္တယ္။ ဒီတုန္းက သ ခင္ခ်စ္ဟာ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံပါတီ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္။ စစ္ၿပီးေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီေထာင္မွ ကြန္ျမဴနစ္ဘက္ ပါသြားသူျဖစ္တယ္။ ဒီလို ရာဇဝင္အခ်က္အလက္ကို လိမ္ၿပီး ကိုယ္လိုရာဆြဲ ေကာက္ခ်က္ခ်တာ တာဝန္မဲ့ေရးသားခ်က္သာ ျဖစ္တယ္။
ဝင္းတင့္ထြန္းက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတေယာက္ကိုသာ ကြန္ျမဴနစ္အမ်က္ ကြန္ျမဴနစ္အၿငိဳးနဲ ့ ရာဇဝင္အခ်က္အလက္ကို ျပင္ဆင္တင္ျပခဲ့တာမဟုတ္။ ဖတပလ (ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး) အဖြဲ႔ႀကီးကို ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အဓိကအင္အားျဖစ္တဲ့၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါ တီ၊ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံပါတီနဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေခါင္းေဆာင္ (၃) ဦးစီ၊ ေပါင္း (၉) ဦးပါၿပီး ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔နဲ႔စတင္ဖြဲ ့စည္းခဲ့တာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္တင္ျမ၊ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံပါတီမွ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြ၊ သခင္ခ်စ္ ၊ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက္်ာ ၊ ဗိုလ္ေနဝင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါ တယ္။ ( သခင္တင္ျမ ရဲ႕ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ တိုင္း (၁ဝ) တိုင္း-စာမ်က္ ႏွာ ၄ဝ)၊
ဤအခ်က္ကို ရာဇဝင္စိတ္ဝင္စားသူတိုင္း သိၾကပါသည္။ သိသင့္ပါသည္။ စာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာတြင္လည္း ေဖၚျပထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။ အေရးပါေသာ ရာဇဝင္အခ်က္တ ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ ဝင္းတင့္ထြန္းဟာ သခင္တင္ျမကို ၾကည့္မရ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သခင္ဗဟိန္း ကို ၾကည္ညိဳစိတ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သခင္တင္ျမ အစား သခင္ဗဟိန္းကို ကြန္ ျမဴနစ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ (ဝင္းတင့္ထြန္း စာအုပ္စာမ်က္ႏွာ ၃၂ ကိုၾကည့္ပါ) ဒီလို ရာဇဝင္ကိုေရးရာမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာကို တကယ့္အျဖစ္မွန္နဲ ့အစားထိုး လို႔မရသလို၊ လိုရာကို ျဖစ္သလို မေရးေကာင္းပါ။]
အထက္ပါ ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲကပါအတိုင္း ေရးသားထားပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ က်ေနာ့္စာအုပ္ “အေမွာင္ၾကားက ဗမာျပည္” စာအုပ္ကိုေဖၚျပၿပီး က်ေနာ့္အေပၚ ေရးသားထားခ်က္ဟာ အဓိကအားျဖင့္ အခ်က္ (၃) ခ်က္ ရွိပါတယ္။
ပထမအခ်က္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ စစ္တိုင္းေတြခြဲေဝၿပီး စစ္တိုင္းမွဴး ႏိုင္ငံ ေရးမွဴးေတြခြဲေဝတာဝန္ခ်ထားသတ္မွတ္ရာမွာ၊ တိုင္း (၆) မွာ ဗိုလ္ရဲထြတ္က စစ္တိုင္း မွဴး၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ႏိုင္ငံေရးမွဴး ဆိုတာ သခင္တင္ျမရဲ႕ စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ပါပါလ်က္နဲ႔ “ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ရန္ကုန္တာဝန္ခံျဖစ္သည္” လို႔ ေဖၚျပထားခ်က္။
ဒုတိယအခ်က္က – “စစ္တိုင္းမ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမွဴးမ်ား ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွခ်ည္း ျဖစ္သည္” လို႔ လိုရာဆြဲေကာက္ခ်က္ခ်ထားခ်က္။
တတိယအခ်က္က – ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ (၉) ဦးဖြဲ႔ရာမွာ သခင္တင္ျမအစား သခင္ဗဟိန္းကို ေျပာင္းလဲထည့္သြင္းေရးသားထားခ်က္။
သခင္တင္ျမကို ၾကည့္မရ၍ေသာ္လည္းေကာင္း သခင္ဗဟိန္းကို ၾကည္ညိဳစိတ္ေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေျပာင္းပစ္ေရးသားတာဟာ လုိရာကို ျဖစ္သလိုေရးသားထားခ်က္။
တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘာလို႔ ဒီလို ေရးသားထားခဲ့သလဲ။
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း စြပ္စြဲထားသလို လိုရာဆြဲေကာက္ခ်က္နဲ ့အကိုးအကားမဲ့၊ အေထာက္အ ထားမဲ့ တာဝန္မဲ့ေရးသားထားတာလား။ တခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ ျပန္လည္တုန္ ့ျပန္သြားပါ့ မယ္။ အဲဒီလို မတုန္႔ျပန္ခင္မွာ “အေမွာင္ၾကားက ဗမာျပည္” စာအုပ္နဲ ့ပတ္သက္ၿပီး အ နည္းငယ္ေျပာမွ ျဖစ္မွာကေတာ့၊ “အေမွာင္ၾကားက ဗမာျပည္” စာအုပ္ဟာ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးေက်ညာႏိုင္တဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္အထိကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး အ က်ဥ္းရုံးေဖၚျပထားတဲ့စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ “အေမွာင္ၾကားက ဗမာျပည္” ဆိုတဲ့ အမည္ကို ေပးထားရုံမက၊ (အနီးေခတ္ ဗ မာျပည္ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမႈသမိုင္းအက်ဥ္း ၁၉၄၈ – ၂ဝဝဝ ) လို႔လဲ ေဖၚျပထားခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ၁၉၄၈ ကေန ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္အထိအတြင္း အနီးေခတ္ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမႈ သမိုင္းကိုပဲ အက်ဥ္းရုံးေဖၚျပသြားႏိုင္ဖို႔ ေဇာင္းေပးေရးသားထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကို စၿပီးဖြင့္မယ္ဆိုရင္ကိုပဲ လြတ္လပ္ေရးနဲ ့ဖြားဖက္ေတာ္လိုျဖစ္ခဲ့ရ တဲ့ “ျပည္တြင္းစစ္” ကို ေဖၚက်ဴးေရးသားရပါေတာ့မယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ကို ဘယ္သူစသ လဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့ရသလဲ-ဆိုတာေတြကို ေဖၚျပရာမွာ၊ အျဖစ္အပ်က္ ေတြဟာ ေရွာင္တခင္ျဖစ္ေပၚလာၾကတာမဟုတ္၊ အေၾကာင္းရင္းခံေတြ ရွိၾကတယ္၊ အဲဒီ အေၾကာင္းရင္းခံေတြကိုလဲ သိျမင္ႏိုင္ဖို႔၊ သမိုင္းေနာက္ခံကားခ်ပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲ ဆက္ စပ္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္-ဆိုၿပီး၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ (၁ဝ) ႏွစ္တာေလာက္အေၾကာင္းကို မလႊဲမေရွာင္သာ ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကို ေဖၚျပခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၄၈-၂ဝဝဝ ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမႈ သမိုင္းတခုလုံးကိုေတာင္ အက်ဥ္းအျဖစ္ပဲ ေရးသားခဲ့ ရာမွာ၊ အဲဒီရဲ႕ အဦးအစျဖစ္တဲ့ ေနာက္ခံကားခ်ပ္ (၁ဝ) ႏွစ္တာဟာ အက်ဥ္းရဲ႕အက်ဥ္း သဖြယ္ပဲ ခ်ဳပ္ၿပီးေရးသားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ က်ေနာ္နဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး ေရးသားထားခ်က္မ်ားဟာ အဲဒီအက်ဥ္းထဲကမွ “ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး” နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အခန္းက႑ထဲက အခ်က္ (၃) ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းရဲ႕ အက်ဥ္းထဲ ကမွ တခန္းတ႑ပါ အခ်က္ (၃) ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အက်ဥ္းဆုံး အက်ဥ္းရုံး ေဖၚျပထားခ်က္ေတြထဲက အတိုခ်ဳပ္ၿပီးေရးထားတာျဖစ္ေပမဲ့၊ တခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ ျပန္ လည္ရွင္းလင္းသြားပါ့မယ္။
ပထမဆုံးအခ်က္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ တိုင္း(၆) မွာ ဗိုလ္ရဲထြတ္က စစ္တိုင္း မွဴး၊ ႏိုင္ငံေရးမွဴးက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း-လို႔ သခင္တင္ျမရဲ ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္ ႏွင့္ တိုင္း(၁ဝ)တိုင္းမွာ ေဖၚျပထားပါလ်က္နဲ ့ က်ေနာ္က “ဦးဗေဆြနဲ႔႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ရန္ကုန္ တာဝန္ခံျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ေရးသားေဖၚျပခဲ့တာလဲ။
က်ေနာ္က အမွန္ကိုပဲ ေဖၚျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ စာရင္းထဲသာ ပါခဲ့ၿပီး၊ အမွန္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ဘယ္စစ္တိုင္းကိုမွ သြားေရာက္ခဲ့ျခင္းမရွိလို႔ပါ ပဲ။ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက သခင္တင္ျမရဲ႕ စာအုပ္ထဲကကို ကိုးကားျပခဲ့ၿပီး၊ က်ေနာ္က သခင္တင္ျမစာအုပ္ကို ကိုးကားခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေရွ႕တန္းက ပါဝင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ေရးသားေဖၚျပခ်က္ေတြကို အဓိကထား ကိုးကားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက …
“ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းမွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဘယ္စစ္တိုင္း ဘယ္ေနရာကိုမွ တာ ဝန္မယူခဲ့၊ ပထမတိုင္း (၄) ႏိုင္ငံေရးမွဴးတာဝန္လ်ာထားရာကိုလဲ မသြား၊ ေနာက္ တိုင္း (၆) ႏိုင္ငံေရးမွဴးတာဝန္ကိုလဲ သြားမယူဘဲ၊ တေနရာ လုံျခဳံရာတြင္ မိမိဘာသာ ပုန္းခိုေန ၿပီး၊ ရန္ကုန္မွ ဂ်ပန္တပ္မ်ားဆုတ္ခြါၿပီးေတာ့မွ ရန္ကုန္တိုင္း ကိုဗေဆြထံ သြားပူးေပါင္း ေနခဲ့သည္။” လို႔ ေဖၚျပခဲ့တာ ရွိပါတယ္။
မွတ္ခ်က္ (၂) ဆိုၿပီးေဖၚျပရာမွာ၊ တိုင္း (၆) တာဝန္က်ေသာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကို တိုင္း (၆) မပို႔ေတာ့ပဲ၊ ရန္ကုန္တြင္ ကိုဗေဆြႏွင့္ တြဲဖက္တာဝန္ေပးသည္။ လို႔လဲ ေရးသားထားတာ ရွိပါတယ္။ (ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၱဳပၸတၱိ – စာမ်က္ႏွာ ၈ဝ) ကို ၾကည့္႐ႈ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်က္အလက္ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္က “ဦးဗေဆြနဲ႔ ဦး ေက်ာ္ၿငိမ္းက ရန္ကုန္တာဝန္ခံ ျဖစ္ပါတယ္လို ့ေရးသားတာပါ။
ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ေဖၚျပထားခ်က္၊ မွတ္ခ်က္ (၄) ဆိုတာမွာဆိုလ်ွင္- ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ က အဂၤလန္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ လွည့္လည္ေလ့လာေရးအဖြဲ႔အျဖစ္နဲ႔ အတူခရီးသြားရစဥ္ က်ေနာ္ (ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ) ဦးစီးတဲ့ တိုင္း (၄) ကို ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ပထမႏိုင္ငံေရးမွဴးတာဝန္ က်တာကို ဘာ့ေၾကာင့္မလာသလဲလို ့ေမးၾကည့္ရာမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ခင္ဗ်ားႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ မလာတာလို႔ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာေတာင္ ေရးသားထား ပါတယ္။
“အဓိပၸါယ္မွာ က်ေနာ္တို႔က ဂ်ပန္ကို ဖိတိုက္ရင္ ဂ်ပန္က က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္တိုက္မည္။ ထိုဒဏ္ကို သူမခံႏိုင္လို႔မလာသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းမွာ အနာမခံလို ေသာ ႏိုင္ငံေရးအေခ်ာင္သမားႀကီးျဖစ္သည္ကို သိႏိုင္ေပသည္။” လို႔ေတာင္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္းေဖၚျပထားတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာရဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရး
အတၱဳပၸတၱိ-စာမ်က္ႏွာ-၈၁) ထဲမွာပဲ တဆက္တစပ္တည္းဖတ္႐ႈ႕ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အမုန္းကိုသာ အဓိကထား ေရးရမယ္ဆိုရင္-အဲဒီလိုအခ်က္အလက္ေတြကိုပါ က်ေနာ္ ရွာေဖြ ေရးထည့္လိုက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္အတိုခ်ဳပ္ပဲ ေရးျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယအခ်က္၊ “စစ္တိုင္းမ်ားရဲ ့ႏိုင္ငံေရးမွဴးမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွခ်ည္းျဖစ္သည္” လို႔ ေရးသားခ်က္၊ လိုရာဆြဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားခ်က္ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလဲ က်ေနာ္ ရွင္း ျပႏိုင္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ အတို ခ်ဳပ္ၿပီး ေရးခဲ့တာအမွန္က အဲဒီစာမ်က္ႏွာ (၃၅) မွာ …
“စစ္တိုင္းမ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကခ်ည္းျဖစ္ၿပီး၊ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းအလိုက္ ႏိုင္င ံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သခင္စိုး၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ခ်စ္၊ သခင္ဗသိန္းတင္၊ သခင္ တင္ထြန္း၊ သခင္တင္ျမ၊ ကိုစံညြန္ ့တို႔ျဖစ္ၾကၿပီး စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေစာၾကာဒိုး၊ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ၊ ဗိုလ္တင္ ထြန္း။ ဗိုလ္ရဲထြတ္၊ ဗိုလ္မွဴးေအာင္၊ ဗိုလ္မွဴးဗထူး၊ ဗိုလ္ခင္ညိဳ တို႔ျဖစ္ၿပီး တိုင္း(၂) တိုင္း (၄) ဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံက ဗိုလ္လက္်ာျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီေတာ့ …
အဲဒီႏိုင္ငံေရးမွဴးေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အကုန္လုံးဟာ သခင္ခ်စ္ကလြဲၿပီး အဲဒီတုန္း က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကခ်ည္းမဟုတ္လား။ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက ကပ္လုံးေထာက္လုံးအျဖစ္ ေထာက္ျပခ်င္တဲ့ သခင္ခ်စ္ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ျပန္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီလို တာဝန္ခြဲၾကတဲ့ မတ္လဆန္းကအထိပဲ “ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပုံပါတီ” ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေမလဆန္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ ဗားကရာမွာ ဖြင့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္အ ျဖစ္ အတိအလင္းေျပာင္းလဲေဖၚျပလိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ ေသတဲ့အထိလဲ ကြန္ျမဴနစ္ ႀကီးအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသားေဖၚျပသြားခဲ့ၿပီး တပါတီလုံးရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးႀကီးအျဖစ္ နဲ႔ေတာင္ ရပ္တည္ေဖၚျပသြားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အတိုခ်ဳပ္အျဖစ္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီကခ်ည္းလို႔ေဖၚျပခဲ့မိတာဟာ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းေျပာသလို ႀကီးက်ယ္တဲ့ လိုရာဆြဲ ေကာက္ခ်က္ႀကီးပါလား။ ႏိုင္ငံေရးမွဴးေတြထဲမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဘယ္မွမသြား၊ သခင္ ခ်စ္ ကလြဲလို႔ က်န္ႏိုင္ငံေရးမွဴးေတြအားလုံးဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့ (သခင္ ခ်စ္ေတာင္ မၾကာမတင္အတြင္း ကြန္ျမဴနစ္အျဖစ္တိတိလင္းလင္းခံယူလိုက္ေတာ့)၊ ဒါ အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ လိုရာဆြဲ ေကာက္ခ်က္ႀကီးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။
တတိယအခ်က္၊ ဖတပလ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ (၉) ဦးမွာ သခင္တင္ျမအစား သခင္ဗဟိန္းကို ကြန္ျမဴနစ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေျပာင္းပစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္၊ ဝင္းတင့္ထြန္းဟာ သခင္ တင္ျမကို ၾကည့္မရ၍ေသာ္၎၊ သခင္ဗဟိန္းကို ၾကည္ညိဳစိတ္ေၾကာင့္ေသာ္၎၊ သခင္ တင္ျမအစား သခင္ဗဟိန္းကို အစားထိုးေျပာင္းပစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ အေပၚမွာလဲ က်ေနာ္ ရွင္းလင္းျပႏိုင္ပါတယ္။ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက သူ႔အတၱေနာ္မတိနဲ႔ ကိုက္ညီေနတဲ့ သခင္တင္ျမရဲ႕ “တိုင္းႀကီး (၁ဝ) တိုင္း” ကိုပဲ ကိုင္ၿပီး တဖက္သတ္ေျပာဆိုေနတာ ျဖစ္ တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ … က်ေနာ္ သခင္ဗဟိန္းကို ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတာ၊ သခင္တင္ျမကို ၾကည့္ မရဘူး မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကိုလဲ က်ေနာ္ မႀကိဳက္တာ အမွန္ပါ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုေၾကာင့္ အဲဒီအခ်က္ေတြကိုကိုင္စြဲၿပီး ေရးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ သခင္တင္ ျမစာအုပ္ကိုလဲ က်ေနာ္ မကိုးကားခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရးသားခ်က္အတြက္ က်ေနာ္ကိုး ကားခဲ့တဲ့ “က်မ္းကိုးစာရင္း”ကိုလဲ စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းေဖၚျပထားရာမွာ၊ သခင္တင္
ျမရဲ႕ အဲဒီတိုင္းႀကီး (၁ဝ) တိုင္း မပါပါဘူး။ အဲဒီ အခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ကိုးကား ခဲ့တာက သခင္ႀကီးေတြစုစုေပါင္း ရာဂဏန္းေလာက္ပါဝင္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ေသာ ေကာ္မီ တီေတြဖြဲ႔ၿပီး အထပ္ထပ္ေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ “တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္းျပဳစုေရးအဖြဲ႔” က ျပဳစုထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ “တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္း” ပါ အခ်က္အလက္အရ ေရးခဲ့တာပါ။
အဲဒီ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္းႀကီးဟာ ပထမတြဲ၊ ဒုတိယတြဲ ႏွစ္တြဲရွိပါတယ္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းလဲ မေသေသးဘူးလို ့ထင္ပါ တယ္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္လဲ ရွိေနေသးရုံမက အဲဒီသမိုင္း ျပဳစုေရးအဖြဲ႔ထဲက တေနရာမွာ ပါ ဝင္ေနပါတယ္။ အခု လက္ရွိ ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားအဖြဲ႔က သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္ သိန္းေမာင္ႀကီးတို႔သာမက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ သခင္ႀကီးေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ပါပါတယ္။ အဲဒီ “ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္း” ဒုတိယတြဲ စာမ်က္ႏွာ (၅၈ဝ) မွာ “ေျမေအာက္ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး တပ္ေပါင္းစုႀကီးဖြဲ႔စည္းျခင္း” ဆိုတဲ့ အခန္းမွာ ေဟာဒီလို ေရးထားပါတယ္။ …
“ပထမဆုံး လွ်ဳိ႕ဝွက္တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ျပည္သူ ့အေရးေတာ္ပုံပါတီတို႔မွ ကိုယ္စားလွယ္သုံးဦးစီ ပါဝင္ၾကသည္။ ပထမဆုံး ဖက္ ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ -
၁။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ၂။ ဗိုလ္လက္်ာ၊ ၃။ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ၄။ သခင္စိုး၊ ၅။ သခင္ဗဟိန္း၊ ၆။ သခင္သန္းထြန္း၊ ၇။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ၈။ ကိုဗေဆြ၊ ၉။ သခင္ခ်စ္-တို ့ျဖစ္ၾကသည္။”
တဲ့။
အဲဒီတုန္းက သခင္တင္ျမတို႔လဲ မဆလမွာလား ဘယ္မွာလဲမသိ၊ ေနရာေကာင္းေကာင္း ရၿပီး အျပင္မွာ ရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္လို႔ေျပာရမွာပါ။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္ ေသာင္းနဲ႔ ခ်ီထုတ္ေဝထြက္ေပၚလာခဲ့ရာမွာ အခ်က္အလက္မွားေနတယ္လို႔လဲ ေျပာသံထြက္လာ တာ မၾကားခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သခင္တင္ျမတေယာက္တည္း ေရးတာထက္၊ သခင္ ေတြ ရာနဲ႔ခ်ီေရးထားတဲ့ အဲဒီစာအုပ္ပါအခ်က္အလက္ကို က်ေနာ္ကိုးကားေရးသားခဲ့တာ ျဖစ္သလို၊ အဲဒီအခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ကိုးကားမိခဲ့တဲ့ အေထာက္အထား စာ အုပ္တအုပ္လဲ ရွိပါေသးတယ္။
တကၠသိုလ္မ်ားသမိုင္းသုေတသနဌာနက ဒုတိယညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးျမဟန္ ရဲ႕ “ကိုလိုနီ ေခတ္ ျမန္မာ့သမိုင္းအဘိဓါန္” စာအုပ္ပါ။ ၁၉၈၁ က ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၉ မွာ တတိယအႀကိမ္ ထပ္ထုတ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔အမွာ ေရးသား ထားၾကတဲ့ စာအုပ္ပါ။ အဲဒီ “ျမဟန္” ရဲ႕ “ကိုလိုနီေခတ္ ျမန္မာ့သမိုင္းအဘိဓါန္” ထဲမွာလဲ စာမ်က္ႏွာ(၁ဝ၄) မွာ၊ “ဖတပလ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္မ်ား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစည္းနဲ႔ သီးသန္႔ ေဖၚျပထားရာမွာ ေဟာဒီလို ေရးသားထားပါတယ္။
ဖတပလ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ (၉) ဦး
၁။ သခင္စိုး၊ ၂။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ၃။ သခင္သန္းထြန္း၊ ၄။ ကိုဗဟိန္း၊ ၅။ဗိုလ္လက္်ာ၊ ၆။ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ၇။ သခင္ခ်စ္၊ ၈။ ကိုဗေဆြ၊၉။ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း -
ဆိုၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္ပါ အခ်က္အလက္ကို အေထာက္အထားျပဳၿပီး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ “အေမွာင္ၾကားက ဗမာျပည္” စာအုပ္မွာ အဲဒီအခ်က္အလက္ကို ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းထင္သလို သခင္တင္ျမကို ၾကည့္မရလို ့ မလိုတမာေျပာင္းလဲ
ေရးသားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အဲဒီစာအုပ္ (၂) အုပ္ကိုလဲ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ရွာေဖြတိုက္ဆိုင္ ဖတ္႐ႈ႕ၾကည့္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
သမိုင္းကိုေရးၾကတဲ့အခါမွာ၊ သမိုင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့ပ်က္ခဲ့တဲ့အရာကိစၥေတြဟာ မ်ားေသာအား ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ မမီ မေတြ႔လိုက္ရဖူးတဲ့ကိစၥေတြက အမ်ားစုႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္၊ အကိုးအ ကားျပဳ ေရးသားၾကတဲ့အခါမွာ ကြဲလြဲမႈေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စာအုပ္မွာ က်ေနာ္ မွီျငမ္းကိုးကားခဲ့တဲ့ “က်မ္းကိုး” စာရင္းကိုလဲ ေဖၚျပထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ အမွာစာမွာလဲ “ခၽြတ္ယြင္းမႈ၊ တိမ္းေစာင္းမႈ၊ လစ္ဟာလိုအပ္မႈမ်ားအေပၚ ေဝဖန္အၾကံေပးၾကမႈမွန္သမွ်
ေလးစားစြာႀကိဳဆိုရင္း၊ ေနာင္ ပိုမိုျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျဖည့္ဆည္းသြားပါ့မယ္၊” လို႔ ႐ိုး ႐ိုးသားသား ပန္ၾကားထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
သမိုင္းဆိုတာ ညာလို႔မရ သလို၊ ညႇာလို႔လဲ မရပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ အဓိကပစ္ကြင္း ေမွးမွိန္သြားေစႏိုင္မယ့္ အျငင္းအခုန္မ်ဳိးေတြ မလုပ္ခ်င္ပါ။
ဒါေလာက္ဆိုရင္ လုံေလာက္ၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
(ဝင္းတင့္ထြန္း)
၁၂- ၁၂- ၂ဝ၁ဝ
http://komoethee.blogspot.com/2010/12/blog-post_50.html
Burma’s 2011: A Look Ahead
________________________________________
By KYAW ZWA MOE
Thursday, December 9, 2010
The year 2010 is ending and a new year is dawning. Could next year be radically different from 2010 or previous years? The future is unpredictable, but we can predict a few things to come based on the past year and Burma’s history.
Kyaw Zwa Moe is managing editor of the Irrawaddy magazine. He can be reached atkyawzwa@irrawaddy.org.
________________________________________
January: Burma always greets the new year with a celebration of Independence Day on Jan. 4. This year marks the 63rd anniversary, but since1962, when the military staged a coup, the people have suffered oppression under Socialist and military governments for decades.
January is unlikely to be politically dynamic, but the ruling government will be making plans to finish its seven-step road map.
“Now, plans are underway to implement the two remaining steps [to convene a parliament and build 'a modern, developed democratic nation'] to hand over State power to the public,” junta head Snr-Gen Than Shwe said in his message to the people on the country’s National Day, which fell on Dec. 1, 2010.
February: This could be the last month for the State Peace and Development Council (SPDC), the governing body of the ruling military regime, if the generals feel secure enough to hand over power to a new government. The 2008 Constitution says that the parliament is to be held within 90 days after the Nov. 7 election. Feb. 5 is the deadline for the country’s first parliament to convene with the newly elected candidates, which will then form a new government with the selection of a president and two vice presidents.
By the time the new government is formed, the SPDC will be terminated. Should the Burmese people feel relieved that they are no longer under military rule? You know who won in the last election: the Union Solidarity and Development Party, the junta’s party. So, the answer is clear.
Will February mark the beginning of confrontations between the ruling junta and the opposition groups? Shortly before the military regime held the last election, several prominent ethnic leaders and politicians proposed to convene a second Panglong conference for national reconciliation. Soon after Suu Kyi was released on Nov. 13, 109 people comprised of veteran politicians and ethnic leaders gave her a mandate to lead an effort to convene the conference. It was reportedly said that the conference could be held on Feb. 12, which is the 64th anniversary of Union Day, which was the day in 1947 that independence leader Aung San, the father of Suu Kyi, and selected ethnic leaders signed the Panglong agreement to gain independence from Britain.
The conference idea is good, but unrealistic, since it would lead to a head-to-head confrontation between the government and opposition groups. If the idea is actually pursued, the regime would probably launch a brutal crackdown on the opposition and ethnic groups. If that happened, the current number of political prisoners (more than 2,100) would soar, and Suu Kyi would again be detained. Surely, Suu Kyi and ethnic leaders will not risk such a confrontation.
March: Burma is likely to have a new government if everything goes smoothly in convening the parliament (though there is no time frame to form a government after convening the parliament). The new government will inaugurate a new name for the country, “the Republic of the Union of Myanmar,” changing the current name “the Union of Myanmar.”
Is it really new government? We could get a sign of that on March 13, when Human Rights Day ceremonies will be held, marking the day when Phone Maw, a Rangoon engineering university student, was killed by the then Socialist regime’s security forces in 1988. Human Rights Day was created by pro-democracy groups to mark Phone Maw’s death and has always been illegal in Burma.
The government will come out in full force on March 27 to celebrate Tatmadaw Day (armed forces day) The new government, though it is “civilian” in name, will celebrate the day in massive ceremonies in Naypyidaw, along with the new crop of military generals who have replaced those promoted to positions in parliament.
April: People will again celebrate the new year in water festival gatherings, while not forgetting the tragic bombings during the Rangoon water festival in 2010, when an estimated 20 people were killed and more than 100 injured.
The military government said terrorists were responsible for the blasts. Could bombings happen again in 2011? Of course. The background is grim: tensions have escalated on the border between government troops and ethnic armed groups. All cease-fire groups are under constant pressure to transform into a Border Guard Force controlled by the government. An ethnic Karen armed group attacked outposts of the government’s security forces in Myawaddy and Three Pagoda Pass, towns along the Thailand-Burma border. Such attacks, including bombings of civilian targets, will go on as long as the tensions can’t be resolved through political means.
May: This month will bring memories of happiness and anger. In 1990, May 27 was the historic election day in which millions of Burmese voters got a chance to choose their elected representatives: the National League for Democracy won in a landslide. But the government was never formed with elected candidates, and now the junta’s Union Solidarity and Development Party, is convening a new parliament.
Another bitter event on this month was the deadly attack against Suu Kyi and her supporters who were ambushed by thugs organized by the military government’s civil organization, the Union Solidarity and Development Association, the mother organization of USDP. Who can guarantee that a new government led by former senior members of the USDA, won’t orchestrate another plot designed to remove her from the political arena.
June: Former student activists who took part in the 1988 uprising will never forget June 16 and 17, when demonstrating students were beaten by riot police and arrested. Many were injured and hundreds were thrown behind bars.
Aung San Suu Kyi will celebrate her 66th birthday on June 19. Here’s a beautiful dream: If Suu Kyi had been given a chance to play a key role in a government formed after her party won in the 1990 election, today’s Burma might look totally different. Twenty years can make a country politically stable, economically prosperous and developed in areas such as education and technology, all under a democratic government. Imagine no political prisoners in the country’s jails. Regionally, Suu Kyi’s role as a key leader of a government would create a better relationship with the Association of Southeast Asian Nations (Asean). Her voice on democracy, human rights and other issues would have been heard at Asean summits, which would be very likely to have had a positive impacts on Asean countries. That wasn’t the case.
Let’s back to 2011. Suu Kyi will at least be able to hold birthday celebrations with her colleagues and friends freely on June 19, provided she’s been able to avoid arrest and detention.
July: Burma has never had a historic student union building since it was blown up by late dictator Ne Win’s troops on July 7, 1962. Under a new government in 2011, will students have a chance to rebuild a Union building on the campus of Rangoon University and to form and organize a student union? Student unions have always initiated political activities since the country stood up against the British colony. Because of that, all military leaders since Ne Win have banned student unions. The new government will continue the ban and keep a watchful eye on all student activities.
July 19 is Burma’s Martyrs’ Day, when nine national leaders, including Aung San, were assassinated more than six decades ago. There are actually many more martyrs who have sacrificed their lives or lost beloved family members through their struggles ever since British rule, Ne Win’s authoritarian Socialist government and military governments. The struggle has yet to end and so, 2011 is likely to see more new martyrs.
August: The 8.8.88 (the four eights) haunts the generals who ordered troops to shoot down thousands of people on Aug. 8, 1988. Twenty-three years later, there’s always the potential for another ’88-type uprising. And the spirit of ’88 hasn’t diminished. Many of the current 2,100 political prisoners are from the 88 uprising generation, including the most prominent former student leader, Min Ko Naing, who is serving 65 years imprisonment. Will those political prisoners be released by August next year? Fifty- fifty. The release of all political prisoners would be a breakthrough moment. But they are “troublemakers” in the new government’s eyes. Of course, a number of political prisoners might be released in early months of 2011.
However, it’s an unimaginable scenario that 2011 could be no-political-prisoner year.
September: Monks will never forget the blood on the roads of Rangoon, Sittwe and Pakokku or how they were beaten and jailed by security forces during their peaceful demonstrations during Sept. 2007. Saffron Revolution. About 250 monks are still serving lengthy jail terms. One leader-monk, Ashin Gambia, is serving a 63-year sentence in Kalay Prison. The war between the sons of Buddha and the people in military uniform has yet to be reconciled.
In the country’s history, two days mark important coups: Mar. 2, 1962, and Sept. 18, 1988. The latter was more bloody than the former, when Ne Win staged a coup from a civilian government. In the 1988 coup, troops killed about 3,000 demonstrators across the country and put thousands in jails. It’s quite unlikely to see a third coup unless there is another massive uprising like in 1988.
October: Nothing politically significant happened in the country’s recent history on this month. But in Oct., 2010, Cyclone Giri struck western Arakan State, killing 45 people (according to UN figures) and affected nearly 200,000 people. Giri and Cyclone Nargis, which hit Burma in 2008, were the worst natural disasters in the past several decades. There could be more such disasters as the world faces global warming. Burma has a record of ignoring or hindering national and international relief workers and groups from freely traveling and helping disaster victims. A different policy on humanitarian issues is unlikely to come from this new government.
November: The month could mark the one-year anniversary of Suu Kyi’s release. The questions would be: has she successfully created a country-wide network, as she declared shortly after her reseal on Nov. 13, 2010. Or, is she serving a new sentence under house arrest? Is she expanding a cultural-political network using social media such as Twitter and Facebook? Burma has an estimated 400,000 Internet users and around one million mobile phones. Internet users and those who have mobile phones could become a force in helping disseminate information inside and outside the country. Even though the government tends to restrict Internet users and media, such a force could create a more aware, involved group of activists, cyber dissidents and citizen journalists.
December: Will Burma have experienced any real progress in creating democratic “value change” or “radical change,” words Suu Kyi used after her release? We know that 2011 will start off with a sense of change in the air. But, if little actually changes, we’ll look back on what happened in 2011, and we’ll hope for positive changes in 2012.
http://www.irrawaddy.org/opinion_story.php?art_id=20281&page=3
Only Than Shwe Can Get West to Lift Sanctions
________________________________________
Monday, November 29, 2010
Recently, The Irrawaddy published a news piece under the headline “West Waits for Suu Kyi Sanctions Signals.”
“American and European business organizations are reconsidering their position on Burma following the freeing of Aung San Suu Kyi,” the article said, reporting on the growing sense of anticipation that the Nov. 13 release of the Burmese pro-democracy icon might bring an end to a decades-old ban on doing business with the country’s military rulers.
“It’s fairly clear that the sanctions haven’t brought political change, but instead have outsourced jobs from US firms to their competitors in other countries that trade freely with Myanmar [Burma],” the article quotes Tami Overby, the US Chamber of Commerce’s vice president for Asia, as telling The Wall Street Journal.
“American firms would urge Congress and the [Obama] administration to consider easing the sanctions if Ms. Suu Kyi and the opposition signal an openness to revisions in the sanctions regime,” Overby added.
These remarks betray once again the misguided view held by many in the West that Suu Kyi holds the keys to removing the sanctions against the Burmese junta. Instead of putting this burden on the shoulders of Burma’s democratic opposition leader, critics of sanctions should be asking what the regime itself has done to give Western countries a reason to shift their policy.
The answer, of course, is precious little. Suu Kyi has been freed, but that still leaves more than 2,000 other political prisoners languishing in Burma’s gulag. If the regime had any interest in getting the West to drop its sanctions, it would, at the very least, unconditionally release all of these detainees.
Sanctions-bashers occasionally pay lip service to the plight of Burma’s prisoners of conscience, but their real concern is clearly that they are losing investment opportunities to China and the junta’s other greedy regional “partners”.
While sanctions critics often insist that an influx of foreign capital would raise Burma’s standard of living, the evidence suggests otherwise. The massive flow of cash coming into the country from around Asia has done nothing to alleviate the desperate poverty of ordinary Burmese, and there’s no reason to believe that Western cash would have a more beneficial impact.
Increasingly, however, Western corporations are feeling that they are missing the boat in Burma, and so they are reviving tired old arguments about how their presence in the country would somehow enlighten the generals by introducing them to the ways of the West.
From a purely profit-driven perspective, it’s hard to blame them for wanting a piece of the action. China, Thailand, India, Singapore and South Korea have all heavily invested in Burma’s primary industries, and new opportunities are opening up in other sectors, including manufacturing.
Chinese companies alone invested US $8 billion in Burma in the first six months of this year, mostly in gas, oil and hydroelectric development projects, according to a Reutersreport based on official Burmese statistics.
And neighboring Thailand has even bigger ambitions, with plans to develop a deep-sea port and 64,000-hectare industrial zone in Tavoy, in southern Burma’s Tenasserim Division.
The framework concession agreement on the project, signed between Bangkok-based Italian-Thai Development and the Burmese Port Authority, is worth $13.4 billion and is expected to transform the area into a major transport and manufacturing hub.
“We need tons of workers,” said Italian-Thai’s president, Premchai Karnasuta, in a recent article by The New York Times. “We will mobilize millions of Burmese.”
What’s missing from this, however, is any discussion of how such investment will improve lives in a country that was once one of the most developed in the region, but has since been reduced to a shambles by its inept and avaricious rulers.
Just as they think nothing of locking people up for expressing their opinions, Burma’s rulers don’t seem too concerned about most citizens’ lack of access to basic health care and education. As long as this remains the case, there is no reason to believe that lifting sanctions will serve any purpose other than to enrich Western corporations and, of course, the generals.
So why hold Suu Kyi responsible for the sanctions policy? Although she widely seen as the voice of her people, she is not the conscience of the West, which is obliged by its own professed values, and not the views of one woman, to insist that Burma’s rulers respect the rights of its people.
http://www.irrawaddy.org/opinion_story.php?art_id=20203
Lifting US Sanctions Won’t be Easy
________________________________________
By HTET AUNG Thursday, December 2, 2010
US economic sanctions against Burma’s military junta have again become a much-discussed issue since the release of the country’s democratic leader, Aung San Suu Kyi. Within days of being freed, Suu Kyi faced a barrage of questions about her stance on this issue, as if she held the master key to unlocking Washington’s ban on doing business with Burma.
This view was recently given some support by a recent article by The Washington Times (“Suu Kyi seeks to review sanctions on Myanmar”), which quoted an unnamed congressional source as saying
that “several members of Congress are looking to Mrs Suu Kyi for guidance” on the issue of sanctions. “If they see her taking a more pragmatic and conciliatory approach, it would create a lot more space for a more flexible position,” the source said.
However, Suu Kyi has already indicated that her party, the National League for Democracy (NLD), is willing to review its policy on sanctions, especially if they are found to be, as critics contend, more damaging to ordinary Burmese than to the regime.
“If we find that the sanctions are only hurting the people and that there is no positive outcome as a result of the sanctions, then certainly we would consider calling on those who have imposed sanctions to think whether it is not time to stop them,” she said in a phone interview for the article.
But she also noted that “it is not as easy as saying, ‘Well, we think that it’s time for sanctions to be lifted.’”
As Suu Kyi is well aware, it is entirely up to the US government to decide what changes, if any, it will make to its sanctions policy. Her own party’s decision on the matter will be just one consideration in determining whether the President Barack Obama and US lawmakers chose to stop blocking bilateral and multilateral assistance to the regime and start allowing US corporations to begin investing in Burma again.
Although Burma’s pro-democracy movement enjoys strong support from both parties in Congress, where a number of laws have been enacted since 1996 to put pressure on the Burmese regime, US lawmakers are not going to change their position overnight. The laws that are already in place set clear benchmarks for lifting the sanctions imposed on Burma, and both Congress and the Obama Administration are obliged to use them as the basis for any decision they may make.
The toughest of these laws, the “Burmese Freedom and Democracy Act of 2003,” states that all political prisoners in Burma must be released before sanctions can be lifted. The law, which was a response to a deadly attack on NLD supporters by junta-backed thugs in Depayin in May 2003, also requires that the regime respect the basic freedoms of Burmese citizens, such as freedom of speech, association and assembly, and restore press freedom. To date, none of these benchmarks have been met.
Another major hurdle to lifting the sanctions is found in Section 3 of the 2003 Act, the “Ban Against Trade That Supports the Military Regime of Burma.” Among the targets of this section is the Union Solidarity and Development Association (USDA) and any successor entity. Therefore, according to this law, the leaders of the Union Solidarity and Development Party (USDP), which won nearly 80 percent of the elected seats in parliament in the Nov. 7 election, are subject to the US sanctions.
The act gives the president the power to waive the enforcement of the provisions included in the law, but this can only be done if it is deemed to be in US national interests, and only after notifying the relevant congressional committees. Therefore, the withdrawal of any US economic sanctions, partially or fully, will be based on the national interests of the US, not on Suu Kyi’s request.
Suu Kyi clearly understood this when she sent two personal letters to junta chief Snr-Gen Than Shwe in 2009, expressing her willingness to cooperate with him on the issue of lifting the economic sanctions. However, her requests to discuss the matter with the regime were ignored.
Lifting the sanctions will also require the president to withdraw the executive order, first enacted by former President Bill Clinton in 1997 and subsequently renewed by his successors, declaring that the regime’s “large-scale repression of the democratic opposition in Burma … constitute an unusual and extraordinary threat to the national security and foreign policy of the United States.”
This order is subject to regular reviews by the US State Department and is renewed on an annual basis. If these reviews showed a significant improvement in the situation in Burma, the president could chose not to renew the order, thus setting the stage for a fundamental shift in policy.
However, since there has been no improvement in the regime’s treatment of the opposition, there is no basis for taking this first step toward lifting sanctions.Even if Suu Kyi decides that lifting the sanctions would be in Burma’s best interests, there will be little she can do about it without the cooperation of those at whom the sanctions are directed.
http://www.irrawaddy.org/opinion_story.php?art_id=20236&page=2
Weekly Highlights: Daw Aung San Suu Kyi Works To Make Reconciliation in Burma a Reality
6 – 12 December 2010
Dear Friends and Supporters,
In the month following her release from more than 15 years of unjust captivity over the last 21 years, Daw Aung San Suu Kyi has demonstrated through words and actions why she continues to be a powerful force for social and political progress. While the State Peace and Development Council (SPDC) has maintained its authoritarian command to gain greater personal profit and perpetual military rule, Daw Aung San Suu Kyi has displayed even handed leadership in the nation’s struggle for democracy, ethnic equality and inclusive development. Daw Aung San Suu Kyi’s efforts not only underscore the flaws of the SPDC’s unilateral “Roadmap to Democracy,” but also illuminate a real path towards national reconciliation.
The day after her release, Daw Aung San Suu Kyi proved immediately that she has the firm domestic and international support to facilitate the cooperation and compromise necessary to bring about national reconciliation. She delivered a speech before thousands of ardent supporters and met with hundreds of youth and women activists and political leaders and approximately 30 foreign diplomats. The SPDC, meanwhile, was busy tallying the fraudulent votes of the undemocratic elections that failed to gain popular support and international legitimacy.
Daw Aung San Suu Kyi – visiting an HIV/AIDS shelter and meeting with the families of political prisoners – has taken on Burma’s real issues and sought out the assistance of independent election candidates, as well as the international community, in developing practical solutions to address the needs of the people of Burma. The SPDC’s media machine continues to churn out alternate reality propaganda, downplaying social problems while censoring news about socially active citizens.
Daw Aung San Suu Kyi has continued to meet with foreign officials and representatives, such as the US deputy assistant secretary of state for East Asian and Pacific affairs and South Africa’s ambassador to Thailand, and communicated with world leaders, including UN Secretary-General Ban Ki-moon, Philippine President Benigno Aquino III, and former British Prime Minister Gordon Brown. She has actively engaged citizens, the media, and international organizations, participating in a weekly radio question and answer programand delivering messages in international forums. However, the SPDC has ignored worldwide calls for reform and maintained its oppressive policies, including the continued detention of political prisonersand journalists.
Daw Aung Suu Kyi’s agreement to work together with ethnic leaders towards a second Panglong Conference exemplifies her pursuit of the dialogue and collaboration that Burma needs to solve its political stalemate. The SPDC warned against the proposal through state-run media, suggesting it would occur “without the [military]” and “do more harm than good.”
As ethnic leader Pu Cin Sian Thang, a spokesperson for the United Nationalities Alliance was quick to point out that the SPDC’s fears are unfounded. “The Panglong spirit is about achieving national unity, and this can’t be done without the [military].” The ongoing conflict in Eastern Burmaillustrates the violent failure of the SPDC’s unilateral policies and the need for genuine tripartite solutions, of which the SPDC cannot even conceive, much less lead.
Daw Aung San Suu Kyi and Pu Cin Sian Thang understand what the SPDC does not – national reconciliation requires all stakeholders to engage in dialogue and participate in the political process. The military has blocked genuine dialogue and suppressed both the democratic and ethnic forces for decades. The international community must sustain the ongoing efforts of Daw Aung San Suu Kyi and other ethnic leaders, who are providing more than merely hope; they are actively developing the plans and building the foundation for Burma’s democratic future.
In Solidarity,
Burma Partnership Secretariat
News Highlights
SPDC media reports 7 November election voter turnout at 77%
Fighting continues between the SPDC and Democratic Karen Buddhist Army (DKBA) 5th Brigade, forcing civilians from the Waw Lay area of Karen State to flee Thailand
All Burma Students’ Democratic Front prepares to fight alongside DKBA 5th Brigade in Eastern Burma
Inside Burma
NLD in Arakan State distributes donations from Daw Aung San Suu Kyi to villages hit hard by Cyclone Giri
Daw Aung San Suu Kyi participates in religious services, gives robes to monks and nuns
Party sources indicate Daw Aung San Suu Kyi plans to sell postcards of seven paintings she drew while in detention to raise funds for social welfare activities
SPDC authorities deny family visits for political prisoner on hunger strike
New Mon State Party refutes SPDC claim of participation in arms handover
Shan Nationals Democratic Party makes plans to hold party conference
China signs US $2.4 billion loan agreement with SPDC for gas pipeline construction
Senior US diplomat meets with representatives of ten political parties who won seats in the elections; also meets with SPDC FM Nyan Win
Regional
Thai MP urges Thai authorities to provide protection and assistance to civilians from Burma who are fleeing fighting into Thailand
Burma reopens Three Pagodas Pass checkpoint after two-year closure
Burma and Thai FMs meet in Tachilek to discuss trade
International
Leaked US diplomatic cables note reports of secret North Korean construction in Burma, heightening fears of nuclear weapons; show China’s frustration with SPDC, US disappointment with UN envoy Gambari
Daw Aung San Suu Kyi wants India to play a ‘more active’ role in Burma’s democratization
US Congressman Joseph Crowley speaks with Daw Aung San Suu Kyi, urges international community to ensure her safety
Radio Free Asia begins weekly Q and A program with Daw Aung San Suu Kyi
Opinion
Thailand’s policy on war refugees under scrutiny
The Nation
Multi-ethnic Burma and the junta will collide
By Maung Zarni
DVB
What’s Next for Burma’s Democrats?
By Aung Din
Foreign Policy
Weekly Diary, No.425 (5 December-12 December 2010)
• BOND GIRL TO PLAY THE LADY!
US OFFICIAL MAKES ANOTHER VISIT! SHAN NEW YEAR BEGINS ON 7 DECEMBER! PANGLONG II WOLF FINDS FAULT WITH LAMB!
Cartoon
Tips for the Senior General: That’s what we all want, isn’t it?
Think Piece
(Spectator Sports) offers people something to pay attention to that’s of no importance. (It) keeps them from worrying about things that matter to their lives that they might have some idea of doing something about. (Cheering on a competitor) is a way of building up irrational attitudes of submission to authority.
Noam Chomsky, quoted by Irrawaddy, 7 December 2010
________________________________________
The World
9 December 2010
Committee for Protection of Journalists (CPJ) says the number of imprisoned journalists has risen by 9 since last year standing at 145, with 28 countries guilty of harsh treatment of media workers:
China 34
Iran 34
Eritrea 17
Burma 13
According to Burma Media Association, the figure is 22, 17 of them from DVB. (DVB)
________________________________________
International Relations
6 December 2010
South Africa’s ambassador to Thailand Douglas Gibson meets Aung San Suu Kyi (South African Press Association)
6 December 2010
Briefing Friends of the UN Secretary General in Burma, UN chief Ban Ki-moon says the next two months “could potentially determine the future course of Myanmar’s political development and its place in the international community.” (Irrawaddy)
7-10 December 2010
Deputy Assistant Secretary of State for East Asia and the Pacific Joseph Y. Yun visits Burma. (DPA)
7 December 2010
Joseph Yun meets party and NGO leaders. (Bangkok Post)
7 December 2010
Of 1,864 diplomatic cables Wilkileaks obtained from the US embassy in Rangoon, only 2 have been released. More are expected to be revealed in the coming days and weeks. (Irrawaddy)
7 December 2010
In a video message to a two-day European Development Days forum, Suu Kyi calls for foreign aid to strengthen civil society in Burma. (AFP)
7 December 2010
In a video message to the Press Club of India in New Delhi, Suu Kyi:
• expresses thanks for India’s assistance to refugees and those working for democracy in the country
• calls for closer ties between India and those working for democracy in Burma
• says she looks for help to free the remaining 2,200 plus political prisoners
(Mizzima)
8 December 2010
Leaked cable, released by Wilkileaks, says Ukraine, upon receiving US demarche, “was no longer exporting weapons to Burma”. The cable was sent by the US embassy in Kiev on 11 September 2009. (DVB)
9 December 2010
Joseph Yun meets FM Nyan Win in Naypyitaw. The two sides discuss promotion of bilateral relations, matters of mutual interest and exchange views on regional affairs. He also meets police chief Khin Yi. (Xinhua)
10 December 2010
Joseph Yun meets Aung San Suu Kyi for 2 hours at her home. “Very productive,” he says later. No further details.(AFP)
________________________________________
Thai-Burma Relations
5 December 2010
Human Rights Watch asks Thailand must stop treating refugees fleeing conflict in eastern Burma as “human ping pong balls” who are being returned to their home country prematurely. (AFP)
6 December 2010
FMs Nyan Win and Kasit Pirom meet for 3 hours at Tachilek’s Regina Hotel. Kasit refuses to answer Channel 3’s questions. (DVB)
________________________________________
Politics/ Inside Burma
4 December 2010
Thanda Shwe, junta chief Than Shwe’s daughter who achieved notoriety in 2006 when she threw a lavish wedding party, holds birthday party for her 4 year old daughter Kye Phyo. She is said to be Than Shwe’s second favorite grandchild after Nay Shwe Thwe Aung. (Irrawaddy)
5 December 2010
Myanmar Times reports opposition parties defeated in the elections are getting an upsurge in applications for membership. The Peace and Diversity Party (PDP) says the election has made people realize that politics is not a dangerous issue. “As a result, our party is getting more new members. When we were registering our party, it was very hard for us to convince people to join, but now here they are, coming to us without any encouragement.” (DPA)
6-7 December 2010
Hollywood celebrity Michelle Yeoh spends time with Aung San Suu Kyi to study for a possible film role as the Nobel Peace prize winner. (AP) Well known French director Luc Besson had chosen Thailand for the production of “Dans La Lumiere” (Into the Light) in which Michelle Yeoh plays the Nobel laureate. He had visited Burma early this year to research the film and is planning to launch it next year. Kim Aris showed up twice on the location to observe.(Bangkok Post)
6 December 2010
Junta leader Than Shwe, urged by his grandson, had considered making a $1 billion bid to buy Manchester United football club in January 2009 around the time it was facing rising anger from the UN over its slow response to cyclone Nargis. He finally concluded that making a bid for Man U might “look bad”. This was revealed in a cable from the US embassy in Rangoon which was leaked by Wilkileaks. (Guardian UK)
7 December 2010
Radio Free Asian launched a weekly radio question and answer show with Aung San Suu Kyi beginning 30 November (AFP)
7 December 2010
Figures of 7 November elections announced by Union Election Commission. More than 75% of eligible voters had cast ballots for the three legislative houses. (NLOM)
8 December 2010
Suu Kyi offers donations of robes to some 700 monks and 200 nuns. (Bangkok Post)
8 December 2010
Article published today by Myanmar Alin warns Aung San Suu Kyi and others from reviving the Panglong Spirit saying it would go against the 7 step roadmap and “bring more harm than good”. ‘Parliament is the best place to strengthen the already gained national unity,” argues the article, and without the Tatmadaw, a conference like that will be “manipulated” by anti-junta organizations. Ethnic leaders deny they are trying to exclude the Burmese military from the process. National unity cannot be achieved without the Tatmadaw, say UNA spokesman Pu Cin Sian Thang. (Irrawaddy) It also calls it a “cheap political stunt” that threatens peace. Junta commentaries also say move to strike a deal with armed ethnic groups without the military’s involvement was unconstitutional. The article “Don’t rock the boat” also says it there were any attempt to pursue a new agreement, “the whole boat will break into pieces and sink completely.” (Reuters) Only cheating and coup detat are constitutional to the junta – Editor
8 December 2010
Responding to junta press warning on Panglong II, Aung San Suu Kyi tells Democracy and Peace Party (DPP) who meets her:
Panglong is aimed at national reconciliation, not forming a parallel government of parliament
It can be held without formal gathering with the aid of internet (Irrawaddy)
9 December 2010
The main agenda to be deliberated in the forthcoming Hluttaw sessions will be placing all armed forces under the total control of Tatmadaw, speculate parties and observers. (Mizzima)
________________________________________
Shans/ Shan State
9 December 2010
The third winning party Shan Nationalities Democratic Party (SNDP) is holding a 5-day meeting in Taunggyi, 11-15 December. (SHAN)
________________________________________
Economy/ Business
6-7 December 2010
Shan New Year 2105 held in Burma, Malaysia, Singapore, Britain, America and Thailand. Chiangmai festival also have a photo exhibition showing important images from Shan history. (Mizzima)
7 December 2010
13 day gem emporium held last month in Naypyitaw netted $1.44 billion, says a junta official. (Reuters)
9 December 2010
6 State Military Alliance meet at Loi Taileng following the New Year festival: Members include Karenni National Progress Party, Kachin Independence Army, New Mon State Party, Chin National Front, Karen National Union and Shan State Army “South”. (Irrawaddy)
9 December 2010
US dollar hits 885 Kyat (selling) and 880 (buying). (Mizzima)
________________________________________
Environment
10 December 2010
Almost 200 nations meeting in Cancun, Mexico, agree to modest steps to combat climate change, including a Green Climate Fund to raise an annual $ 100 billion in aid for poor countries by 2010 and set a target of limiting a rise in average world temperatures to below 2 C over pre-industrial times. Cancun however sets no legally binding deadline. (Reuters)
________________________________________
Drugs
11 December 2010
Operation HotSpot, carried out by DEA and Royal Thai Police Narcotics Suppression Bureau, and launched more than 3 months ago to solicit public information on anything drug-, money laundering-, and terrorism- related are posting “wanted” notices in Bangkok’s bars showing the face of alleged druglord Wei Xuegang aka Wei Hsueh-gang. The US embassy says the gambit is turning up results. (Bangkok Post) The reward for his capture will be “up to $2 million” not “$2 million” – Editor
________________________________________
War
4-8 December 2010
Chinese ships seen delivering cargo at Ahlone owned by Asia World Company which includes 112 tanks. (DVB)
9 December 2010
A Burmese officer quoted in cable from the US embassy in Burma said he had witnessed about 300 North Koreas constructing a concrete reinforced underground facility some 480 km northwest of Rangoon. It was dated August 2004. (Guardian UK)
ဒုတိယပင္လံုနဲ႔ တပ္မေတာ္အခန္းက႑ သေဘာေပါက္လြဲေနေၾကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာၾကား
2010-12-12 , RFA
တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး အတြက္ ျပဳလုပ္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ၂၁ ရာစု ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံ သေဘာထားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားက သေဘာေပါက္နားလည္မႈ လြဲေနေၾကာင္း ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။
မေန႔က ေန႔လယ္ခင္းက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ လန္ဒန္အေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရး ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ၁၆ ဖြဲ႔နဲ႔ တယ္လီဖုန္းကတဆင့္ တိုက္ရိုက္ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးခန္းမွာ ဒုတိယပင္လံု သေဘာထားရပ္တည္ခ်က္၊ တပ္မေတာ္အခန္းက႑ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အခုလို ေျဖၾကားလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဒီ ဒုတိယပင္လံု ကိစၥကို စၿပီးေတာ့ လုပ္ေနပါတယ္။ စၿပီးေတာ့ လုပ္တဲဲ့အခါမွာ အန္တီတုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ထင္ရွားေအာင္လို႔ ပထမဦးဆံုး လုပ္ရမွာပါ။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုပဲ ဒုတိယပင္လံုအတြက္ အႀကီးဆံုး ျပႆနာက နားလည္မႈ လဲြမွားေနျခင္းပဲ။ ဒုတိယပင္လံုကို ဒါ သက္သက္စိမ္ေခၚတာ၊ ဒါဟာ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္မႈ လမ္းကို သြားတာ၊ အဲဒီလုိမ်ဳိးေတြ ေျပာေနတာကို အန္တီတို႔က ဒါ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေသခ်ာ ရွင္းလင္းေအာင္လို႔ လုပ္ရမွာ ဒါ ပထမေျခလွမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီ ဒုတိယပင္လံု၊ ၂၁ ရာစုႏွစ္ ပင္လံု ဆုိတာဟာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရလည္း မဟုတ္ဘူး၊ စင္ၿပိဳင္လႊတ္ေတာ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ စင္ၿပိဳင္ညီလာခံလည္း မဟုတ္ဘူး၊ စင္ၿပိဳင္ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္မယ့္ စုစည္းမႈတခု ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို တပ္မေတာ္ကေရာ၊ တျခား အစုအဖဲြ႔ေတြကေရာ နားလည္ေအာင္ အန္တီတုိ႔ ႀကိဳးစားရမွာ ဒါက ပထမအဆင့္ပါ။ အဲဒီလုိ နားလည္မႈ ရသြားၿပီဆုိမွ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အတြက္ အန္တို႔ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားရမွာပါ”
ဒီအစီအစဥ္မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ကိုလည္း ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ေဆြးေႏြးပြဲမွာ နယ္စပ္မွာ ထြက္ေျပးေနရတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနအေပၚ ဘယ္လို ကူညီ ေျဖရွင္းနုိင္မလဲ၊ နယ္စပ္က လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡ အေၾကာင္းနဲ႔ သံုးပြင့္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္နုိင္္ဖုိ႔ အေျခအေန ရွိမရွိ စတာေတြကို အဓိကထား ေမးျမန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပည္ပေရာက္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြအၾကား သေဘာထားကြဲလြဲၿပီး အဖြဲ႔အစည္း ကြဲတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမးျမန္းတာကိုလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေဆြးေႏြး ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
“ကိုယ္ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ကုိယ္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိရင္ အခက္အခဲေတြကို အကြဲအျပဲ မရွိဘဲနဲ႔ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ပါတယ္။ အန္တီတုိ႔ဆုိရင္လည္း အန္တီတို႔အဖဲြ႔ထဲမွာ အကြဲအျပဲေတြကို ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အန္တီတို႔က ကြဲခ်င္ျပဲခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ အဲန္အယ္လ္ဒီဟာ အခုထက္ထိ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုႀကီး တခုအေနနဲ႔ ရပ္တည္ႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ကြဲသြားျပဲသြားခ်င္တဲ့ လူေတြကလည္း ရွိတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ကြဲတယ္ျပဲတယ္ ဆုိတာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဆုိင္တယ္။ အန္တီတုိ႔ကေတာ့ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားသြားမွာပဲ”
ဒီ လန္ဒန္ေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ လန္ဒန္အေျခစိုက္ RFA သတင္းေထာက္ မေအးႏွင္းညိဳ သတင္း ေပးပို႔ထားတာကိုလည္း အျပည့္အစံု နားဆင္ႏုိင္ပါတယ္။
သတင္းတိုမ်ား
အိႏိၵယက ျမန္မာ ဘုရားဖူးမ်ားကို ဆိုက္ေရာက္ဗီဇာ ထုတ္ေပးမည္
ဧရာဝတီ Monday, 13 December 2010 14:20
ႏွစ္သစ္ကူး အထူးအစီအစဥ္အျဖစ္ အိႏိၵယသို႔ ဘုရားဖူးလာလွ်င္ အာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ ၅ ႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ ျမန္မာ၊ ကေမာၻဒီးယား၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ဗီယက္နမ္ႏွင့္ လာအိုတို႔ကို ဆိုက္ေရာက္ဗီဇာ ထုတ္ေပးမည္ဟု အိႏိၵယ ခရီးသြားလာေရး ဝန္ႀကီးဌာနက ဆံုးျဖတ္လိုက္ေၾကာင္း အိႏိၵယသတင္းစာ တေစာင္တြင္ ေရးသားထားသည္။ ဆိုက္ေရာက္ဗီဇာ ထုတ္ေပးမည့္ အစီအစဥ္ကို လာမည့္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ စတင္မည္ဟု သိရသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္မႈ ၁ လျပည့္ က်င္းပ
ဧရာဝတီ Monday, 13 December 2010 12:28
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္မႈ တလျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ မႏၲေလးတုိင္း NLD အဖြဲ႕၀င္ ၁၅ ဦးက မႏၲေလးေဆးရုံႀကီး ေသြးလွဴဘဏ္တြင္ ေသြးလွဴဒါန္းခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရသည္။ ရန္ကုန္ ၁၀ မုိင္ကုန္းရွိ ေရႊေတာင္ကုန္း ပ႑ိတရာမ ေက်ာင္းတုိက္ႏွင့္ NLD အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ရုံးတုိ႔တြင္လည္း တလျပည့္ အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပေနသည္။
ဂ်ာနယ္မ်ား ေပၚလစီ ေဆာင္းပါး ျပန္ထည့္ရမည္
ဧရာဝတီ Monday, 13 December 2010 12:09
ျပည္တြင္းထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားအားလံုး ယခုတပတ္မွ စတင္ကာ အစိုးရ ေပၚလစီ ေဆာင္းပါးျပန္ထည့္ရမည္ဟု စာေပစိစစ္ေရးက ညႊန္ၾကား ထားေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေပၚလစီေဆာင္းပါး ထည့္သြင္းေဖာ္ျပျခင္းကို ရပ္နားထားသည္မွာ ၃ လ ေက်ာ္ ခဲ့ၿပီျဖစ္ၿပီး ယခုမွ ျပန္လည္ထည့္သြင္းရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု စာနယ္ဇင္း အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေျပာသည္။
ႏိုင္ငံျခားမွ ၀ယ္ယူသည့္ ပစၥည္းမ်ား အခြန္ႏွစ္ထပ္ ေကာက္ခံမည္
2010-12-12 RFA
လာမယ့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔က စၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ႏိုင္ငံျခားက ၀ယ္ယူခဲ့တဲ့ပစၥည္း ေတြအေပၚ နွစ္ထပ္ခြန္ ေကာက္ယူေတာ့မယ္လို႔ စစ္အစိုးရ ျပည္တြင္းအခြန္မ်ား ဦးစီးဌာနက ဒီဇင္ဘာ ဒုတိယပတ္က ထုတ္ျပန္ ေၾကညာပါတယ္။
ေၾကညာခ်က္အရ ႏိုင္ငံျခားက ၀ယ္ယူခဲ့တဲ့ ပစၥည္းဟာ က်ပ္ေငြ သုံးသိန္းဖိုးထက္ ေက်ာ္လြန္ရင္ အခြန္ေဆာင္ၿပီးသည္ ျဖစ္ေစ၊ မေဆာင္ရေသးသည္ ျဖစ္ေစ ျပည္တြင္း အခြန္ဦးစီးဌာနကို ၀ယ္ယူခြန္ ၃ ဒႆမ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေပးေဆာင္ရမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေငြနဲ႔ ေငြေပးေခ်ခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံျခားေငြ ေပးေဆာင္ရမယ္လို႔လည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
အခုလို စီးပြာေးရး က်ဆင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားက သြင္းကုန္ေတြအေပၚ အခြန္ႏွစ္ထပ္ ေကာက္တာဟာ ေဆး၀ါးလို ႏိုင္ငံျခားက သြင္းလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေစ်းႀကီးလာေစႏိုင္တာက လြဲၿပီး ဘာအက်ဳိးမွ မရွိေၾကာင္း ျပည္တြင္း လုပ္ငန္းရွင္တဦးက ေျပာပါတယ္။
ျပည္တြင္း အခြန္ဦးစီးဌာနရဲ႕ စာရင္းဇယားေတြအရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တနွစ္ ပ်မ္းမွ်ေငြ က်ပ္ ဘီလီယံ ၉၀၀ အခြန္ ေကာက္ခံရရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ဆရာေတာ္ အရွင္ေနမိႏၵ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္
2010-12-11 RFA
ကိုးေလးလုံး လူထုလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္ တယ္ဆိုၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ လမွာ ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ (၂၀) ခ်မွတ္ခံ ခဲ့ရတဲ့ ပဲခူးၿမိဳ႕ သနပ္ပင္ဇာတိ သံဃာ ေတာ္ အရွင္ေနမိႏၵဟာ ေမာ္လၿမိဳင္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ဒီဇင္ဘာလ (၈) ရက္ေန႔က ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ သြားပါတယ္။
အဖမ္းဆီးခံရစဥ္ စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္တာ ခံခဲ့ရေပမယ့္ အရွင္ေနမိႏၵဟာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းမွာ ရဟန္းသံဃာ ဘ၀နဲ႔ပဲ သိကၡာပုဒ္ကို ဆက္လက္ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေနထိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ နီးစပ္သူေတြက ေျပာပါတယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္အက်ဥ္းေထာင္မွာ အနာေတြေပါက္ၿပီး က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့လာေပမယ့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အရွင္ေနမိႏၵကို ေဆးကုသခြင့္နဲ႔ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ အလုံအေလာက္ မေပးခဲ့ဘူးလို႔လည္း သိရပါတယ္။
ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘီဆစ္ ၿမန္မာၿပည္တြင္ ရင္းႏွီးၿမွပ္ႏွံမႈ စတင္
ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘီဆစ္ ၀ဇၨာ ဇီ၀ ၏ မိသားစု က ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ဆူးေလ ဘုရားလမ္း မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံေရွ ့ရွိ Sule Center Point Hotel Tower တြင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ စတင္ေနၿပီး ၂၀၀၁၁ ခုႏွစ္ တြင္ ခရီးသြားး လုပ္ငန္း ဧဂ်င္စီ ႏွင့္ ထား၀ယ္ေရ နက္ဆိပ္ကမ္း လုပ္ငန္း ၏ ရန္ကုန္ ရံုး – Thai – Italian Education ရံုး Italian-Thai Development Public Company Ltd ရံုး ႏွင့္ထိုင္းေလေၾကာင္း လိုင္း ရံုး၊ ထိုင္းဘိလပ္ေျမ ရံုးတို့စတင္ ဖြင့္လွစ္မည္ ျဖစ္သည္။အဘီဆစ္သည္ ေအာက္တိုဘာလ ၇ ရက္ေန ့ကလာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ၀ါသနာ ထံုသည့္ျမန္မာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီး သန္းေရႊ ႏွင့္ ေတြ ့ဆံုခဲ့သည္။
http://bdcburma.wordpress.com/2010/12/13/burma-democratic-concern-bdc-diary-13-dec-2010/
Monday, 13 December 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment