လယ္သမားနွင့္ မိ စၦာေကာင္
တစ္ခါက မိစၦာအိုတစ္ေကာင္သည္ လူ႔ျပည္တြင္ လူအမ်ား စိတ္လက္ခ်မ္းသာ
ရွိသည္ကို မနာလို ျဖစ္ေနသည္။ “ျငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ လူေတြကို သြားေရာက္
ေနွာင့္ယွက္ဦးမယ္။ နို႔မဟုတ္ရင္ ငါတို႔ဟာ မိစၦာေကာင္ မပီသေတာ့ဘူး”
ဟုေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ မိစၦာငယ္ တစ္ေကာင္အား ေခၚျပီး လယ္သမားတစ္ဦးကို
သြားေရာက္ ေနွာင့္ယုက္ေစသည္။ ထိုလယ္သမားမွာ ေန႔တိုင္းပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ
လယ္လုပ္ေသာသူျဖစ္သည္။ ၀င္ေငြမွာ အနည္းငယ္သာ ရေသာ္လည္းရသမွ်နွင့္
တင္းတိိမ္ျပီး ဘ၀တြင္ေပ်ာ္ရႊင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနေသာသူ ျဖစ္သည္။
မိစၦာေကာင္မွာ ထိုလယ္သမား အက်ဳိးပ်က္စီးေအာင္ စတင္ ေနွာင့္ယွက္ေလသည္။
လယ္သမား မထြန္ယက္နိုင္ေအာင္ ေျမၾကီးကို မာေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ လယ္သမားမွာ
လယ္မ်ားကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ထြန္ယက္ေနေသာ္လည္း ညည္းညဴျခင္း မရွိခဲ့ေပ။
မိစၦာေကာင္မွာ ေနွာင့္ယွက္ရာတြင္ မေအာင္ျမင္သျဖင့္ လက္လြတ္လိုက္သည္။
မိစၦာအိုမွာ ဒုတိယ မိစၦာေကာင္ကို လြတ္ျပီး ေနွာင့္ယွက္ေစျပန္သည္။ ဒုတိယ
မိစၦၦာေကာင္မွာ လယ္သမားသည္ မည္မွ် ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ လုပ္ေသာ္လည္း
ညည္းညဴျခင္းမရွိ ဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔အား ပင္ပန္းေအာင္ ထပ္ မလုပ္ဘဲ
သူ၏အစာမ်ားကို ယူမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ ထိုေနာက္ လယ္သမား၏ အစာမ်ားကို
ခိုးယူ စားသံုးေလသည္။ လယ္သမားသည္ ေမာေမာပန္းပန္းနွင့္ ဆာေလာင္ျပီး
အလုပ္မွ ျပန္လာေသာအခါ အစာမ်ားမေတြ႔ေတာ့ေပ။ “ဘယ္ကသနားစရာလူပါလိမ့္၊ အစာေတြ
ငါ့ထက္ ပိုလိုအပ္လို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အစာေတြနဲ႔ သူ၀လင့္ပါေစ”ဟု
ၾကင္နာစြာ ေရရြတ္ေလသည္။
လယ္သမားကို ပ်က္စီးေအာင္ နည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလား ဟု မိစၦာအိုမွာ
အံၾသေနသည္။ တတိယ မိစၦာေကာင္တစ္ေကာင္မွာ လယ္သမားကို ပ်က္စီးေအာင္
လုပ္နိုင္ေၾကာင္း မိစၦာအိုအား ေျပာသည္။
မိစၦာငယ္မွာ လယ္သမားနွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားသည္။ နိမိတ္
ၾကိဳဖတ္တတ္ေသာ မိစၦာငယ္မွာ လယ္သမားအား ေနာင္နွစ္တြင္ မိုးေခါင္နိုင္သည္။
ေရကိုသိုေလွာင္သင့္သည္ဟု ၾကိဳတင္ သတိေပးေလသည္။ လယ္သမားလည္း မိစၦာငယ္
စကားအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ရာ အျခားသူမ်ားထက္ စပါးအထြက္ႏႈန္း ေကာင္းခဲ့သည္။
မိစၦာေကာင္မွာ လယ္သမားအား ယခုနွစ္တြင္ ဘာစိုက္ပ်ဳိးသင့္သည္၊
ဘာလုပ္သင့္သည္ ဆိုသည္ကို အျမဲ အၾကံေပးေလသည္။ သုိ႔နွင့္ သံုးနွစ္လြန္ေသာ္
လယ္သမားမွာ ဥစၥာပစၥည္း ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ လာသည္။ မိစၦာငယ္မွာ လယ္သမားအား
ဆန္စပါးျဖင့္ အရက္ခ်က္နည္းကို သင္ျပျပီး ေရာင္းေစသည္။ ေငြေၾကးပိုမို
ရရွိသျဖင့္ လယ္သမားမွာ လယ္ဆက္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖင့္
စီးပြားရွာခဲ့သည္။
လယ္သမားမွာ ဥစၥာပစၥည္း ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ လာသည္နွင့္အမွ် အစားအေသာက္ပါ
ဖက္လာသည္။ ညစဥ္ညတိုင္း အေပါင္းအေဖာ္မ်ားနွင့္ ေပ်ာ္ပဲြမ်ား က်င္းပၾကသည္။
တစ္ညေနတြင္ လယ္သမားအိမ္တြင္ ညစာစားပဲြ က်င္းပေလသည္။ မိစၦာငယ္မွာ
မိစၦာအိုအားေခၚ၍
“ကြ်န္ေတာ္ေနွာင့္ယွက္ထားလို႔ လယ္သမားဟာ တေျဖးေျဖး ပ်က္စီးလာျပီဆိုတာကို
ျပပါ့မယ္” ဟု ဆိုသည္။ ညစာစားပဲြတြင္ လယ္သမားသည္ သူေ႒း
အေပါင္းအေဖာ္မ်ားနွင့္ အေကာင္းဆံုး အစားအစာ၊ အေကာင္းဆံုး အရက္မ်ားျဖင့္
ေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ၾကသည္။ ေသရည္ေသစာမ်ားကို အလာဟသ ျဖဳန္းတီးၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အရက္ခြက္မ်ား ကိုင္ထားေသာ အေစအပါး တစ္ေယာက္က မေတာ္တဆ
လွဲက်ေလသည္။ အေစအပါးမွာ ဆာေလာင္လြန္းေသာေၾကာင့္ မူးလဲသြားျခင္းျဖစ္သည္။
လယ္သမားမွာ ညစာ စားပဲြမျပီးမခ်င္း အစာ မေကြ်းနိုင္ဟု
ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေလသည္။
“လယ္သမားမွာ အၾကင္နာတရားလည္း မရွိေတာ့ဘူး” မိစၦာငယ္က ဆိုသည္။
မိစၦာအိုမွာ ၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္ “ဘာလိုလုပ္လိုက္သလဲ”
“သူလိုအပ္တာထက္ ပိုေပးလိုက္မိတာပါပဲ။ ဒါမွ ရွိေနတဲ့ သူရဲ႔ေလာဘနဲ႔
အတၲကိုအေကာင္ အထည္ ေဖာ္လိုရ မွာ”
စိတ္ေျပာင္းလဲေသာ္ သေဘာထားလိုက္ေျပာင္းလဲသည္။
သေဘာထားေျပာင္းလဲေသာ္ အျပဳအမႈလိုက္ေျပာင္းလဲသည္။
အျပဳအမႈ ေျပာင္းလဲေသာ္ အက်င့္စာရိတ္လိုက္ေျပာင္းလဲသည္။
မွုရင္း စာေရးသူ - Leo Tolstoy
ေရးသားသူ....... ႏုိင္းႏုိင္းစေန
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment