..::₪BDC-Burma Democratic Concern ж ျမန္မာျပည္သူတစ္ရပ္လံုးအားကိုယ္စားျပဳသည္₪::..

( ၂၀၀၈ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႕ထုတ္ Straits Time သတင္းစာက ဆရာ သန္႕ျမင့္ဦးရဲ့ UN's 'good offices' must be nurtured ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ )

ကုလသမဂၢအထူးကိုယ္စားလွယ္ ဂမ္ဘာရီအေနျဖင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေျခာက္လအတြင္း ျမန္မာႏုိ္င္ငံ ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ထူးထူးကဲကဲေအာင္ျမင္မႈ ရေအာင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈမရိွခဲ့ျခင္းအေပၚ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက မေက် မလည္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မၾကာမီကာလအတြင္းကလည္း ဂမ္ဘာရီ၏ အခန္းက႑ကို အဆံုးသတ္ လိုက္သင့္သည္ ဆိုသည့္ ေျပာဆိုမႈမ်ားလည္း ရိွလာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

သို႕ေသာ္ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္၏ အခန္းက႑ကိုအဆံုးသတ္လိုက္ျခင္းသည္ အားလံုးအတြက္ အက်ိဳးယုတ္မည့္ကိစၥျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုက႑ကိုျပည္ဖံုးကားမခ်မီ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္၏ အခန္းက႑အစစ္အမွန္မွာ မည္ကဲ့သို႕ျဖစ္သည္ကို နားလည္ရန္အေရးၾကီးလွသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ခန္႕က ျမန္မာႏုိ္င္ငံအတြက္ ပထမဆံုးႏွင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ အထူးကုိယ္စားလွယ္ ရာဇာလီအစၥေမးလ္ သည္ ျပည္၀င္ဗီဇာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ျငင္းပယ္ခံရၿပီးေနာက္ ရာထူးမွအနားယူသြားခဲ့သည္။ သူ အနားယူမႈ ႏွင့္အတူ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲက သူစတင္ေဆာင္ရြက္လာခဲ့သည့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ လုပ္ငန္းစဥ္လည္း နိဂံုးခ်ဳပ္ သြားခဲ့ေပသည္။

ထိုအခ်ိန္ကအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနသူ ကိုဖီအာနန္က ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖမႈ အခန္းက႑ ကို ျပန္လည္စတင္ႏုိင္မည့္ အခြင့္အေရးမရိွလွဟု သံုးသပ္ခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုဖီအာနန္က အထူး ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးထပ္မံခန္႕အပ္မည့္အစား လက္ေထာက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ (ႏုိင္ငံေရးရာ) မစၥတာဂမ္ဘာရီကို ျမန္မာ့အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္ႏွင့္ အစိုးရေရာ၊ အတုိက္အခံႏွင့္ပါ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ဆက္ဆံႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ရွာေဖြရန္ တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ဘန္ကီမြန္းအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္မူ ဂမ္ဘာရီကုိ အီရတ္ႏွင့္ အျခားကိစၥမ်ားဆိုင္ရာ အထူးအၾကံေပးအရာရိွအျဖစ္ ခန္႕အပ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့အေရးမွာ ထိုအျခားကိစၥမ်ား တြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္သာျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး ဂမ္ဘာရီသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ သြားေရာက္ခဲ့ သည္။ ျမန္မာအစိုးရက သူ၏အခ်ိဳ႕အဆိုျပဳခ်က္မ်ားကို လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း က်န္အခ်က္မ်ားကိုမူ အစိုးရဘက္မွ ပယ္ခ်ခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္အစိုးရႏွင့္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေခါင္းေဆာင္သည့္ အဓိကႏိုင္ငံေရးအတုိက္အခံ အဖြဲ႕မ်ားအၾကားတြင္ ဆႏၵႏွင့္ သေဘာထားမ်ားမွာ ၾကီးမားစြာကြာဟလွ်က္ရိွသည္။ အစိုးရအေနျဖင့္ အေျခ အေနကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကိုင္တြယ္ထားႏုိင္ၿပီး ျပင္ပကမာၻႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစိုးရႏွင့္ နို္င္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးကို ထိခိုက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆသည့္အခ်က္မ်ားအေပၚ အေပးအယူလုပ္ရန္ကို္ ေသာ္လည္းေကာင္း စိတ္၀င္စားမႈမရိွလွေပ။ ထိုအေျခအေနကို ပိုမိုရႈတ္ေထြး ေစသည္က ႏွစ္ဒါဇင္ေက်ာ္ရိွသည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားေနသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ကုလသမဂၢမွ ၀င္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ေပးရမည့္ က႑မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ တြင္ ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္ေပၚေစရန္အတြက္ အေျခအေနမ်ားဖန္တီးေပးရန္ျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္း မွာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေစရန္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးျပဳလုပ္ရန္ ညိွႏိႈင္းျခင္းတို႕ထက္ပိုမို ရႈတ္ေထြးၿပီး ကုလသမဂၢအေနျဖင့္ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါ တစ္ရံမွသာ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရိွသည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။

ထို႕ျပင္ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ႏုိင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ထိုလုပ္ငန္းမ်ိဳးကို စိတ္ပါ လက္ပါ မရိွလွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကုလသမဂၢအေထြေထြညီလာခံက ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို မွန္မွန္အတည္ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအဆိုမ်ားမွာ အေနာက္အုပ္စုက ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္ခဲ့သည့္အဆိုမ်ားျဖစ္သည့္အျပင္ အေနာက္အုပ္စုျပင္ပႏုိင္ငံအနည္းငယ္ကသာ စိတ္ပါ လက္ပါ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ရိွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္ေနျခင္းမွာ ျမန္မာ့အေရးတစ္ခုတည္းအတြက္သာမဟုတ္ဘဲ အဖြဲ႕၀င္ႏုိင္ငံအမ်ားစုက ကုလသမဂၢပဋိဉာဏ္တြင္ ျပ႒ာန္းထားသည့္ ျပည္တြင္းေရးတြင္ ၀င္ေရာက္စြတ္ဖက္ျခင္းမျပဳရဆိုသည့္ အခ်က္ကို ေက်ာ္လြန္ေဆာင္ရြက္လာသည့္အေျခအေနမ်ားအေပၚ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားက စစ္အစိုးရႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားအၾကားအားၿပိဳင္မႈကို ျပည္တြင္းေရးကိစၥ အျဖစ္ ျမင္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

အကယ္၍သာ ျမန္မာ့အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားက ျမန္မာ့အေရးကို လံုၿခံဳေရးေကာင္စီက ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္း ေပးရန္ ေျပာလာခဲ့လွ်င္မူ အေျခအေနက တစ္မ်ိုးျဖစ္ႏုိ္င္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုႏုိင္ငံမ်ားအေနႏွင့္လည္း ထိုကဲ့သို႕ ေျပာမည့္အရိပ္လကၡဏာမရိွေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီက ပိုမုိျပင္းထန္သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ အလွမ္းေ၀းသကဲ့သို႕ အေထြေထြညီလာခံဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ေပၚေပါက္ရန္ဆိုသည္မွာလည္း မျဖစ္ႏုိ္င္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲ၀င္သူအခ်ိဳ႕ကမူ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီက ျမန္မာႏုိင္ငံကို အေရးယူေဆာင္ရြက္ မႈသာလွ်င္ ဂမ္ဘာရီ၏ သံတမန္နည္းလမ္းကို အစားထိုးသင့္သည့္ နည္းလမ္းအျဖစ္ ယူဆေနဆဲျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ၏ အေနအထားကို ေလ့လာပါက ထိုနည္းလမ္းမွာ လက္ေတြ႕က်သည့္ နည္းလမ္း မဟုတ္သည္မွာ ထင္ရွားလွသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက ျဗိတိသွ်တို႕၏ ျမန္မာႏုိ္င္ငံႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဆိုမူၾကမ္းကို တရုတ္ႏွင့္ ရုရွားတို႕ ဗီတိုအာဏာသံုးပယ္ခ်ခဲ့ျခင္းက လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ အတြင္း နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းသေဘာထားကြဲလြဲေနမႈကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ကာ ယခုအခ်ိန္အထိ ထိုအေျခအေနမွ ေျပာင္းလဲလာျခင္းမရိွေသးေပ။

လံုၿခံဳေရးေကာင္စီအဖြဲ႕၀င္အမ်ားအျပားက ျမန္မာ့အေရးသည္ ႏုိင္ငံတကာ လံုၿခံဳေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးကို ထိခုိက္သည္ဆိုသည့္အခ်က္အား လက္ခံျခင္းမရိွသကဲ့သို႕ တရုတ္ႏုိင္ငံဆိုပါက ျမန္မာ့အေရးကို လံုၿခံဳေရးေကာင္စီအစီအစဥ္တြင္ ထည့္သြင္းျခင္းကိုပင္ သေဘာမတူခဲ့သည္ကို ေတြ႕ႏုိင္သည္။ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီအေနျဖင့္ ျမန္မာ့အေရးကို ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ဂမ္ဘာရီ၏ တင္ျပခ်က္မ်ားကို ၾကားနာျခင္း တို႕ကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့အေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ရပ္ခ်မွတ္ႏုိင္ရန္ပင္ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ရိွေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္လည္း မိမိတို႕အေနျဖင့္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရံုး၏ အခန္းက႑ကို အားကိုး ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢပဋိဉာဏ္အရ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရံုးသည္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ပိုင္ခြင့္ မ်ားရိွသည့္ ႏုိင္ငံေရးဆိုင္ရာအဖြဲ႕အစည္းပင္ျဖစ္ၿပီး အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္အဆက္ဆက္သည္ ထိုရံုး၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေဘာင္ထဲမွ ကုလသမဂၢပဋိဉာဏ္စာခ်ဳပ္ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ အထူးအာဏာမ်ား မရိွ သကဲ့သို႕ တပ္အင္အားသံုးျခင္း၊ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႕အေရးယူျခင္းမ်ားကို ၎၏ သေဘာတစ္ခုတည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္၍ မရပါ။ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ႏွင့္ သူ၏ အရာရိွမ်ားသည္ ေစ့စပ္ညိွႏိႈင္းေျဖရွင္းသူ၊ အေျခအေနေကာင္းမ်ားေပၚထြက္ေအာင္ ဖန္တီးေပးသူမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ကာယကံရွင္ႏုိင္ငံ၏ သေဘာတူမႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားျဖင့္ သူတို႕လုပ္ငန္းမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနရျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ျပင္ ျမန္မာ့အေရးကဲ့သို႕ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ၏ အျမဲတမ္းအဖြဲ႕၀င္ႏုိင္ငံမ်ားအတြင္း သေဘာထားကြဲလြဲ ေနသည့္အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရံုးက လုပ္ႏုိင္သည့္အခြင့္အေရး အနည္းငယ္သာ ရိွေပ သည္။

သို႕ေသာ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရံုး၏ က႑ကို လက္ေျမွာက္စြန္႕ပစ္ျခင္း မျပဳမီ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္၏ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ မၿပီးႏုိင္၊ မဆံုးႏုိင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြ႕ဆံုမႈမ်ား၊ တစ္ခါတစ္ရံ သံတမန္ေရးအရ အလုပ္မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနမႈမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွသာ ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္မ်ားရခဲ့သည္ကို မေမ႔ရန္အေရးၾကီးပါသည္။ ထို႕ျပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ေနရာမွ ႏုိ္င္ငံေရးအေျခအေန ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားၿပီး အတိတ္က ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ခဲ့မႈမ်ား၏ ရလဒ္က ခ်က္ျခင္းအသက္၀င္လာသည္ကိုလည္း ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ မ်ားကို အေရွ႕တီေမာႏွင့္ နီေပါႏုိင္ငံတို႕တြင္ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ထိုႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ကုလသမဂၢသည္ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ခ်ဥ္းကပ္ေဆြးေႏြးေနရာမွာ ရုတ္ခ်ည္းပင္ တက္ၾကြစြာ ၾကား၀င္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည့္အခြင့္အေရးမ်ား ရလာခဲ့ သည္ကို ေတြ႕ႏုိင္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကုလသမဂၢအေနျဖင့္ ခ်က္ျခင္းရလဒ္ေကာင္းမ်ား မရႏုိင္သည့္တိုင္ ေဆြးေႏြးခြင့္ ရသမွ် ေဆြးေႏြးေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖင့္ ေနာင္ေပၚေပါက္လာမည့္ အခြင့္အေရးမ်ားအတြက္ အသင့္ရိွေန သင့္ေပသည္။ ထို႕ျပင္ ႏုိင္ငံတစ္ခုျခင္း၊ သို႕မဟုတ္ အာဆီယံကဲ့သို႕ေသာ ေဒသဆိုင္ရာအဖြဲ႕အစည္းမ်ား ကလည္း ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ေနသင့္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ပင္ လူမႈဂရုဏာအကူအညီႏွင့္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားမွ ရလဒ္ေကာင္းမ်ားေပၚထြက္လာေစရန္လည္း ေဆာင္ရြက္ရေပမည္။

တစ္ခ်ိန္တြင္ျမန္မာႏုိင္ငံ၌အခြင့္အလမ္းသစ္မ်ားေပၚထြက္လာမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုအခ်ိန္တြင္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရံုးသည္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေရွ႕တိုးေဆာင္ရြက္ရာတြင္ မရိွမျဖစ္ အေရးပါ လာေပလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရံုး၏ ျမန္မာႏုိင္ငံအခန္းက႑ကို ဆက္လက္ကာကြယ္ ထိန္းသိမ္းထားသင့္ေပသည္။ ထိုသို႕ ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ အကုန္အက်မမ်ားလွသည့္အျပင္ အျခားေရြးခ်ယ္ စရာနည္းလမ္းမ်ားလည္း မရိွသည္ကို သိထားရေပမည္။

သန္႕ျမင့္ဦး

( ဆရာသန္႕ျမင့္ဦးဟာ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႕ရဲ့ ေျမးျဖစ္ပါတယ္။ ယခင္က ထရီနီတီေကာလိပ္မွ အမႈထမ္းခဲ့ၿပီး သူ႕ရဲ့ The River Of Lost Footsteps ဆိုတဲ့ ျမန္မာ့ သမိုင္းအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္စာအုပ္ဟာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားရဲ့ ခ်ီးမြမ္းကို ခံရပါတယ္။ )