ဒုတိယ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္” လိုအပ္ေနၿပီ

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆို ႏိုင္ဖို႔ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြ သေဘာတူတာထက္ စာရင္ ကာယကံရွင္ ခင္ပြန္းေလာင္းနဲ႔ ဇနီးေလာင္းတို႔ သေဘာတူမွ်ဖို႔က အဓိက က်ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဲ ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ ဘဝကိုရင္ဆိုင္ၿပီး တည္ေဆာက္ရမွာ ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။ တကယ္လို႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္ဆိုမီမွာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ထားရင္ ဘဝကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ၾကမလဲ ဆိုတာ ႀကိဳတင္ ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္း ႏိုင္လို႔ ပိုၿပီး အဆင္ေျပစရာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ဆိုတာ အမွန္မွာေတာ့ စာခ်ဳပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လင္မယား လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္လိုပါဘဲ။ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူေတြ ၾကားမွာ သေဘာတူထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ပါဘဲ။

ဒီစာခ်ဳပ္ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ပဏာမ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ ရွိေနရပါတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အတိတ္ကာလရဲ႕ ဆိုးေမြေတြ ခံစားေနရတာ ျဖစ္လို႔ ဒါေတြ ျပင္ႏိုင္ဖို႔က အျခားႏိုင္ငံ ေတြလို လိုက္လုပ္လို႔ မရသလို၊ တဦး တဖြဲ႔တည္းက စိတ္ႀကိဳက္လုပ္လို႔လည္း မရႏိုင္ပါဘူး။ အတိတ္ တခ်ိန္မွာတုန္းက “ပင္လံုစာခ်ဳပ္”ဟာ ျမန္မာ့ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေကာင္းေစခဲ့တဲ့ ပဏာမ စာခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တာကို နမူနာ ယူရပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသားေတြ အပါအဝင္ ျပည္သူေတြအားလံုး ညီညြတ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အေျခခံဥပေဒမွာ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားတဲ့ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို အာမခံႏိုင္တဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဒီလို အာမခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္ယူဖို႔ အတြက္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ပိုင္းက စၿပီး လက္ရွိ ကာလထိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့တဲ့ အေျခအေနအရ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္”လိုမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ စာခ်ဳပ္တခု လိုအပ္လာပါတယ္။

ဒီလုိ စာခ်ဳပ္မွာ အရင္ဦးဆံုး သက္ဆိုင္သူေတြ အားလံုး ေတြ႔ဆံုၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ တာဝန္ယူ ေဆြးေႏြးႏိုင္ရပါမယ္။ သေဘာတူႏိုင္ရပါမယ္။ ဒီအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္မွ အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းကို ေရးဆြဲဖို႔ ျပင္ဆင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီကို က်င့္သံုးၾကဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အမ်ားစုက သေဘာတူ ေထာက္ခံခဲ့တာကို ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္လို႔ ေနာက္ထပ္ သံသယျဖစ္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ လက္ရွိမွာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေတြ က်င့္သံုးေနၾကတာက ပိုၿပီး တိက်ေအာင္ ေျပာရရင္ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီစနစ္ (Representative Democracy) ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုတရပ္ လံုးက သူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို သူတို႔ ကိုယ္စားျပဳသူေတြက လုိက္လုပ္ေပးရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ အေျခခံဥပေဒကို လူထုက စိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆြဲတာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးမွ လူထုကလည္း ေထာက္ခံ၊ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔လည္း ရင္ေဘာင္ တန္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အေျခခံဥပေဒကို လူထု စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲ ႏိုင္မွလည္း လူတိုင္းအတြက္ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ၊ တန္းတူညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႔ဌာန (Institution) အတြက္ လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရးေတြက အစ အာဏာပိုင္ေတြကို ကန္႔သတ္ထိန္းညွိ (Checks and Balances) ေပးႏိုင္တာ၊ စစ္တပ္က ဒီမိုကေရစီနဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္တာေတြ အဆံုး လူထုကို အက်ဳိးျပဳေစတာေတြ အားလံုးကို အာမခံခ်က္ အျပည့္အဝနဲ႔ စိတ္ခ်လက္ခ် က်င့္သံုးႏိုင္ပါမယ္။

နအဖ လုပ္သြားတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ဆိုတာက တိုက္ရိုက္ ဒီမိုကေရစီ (Direct Democracy) ကို အသက္သြင္း ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီကို ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ေန သလိုလို လွည့္စားထားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္း သိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ မသိေသးခင္မွာ နအဖက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ မူဝါဒ၊ စနစ္၊ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းေတြကို လက္ဦးေအာင္ ပႏၷက္ ရိုက္ပစ္ ယူတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို တည္ေဆာက္မယ့္ ျမန္မာျပည္သူေတြ အေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ ေလ့လာသိရွိထားဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာ သိသာပါတယ္။

တိုက္ရိုက္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္မွာ အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြကို လူထုရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ဆႏၵ၊ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရင္ အာဏာပိုင္ေတြ ခ်ေပးတဲ့ မူဝါဒေတြကိုဘဲ လူထုက ႀကိဳက္-မႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ ေပးရပါတယ္။ ဘာနဲ႔ တူသလဲလို႔ အနီးစပ္ဆံုး နမူနာျပရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းရဲ႕ တပါတီ စနစ္ ႀကီးစိုးတုန္းက မဆလ ပါတီက ႀကိဳတင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အာဏာပိုင္ အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြကို လူထုက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ေပးရတာ၊ မဆလ ပါတီက ေရးထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳ-မျပဳ လူထုက ေရြးခ်ယ္ေပးရတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထု ဆႏၵခံယူပြဲလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး ေရြးခိုင္းတာေတာင္မွ လြတ္လပ္ၿပီး သမာသမတ္ ရွိေအာင္ မလုပ္ေပး ႏိုင္ျပန္ရင္လည္း အာဏာရွင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ သေဘာေတြကို သက္ေသျပ သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီမွာ ႏိုင္ငံသား ဘယ္သူမဆို ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေပးႏိုင္ခြင့္ ရွိသလို ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ႏိုင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။ နမူနာျပရရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခြင့္ ေပးမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ နအဖ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး ဦးဥာဏ္ဝင္းက ( ႀကိဳတင္ ေသြးတိုးစမ္းသလိုမ်ဳိး ) အာဆီယံမွာ ေျပာဖူးတာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီကို အစစ္အမွန္ က်င့္သံုးခ်င္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေၾကာင္း သိပ္ထင္ရွားေနတဲ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားတဦးကို ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခြင့္ ျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမား မွန္သမွ် ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ထားတာကို ျပန္လႊတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားခြင့္ ျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီမွာ ကိုယ္စားျပဳမယ့္ သူေတြကို ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ရမလဲ ဆိုတာကို လူထုက သတ္မွတ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္လို သမိုင္းဝင္ သေဘာတူညီခ်က္ တခုခုကို အရင္ ရၿပီးမွဘဲ အေျခခံ ဥပေဒမူၾကမ္းကို အားလံုးက ခြၽင္းခ်က္မရွိ ပါဝင္ေရးဆြဲ ရပါမယ္။ အဲဒီမူၾကမ္းမွာ ေနာက္လုပ္မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို အေျခခံ ဥပေဒအတိုင္း က်င္းပေပးႏိုင္ဖို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုင္ရာ အခန္းက႑ ကလည္း ပါရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မူၾကမ္းကို လူထု ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔ အတည္ျပဳ ႏိုင္ရပါမယ္။ လူထုက အတည္ျပဳ လိုက္တာဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္မယ့္သူေတြကို ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ရမလဲလို႔ လူထုက သတ္မွတ္လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္လို ပဏာမ သေဘာတူညီခ်က္ မရွိပဲ ေရွ႕ဆက္လုပ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္ သက္ေသတခု ကေတာ့ နအဖ ေရးတဲ့ အေျခခံဥပေဒမွာ အျမင့္ဆံုး အာဏာပိုင္ျဖစ္တဲ့ သမတ ေနရာကို လူထုက ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရတာ၊ စစ္တပ္က လႊတ္ေတာ္မွာ အမတ္၂၅ % အတြက္ ေရြးခ်ယ္ခံစရာမလိုပဲ အလိုအေလ်ာက္ ယူထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တပ္မေတာ္ (စစ္တပ္)က ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္တဲ့ အခန္းက႑က ပါရမယ္ ဆိုတာလည္း ပါဝင္ေနပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္ ကံၾကမၼာကို အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစမယ့္ ကိစၥေတြပါဘဲ။ ျပည္သူေတြကို မလႈပ္မရွား ပိျပားေနေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္ေနတာ သိသာပါတယ္။ အမွန္တကယ္မွာ အဲဒီလို ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘဲ ပိုၿပီးေတာင္ မၿငိမ္မသက္ အံုႂကြလာႏိုင္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လမ္းအလယ္ ဒါးကိုင္ၿပီး လူတကာကို စိန္ေခၚေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ “လြတ္လပ္မႈကို တလြဲ ဆံပင္ေကာင္း လုပ္တာ၊ တန္းတူညီမွ်မႈကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အေျခခံမူေတြနဲ႔လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီမွာ အေရးႀကီးဆံုး မျဖစ္မေန လုပ္ရတဲ့ မူကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲပါဘဲ။ လူထုက အစိုးရကို ေရြးေကာက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ဆိုတာ အစိုးရ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္မွာ စစ္ျဖစ္ေနရင္ စစ္တပ္က ႀကီးစိုးပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး မဟုတ္ရင္ စစ္တပ္ဆိုတာ အစိုးရရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာရွိတဲ့ အထူးသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ လံုျခံဳေရး၊ သဘာဝေဘး အႏၱရာယ္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေတြကို လုပ္ေပးတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ (Institution) တခုဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢတို႔၊ အလုပ္သမားသမဂၢတို႔ဆိုတာ Institution ပါဘဲ။ မီးသတ္၊ ရဲ၊ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း အစရွိတာေတြက လည္း Institution ပါဘဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ Institution ေတြက အစိုးရလုပ္တာ မရွိပါဘူး။ အစိုးရအလုပ္ကို အစိုးရအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခံရတဲ့သူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာသိမ္းၿပီး သူတို႔ကိုသူတို႔ သတ္မွတ္ ထားသူေတြကဘဲ လုပ္ရပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္က အစိုးရ လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္တာ မရွိပဲ အစိုးရေနရာ ဝင္ယူရင္ (လႊတ္ေတာ္အမတ္ လုပ္ရင္) ဒါဟာ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔သာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္လို ပဏာမ သေဘာတူညီခ်က္သာ ရွိေနခဲ့ရင္ ဒီလို မမွန္မကန္ ျဖစ္ေနတာေတြကို ႀကိဳတင္ ဖယ္ရွားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း ဆက္လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အစစ္အမွန္ကို ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ မဆလ ေခတ္တံုးက ပုတ္သင္ညိဳ လႊတ္ေတာ္လို ျဖစ္ေနဦးမွာ ပါဘဲ။ ဒီလို ျဖစ္ခဲ့လို႔လည္း ေနာက္ဆံုး တေန႔မွာ မဆလ ပါတီေရာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းပါ ဘံုးဘံုးလဲ ၿပိဳကြဲခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ထပ္တူ လိုက္လုပ္ဦးမယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ နည္းလမ္းခြဲတမ်ဳိး (Alternative)နဲ႔ လုပ္ၾကည့္ဦးမယ္ ဆိုရင္လည္း “ဒီေတာင္ပို႔က ဖြတ္ဘဲ ထြက္တတ္တယ္” ဆိုတာ လူထုက သိေနၿပီးျဖစ္လို႔ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း သေဘာထားလို႔လည္း လံုဝ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးလည္း ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္တို႔၊ ခြဲထြက္ခြင့္တို႔ကို ေတာင္းဆိုလာတဲ့အထိ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျပည္ေထာင္စုစနစ္အတြက္ မေကာင္း ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ သိသာျမင္သာတဲ့ အနာဂတ္အႏၱရာယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ ေျဖရွင္းတဲ့ ပံုစံမွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔ေတြကို အတင္း လက္နက္ခ် ခိုင္းေနတာက လြဲလို႔ အျခား မရွိပါဘူး။

ဒီအခါမွာ တိုင္းရင္းသားေတြ လက္နက္ကိုင္တယ္ ဆိုတာက ႏိုင္ငံေရးအရ အင္အား ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ (Balance of Power) ညိွတဲ့သေဘာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူတို႔ ရည္ရြယ္တာက ႏိုင္ငံေရး ဆိုေပမယ့္ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနတဲ့နည္းလမ္းက ျပည္တြင္းမွာ စစ္ေရးပံုစံ ၿပိဳင္ဆိုင္တဲ့ သေဘာကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဆန္႔က်င္ သြားပါၿပီ။ အမွန္ တကယ္ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့အခါမွာ ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ဖို႔ စစ္တပ္ဆိုတာ တခုတည္းဘဲ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခုတည္းရွိတဲ့ စစ္တပ္ဟာလည္း ဒီမိုကေရစီနဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔စည္းထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာက ပဏာမ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔ေတြကို လက္နက္ခ်ခိုင္းေနရံု၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ သေဘာတူညီမႈရရံု ( ဥပမာ-Gentlemen’s agreement ) နဲ႔ ေရရွည္တည္တံ့ ခိုင္ျမဲတဲ့ ပႏၷက္ ရိုက္ၿပီးသား သေဘာတူညီမႈကို မရႏိုင္ပါဘူး။

နအဖ အေနနဲ႔ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ နည္းလမ္းတခုဘဲ ရွိပါတယ္။ ဒီလို လုပ္တာဟာလည္း ဒီမိုကေရစီ က်င့္သံုးတဲ့ လူ႔ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ လူအခ်င္းခ်င္း၊ အသင္းအဖြဲ႔အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္း ပူးေပါင္း ရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံမူနဲ႔ ကိုက္ညီ ေနပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး အတြက္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြကို သူတို႔ ယံုၾကည္ လက္ခံလာေအာင္ အာမခံ ေပးလာႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ျပည္တြင္းမွာ စစ္ေရးပံုစံ ၿပိဳင္ဆိုင္တာေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္လိုမ်ဳိး ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ ဒီလိုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဖို႔ ဘယ္သူက ဦးေဆာင္ႏိုင္ပါသလဲလို႔ တခ်ဳိ႕က ေမးၾကပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ကိုယ္စားျပဳၿပီး တက္လာၾကမွာ လဲလို႔လည္း ထပ္ေမး ၾကျပန္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ သိပ္မခက္လွပါဘူး။ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ား သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကိုယ္စားျပဳသူေတြ ရွိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္လို႔ သူတို႔ကဘဲ အမွန္တကယ္ ဦးေဆာင္ ေဆာ္ၾသလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ စလို႔ရသြားမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို တကယ္တမ္း ဘယ္သူေတြက ဦးေဆာင္ႏိုင္မလဲလို႔ စိန္ေခၚလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကို သိကၡာရွိရွိ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ ေနာက္က်န္တာေတြက သူ႔အလိုလို ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အရင္ဦးဆံုး လိုေနတာကေတာ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္လို ပဏာမ သေဘာတူညီမႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

လြင္ေအာင္စိုး (၁၅-၂-၂ဝဝ၉)