"ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ရေသးသလဲ" ဆိုတဲ့ စကားမွာပဲ ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးဆံုးေသး ဘူးလို႔ အဓိပၸာယ္ ပါဝင္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၿပီးေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အဆံုးသပ္ ပြဲၿပီးတဲ့ အရွံဳးအႏိုင္ကို ႀကိဳေျပာလို႔ မရႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “မေအာင္ျမင္ေသး” ဆိုတဲ့ စကားအရ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ျဖစ္စဥ္တခုခုကို စမ္းၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ထင္ရွားေနပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္လာေအာင္ လူေတြက ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကို ေပါင္းစပ္ယူလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈတခုခုကို ရယူခ်င္လို႔ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ပံုလုပ္နည္းမွာေတာ့့ အဆင့္ဆင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ လုပ္ယူရတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲယူမွ ေတာ္လွန္ေရးလို႔ ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးမွာလည္း ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ေသနတ္တခ်က္မွ ပစ္ေဖာက္တာ မရွိပါဘူး။ မိသားစုထဲမွာ ေတာ္လွန္တာ ကအစ ႏိုင္ငံတခုအတြင္းမွာ ေတာ္လွန္တာထိ ေတာ္လွန္ေရးေပါင္းစံု ရွိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ေတာင္ရွိတာက ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရး စနစ္ႀကီးေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို ကမာၻေပၚမွာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေအာင္ တခ်ိန္ကႀကိဳးပမ္းတာေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ပါ။ ကမာၻ႔အင္အားႀကီး ဆိုဗီယက္က ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္တာေတာင္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သက္ေသေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။
ကေန႔ေခတ္မွာလည္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေတြမွာ က်င့္သံုးလာရေအာင္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္း ေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ၾကတာဟာလည္း ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ပါပဲ။ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးသပ္ေအာင္ပြဲကို မရေသးပါဘူး။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံမ်ားအားလံုးက စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီကို အျပည့္အဝ ခံစားရတဲ့ေန႔ဟာ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ၿပီးဆံုးတဲ့ေန႔ ပါပဲ။
ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ အမွတ္မရေတာ့တဲ့ မွတ္တမ္းတခုမွာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံအားလံုးအနက္ (၃)ႏိုင္ငံက လြဲၿပီး မိမိတို႔ႏိုင္ငံဟာ “ဒီမိုကေရစီပါ။ ဒီမိုကေရစီ က်င့္ဝတ္ေတြနဲ႔အညီ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေၾကညာထား ၾကတာကို အဂၤလိပ္လို ဖတ္မိပါတယ္။ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ေျပာရရင္ အဲဒီ (၃)ႏိုင္ငံကေတာ့ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်၊ အီရန္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေရႊျမန္မာ ႏိုင္ငံတို႔ပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ကမာၻေပၚမွာ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။ ေရႊျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။
ကိစၥတခုဟာ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ တကယ္တမ္း ထိုက္တန္တဲ့ တန္ဖိုးတခုကို ေပးေဆာင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကိစၥမဆို မၿပီးေသးရင္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရမွာက တာဝန္တရပ္ပါပဲ။
- ဘယ္သူေတြ တာဝန္ယူမလဲ။
- တာဝန္ယူသူေတြ မ်ားလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။
- ဘာတာဝန္ေတြ ယူၾကမွာလဲ။
- တာဝန္ေတြကို ဘယ္လို ခြဲေဝထားၾကမလဲ။
- ဒီတာဝန္ေတြလုပ္ဖို႔ အရည္အခ်င္းေတြ ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေပးမလဲ။
- အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ရလာၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေနရာေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစမလဲ။
ဒီမွာတင္ပဲ ေမးခြန္းေတြက မ်ားလာၿပီ။ ေလးေလးနက္နက္ေတြးေလ၊ ပိုၿပီး နက္ရွိဳင္းေလ၊ လုပ္စရာေတြ မ်ားေလ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဆိုေပမယ့္ စနစ္က်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာမို႔ “မဟာဗ်ဴဟာ” ဆိုတာ ရွိရပါ ေတာ့မယ္။ ဒါဆိုရင္ မဟာဗ်ဴဟာ ေရးမယ့္သူေတြ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္သူေတြ လိုအပ္လာပါၿပီ။ တဆက္တည္းမွာပဲ “နည္းဗ်ဴဟာ”ေတြ ပါလာေတာ့မယ္။ ေလ့က်င့္ရေတာ့မယ္။ ေလ့က်င့္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မွန္းရလြယ္သေလာက္၊ ထားရလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ လုပ္ရတဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ အားထုတ္ပံုေတြက အမ်ားႀကီး ပိုခက္ရံုမက ပိုၿပီးၾကန္႔ၾကာတတ္ပါတယ္။
အားမလို အားမရ ျဖစ္လြန္းလို႔ အခ်ိန္မတန္ပဲ ထလုပ္လိုက္ရင္ ဟုိအရင္ ျမန္မာဘုရင္ေခတ္ေတြက အစည္းေျပေနတဲ့ ဝါးတေခ်ာင္းခ်င္းနဲ႔ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ကို လိုက္ရိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ သမိုင္း အေမြအႏွစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို မျငင္းႏိုင္ေအာင္ ရွိေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ တန္ဖိုးတခုခု အျမတ္မထြက္ပဲ ေပးဆပ္လိုက္ရတာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ နစ္နာဆံုးရွံဳးမႈတခုလည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာက ကမာၻ႔ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ တဆက္တည္း တစပ္တည္း ျဖစ္လို႔ ကမာၻ႔ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အတူ လိုက္သြားဖို႔လည္း ရွိပါတယ္။ စံနမူနာေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ဖို႔ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းတခု ရွိေနရပါမယ္။ ၿပီးရင္ အဆင့္ (၄)ခုနဲ႔ ျဖတ္သန္းရပါတယ္။ အဓိကအက်ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ လူထုက ပါဝင္ ေထာက္ခံ အားေပးတာ ရွိေနရပါတယ္။
လူထု ဆိုတာ အာဏာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔ေပးတာ မခံရေတာ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔အလိုကိုလိုက္ၿပီး လုပ္ေပးေနၾကတဲ့ လူတစုကလြဲ၍ က်န္ေနသူအားလံုးကို ေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြနဲ႔တကြ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ရဲေတြလည္း လူထု ျဖစ္ပါတယ္။
အေၾကာင္းရင္းေတြမွာ အဓိကအခ်က္က မတရားတာကို သီးမခံႏိုင္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အမ်ဳိး-ဘာသာ- သာသနာကို ထိခိုက္ေစာ္ကားတာကို လက္မခံႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အစိုးရကို မႀကိဳက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
ဘယ္လိုပဲ အေၾကာင္းရင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထမဦးဆံုးအဆင့္မွာ သေဘာမက် ဆန္႔က်င္သူေတြ တဦးခ်င္းကေန၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူစုလူေဝး ပံုစံမ်ဳိးအထိ ထြက္ေပၚလာၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြပါပဲ။
လူစုလူေဝးက တညီတညာတည္း ကန္႔ကြက္ေတာင္းဆိုတာေတြ ျဖစ္လာရင္ ပံုမွန္ လႈပ္ရွားေနတာေတြဟာ ထူးျခားတဲ့ အရွိန္တခုနဲ႔ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲသြားရံုမက ၿငိမ္ေနတာေတြလည္း ႏိုးၾကားလာပါတယ္။ လူထုေထာက္ခံမႈကို တျဖည္းျဖည္း စရလာပါတယ္။ အစိုးရဆန္႔က်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္း ပါဝင္လာၾကပါတယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္တာေတြ မ်ားလာရင္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ အားေပးေထာက္ခံတဲ့ လူထုဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ကိစၥေတြကို အဖ်က္ခံၿပီး အရွိန္ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလာ တာေၾကာင့္ အစိုးရယႏၱယားဟာ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရနဲ႔ စပ်က္လာပါေတာ့တယ္။
အစိုးရလို႔ေခၚတဲ့ လူေတြကလည္း ဒါကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၿဖိဳခြဲႏွိပ္ကြပ္တတ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလို ၿဖိဳခြဲႏွိပ္ကြပ္ေနတာေတာင္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ လူထုဘက္မွာ အင္အား၊ စိတ္ဓါတ္၊ နည္းပညာအျပင္ အျခားပ့ံပိုးမႈေတြ အလံုအေလာက္ ရွိေနေသးတယ္ ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဘယ္လိုမွ မတားဆီးႏိုင္ေတာ့ပဲ လူထုၾကားထဲကေန ေမြးဖြားေပးလိုက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ဒါက လူထုနဲ႔ လူထုမႀကိဳက္တဲ့ အစိုးရအၾကား ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ေပၚေပါက္လာပံုပါ။
လြင္ေအာင္စိုး (၂-၂-၂ဝဝ၉)
No comments:
Post a Comment