ေဆာင္းပါး သရုပ္ေဖၚ
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ (၂၆)ရက္သည္ တရုတ္လူမ်ဳိးတို႔၏ ႏွစ္သစ္ကူး ျဖစ္သည္။ တရုတ္တို႔၏ ရိုးရာအတိုင္း တိရိစာၦန္ (၁၂) ေကာင္ အား တႏွစ္လွ်င္ တေကာင္စီ ကို ကိုယ္စားျပဳေစသည္။ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ကား “ႏြား”ႏွစ္ ျဖစ္သည္။
ခုႏွစ္တခုကို တိရစာၦန္တေကာင္ျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳေစျခင္းမွာ
ထိုႏွစ္ကို မွတ္မိရလြယ္ကူေစရန္ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ ခုႏွစ္ေမြးလဲဟု ေမးလွ်င္ ခုႏွစ္ အတိအက်ကို မွတ္မိႏိုင္စြမ္း မရွိသူမ်ား ရွိတတ္ သည္။ ဥပမာ ကေလး တေယာက္ သည္ မည္သည့္ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြား သည္ ကို မသိႏိုင္ပဲ ရွိခ်င္ ရွိမည္။ အသက္ႀကီးသူ တခ်ဳိ႕မွာလည္း မည္သည့္ ခုႏွစ္ ဆိုသည္ကို ေမ့ေကာင္း ေမ့ေန ႏိုင္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ တရုတ္လူမ်ဳိး တို႔၌ ဘယ္ခုႏွစ္ေမြးဖြားသလဲဟု မေမးပဲ ဘယ္ တိရိစာၦန္ႏွစ္ ေမြးသလဲဟု ေမးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖရန္ လြယ္ကူ သြားသည္။
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္သည္ ႏြားႏွစ္ ျဖစ္၍လည္း တႏွစ္ပတ္လံုး ႏြား ကဲ့သို႔ ရုန္းကန္ ရဦးမည္ဟု ခန္႔မွန္း ၾကသူမ်ား ရွိသည္။ ယခုႏွစ္ကား တကမာၻလံုး ဘ႑ာေရး အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေနရသျဖင့္ လည္ပတ္ေငြ အားနည္းေသာ ေၾကာင့္ အလုပ္အကိုင္အသစ္မ်ား ဖန္တီးရန္ ခက္ခဲေနမည္ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးကို မည္သူမွ် အရွံဳးခံ ၍လုပ္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ျဖဳတ္ ရျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနဦးမည္။ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား လွ်င္ ဝယ္ယူစားသံုးႏိုင္စြမ္း က်ဆင္း တတ္သည့္ အေျခအေန မ်ဳိးကဲ့သို႔ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိး မ်ားစြာ ရွိမည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ရုန္းကန္ ရမည္ဟု နိမိတ္ဖတ္ၾကသည္ဟု ယူဆရသည္။
အမွန္စင္စစ္ ႏြားဆိုေသာ သတၱဝါ တမ်ဳိးတည္းသာ ရုန္းကန္ရသည္ မဟုတ္၊ သတၱဝါတိုင္း အသက္ရွင္ႏိုင္ေရး အတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အျမဲတေစ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရသည္။ စားေရး ေသာက္ေရး လံုျခံဳေရးတို႔ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဂရုစိုက္မွသာ မနက္ျဖန္အတြက္ အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္မည္ကို သဘာဝအားျဖင့္ အလိုလိုသိေန ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာ အျမင္အားျဖင့္ေတြ႔ရွိႏိုင္သည့္ ျပင္ပလႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။ ခႏၶာရွိ၍ အသက္ရွင္ေနေသာ သတၱဝါမွန္သမွ် ကိုယ္တြင္းခႏၶာအစိတ္အပိုင္းမ်ား အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရသည္။ ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားျခင္းသာ မရွိခဲ့ေသာ္ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ မည္သည့္သတၱဝါမဆို ျဖဳတ္ခနဲ အသက္ဆံုးသြားႏိုင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ႏြားႏွစ္ျဖစ္၍ ရုန္းကန္ရသည္ဟု မယူဆေစလို၊ ရုန္းကန္ရေသာ အေၾကာင္းရင္းခံ ရွိေသာေၾကာင့္သာ ရုန္းကန္ရသည္ဟု သေဘာပိုက္ေစခ်င္သည္။
ေအးခ်မ္းလွသည့္ ေဆာင္းမနက္တြင္ ေက်ာင္းတက္ရမည့္ ကေလးတဦးအဖို႔ အိပ္ယာထဲ ေကြးမေနႏိုင္။ မည္မွ်ပင္ အိပ္ခ်င္ေနေစကာမူ ရုန္းကန္ၿပီး အိပ္ယာထလာရသည္။ ေက်ာင္းတက္ရမည့္ တာဝန္က ရွိေနသကိုး။ အလုပ္သမားတဦးသည္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရန္ မထခ်င္ပဲ ထရဦးမည္။ လယ္သမားႀကီးသည္လည္း သူ႔လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ကို သြားရန္ အိပ္ယာထရမည္သာ။ “တာဝန္”ျဖစ္သည္ဆိုေသာ ဘဝေပးအသိအရ ပ်င္းရိေန၍မရ။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးတြင္ လံု႔လမစိုက္ေသာ္ ပို၍ပင္ပန္းဆင္းရဲေတာ့မည္မွန္း အလိုလို သိေနတတ္သည့္ သဘာဝေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာ လူတိုင္းတြင္ တာဝန္ကိုယ္စီ ရွိေနသည္ဆိုေသာ သေဘာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပသေနသည္။ အမွန္ပင္ လူတိုင္း၌ အနည္းဆံုး တာဝန္တခုမက ရွိၾကသည္။ မိမိအတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရျခင္းအျပင္ မိမိႏွင့္ အတူ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ၾကသူမ်ားအတြက္ျဖစ္ေစ၊ မိမိ၏ သားခ်င္းေဆြမ်ဳိး၊ ခ်စ္သူခင္သူတို႔အတြက္ျဖစ္ေစ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ေပးေနရသည္ပင္။
အစိုးရတာဝန္တရပ္ကို ယူ၍ ထမ္းေဆာင္ေနၾကသူတို႔လည္း ထိုသေဘာပင္ တာဝန္ရွိၾကသည္။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ ေစရန္၊ လူထုအက်ဳိး သယ္ပိုးႏိုင္ရန္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကသူမ်ား၊ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူတို႔လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အျပင္ အမ်ားအတြက္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေပးရန္ တာဝန္ရွိေနၾကသည္။
လူတဦးခ်င္းအတြက္ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာတာဝန္ကို မိမိဘာသာ သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ တိုက္ရုိက္ ပတ္သက္လွ်င္မူ အဖြဲ႔က တာဝန္ေပးမည္။ အဖြဲ႔ျဖစ္လွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ရွိရသည္။ ေခါင္းေဆာင္က ေပးသည့္ တာဝန္ကိုယူၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မွ တာဝန္ေက်မည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ေခါင္းေဆာင္က တာဝန္ေပးတတ္ရန္ လိုအပ္လာသည္။ ေခါင္းေဆာင္က ေခါင္းေဆာင္အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝ၍ ထိုက္သင့္မွန္ကန္ေသာ တာဝန္ကိုေပးႏိုင္မွ၊ တာဝန္ယူသူ အားလံုးတို႔ကလည္း မပ်င္းမရိ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ေပးမွ ထိုတာဝန္ေက်ပြန္ကာ အဖြဲ႔တိုးတက္မည္ ျဖစ္သည္။
ေလာေလာဆယ္ အတိမ္းအေစာင္းမခံႏိုင္ေသာ အေျခအေနကို ေရာက္လာေနသည့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္လည္း ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ အရည္အခ်င္း၊ ေနာက္လိုက္တို႔၏ တာဝန္ယူ လႈပ္ရွားရုန္းကန္မႈမ်ားက အလြန္ပင္ အေရးႀကီး လာသည္။ အဓိကအေၾကာင္းကား ေနာက္ျပန္ ဆုတ္၍ မရႏိုင္ေလာက္္ေအာင္ ေခတ္-စနစ္တခုကို အသြင္ကူး ေျပာင္းခ်ိန္၊ ေတာ္လွန္ေနခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တခ်က္မွားလွ်င္ တသက္ နာမည္ပ်က္ရံုတင္ မဟုတ္ေတာ့၊ သမိုင္းတြင္မည့္ နာမည္ဆိုး ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ တခ်က္ကေလး ျပင္လိုက္ရံုႏွင့္ သမိုင္းတြင္မည့္ ေမာ္ကြန္း ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
ထိုတခ်က္ကေလးကား အျခားမဟုတ္။ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးသာ ျဖစ္သည္။ တႏိုင္ငံလံုးတြင္ ဟက္တက္ႀကီး ကြဲေနေသာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ရင္ၾကားေစ့ႏိုင္မွ အနာဂတ္တိုင္းျပည္အက်ဳိးကို အင္အား အျပည့္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေပလိမ့္မည္။
မည္သည့္စနစ္ကိုပင္ သံုးသံုး၊ ထိုစနစ္ကို လူထုက လက္ခံက်င့္သံုးမွ ေအာင္ျမင္မည္။ လူထုက တညီတညြတ္ တည္း မေထာက္ခံပဲ ရွိေနသေရြ႕ မည္သည့္ကိစၥလုပ္လုပ္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္။ လူထုတရပ္လံုးက ညီညြတ္ေနဖို႔ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနအထားဆိုလွ်င္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”မွလြဲ၍ အျခားမရွိႏိုင္။
လြင္ေအာင္စိုး
No comments:
Post a Comment